Vorig jaar om deze tijd begon voor mij het gevecht pas echt. Ik had besloten in behandeling te gaan, maar wat een strijd bracht dat met zich mee. Al twee jaar had ik het verzwegen en ineens moest ik gaan praten. Ik moest mijn gevoelens uiten die ik al die tijd had opgekropt. Ik ging in behandeling bij een instelling, maar helaas was deze niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Daarom verwezen zij mij door naar het ziekenhuis, terwijl zij op zoek gingen naar de onderliggende problemen. Intussen was ik aangemeld bij Rintveld, maar had een lange wachttijd voor ik daar terecht kon. Tot die tijd kon gewoon mijn gang gaan en het ging helemaal niet goed.
Vorig jaar april werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Nadat ik daar was ontslagen, viel ik terug in mijn oude patroon. Na een paar weken kon ik beginnen bij Rintveld. Ik wilde niet en werkte ook niet mee. Daarom werd ik daar in juni opgenomen. Ik voelde mij daar, vanwege mijn christelijke achtergrond, helemaal niet thuis. Dat gaf mijn kracht om te vechten voor mijn ontslag. Ik deed enorm mijn best, kwam voldoende aan en na negen weken was het zover: ik mocht naar huis!
Maar helaas was de overgang van het gestructureerde leven in de kliniek naar de vrijheid thuis te groot. Ik viel weer terug en het lukte mij niet om mee te komen op school. Daarom bleef ik ziek thuis, wat mij het gevoel gaf te falen, waardoor ik nog meer op mijn eten ging letten en zo kwam ik opnieuw in een negatieve spiraal terecht.
Rintveld had wel door dat het niet goed ging en omdat ik niet aankwam, zetten ze mij op de wachtlijst voor een flexopname. Maar dat wilde ik echt niet! Niet nog een keer verblijven in de kliniek. Ik ging vechten om een opname te voorkomen. Met veel pijn en moeite is dat gelukt.
Het lukte nog niet om naar school te gaan en na het een en ander met school te hebben overlegd, besloten we dat ik dit jaar thuis blijf, wel aan school werk, en dan volgend jaar deze klas opnieuw te doen. Het heeft lang geduurd voordat ik dat had verwerkt, maar het gaf wel rust.
Thuis probeerde ik, qua eten, steeds meer dingen uit: variëren en een dag hetzelfde eten als een ander. Ik besloot om te eten wat er thuis werd gedeeld, wat iedereen at. Bijv. als iedereen bij het ontbijt een glas melk nam, maar ik niet, ging ik dat vanaf dat moment ook doen. Het was erg spannend, omdat ik van te voren niet wist hoeveel ik die dag binnen zou krijgen. Maar ik zag dat ik niet extreem veel aankwam.
Omdat ik niet naar school ga, heb ik mijn bijbaantje in de horeca weer opgepakt. Daar was het eten weer heel anders dan thuis: Je bestelt je lunch van de menukaart: pannenkoeken, patat, snacks, omelet, belegde pistoletjes… In het begin was ik erg gefocust op de hoeveelheden: ‘Dit eten is zoveel boterhammen en ik moet er zoveel’. In het begin was het erg moeilijk om het niet meer uit te rekenen. Ook het calorieën tellen was een obsessie. Ik wist precies hoeveel er in welk product zat. Maar ook nu zag ik weer dat ik geen kilo’s aankwam. Daardoor ging langzaam maar zeker het knopje steeds verder om.
Inmiddels ben ik zover gekomen dat ik mijn eetlijst helemaal heb losgelaten. Ik kan weer genieten van eten. Op mijn werk eet ik alles en denk ik niet meer in hoeveelheden, maar kijk ik waar ik zin in heb. Ik tel geen calorieën meer (het kan echt!) en ben niet meer heel de dag bezig met wel of niet eten, of hoeveel heb ik gegeten. Maar nu vraag je je vast af: hoe ben ik zover gekomen?
Ik denk allereerst door hulp te zoeken en te praten. Praat met degenen die je vertrouwt en lucht je hart. Tijdens mijn therapie en ook met mijn ouders kan ik praten over wat mij bezighoudt. Daarnaast is het goed om je (in het begin) aan een eetlijst te houden en daar langzaam (als je er aan toe bent) mee te gaan variëren. Ook is het goed om uitdagingen aan te gaan: maak een lijstje met ‘verboden’ producten en probeer elke keer een angst te overwinnen. Zoek afleiding als je het moeilijk hebt: wat mij helpt als ik down/depressief ben, is om een stukje te wandelen of het van me af te schrijven (bijv. in het boek ‘Trots op mezelf’).
Zoek motivatie: wat wil jij bereiken? Ook kan het helpen om een ‘beloning’ af te spreken als je je streefgewicht hebt behaald. Dat kan dat nummer minder groot maken. Ik heb erg veel aan deze video’s en tips van Nouska gehad: ‘een normaal eetpatroon‘, ‘de controle loslaten‘, ‘genezen van een eetstoornis‘. En als laatste: bidden helpt! Vraag eenvoudig aan God of Hij je wil helpen vechten. Hij wil luisteren en helpen. Ook als je niet christelijk bent, wil God voor je zorgen!
Wat mijn doel was met dit artikel, is om te laten zien dat het echt beter kan worden! Ik ben er nog niet, maar ik ben wel op de goede weg en ik weet zeker dat volledige genezing mogelijk is. Ook jij kunt zover komen. Als je mij vorig jaar had verteld dat het nu zo goed zou gaan, had ik je voor gek verklaard. Maar toch is het gebeurd.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn tips, bemoedigd bent door mijn verhaal en ook erin blijft geloven dat herstel/genezing echt mogelijk is! Blijf vechten! Blijf hoop houden! Sterkte met alles.
Marleen
Geef een reactie