Mannen hebben de naam dat ze er vaak “last” van hebben, maar is dat wel zo? Het lijkt me toch iets dat zowel mannen als vrouwen kunnen ervaren. Het gevoel dat als iemand te dichtbij komt en dat ook uitspreekt, dat je wilt vluchten en de relatie meteen stopzet.
Vaak zonder precies te weten waarom je dat doet. Paniek in ieder geval. Hieronder meer info over het fenomeen bindingsangst, wat het inhoud, waardoor het veroorzaakt wordt en hoe er mee om te gaan als je er zelf last van hebt.
Bron:flicker.com/paolomargari
Wanneer spreek je van bindingsangst?
Hiervan is sprake als er in intieme relaties moeite is om zich te hechten aan iemand, uit angst verlaten / gekwetst of afgewezen te worden. ###
En dan hebben we het niet over het “normale” angstgevoel dat iedereen wel heeft als een relatie wat serieuzer wordt. Immers hoe meer je om iemand gaat geven hoe groter ook vaak de angst dat je het kwijt kan raken. Een beetje klamme handjes mag je best krijgen als je besluit te gaan samenwonen, maar vaak overheerst het blije gevoel van willen delen en samen zijn. In dat geval is er ook voldoende vertrouwen in elkaar om die stap te zetten.
We hebben het dus over een “extremere” angst. Een angst die maakt dat je niet meer goed kan nadenken en maar 1 oplossing ziet en dat is “kappen”. Je zet de ander in een klap buiten spel, jezelf soms verschuilend achter allerlei excusesen. “Hij was het toch niet helemaal voor mij” , “ze wilde veel te snel”, “ik ben daar nog niet aan toe” , “ze geeft te veel geld uit dat kan nooit goed gaan” etc. In dat geval is er vaak niet voldoende vertrouwen in onszelf en de ander om die stap te zetten.
Met dit laatste heeft ook het ontstaan van bindingsangst te maken.
bron:flicker.com/terryjohnston
Hoe ontstaat het & waar heeft het mee te maken?
In het eerste begin van ons leven ben je totaal afhankelijk van je verzorgers (ouders). Je moet hen dan eigenlijk al vertrouwen dat zij je zullen liefhebben en koesteren. Je te eten zullen geven en voor je zullen zorgen. Als dat niet gaat zoals het zou moeten gaan (onveilige hechting noemen ze dat in psychologieland), kan het heel goed zijn dat daar al een eerste aanleiding ontstaat voor wat later bindingsangst zal blijken te zijn. Onveilig is het bijvoorbeeld als je ouders je aan je lot over laten, misbruiken, te weinig liefde geven of je in de steek laten.
Als dus je vertrouwen in de ander op heel jonge leeftijd al een deuk oploopt, zal je niet zo snel dat later weer herstellen. Dergelijke “schade” kan ook later ontstaan door pestgedrag op school, het verliezen van een ouder op jonge leeftijd, gekwetst, bedrogen of verlaten worden door iemand anders die je dierbaar was. Maar ook bijvoorbeeld als je niet het voorbeeld krijgt van je ouders hoe het is om te vertrouwen. Als er tussen je ouders ook geen vertrouwen voelbaar is en er niet over gevoelens wordt gesproken en dat wordt gezien als zwak.
Vooral jongens kunnen hier mee te maken krijgen als ze in een macho cultuur opgroeien. Ze moeten dan sterk zijn en het is stoer als ze niemand nodig hebben. Vaak speelt de opvoeding van je ouders een grote rol hierin immers zij leren hun kinderen weer wat zij zelf hebben ervaren….en helaas niet alleen de positieve dingen.
Wat kan je er aan doen?
Het makkelijkste is om niets te doen en aftewachten, maar dit is een hardnekkig fenomeen en je kunt dan lang wachten. Wat dan wel? Om je te kunnen hechten aan iemand wil je graag zeker zijn dat je diegene kan vertrouwen. Dat je niet opnieuw bezeerd zal raken en jouw grenzen en verlangens ook gehoord worden. Maar hoe doe je dat?
Stel: het is winter en er ligt ijs op de sloot. Je wilt er wel op gaan staan maar weet niet of het ijs je al zal houden. Wat doe je?
–wachten tot iemand anders je voor gaat. Dan heb je wel het voorbeeld gekregen maar niet zelf ervaren of het ook echt zo is.
–niets. Dan zal je het nooit ervaren…dat is ook niet wat je wilt toch?
–in 1 stap er op springen. Linke soep, je neemt nu wel een heel groot risico en negeert je angst. En gevoelens negeren werkt nu eenmaal niet.
