In het voorjaar van 2005 gaat Léonie Holtes (1980-2011), dan begin twintig en studente psychologie, stage lopen bij een tbs-kliniek. Op dat moment had ze geen idee waar ze aan begint en wat tbs nu daadwerkelijk betekent. Ze weet van de maatschappelijke discussies over de werking van het tbs-systeem, maar daar blijft het dan ook wel bij. In het nieuws hoor je nu eenmaal over die ene ontsnapte tbs’er, maar over de 1000 tbs-patienten die goed geholpen werden, hoor je niets.
Kort na haar stage komt er een vacature vrij in dezelfde tbs-kliniek en besluit Léonie te solliciteren. Ze wordt aangenomen en gaat als psycholoog aan de slag. Al vrij snel ontdekt zij hoe deze wereld echt in elkaar zit. Haar collega’s hebben het enorm druk door het personeelstekort en de problemen binnen de kliniek. Binnen drie maanden wordt de 25-jarige Léonie al aangesteld als afdelingspsycholoog, simpelweg omdat er niemand anders meer is. Léonie krijgt 15 patienten, allemaal mannen die veroordeeld zijn voor heftige delicten zoals moord en verkrachting.
Hier blijft het niet bij, al vrij snel krijgt zij ook nog eens de verantwoordelijkheid over de verslavingstherapie, agressiehanteringstherapie, seksuele voorlichting en individuele psychotherapie zonder ook maar enige kennis of ervaring op één van deze gebieden.
Ze ontdekt dat er geen enkele wetenschappelijke basis is voor de werking van tbs en dat ze beland is in een schijnwereld waarin zij het spel meespeelt. Niets is wat het lijkt, besluiten worden genomen onder tijdsdruk zonder ook maar enige argumentatie. De tbs’ers zijn overgeleverd aan de grillen van de dienstdoende beoordelaar.
Na anderhalf jaar neemt Léonie ontslag. Ze heeft geen zin meer om te werken in een wereld waarin volkomen onduidelijk is wat echt en nep is en wie nu eigenlijk de patient is. Ze begint aan een studie journalistiek en schrijft haar verhaal op omdat zij vindt dat de buitenwereld moet weten hoe het er nu echt in een tbs-kliniek aan toe gaat. Haar verhaal bleef echter bij een manuscript. Op 16 mei 2011 pleegt Léonie zelfmoord.
Ervaring niet vereist is een nagelaten document over het werk in een tbs-kliniek. Léonie beschrijft op kritische wijze wat er mankeert aan het tbs-systeem en laat zien hoe zij het klaarspeelt om op zo’n jonge leeftijd en zonder enige kennis of ervaring haar werkzaamheden uit te voeren. Ben je geinteresseerd in forensische psychologie, dan is dit zeker een aanrader. Ervaring niet vereist is te bestellen via bol.com.
Ga jij dit boek lezen?
Geef een reactie