Op het terrein van de eetstoorniskliniek gaat Aafke elke dag naar het kleine schooltje. Het eerste dat opvalt, is dat het schooltje een en al geborgenheid uitstraalt. Als je je niet geborgen voelt in de maatschappij ben je hier op het juiste adres. De docenten zijn aardig en zeer betrokken. Deze kleinschaligheid is net wat Aafke nu nodig heeft. Tijdens de lessen is Aafke erg rustig en werkt ze nauwkeurig aan haar schoolwerk. Dat doen alle meiden in haar klas.
Het perfectionisme vult alle luchtdeeltjes van de klas. Van haar mentor horen we dat Aafke zich heel moeilijk kan concentreren. Haar hoofd is één grote chaos, en het is moeilijk om in die chaos leerstof toe te laten. Het valt de mentor op dat het ene moment Aafke een enorm zelfinzicht heeft, om vervolgens een paar minuten later geen enkel zelfinzicht te tonen. Hoe is dit mogelijk?
Anorexia blijft een ziekte waar ik mij nog elke dag over kan verbazen. Aafke gaat graag naar school. Ook al is moeilijk om zich te concentreren; de school geeft de nodige afleiding. Het lijkt wel alsof ze op school weer even de gelegenheid heeft om zichzelf te zijn. Alhoewel de vraag steeds meer wordt wie ze nou daadwerkelijk is, steeds moeilijker te beantwoorden is. Aafke is ergens zichzelf kwijtgeraakt, en het lijkt erop alsof zij een heel klein deeltje van haar zelf in deze klas in een lade gevonden heeft.
In een rapportage schrijft de mentor: “Aafke laat zien dat ze wel wil werken. Het is een gedreven meisje. Aafke kan heel mooi piano spelen en heeft geen schroom om dat te doen in het bijzijn van haar medeleerlingen.” Die opmerking ontroert mij. Het is alsof het gezond gedeelte van Aafke door een kier naar buiten ontsnapt is, in de vorm van mooie muziek, en op deze manier met de wereld communiceert.
In het weekend is het voor Aafke zwaar thuis. En eigenlijk geldt dat voor ons allemaal. Wel neemt ze de verantwoordelijkheid voor de organisatie en het proces omtrent het eten (op tijd eten, spullen pakken etc.). Het eten zelf verloopt zonder al teveel heftige paniek. Daar staat dan wel tegenover dat ze zich totaal niet aan haar advieslijst houdt. En het tempo waarmee ze eet is tergend langzaam.
Wat wel zorgelijk is dat Aafke steeds meer lichamelijke klachten krijgt. Ze is steeds vaker duizelig (zwart voor ogen) als ze plotseling opstaat van een stoel of een minimale inspanning verricht zoals een trap oplopen. Ook ze krijgt steeds meer last van hartkloppingen en hartritmestoornissen. Gek genoeg ziet Aafke zelf geen enkel verband tussen de klachten en het ondergewicht.
Waar het op neer komt is dat het ziektebesef van Aafke extreem laag is. Ze is er niet van overtuigd dat ze een te laag gewicht heeft. We waarschuwen Aafke dat als ze doorgaat weer opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Maar Aafke is er absoluut niet van overtuigd dat het één met het andere te maken heeft. Ze is er nog steeds van overtuigd dat ze binnenkort fulltime naar haar middelbare school kan, om weer door te gaan in het Gymnasium. Haar mentrix heeft al aangegeven, dat dat onder deze conditie geen optie is.
Volgende keer: Werken aan doelen
Geef een reactie