–voorzichtig voelen, beetje duwen, stampen, en dan er op gaan staan. Klink logisch.
Dat laatste is ook wat je doet met mensen. Je gaat testen of ze te vertrouwen zijn. Dat kan door ze dingen te vragen (informatie inwinnen), kijken wat hun reactie is, en hoe ze overkomen. Je gaat ze leren kennen. Heel voorzichtig, nog niet te dichtbij, kijken of ze zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen. Langzaam zal dan je vertrouwen groeien. Uit ervaring zal dan blijken dat ze er voor je zijn ongeacht met wat probleem (of nieuws) jij komt. Dat ze met je meedenken zonder oordeel te hebben. Dat ze je zien zoals je bent en dat jij mag zijn wie je bent. En…dat ze bij je blijven als jij een keer zegt dat je iets misschien niet zo leuk vindt.
bron:flicker.com/liridonadaraku
Die ervaring kan je alleen maar opdoen door te proberen, stapje voor stapje. De ander zal niet alleen moeten doen wat hij zegt te zullen doen, maar hier ook duidelijk over zijn. Niet zeggen “ik bel je” en dat dan niet doen (omdat achteraf bleek dat hij het te druk had)… Die duidelijkheid (transparantie) is fijn want dan weet wat je aan iemand hebt.
Intimiteit?
hierbij wordt vaak meteen aan een lichamelijke verbinding gedacht en minder snel aan een geestelijke band. Immers je heel close voelen met je beste vriendinnetje kan heel intiem zijn en toch niets met sexualiteit te maken hebben. Omgekeerd kan ook. Wel vrijen met iemand maar je eigenlijk helemaal niet close voelen met diegene. Intiem kan je niet zijn met jezelf. Je ervaart pas echt verbinding als je met een ander bent. Maar wat nu als je dat wel wilt maar niet durft.
Bovenstaande stuk over het opbouwen van vertrouwen is belangrijk omdat zonder dit wederzijdse vertrouwen je je niet echt kan verbinden. Dan blijft er een afstand bestaan tussen twee mensen en intimiteit gaat over jezelf zijn in verbinding met een ander. Een versmelting waarbij grenzen vervagen en je je helemaal op je gemak voelt terwijl de ander heel dichtbij is.
Het aangaan van een relatie (vriendschap of liefde) is een proces. Dat kost tijd. Die tijd is nodig om elkaar te leren kennen en om te voelen dat de ander het goed met je voor heeft. Ervaren dat je op diegene kan rekenen en deze er voor je is zonder meteen iets terug te verlangen. Dat je mag zijn wie je bent zonder te hoeven werken. Iedereen heeft zijn eigen tempo daarin. Dat heeft te maken met eerdere ervaringen.
Iemand die nooit gekwetst is, of in de steek gelaten, zal sneller vertrouwen dan iemand die die negatieve ervaring wel heeft. Leer je iemand kennen die wel het een en ander heeft meegemaakt dan kan het dus even duren. En als je die ervaring zelf hebt, dan mag je daar dus de tijd voor nemen. Merk je dat je die tijd niet krijgt omdat de ander zit te pushen, dan is het verstandig dit wel aan te geven (niet pushen svp!). Als de ander het toch blijft doen dan is het raadzaam om je af te vragen of hij / zij wel de juiste partner is voor je. Dit geldt ook voor vriendschappen!!!!
bron:flicker.com/heyitskatie
Wat zijn de signalen die duiden op (mogelijke) bindingsangst?
- blijven twijfelen of je partner wel de ware is
- moeite hebben met intimiteit zoals knuffelen, vrijen, jezelf bloot geven in verlangens of wensen
- veel tijd aan eigen hobby’s besteden, vermijden om samen tijd door te brengen
- de ander op afstand houden door de “hulpverlener” te zijn. Wel over de ander hebben en goed luisteren maar zelf niets delen.
- altijd maar grapjes maken of bot doen (grote mond hebben), zo hou je iemand ook op afstand
- het maken van toekomstplannen uit de weg gaan
- angst je vrijheid op te geven als je wel een verbinding aangaat
- angst dat je de ander kwijt raakt
- heel verlegen / introvert / gesloten zijn
Bovenstaande “kenmerken” zijn geen overtuigend bewijs dat je bindingsangst hebt als je 1 of 2 dingen herkent bij jezelf. Het kan duiden op een vorm van bindingsangst, maar ook het gewoon gezond eng vinden om wat van jezelf prijs te geven.
Geef een reactie