Bewegingsdrang en een eetstoornis

Het is 6 uur. Tijd voor het avondeten. Heen en weer bewegend met je voet worstel je je door het hoopje spaghetti heen wat op je bord ligt. Al etend begin je steeds harder met je voet heen en weer te bewegen. De spanning stijgt, al die calorieën die je binnen hebt gekregen moeten er weer af! En het liefst zo snel mogelijk, dus beweeg je ook nog even extra mee met de rest van je lijf..

In je hoofd plan je alweer de uren die je vanavond moet gaan sporten. Enkel om alles er af te krijgen wat je net naar binnen hebt gewerkt. En het liefst nog wat meer, zodat je zeker weet dat je weer bent afgevallen de volgende morgen..

Door ‘de hel’ wat voor jou avondeten heet heb je je heen geworsteld. Snel schiet je in je joggingpak om te gaan hardlopen. Dat het regent maakt de weerstand om te bewegen nog groter. Je wil helemaal niet, bent kapot door het weinige eten en hebt al dagen last van spierpijn. Maar je moet. Je moet bewegen, moet rennen, moet sporten, moet verbranden. De spierpijn negeer je, net als de weerstand die je voelt. Je gaat, hoe dan ook. Het is maar goed dat je je moeder hebt wijsgemaakt dat je hardlopen in de regen het meest fijn vindt, anders had ze je zeker niet laten gaan..

Puffend en steunend werk je je door je beweeg uren heen. Je voelt jezelf verzwakken, maar het mag niet. In plaats van te luisteren naar de pijn die je voelt zet je net nog weer even een tandje bij. Je rent nog wat harder. Je rent je standaard rondje sneller dan normaal. Die 5 minuten die je nu minder hebt bewogen haal je in door nog een extra rondje te lopen. En dat extra rondje blijft erin voor de volgende keer, aangezien je weet dat je het kan… Bewegen, bewegen, bewegen. Meer en meer. Sneller en sneller. Alles om dat eten maar weer te verbranden wat je net hebt binnengekregen. En toch is het nooit genoeg, hoeveel je ook beweegt..

‘s Avonds in bed blijf je bewegen met je voet terwijl je nog wat leest, doe je nog even een flink aantal buikspieroefeningen en blijf je zo lang mogelijk wakker. Vermoeidheid voel je niet meer, dat gevoel heb je al zolang genegeerd dat je gewoon niet meer weet hoe dat voelt. Als je überhaupt al vermoeidheid van jezelf mag voelen…

….En dan kom je op het punt dat je moet stoppen met bewegen. Door een opname in de kliniek, door de psycholoog die je dat vertelt, of doordat je zelf weet dat je moet stoppen. Maar hoe stop je? Hoe ga je in tegen een bewegingsdrang die niet te stoppen valt? Alleen de gedachte al om te moeten minderen met sporten maakt je helemaal gek in je hoofd…

Ik moest stoppen met bewegen, tegelijkertijd wilde ik ook niets liever. Maar de strijd die alleen al in mijn hoofd losbarstte bij het idee dat ik minder zou gaan sporten maakte dat ik altijd door bleef bewegen. Ik kwam in een kliniek terecht en moest opeens stoppen met elke vorm van beweging. Waar ik eerst minimaal x uur per dag sportte, zo moest ik nu verplicht op de bank liggen, zat ik in een rustprogramma en moest ik met de rolstoel naar buiten. Wandelen was er niet meer bij, op elke voetbeweging die ik extra maakte werd ik aangesproken.

Het rusten en alleen met m’n gedachten zijn maakte me gek. Ik moest sporten, maar mocht het niet. Alleen met m’n gedachten zag ik voor me hoe ik verschrikkelijk aankwam van al dat eten. Ik moest compenseren en compenseerde door. Toch nam uiteindelijk ik de beslissing om te minderen. Dit kon zo niet doorgaan. Met veel steun en hulp minderde ik met bewegen. Aangesproken worden op het feit dat je wéér met je voet beweegt is een hel en maakt je boos, maar het hielp me uiteindelijk wel vooruit. Net als de afspraken omtrent bewegen.Maximaal een half uurtje per dag.

