Na een aantal jaar in ontkenning en vermijding om het aan de omgeving te vertellen, heb ik het nu ook aan een aantal van mijn nieuwe klasgenoten verteld: Ik heb een eetstoornis. In het begin hielp dit heel erg, soms kreeg ik even een Appje van een klasgenootje met: ‘Volgens mij is het weer tijd voor een lekker broodje’ etc. Dat was wel leuk, een beetje meeleven. En daarmee werd het eten ook makkelijker, het werd toch verwacht dat ik at. Het is gekker als je niet of weinig eet.
Maar soms heb ik het idee dat mijn openheid juist als de trigger werkt, ik moet en zal soms bewijzen dat ik een eetstoornis heb t.a.v. het stigma het: als je een eetstoornis hebt dan wil je niet eten bijvoorbeeld… Ik wil niet eten, dus dat doe ik dan ook niet… Ook al heb ik geen idee wat mijn klasgenoten zien of voelen, ik heb het idee dat ze bezig zijn met wat ik eet en dat ze denken OMG wat gebeurt er: ze eet.
Nu heb ik een klasgenootje die zelf psychische problemen heeft en niet lekker in haar vel zit. Ik probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn, maar ze is zelf niet open over haar problemen. Als ik merk dat ze niet zo lekker in haar vel zit en ze zegt dat het ‘goed gaat’ dan wordt er ‘iets in mij’ heel teleurgesteld. Ook heb ik dan gedachten als: zie je wel, ze vertrouwt mij niet of ze vindt mij niet leuk. Niet alleen onzekere gedachtes komen naar boven, ook boze gedachtes. Als jij zo doet tegen mij mag ik niet meer eten, dan ga ik het lekker ook niet tegen jou zeggen. Dit lijdt tot erg destructief gedrag en dan laat ik mij lijden door mijn eetstoornis, de boze en negatieve ik.
Ook thuis heb ik soms het gevoel dat ik de eetstoornis moet bewijzen. Doordat het al een tijdje duurt zijn mijn ouders gewend aan mijn gewoontes. En dan bedoel ik mijn gestoorde eetgewoontes. Mijn vader schept alleen de producten op die ik veilig vind. Het eetgestoorde-monster wordt zoveel mogelijk vermeden. Hiermee wordt alleen mijn eetstoornis erg getriggerd. Om namelijk te zeggen: ‘nou geef mij toch ook maar xx’, iets wat de eetstoornis niet oké vindt, is nog een stap te groot. Ik heb het gevoel dan 2 eetstoornissen tegelijk aan te moeten gaan. De stap om dan toch xx te eten is dan de volgende keer ook nog groter. Volgens mijn vader zijn die producten namelijk niet goed, want hij heeft dat niet voor niks niet op mijn bord geschept.. toch?!
Nu snap ik vaak dat het ook voornamelijk eigen belang is: iedere keer weer dat verdriet en boosheid aangaan is voor mijn ouders ook niet het meest ontspannen na een lange dag. Gelukkig zien zij ook dat het alleen maar makkelijker wordt naarmate ze de ‘enge maaltijden’ klaarmaken. Daarbij weten ze ook dat het alleen maar een kwestie van uitstel is als ze het vermijden, het verdriet wordt alleen maar groter. En de avonden dus alleen maar langer.
Gelukkig ben ik zelf ook erg bewust geworden van de triggers en het eetgestoord denken. Ik heb nog wel vaak de gedachten in deze situaties maar laat mij niet meer zo leiden. Vaak denk ik nu juist: Ik kan wel herstellen en ik zal het bewijzen ook. Door deze gedachten kan ik het niet alleen mezelf en mijn ouders makkelijker maken, ik kan er ook nog eens zijn voor mijn klasgenootje als ze haar gedachten wél even kwijt wil.
Fotografie: Emma Brown
Geef een reactie