Ik werd 23 jaar geleden geboren in een piepklein dorpje in het noorden van Friesland. Ik had al een zus van bijna twee en zou tien jaar later nog een zusje krijgen. Mijn moeder was en is nog steeds alles voor mij, we hebben een ontzettende sterke band waar niemand tussen komt. Met mijn vader heb ik geen contact meer. Dat heb ik in december 2011 verbroken. Reden daartoe was de jarenlange geestelijke en lichamelijke mishandeling door mijn vader die alcoholist was.
Mijn vader heeft altijd tegen mij gezegd dat ik dik was, minder moest eten enzovoort. Ik was als kind altijd al mollig en in de pubertijd werd dit alleen nog maar meer.
Toen mijn ouders eenmaal gescheiden waren ging het helaas niet goed met mij. Mijn ouders hadden nog veel contact omdat mijn vader nog dagelijks contact zocht en mijn moeder te moe om er wat aan te doen. Ze hebben zelfs nog een poging gedaan om het weer samen te proberen waar ik toen sterk op tegen was. Begin juli ben ik als eerste beland bij het maatschappelijk werk. De spanning tussen mijn moeder en mij was heel erg gestegen omdat ik er opstandig werd. Ik wou het verleden graag vergeten, maar door al het contact van mijn ouders was dit niet mogelijk. Bij het maatschappelijk werk werd gezegd dat mijn “down gevoelens” kwamen door mijn verleden. Ik had als kind veel te veel meegemaakt. Ik kon het goed met deze vrouw vinden, en accepteerde dan ook wat ze zei. Toen ze met zwangerschapsverlof ging ben ik dan ook gestopt. Volgens haar zou het in de toekomst alleen maar beter gaan.
Helaas werd het niet beter en voelde ik me alleen maar rotter, reageerde overal erg heftig op en begon school/stage er ook onder te lijden. Mijn stagebegeleidster gaf aan dat ik privé en stage gescheiden moest houden, weinig begrip dus. Door met twee leraressen veel gesprekken te voeren en uiteindelijk toch een voldoende op mijn stage ben ik overgegaan naar het laatste jaar van mijn opleiding Verzorgende IG.
Op mijn nieuwe stage wist ik niet wat mij overkwam. Zulke leuke collega’s en vooral een leuke stagebegeidster. Ik voelde mij hier helemaal thuis. Helaas was dit voor korte duur, ik begon mijzelf weer rotter te voelen. Uiteindelijk ben ik toen bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon stiekem te eten om mijn frustraties kwijt te raken. Dit heb ik in die tijd helemaal niet aangegeven. Ik voelde mij niet op mijn plek bij de psycholoog, had het gevoel dat ze via een stappenplan werkte en gewoon niet naar mij luisterde. Naar een tijdje ben ik hier weggegaan en heb ik tegen iedereen gezegd dat het nu weer goed ging.
Met hulp van mijn stage en school heb ik mijn opleiding gehaald. Zonder hun hulp was dit nooit gelukt. Op mijn stage had ik het zo naar mijn zin dat ik er een oproepcontract gekregen heb in juni 2010 en er tot op de dag van vandaag nog steeds met ontzettend veel plezier werk.
In juni 2010 ben ik lid geworden van een sportschool bij mij in de woonplaats. Ik was ontzettend onzeker omdat ik intussen veel was gegroeid en echt wel een dikkertje was tussen al die mensen. Het personeel is ontzettend goed met mij omgegaan en kreeg goede contacten met ze. Stond ik eerst nog achterin een les, stond ik nu vooraan. Het ging erg goed, zo goed zelfs dat ik sportverslaafd en werkverslaafd werd. Ik kon alles aan, de hele wereld. Niets was mij teveel. Dit heb ik 9 maanden volgehouden en was inmiddels heel wat kilo afgevallen. Helemaal happy natuurlijk, maar achteraf bleek dat een hypomanie te zijn.
Later kreeg ik een terugval en erg veel last van hyperventilatie. Ik kwam in gesprek met iemand van de sportschool en die viel het op dat ik veel overeenkomsten had met de term ‘hoogsensitief’. Nadat ik het gelezen had, viel mij dat ook op. Veel dingen vielen op zijn plaats waardoor ik eraan kon werken en ik begon mij weer wat beter te voelen. Ondertussen ben ik samen gaan wonen met mijn grote (jeugd)liefde, kwam in een super leuke buurt te wonen met lieve buren en was helemaal happy tot afgelopen januari. Langzaam begon het onrustige gevoel weer te komen en dit keer had ik er helemaal geen grip meer op.
In maart ben ik naar de huisarts gegaan omdat ik graag doorgestuurd wou worden naar de eetkliniek van het GGZ in Leeuwarden. Het was voor mezelf wel duidelijk dat ik last had van Binge Eating Disorder. De aanmelding en alles was rond, had al de datum voor de intake, toen het op een dag helemaal verkeerd ging. Ik had al medicatie gekregen om mezelf rustig te houden, maar de aanbevolen hoeveelheid werkte niet, ik heb toen meer genomen om mezelf rustig te houden en dat is verkeerd uitgepakt. Ik kreeg er een dronken gevoel van, werd bozig en was totaal mezelf niet. Hier heb ik mensen goed van laten schrikken en gekwetst.
Dezelfde persoon van de sportschool heeft toen tegen mij gezegd of het niet verstandig was om mezelf te verdiepen in een bipolaire stoornis (manisch depressief). Ik heb het gelijk opgezocht en schrok er enorm van wat voor overeenkomsten er waren. De dag daarop ben ik gelijk naar de huisarts gegaan met deze gegevens en die heeft mij met spoed doorgestuurd naar de GGZ in mijn woonplaats. Binnen 2 weken had ik mijn intake en binnen 5 weken kreeg ik de uitslag thuis: bipolaire stoornis type 2. Ik kreeg medicatie om mijn stemmingen rustig te houden. Ik kan hier gelukkig super goed over praten met mijn buurvrouw, overburen en vriendinnen. Ook staat er altijd familie voor mij klaar. Mijn moeder wil me erg graag helpen en begrijpen, maar voelt zich snel schuldig door het verleden. Ondanks dat staat ze altijd voor de volle honderd procent voor mij klaar samen met mijn stiefvader, met wie ze al 2,5 jaar een relatie heeft en die ik als mijn vader beschouw.
Ik ben nu sinds maart onder behandeling bij de GGZ, en in het begin had ik overal vrede mee. Nu begint het onbegrip en het zoeken naar mijn juiste levenstijl. Ik kan niet alles wat iedereen kan en moet goed mijn energie verdelen en wennen aan het feit dat ik een psychische stoornis heb en hier niet meer vanaf kom. Dit traject heeft nu voorrang op het traject van de eetkliniek. Inmiddels zitten al mijn afgevallen kilo’s er bijna weer aan en de eetbuien die je van de medicatie krijgt helpen ook niet erg mee.
Ik probeer nu vooral van de mooie dingen in het leven te genieten. Ik hou ontzettend veel van dansen, mag graag zingen en afspreken met vriendinnen. En natuurlijk quality-time met mijn vriend. Helaas heb ik ondanks de medicijnen nog altijd ontzettende down-momenten. Als ik echter dan weer eens met een lief iemand erover spreek dan krijg ik weer moed voor de toekomst. Zo heb ik een grote kinderwens waarvan ik hoop dat deze ook echt uit gaat komen. Zeker nu ik afgelopen jaar twee keer tante ben geworden begint het echt te kriebelen.
Een ding weet ik zeker: na 23 jaar is het nu mijn beurt!
Geef een reactie