De bewegingsdrang bleef, de angst om aan te komen was verschrikkelijk aanwezig.. praten sleepte me er doorheen. Ik kon niets anders dan de angst er te laten zijn, dus was dat wat ik deed. Doorzetten, volhouden en proberen zoveel mogelijk uit je hoofd te blijven. En na lang knokken, nog steeds nachtenlang op m’n kamer stiekem doorsporten, zette ik stapjes vooruit om tegen de bewegingsdrang in te gaan. Ik gebruikte het kleine beetje wil wat ik had om dit te laten stoppen om er daadwerkelijk tegen te gaan vechten. Ik maakte afspraken over de beweging, sliep met iemand op de kamer zodat ik ‘s nachts niet kon gaan bewegen en praatte als mijn hoofd weer eens overuren ging draaien.

Naast een enorme chaos in mijn hoofd, zorgde het ook voor rust. Ik ‘moest’ niet meer. En waar ik eerst het plezier in sporten verloren had, zo hervond ik het weer. Omdat ik niet meer moest, maar enkel mocht en hoefde te sporten wanneer ik zin had..

Blijf niet alleen zitten met je gedachten, maak je lichaam niet kapot door door je pijn heen te rennen. Je houdt jezelf gevangen in je gedachten, in het ‘moeten’. Sporten hoort leuk te zijn, je hoort er van te kunnen genieten. Het hoort je hoofd leeg te maken, in plaats van dat het je hoofd nog voller maakt. Trek aan de bel, geef het aan en stop met overmatig sporten. Voordat je straks echt je lichaam de vernieling in hebt geholpen.. that’s not worth it.

Door: Marjon
foto 1: flickr.com/photos/88981012@N00/
foto 2: flickr.com/photos/47152453@N07/

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

22 reacties op “Bewegingsdrang en een eetstoornis”

  1. Mooi stuk! Had ik net nodig. Volgende week word ik opgenomen dus moet ik ook echt vechten tegen de bewegingsdrang 🙁

  2. ik ben vandaag opgenomen en kan er ook niet tegen dat ik niet kan bewegen, maar probeer t even goed ‘stiekem’ te doen maar dankzij jouwn stuk ga ik er toch even beter overnadenken

  3. wauw mooi geschreven en erg herkenbaar.
    ik zelf ben nu aan het afbouwen en het gaat redelijk goed :3

  4. heel herkenbaar

    thnx

  5. wouwww supr verhaal erg herkennend
    wand;

    nou ik ben nu opgenomen in een kliniek al paar weeken vandaag 5,,
    && het is zoo oet in een rolstoel naar buiten,, met de lift en moet vaak in bed =(
    dasszo && nog steeds probeer ik zo veel mogelijk te bewegen,,, maar als je afvalt verhogen ze je eetlijst en dat is moeilijk….

    moooii verhaal

  6. wow herkenbaar 8|

    THANX

    x

  7. zo herkenbaar, zo frustrerend.
    Zou zo graag gewoon willen sporten met plezier en merk dat ik toch eigenlijk vooral sport vanuit een moeten en de angst dat ik anders dik zal worden . . .

  8. Bij mij ging het ook zo! Alleen mocht ik na een heel lange tijd pas weer een half uurtje bewegen..

  9. Herkenbaar en mooi stuk. Mij is aangeraden om met sporten en overmatig bewegen te stoppen maar ik kan het niet opbrengen in mijn eentje..

  10. wauw, zo ongelovelijk herkenbaar!
    het geeft zo veel rust als het weg is, dan ben je al voor de helft vrij!

  11. Ik zit ook in een kliniek 3 weken nu en ik heb ook echt last gehad van bewegingsdrang, maar iedere maandag ochtend moesten we wegen en ik was dan of te weinig aangekomen of afgevallen, mn lijst werd verhoogt, dat is niet fijn pff, nu beweeg ik niet meer in de avond, was in ene veel aangekomen, best lastig, maar je lijst wordt niet verhoogt en je mag meer bewegen, meer naar buiten etccc.
    DUSSS t is t niet waard meiden!

  12. Op dit moment worstel ik hiermee…mijn gewicht is drastisch laag en bwegen steeds meer en eten steeds minder…ik moet dus beide (eten meer, bewegen minder) aanpakken maar ben zo angstig! Ik wil echt aankomen maar als ik dit nu beide stop (heb dit eerder gedaan) komt het “out of control” en wat gebeurd er dan? Ik heb al 10 jaar extreem ondergewicht..mijn lijf gaat dan vast alles vasthouden…ook ben ik bng dat ik als ik stop met bewegen toch weer “stiekum” doorga…dat ik niet sterk genoeg ben en dat mijn lijf het dan totaal opgeeft en niet meer kan bewegen, ben altijd vroeg wakker ook….toch wil ik ergens wel die rust want dan kan je ook weer normaal meedraaien in de maatschapp;ij zonder altijd uitvluchten en dingen te bedenken hoe je na het eten iets kan doen! Vroeger toen ik gezond was bewoog ik veel maar ging na het eten gerust ontspannen op de bank!
    Ik snap ook nooit hoe het kan dat sommige mensen in een opname bijv. niet bewegen, en toch een normale of zelfs aankom lijst eten!

