Het was ergens in de winter en ik wandelde met mijn partner mee naar de trein. Ze had een afspraak voor haar werk in Amsterdam en zou de hele middag weg zijn. Ik had ook een afspraak, maar daar wist zij niets van. Ik voelde me blij en naar tegelijkertijd. Ik wist dat wat ik ging doen niet eerlijk was en daarom zei ik nog een extra keer dat ik van haar hield. Om 14:02 uur vertrok haar trein en om 14:30 uur had ik afgesproken in het dichtstbijzijnde bos. Ik zou dan precies 1,5 uur de tijd hebben.
Sinds een tijdje kreeg ik haar niet meer uit mijn hoofd. Iedere dag was ik met haar bezig. Ze was een beetje een obsessie voor me geworden, alsof denken aan haar al mijn negatieve gevoelens over mijzelf en mijn leven wegnam. Ik ben stom geweest. Ben ik vreemd gegaan..?
Ik schaam me ervoor en ik weet dat het verkeerd is. Toch deed ik het. Ik kon er niets aan doen. De drang was te sterk. Ik voelde me zo goed bij mijn geheime vriendin. Ik had het gewoon even nodig. Het gaf me een soort kick, even weg uit de werkelijkheid. Ik voelde me er beter door, iets wat heel belangrijk voor mij was omdat mijn zelfbeeld best slecht was op dat moment. Ik had veel last van stress en angst die periode en vond mezelf niet veel waard. Wat stelde ik nou eigenlijk voor?
Zij gaf me het gevoel dat ik bijzonder was. Ik denk dat ik verliefd op haar was en zij op mij. Ze liet me niet los, ondanks dat ze wist dat het niet goed was, dat het niet eerlijk was. Ik liet haar niet los. Precies een half uur later wandelde ik de parkeerplaats van het bos dat aan de rand van de stad lag op. Daar stond ze al. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik voelde me even heel sterk en er ging een schok van spanning door mijn lijf.
Daar gingen we dan. Het was mijn geheim, ze was mijn redding. We hadden ruim 1,5 uur de tijd. Dan zou ik weer terug thuis moeten zijn. Na een half uur werd ik al gebeld. Mijn partner hing ongerust aan de lijn. Ze vertrouwde de situatie niet omdat ik haar al eerder voorgelogen had. Ze was een beetje in paniek. Ik stelde haar gerust en zei dat ik gewoon aan het wandelen was in het bos en dat er verder niemand bij me was. Ik voelde me schuldig, maar vond tegelijkertijd dat ik me dit best kon veroorloven. Ik kon niets doen aan die gevoelens die ik had en ertegen vechten was nou eenmaal niet altijd mogelijk.
Toch had mijn stem anders geklonken dan normaal, want vanaf dat moment bleef ze me berichtjes sturen met vragen waarom ik zo lang ging wandelen, of ik al thuis was, of ik wel echt eerlijk tegen haar was en ga zo maar door. Ik bleef tegen haar liegen en stuurde enkele foto’s van dat ik echt alleen was en ergens gewoon even op een bankje was gaan zitten. Ik vond dat vervelend voor haar, maar ze moest ook gewoon niet zo moeilijk doen… toch? Er zou verder niet zoveel gebeuren en ze moest me gewoon de vrijheid geven om te ontdekken wat ik allemaal voelde. Dat had ik gewoon even nodig.
In plaats van 1,5 uur gingen we voor de zekerheid samen een uur door het bos. Dichtbij mijn huis hielden we stil. Ze mocht niet te dichtbij het huis komen, anders zou iemand ons kunnen zien. We verklaarden elkaar nog een aantal keer ‘de liefde’ en namen toen afscheid. Rustig wandelde ik terug naar huis. In mijn telefoon plaatste ik ondertussen nog een aantal nieuwe data voor afspraakjes. Ik kon haar nog niet loslaten, ookal had ik met mijn partner afgesproken dit te doen. Ik was daar gewoon nog niet klaar voor en daar moest ze maar respect voor hebben. Mijn minnares had helemaal geen boodschap aan haar. Die ging puur voor zichzelf. Ze had het ook al veel vaker gedaan. Ze wist dat ze er mensen, relaties mee kapot maakte, maar dat kon haar niets schelen. Het ging om haar eigen geluk en dat ging voor alles.
