Drie jaar na de dood van Antonie Kamerling schrijft zijn vrouw Isa Hoes een boek over hun leven samen. Antonie Kamerling is bij het grote publiek vooral bekend geworden door zijn rollen in onder andere Goede tijden slechte tijden, All Stars en De kleine blonde dood. Als zanger maakte hij zijn debuut met Toen ik je zag, wat direct een nummer één-hit werd. Hij werd gezien als een knappe, enthousiaste en charismatische man. Wat de meeste mensen in die tijd niet weten, is dat Antonie kampt met zware depressies die hij voor de buitenwereld goed weet te verbergen. Isa heeft echter dagelijks te maken met haar depressieve echtgenoot en vertelt in Toen ik je zag hoe dit leven eruit zag.
Antonie en Isa leren elkaar in 1990 kennen op de set van Goeden tijden slechte tijden. Er is direct een klik, maar pas twee jaar later slaat de vonk echt over en krijgen zij een relatie. Ze zijn dolgelukkig samen, maar door de jaren heen verandert er iets. Antonie krijgt steeds vaker ‘buien’ waarin hij alleen maar in bed ligt en niet te genieten is. Op die momenten wil hij alleen maar rust en staat Isa er alleen voor als het gaat om het draaiende houden van het gezin. Antonie en Isa hebben immers ook twee kinderen samen: Merlijn en Vlinder.
Isa is allang blij als het weer wat beter met Antonie gaat, maar merkt na verloop van tijd dat ook zij niet meer kan en uitgeput raakt. Ze kaart dit weleens bij Antonie aan en vraagt hem hulp te zoeken, maar hij wimpelt dit altijd af en weet iedereen om de tuin te leiden. Op sommige momenten overweegt Isa zelfs bij Antonie weg te gaan, maar iets weerhoudt haar daarvan. Ondanks alles hebben Antonie en Isa ook een hele fijne relatie en zijn ze nog steeds gelukkig samen. Antonie is alleen niet gelukkig met zichzelf.
Antonie is vanbinnen ontzettend onzeker en extreem perfectionistisch. In zijn werk vindt hij zichzelf nooit goed genoeg, ondanks zijn grote successen. Tegelijkertijd is hij enorm boos op zichzelf. Hij heeft alles: een goed huwelijk, twee prachtige kinderen, leuk werk… en tóch is hij depressief. Dat kan niet, dat mag niet. Isa zegt zo vaak tegen hem dat hij ‘gewoon’ de knop om moet zetten, op dat moment nog niet wetende dat het helaas niet zo werkt.
Na een heftige gebeurtenis is in september 2010 voor Isa de maat vol. Ze gaat met Antonie naar de huisarts die hen vervolgens doorstuurt naar de crisisdienst. Na een uur stuurt de dienstdoende psychiater Antonie en Isa weer naar huis. Antonie moet alleen beloven te bellen als het niet goed met hem gaat en op zoek te gaan naar een goede psychiater. Isa is verbijsterd maar regelt wel direct een psychiater waar zij samen met Antonie naartoe gaat. Verder dan twee gesprekken met deze psychiater komt het echter niet. Antonie maakt op 6 oktober 2010 een einde aan zijn leven.
Toen ik je zag beschrijft de liefde tussen Antonie en Isa die maakt dat Isa ondanks alles tot het einde bij Antonie blijft. Het geeft tevens weer hoe een depressie een heel gezin beinvloedt en hoe Isa zich staande moet houden, ondanks de grillen van Antonie. In interviews geeft Isa Hoes regelmatig aan dat ondanks het gemis, zij ook een enorme opluchting voelt nu Antonie er niet meer is. Om dit te kunnen begrijpen, zul je echt het boek moeten lezen.
Geef een reactie