Beste Papa en Mama

Beste Papa en Mama, 

Jullie zoon of dochter is gediagnosticeerd met een eetstoornis. Dat is schrikken. Ik begrijp hoe heftig het is om te zien dat je kind zichzelf uithongert, kapotgaat aan eetbuien of etenop verwoestende manieren compenseert. Het is vreselijk om je kind zo te zien afglijden. Ik kan het niet mooier maken dan het is. Waarschijnlijk voel je je machteloos, ben je boos en begrijp je niet waarom je kind zichzelf dit aandoet, of ben je bang voor waar dit toe zal leiden. Ik begrijp het. Het spijt me dat jullie in dit lange en zware traject zitten. Ik had het graag anders gezien voor jullie. Ik zou jullie graag een knuffel willen geven, jullie met alles willen steunen en wel honderd keer tegen jullie willen zeggen dat jullie het kunnen, maar uiteindelijk moeten jullie het als gezin samen doen. Toch hoop ik dat deze blog een klein steuntje in de rug kan zijn in deze zware strijd. Blijf hoop houden, want ik geloof dat jullie hier samen uit kunnen komen.

Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag ‘Maren Blogt‘. – Dit is deel 1 van een serie brieven die Maren heeft geschreven. 

Bron foto 

Wees niet boos op je kind

Binnen families zie ik vaak dat er ruzie ontstaat over eten. Hoewel ik wel begrijp hoe frustrerend en pijnlijk het is om een kind in huis te hebben met een eetstoornis, het is niet de goeie manier. De eetstoornis is al zo hard tegen ons, schreeuwt al de hele dag in ons hoofd, waarom moet jij dan ook nog boos zijn? Daardoor voelde ik me alleen maar nog eenzamer in mijn strijd en ging ik me nog meer vastklampen aan mijn eetstoornis. Je moet hard zijn voor de eetstoornis, maar lief voor ons. Wij zijn ook slachttoffer van onze ziekte. Wij voelen ons vaak ook machteloos, net als onze omgeving. Het is niet zo dat we niet normaal willen eten; iets in ons hoofd vertelt ons dat we niet mogen eten. Het is niet zo dat we onszelf de vernieling in willen werken of aandacht willen door extreem veel af te vallen of eetbuien te hebben; het is een ondraaglijke drang. Het is niet zo dat we willen liegen of de therapie tegen willen werken door te manipuleren. We zijn zo bang voor eten en we voelen ons zo bedreigd door behandelaren, vrienden of familie die willen dat we normaal eten, dat we het gevoel hebben dat we niet anders kunnen. Want is het echt ‘niet willen herstellen‘ of is dat de stoornis die aan het woord is? Het is niet voor niets een ziekte. Iemand met diabetes wordt er toch ook niet van beticht geen insuline aan te willen maken?  
 
Mij hielp het enorm dat mijn ouders er elk eetmoment bij waren, ook tijdens alle tussendoortjes. Mijn eetstoornis was zo heftig in mijn hoofd, ik kon het eten niet alleen. Ze waren er streng in dat ik alles opat en checkten of ik niet stiekem de helft had weggegooid. Maar ze zagen ook dat ik het er vreselijk moeilijk mee had en dan gaven ze me een knuffel en steunden ze me met lieve woorden. Ze lieten me weten dat ze begrepen dat het vreselijk voelde, maar dat dit toch echt het beste voor mij was. Tijdens het eten probeerden we zoveel mogelijk over normale dingen te praten, niet over de eetstoornis. Na het eten gingen we vaak een spelletje doen, hierdoor kalmeerde ik en voelde ik me weer even normaal.  
 
Mijn ouders stelden vragen aan mij en gingen soms mee naar mijn psycholoog, zodat ze mij beter leerden begrijpen. Ook probeerden we het normale leven zoveel mogelijk door te laten gaan; zo veel mogelijk nog naar school te gaan en leuke dingen te blijven doen. Ik zag dan weer even waar ik het uiteindelijk voor deed: zodat ik weer mee kon doen met alle leuke dingen in het leven. Ook hielp het mij om naar een doel toe te werken: als ik vandaag de eetlijst volg mag ik vanavond naar vrienden toe, als ik over een paar weken x kilo ben aangekomen dan kan ik weer langer naar school, als ik hersteld ben dan kan ik weer lekker relaxed op het terras zitten met vriendinnen. Dat wilde ik graag.

Praat met je kind 

We hebben dan misschien niet altijd ziektebesef in hoe ernstig we eraan toe zijn en we lijken wel graag vast te willen houden aan onze eetstoornis, maar je kan altijd nog wel met ons praten. Tijdens het eten was mijn eetstoornis vaak aan het woord. Dan viel er vaak niet goed met mij te praten en werd ik alleen maar boos en hield ik alle hulp af. Maar als je mij buiten de etenstijden op een liefdevolle manier benaderde, gewoon zoals je bij je kind in een andere situatie zou doen, dan kon je vaak wel goed met mij praten. Dan was ik eerlijk. Dan kon ik wel met mijn ouders praten over wat er in mij omging, waarom het niet lukte en wat ik nodig had om wel de eetlijst te kunnen volgen of te kunnen herstellen. Tijdens de eetmomenten voelde ik me door de angst voor eten bedreigd door iedereen, daarbuiten was ik meer mezelf.

Weet dat je kind echt nog wel onder de eetstoornis zit. Praat met haar (of hem/hen/die) over waarom ze een eetstoornis heeft, hoe jullie haar het beste kunnen steunen, wat haar motivaties zijn om te herstellen en hoe ze zich voelt. Want we zijn niet alleen eetstoornispatienten die ‘willen afvallen’ of ‘eetbuien willen hebben’, we zijn ook mensen met gevoel die gewoon graag gehoord en geholpen willen worden. We willen eigenlijk heel graag leven, we weten alleen niet hoe. 

Geef niet op 

Als een jongere met een eetstoornis niet weet te herstellen tijdens een behandeling, of zelfs al een paar behandelingen heeft gehad zonder success, worden mensen vaak moedeloos en verliezen ze de hoop. Maar waarom kijk je dan niet samen naar wat er wel nog mogelijk is? Naar wat zij denkt nodig te hebben? Geef je een jongere die een paar keer per jaar in het ziekenhuis belandt door een auto-imuunziekte, de schuld van wat ze haar lichaam aandoet? Zou je boos worden en zeggen dat ze beter haar best moet doen? Zou je ooit tegen haar zeggen dat ze maar eens moet nadenken over het verdriet dat ze haar omgeving aandoet met haar ziekte? Zou je haar na een paar opnames opgeven? Of blijf je haar steunen, begeleiden en behandelingen zoeken of combineren om te proberen weer zoveel mogelijk gezond te worden? Blijf alsjeblieft voor ons vechten: We hebben je nodig.  
 
Blijf praten met je kind over wat er in haar omgaat, wat ze wil en waar ze het moeilijk mee heeft. In gedrag heeft de eetstoornis je kind mischien compleet overgenomen, en je hoort je kind misschien wel zeggen dat ze geen hulp wil en haar eetstoornis wil houden. Weet dat uiteindelijk niemand ziek wil zijn, maar dat bij haar alles van binnen schreeuwt dat zij dit zo moet doen. Je kind zit er echt nog wel, onder de eetstoornis, en zij voelt zich ook bang en machteloos. Ik weet zeker dat je kind het uiteindelijk ook graag anders had gezien. Wees geduldig en steun je kind. Vecht niet tegen je kind, maar vecht samen met je kind tegen de eetstoornis. Praat met vrienden, familie of een psycholoog en vraag om hulp. Het is niet raar dat het voor jullie ook weleens te veel wordt. Ik weet dat je een lange adem moet hebben en dat de strijd heftig, pijnlijk en vermoeiend is, maar geef alsjeblieft nooit op. Want herstellen van een eetstoornis is niet makkelijk, maar wel echt mogelijk.

Ooit aan het einde van de tunnel kan je kind weer gezond en gelukkig zijn, dan kan je weer ademhalen en dan weet je dat al die strijd het echt allemaal waard is geweest.