Toen ik thuis was ging ik snel wat opruimen. Ik zou het huis die middag opruimen en koken, maar had door deze geheime afspraak helemaal niets gedaan. Toen mijn partner uit haar werk kwam was ze moe door alle stress. Ze hield zielsveel van me en wilde me niet kwijt, maar ik was in mijn hoofd met hele andere dingen bezig. Ik had niet echt aandacht voor haar. In een moment van onoplettendheid had ze in mijn telefoon gekeken en de data gezien van onze nieuwe afspraakjes. Ze vroeg me wat het was en ik kwam met een hele vage en slechte smoes dat het iets voor mijn werk was op mijn vrije dagen. Ze geloofde er niets van en ik zag het verdriet in haar ogen. Ik voelde me schuldig, maar toch weerhield het me niet.
De leugens die de maanden erop volgden verwijderden ons verder van elkaar. We hadden soms ruzie omdat ik een dubbele agenda had en zij dat aanvoelde. Ik loog en maakte mijn leugens voor mijzelf onschuldiger om me niet te slecht over mijzelf te voelen. Ik had een hekel aan liegen, maar voor deze leugens had ik altijd een excuus. Ik kon er niets aan doen. Het lag aan mijn gevoelens. Ik had de ruimte nodig. Ik moest uitzoeken wat ik voelde.
Eigenlijk waren het allemaal smoesjes voor mijn eigen bestwil. Nou ja, bestwil… beter werd ik er niet van. Mijn minnares was namelijk niet gezond, ze was psychisch ziek. Ze wurmde zichzelf in mensen die kwetsbaar waren, mensen met een negatief zelfbeeld. Ze maakte relaties kapot en deed zich ondertussen voor als krachtig en bijzonder. Mijn minnares was een parasiet waar je niet meer los van kwam omdat je er ziek van werd. Ik was doodsbang om haar los te laten, bang voor de leegte, de angst en paniek.
Mijn minnares was geen persoon, ze was een eetstoornis waarmee ik iedereen om me heen, inclusief mijzelf, belazerde. Ik sprak meerdere keren per week met haar in het bos af om te gaan hardlopen. Ik sprak met haar af tijdens maaltijden als er niemand thuis was om te weinig te eten. Ik sprak met haar af op momenten dat mijn partner er niet was om stiekem te wegen. Ik sprak met haar af in de slaapkamer om nog even snel op te drukken.
Sommige van mijn afspraakjes kwamen uit, sommige niet. Ik kwetste er mensen mee, zorgde ervoor dat ze het vertrouwen in mij verloren. Ik kon eigenlijk niet liegen, maar voor mijn eetstoornis maakte ik een uitzondering. Hier kon ik zogenaamd niets aan doen. Voor haar hield ik de schijn op, voor haar deed ik alles. Door haar voelde ik me beter of voelde ik even niets naars, terwijl zij juist degene was die alles kapot zou maken…
Ik ben nooit vreemd gegaan met een persoon en dat zal ik ook nooit doen. Vanuit een gezond verstand zal ik nooit tegen mijn dierbaren liegen. Dat kan ik niet. Ik kan niet liegen. Ik ben wel vreemd gegaan met mijn eetstoornis. Vanuit een ongezond verstand loog ik tegen de mensen die van me hielden. Dat is iets wat ik nooit meer wil doen. Ik doe er niet alleen de mensen om mij heen pijn mee, maar uiteindelijk doe ik mijzelf er het meest tekort door. Vreemdgaan is verkeerd, of dat nu met een persoon is of met een eetstoornis. Doorbreek de leugens, doorbreek die geheime relatie. Gooi die minnares uit het raam, zet haar bij het grofvuil en luister naar de mensen die van je houden. Laat je niet langer verleiden, vraag steun en doe wat écht goed voor je is.
N.b. Dit verhaal is geschreven als metafoor om de boodschap van het verhaal – wat een eetstoornis allemaal kapot kan maken – extra duidelijk over te brengen. Het (mijn) verhaal is niet exact zo verlopen.
Fotografie: Yagui7
Geef een reactie