Wanneer word je opgenomen? Ik wil graag opgenomen worden, maar weet niet wanneer ik daarvoor in aanmerking kom. Bij welk gewicht, als ik lijd aan anorexia, word ik opgenomen? Ik moet waarschijnlijk nog erg veel afvallen willen mensen me serieus nemen en het nodig vinden om me op te nemen. Zijn er ook andere redenen waarom ik opgenomen zou kunnen worden? Wat als ik bijvoorbeeld heel depressief ben of zeg dat ik zelfmoord wil plegen? Zouden mensen me dan serieus nemen, zouden ze me dan opnemen? Ik wil zo graag opgenomen worden, want ik wil zo graag rust. Wie wil mij redden?
Bovenstaande vragen zijn een aantal van de gedachtes die in mijn hoofd speelden in de periode dat ik leed aan een eetstoornis en depressie. Mijn verlangen om gered te worden was groot. Iemand moest toch door me heen willen prikken en zien dat het echt niet goed met me ging? Iemand moest toch door hebben dat het zo niet langer verder kon? Ik verlangde naar steun, warmte en liefde van iemand die mijn leven beter zou maken, die mijn problemen zou oplossen en er even voor zou zorgen dat de rust in mijn hoofd terug zou keren.
Tegelijkertijd schaamde ik me vreselijk voor de gedachte dat ik opgenomen wilde worden. Het is toch gestoord dat een meisje vrijwillig naar een gekkenhuis wil? Wil ik het allemaal voor de aandacht of waarom wilde ik het? Die gedachtes verwarden me enorm. Ik begreep niets meer van mezelf. Wat was er met me aan de hand, waarom kon ik niet gewoon zo zijn zoals veel andere meiden bij mij op school: normaal, vrolijk en positief? Waarom moest ik zo raar en anders zijn? Ik had het idee dat ik me aanstelde en mijn problemen fake’te. Wie kon mij helpen met die enorme warboel in mijn hoofd?
Toen ik lange tijd erna dan uiteindelijk ergens opgenomen werd, was het flink anders dan ik had verwacht. Ik had gehoopt ergens in een soort ‘warm bad’ terecht te komen waar mensen me steun, warmte en aandacht gaven. Ik kwam echter terecht in een lelijke kille slaapkamer waar weinig spontane steun of warmte was. Het verliep allemaal ‘volgens de regels’ en ik had op gezette tijden – en ook geen minuut langer – afspraken met therapeuten. Zij deden waar ze voor betaald kregen – luisteren, knikken en af en toe feedback geven – en ook niet meer dan dat. Ik voelde me vreselijk eenzaam en gedesillusioneerd. Ik had me dit alles zo anders voorgesteld.
Toen ik eenmaal een aantal weken opgenomen was werd het wel anders. Ik ging me meer ‘thuis’ voelen en de therapeuten en betrokken groepsgenoten meer waarderen. Toch kreeg ik nooit dat waar ik zo naar verlangde: geborgenheid, veiligheid, warmte en…..gered worden. Ik was volwassen, dus de verantwoordelijkheid lag bij mij. Ik moest mezelf redden met behulp van de instantie waar ik opgenomen was. Keer op keer liep ik hier tegenaan. Mijn hoop toch gered te worden heeft lang geduurd. Ik probeerde steeds maar direct of indirect te laten zien aan de mensen daar dat het echt niet goed met mij ging en dat ik het echt niet alleen kon en dat zij mijn problemen echt moesten oplossen. Ik wilde zo graag gered worden, waarom deed niemand dat?!
Opgenomen zijn voelde na een tijd veilig. Het was een soort andere wereld geworden. Binnen de opname was het veilig en hoefde ik niets. Er waren geen echte verplichtingen, ik kon immers bijna overal onderuit met de smoes ‘het gaat even niet goed met me’ en ik hoefde nauwelijks na te denken over de toekomst. Presteren was hier niet noodzakelijk en ik hoefde me nooit vrolijker of anders voor te doen dan ik me voelde, want alles werd geaccepteerd, hoe gek ook.
Maar wat ik ook deed, er was niemand die mij redde. Het heeft jaren geduurd voordat ik mijn verlangen naar en gemis aan warmte en liefde ging verwerken en me bewust werd van het feit dat ik mezelf moest gaan redden. Ik was degene die mijzelf liefde en warmte moest geven. Niet langer moest ik wachten op mensen in mijn omgeving om dat te doen, ik moest er zelf mee beginnen. Maar de stap van opgenomen naar de echte wereld kan dan ineens erg groot zijn. Ik voelde me inmiddels helemaal thuis waar ik opgenomen was. Ik wilde niet ‘het huis uit’ en deed er dus alles aan om me hiertegen te verzetten. Zo ging het, toen het einde van mijn opname in zicht kwam, ineens een stuk slechter met me. ‘Zien jullie het dan niet, ik heb verlenging van mijn opname/ behandeling nodig!’. Ik moest me losmaken van iets waar ik me stevig aan gehecht had en dat was niet eenvoudig.
Terugkijkend op deze jaren besef ik me heel goed dat mijn verlangen om opgenomen te worden, een verlangen naar veiligheid, aandacht en liefde was. Bovendien was het een vlucht uit de, op dat moment, nare werkelijkheid. Ik voelde me zo ongelukkig en eenzaam en wilde wegvluchten voor mijn leven. Ik dacht dat een opname uitkomst zou bieden. Achteraf gezien heeft juist een dagtherapie (overdag erheen en in de avond weer naar huis) me het meest opgeleverd.
Daar heb ik mezelf echt leren kennen, stappen durven zetten en me kwetsbaar durven opstellen met behoud van mijn eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. Hier kreeg ik stukje bij beetje mijn eigenwaarde, dat gedurende de opname tot de grod toe was afgebrokkeld, weer terug. Het zorgde er daarnaast voor dat ik met 1 been in de gezonde wereld, de maatschappij bleef staan, wat de terugkeer naar het echte leven een stuk makkelijker maakt als je behandeling eenmaal is afgelopen.
Een (korte!) opname kan prettig zijn om even tot rust te komen als je het leven echt niet meer aan kunt (of als je een gevaar voor jezelf bent). Al is het dan natuurlijk wel afhankelijk van waar die opname is, want op een gesloten opname kan je zoveel heftigs meemaken dat de ‘echte wereld’ misschien minder overhoop had zullen halen.
Zou ik, als ik het over kon doen, me opnieuw laten opnemen als het slecht met me zou gaan? Nee, ik denk het niet. Natuurlijk is het een veilige keuze en ben ik even van alles en iedereen af, maar op de lange termijn helpt het me niet vooruit.
Verlang jij naar een opname, onderzoek dan waar je werkelijk naar verlangt en of je dat door middel van een opname zal krijgen en of een opname je op de lange termijn ook zal helpen.
Om ten slotte nog even terug te komen op de eerste vraag: Bij welke gewicht word je opgenomen? Er is geen bepaald gewicht of BMI waarbij je wordt opgenomen. Er zal gekozen worden voor een opname in een eetstoorniskliniek wanneer je fysiek niet sterk genoeg bent om in dagbehandeling te zijn of wanneer er andere dingen spelen waardoor een opname te verkiezen valt boven een dagbehandeling.
Verlang jij wel eens naar een opname?
Geef een reactie