  13. Herkenbaar… Ik ben er nu al bijna overheen maar heb het nu supermoeilijk ermee…

  14. Super mooi geschreven en heel herkenbaar. Ik heb binnenkort contract bespreking en krijg dan te horen wat ik eventueel nog aan beweging mag doen..

  15. Ik worstel hier op het moment ook enorm mee. Ik verlang zo naar de rust die je op het eind beschrijft, naar het niet meer ‘moeten’. Helaas ben ik bang dat ik het in mijn eentje niet ga redden om deze enorme drang te minderen/stoppen.

  16. Autsj… Jaa! Heb ik ook zo! Echt héél mooi omschreven! Ik kan nog steeds niet eten en ik durf ook niet te eten.

  17. Mooi beschreven. T stoppen van dm begen heb ik ook moeten meemaken in de kliniek. Het is inderdaad rot steeds maar aangesproken te worden, all beweeg je je teen of all zit je even op t puntje van je stoel. Gek werd ik ervan maar ik zie nu wel in dat dat me echt geholpen heeft waardoor ik er nu merendeels vanaf ben !

  18. Perfect beschreven hoe het voelt. Ben ondertussen bijna drie jaar uit opname en over het algemeen zijn al die gedachten behoorlijk vervaagd. Maar er blijven ups en downs, en de down waar ik nu in zit gaat zoals gewoonlijk gepaard met ontzettende bewegingsdrang. Bewegingsdrang waardoor ik drie uur per dag in de fitness zit en waardoor ik mezelf weer fit en strak voel, waardoor ik rust krijg in mijn hoofd. Maar diezelfde bewegingsdrang neemt mijn sociaal leven af en maakt me tot een persoon die ik niet ben. Je hebt het echt heel moo verwoord.

  19. ik vind het een goed stuk dat hier geschreven is.
    Het kan meisjes tot in zicht brengen en ze leren in zien dat zo door gaan geen oplossing is voor het probleem.
    Het is een groot probleem als je als gezin hier mee te maken hebt en je hele familie wordt hier bij in getrokken en mee belast.
    Ik wens iedereen veel sterkte liefde en veel kracht toe om hier door heen te komen als je hier mee worstelt.
    Groet
    Elly

    ps ik spreek uit ervaring omdat ons nichtje helaas deze ziekte heeft en al 12 kilo onder haar gewicht zit en ze ligt al 5 weken in het ziekenhuis ze proberen haar nu uit de gevaren zone te halen anders stop het lijf er echt mee triest en voor de hele familie een zorgelijk iets.ze is pas 15 jaar jong

    .

  20. Ik heb hier ook last van gehad, dankzij mijn familie ben ik gestopt. Een paar maanden terug werd ik wakker en zag ik in de spiegel een vermoeid mager meisje met pijn, toen besloot ik dat het langer door mocht gaan. Ik ben nu bijna drie weken vrij

  21. Herkenbaar hier ook helaas x

  22. Je stuk maakt me verdrietig. Zo herkenbaar! waardoor ik nu met mn neus op de feiten word gedrukt dat ik weer midden in een zoveelste terugval zit. Ik mag niet stilzitten ik mag geen rust nemen ik moet mezelf ver buiten mn grenzen pushen omdat ik dat verdien. Alle signalen van mn lijf kan ik nauwelijks voelen maar hoe kom je daar ooit weer bij als gevoel streeds betekend dat trauma op speelt. En ik juist dat wil voorkomen. Wat ik zou willen is kunnen slapen, op gevoel kunnen eten en me ontspannen voelen. Wat overheerst is angst, pijn en oververmoeidheid. Hoe kom ik verder. Hulp is afgelopen april op gang gezet maar de beoogde therapie lijkt nu te hoog gegrepen. Ik zet al stappen qua eten en compenseren. Aan de hand van de s-health app registreer ik bv alles wat ik eet, beweeg en slaap. Ik zoek afleiding door te lopen na eetmomenten om te zorgen dat ik niet destructief compenseer. Maar gevolg is dat ik niet kan bij eten omdat ik alleen maar meer moet bewegen. Iemand tips hoe dit te doorbreken?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *