Ik vond er altijd veel van: mezelf. Gelukkig kan ik dit nu veel beter loslaten, alle opvattingen en vooral oordelen die ik over mezelf heb (gehad), maar dat is zeker weleens anders geweest. Het is ontzettend uitputtend om overal maar iets van te vinden, vooral als dat geen fijne of leuke gedachtes zijn. Hoe meer ik over mezelf nadacht, hoe meer gedachtes ik kreeg, hoe meer ik dit ook in stand hield. Daarnaast zocht ik ook in mijn omgeving naar bevestiging: zie je wel, ik ben echt dom. Zie je wel, niemand vindt me leuk. Tsja, dat helpt dan ook niet mee.
Naar of gemeen denken over jezelf, jezelf afstraffen, of idioot hoge eisen stellen, zie ik ook veel terug bij jullie. Of het nu gaat om tegen de eetstoornis in gaan (‘Ik herstel niet goed of snel genoeg’, of juist erin meegaan ‘Het lukt me niet, ik ben te zwak’), hoe jij naar jezelf kijkt, kan zeker invloed hebben op hoe jij door het leven gaat. Zolang je ergens maar in gelooft, ga je ernaar handelen.
De oordelen die ik had, zorgden er vaak voor dat ik hele dagen enorm boos kon zijn op mezelf. Ik vond mezelf maar een zielige vertoning. Iemand die niets kon of uit haar handen kreeg. Ik vond het lastig om die boosheid ‘zomaar’ naast me neer te leggen, en dat ging ook met trial en error, maar ik wil je met deze blog wat handvatten, en vooral wat hoop geven. Je laten inzien dat die boosheid, hoe echt en naar ook, niet altijd terecht is. En dat je er zeker niet altijd iets mee hoeft. Er niet in hoeft te geloven.
Je bent mens
Iedereen maakt fouten. Ja, dat klinkt eng, maar het kan ook zeker een gerustelling zijn. Een fout maken is niet erg, je faalt niet direct door iets fout te doen. En zelfs dan, je zult onvermijdelijk ‘falen‘, dingen zeggen die niet bij iedereen altijd goed aankomen of niet aan de verwachtingen van anderen (of jezelf) voldoen. Het hoort erbij, bij het ontdekken en leven. Voor mij helpt het om, als ik merk dat ik nare gedachtes over mezelf heb wanneer ik in mijn ogen iets fout heb gedaan, te beseffen dat ik ‘maar gewoon’ een mens ben en dat ik het niet altijd goed kan doen. Ik doe wat ik kan, soms zelfs iets meer, en dat is meer dan voldoende. En soms heeft iets een andere uitkomst dan verwacht. Tsja, dat gebeurt.
Laat die oordelen die je daaromheen hebt maar eens los, leg het maar naast je neer. Je kan niet altijd voor iedereen zijn wat zij van jou verlangen, verwachten. En weet je, die verwachtingen die zij misschien hebben, zeggen meer over hen dan over jou. En ook jij mag die oordelen loslaten en gewoon verdergaan. Eruit meenemen waar je iets mee kan. Ga maar eens tegen die boosheid naar jezelf in. Luister er eens niet naar. Probeer het maar eens. In het ergste geval valt het mee.
Laat het er maar uit
Emoties zijn niet altijd eenvoudig en boosheid (op jezelf in het bijzonder) is een lastige emotie. Voor velen voelt het ‘negatief’, terwijl het emotioneel heel gezond is om af en toe lekker boos te zijn. Echter, het kan je oordeel en logische besluitvormingsproces vertroebelen. Het is voor sommigen lastig om boosheid op een constructieve manier te reguleren. Want: misschien wil je het helemaal niet reguleren, misschien maak je het veel liever weg, ben je er bang voor.
Voor mij helpt het om, als ik voel dat ik boos (op mezelf) ben, dit gewoon uit te spreken. Het te erkennen. Want juist het wegmaken (of ernaar handelen, door destructie) versterkt die negatieve lading. Zoek een manier die voor jou werkt: praten, bewegen, schrijven, het kan voor iedereen (en zelfs op elk moment) anders zijn.
Doorbreek het patroon, stap uit de bubbel
Voor mij helpt het om op die momenten fysiek iets te ondernemen of even uit mijn eigen ‘bubbel’ te gaan. Onder de mensen zijn, even weg uit mijn eigen ruimte, kan voor mij best voor een frisse nieuwe wind gaan zorgen. Voelen dat het ook anders kan, dat ik ook gewoon nog dezelfde persoon ben, plezier kan maken en gesprekken met anderen kan voeren, laat me ook weer een ander beeld van mezelf zien. Ook hierbij geldt; kijk naar wat voor jou fijn en haalbaar is. Misschien is het voor jou helemaal niet fijn om je dan onder de mensen te begeven en ben je juist veel liever veilig in je eigen plekje. Experimenteer daar vooral mee en hopelijk kan je daarin ook langzaam aanvoelen wat jij nodig hebt om hier doorheen te raken.
Je hoeft er niet altijd iets mee: geef niet toe aan denkfouten
Een tijd geleden ben ik begonnen met luisteren naar de podcast ‘Onverdoofd’ van Erik Jan Harmens. In de laatste aflevering werd hij geïnterviewd door Martine Sandifort. Ik kan het niet precies meer reproduceren, maar wat me ervan is bijgebleven is dat Martine vertelde dat het haar hielp om (negatieve) gedachtes en oordelen meer te zien als iets wat los van jou staat. Je bent als het ware een soort waarnemer; je hoeft er niet altijd iets mee. Een soort wolkjes die voorbijdrijven. Dat vond ik zelf best een prettige gedachte en ik kan me voorstellen dat het helpt om er zo naar te kijken. Denkfouten zijn namelijk zo gemaakt. Niet alles wat je denkt, is altijd maar juist of de waarheid. Kijk maar eens objectief naar wat je denkt: klopt het wel echt? Kan je het misschien eens teruggeven aan je omgeving? Hoe zien zij dit? En, misschien ook een goede, kan je er een andere gedachte tegenover zetten; eentje die wat milder is?
Toegeven aan je innerlijke criticus kan je vooruitgang tegenhouden. Zo heb ik het zelf in retrospect wel ervaren. Ik bezweek voor de voortdurende twijfel. Alles wat ik deed, kwam onder een vergrootglas te liggen. Heb ik het wel goed aangepakt? Had ik het niet anders moeten doen? ‘Verlammende angst‘, heet dat geloof ik en angst is hoe dan ook een slechte raadgever. Juist door alles te herzien, erover te piekeren, sta je stil, ‘verlamt’ het je letterlijk.
Vergeef jezelf
Jezelf vergeven. Dat klinkt mooi, maar hoe doe je dat? En wat levert het je op? Vergeving is de weg naar genezing, heb ik weleens gehoord. Waar we het net hadden over die verlamming, het stilstaan, zorgt vergeving ervoor dat je door kan en mag gaan. Zelfcompassie, meevoelen en begrip tonen voor jezelf, kan je trainen en oefenen. Je wordt er dan stapje voor stapje steeds beter in. Ben je benieuwd hoe dat werkt? Irene schreef daar deze blog over.
Neem de tijd
Die oordelen, die negatieve gedachtes; ze zijn niet in één dag ontstaan. Het is – helaas – onrealistisch om het ook in één dag op te willen lossen. Het kost tijd om milder naar jezelf te kijken, om jezelf als vol mens te zien, met alle gebreken, om die toe te staan en jezelf goed genoeg te vinden.
Je mag fouten maken, je mag zoeken, vallen. Dat maakt je alleen maar meer mens.
Geef een reactie