Wanneer de problemen rondom het eten zijn begonnen weet ik niet meer precies. Ik was altijd een vrolijk meisje dat genoot van het leven. Een meisje dat vriendinnetjes had en zich goed voelde zoals ze was. Op mijn 9e zijn mijn ouders gaan scheiden. Wij hebben toen noodgedwongen 11 maanden lang op een camping moeten wonen.
We zagen om het weekend mijn vader en dat was gewoon altijd gezellig. We zaten in de ochtend altijd een uur in de auto om op school te kunnen komen. In die tijd waren mijn opa en oma een soort tweede vader en moeder voor ons. Maar met mijn opa ging het niet zo goed, hij had veel last van zijn hart en lag veel in het ziekenhuis. Het waren dus hectische tijden voor ons. Eindelijk, na 11 maanden op een camping te hebben gewoond hebben we een huisje gekregen. Een nieuwe start. Helaas is vrij kort daarna mijn opa overleden. Iets wat voor mij als een groot gemis kwam.
De laatste jaren op de basisschool volgde. De plek waar ik mij veilig en vertrouwd voelde moest ik na 9 jaar achter me laten. Nooit ben ik gepest of wat dan ook. Maar op de middelbare school is dat gaan veranderen, op de middelbare is het gepest begonnen. Ik bracht daardoor de pauzes vaak eenzaam door in de toiletten. Niemand die me zag of naar me omkeek. Zo nu en dan zat ik bij vriendinnen maar het voelde niet fijn. Al die mensen om je heen was niks voor mij.
Na het tweede jaar moest ik van school veranderen. Ik hoopte daar op een nieuwe start, maar helaas. Het gepest is daar ook weer verder gegaan. Het waren twee moeilijke jaren voor mij. Gelukkig werd het gepest in de vierder klas veel minder. In die tijd is de moeder van mijn vriendin overleden. Iets waar ik het heel moeilijk mee heb gehad. Ik denk dat rond die tijd ook mijn eetstoornis is begonnen. Ik begon mezelf te beschadigen en aan mezelf te twijfelen.
Na de vijftigste verjaardag van mijn vader heeft mijn moeder besloten dat we hem niet meer mochten zien. We kregen voor het eerst te horen dat hij alcohollist was en me moeder het niet langer vertrouwde. Ik viel weer in een diep zwart gat.
Op school ging het wel goed, behalve tijdens de stages. We dachten dat er iets achter zat en zijn dit gaan onderzoeken. Daar is uit gekomen dat ik PDD-nos heb. Iets waar ik me erg voor schaam. Ik ben altijd bang dat mensen me raar vinden. In de vierde klas mocht ik geen examen doen omdat ik mijn stage niet had afgerond. Daarna ben ik niet meer naar school gegaan en heb ik dagen lang thuis gezeten. Toen is mijn eetstoornis een nog grotere rol gaan spelen. Ik was bewust over wat ik at en snoepte steeds minder. Ik sloeg maaltijden over en bewoog veel. De kilo’s vlogen er af.
Na een tijdje kreeg ik dagbesteding waar ik erg blij mee was en waar ik het erg naar mijn zin had. Ondertussen waren we bezig met het zoeken naar een woonplek voor mij. Daar zit ik nu ruim een jaar en ik heb het daar erg naar mijn zin. Ik ben toen naar een tijdje naar een leerwerktraject gegaan. Een plek waar je theorie hebt zoals Nederlands en wiskunde, maar ook andere vakken zoals paardrijden, stallen uitmesten en dat soort dingen.
De paarden op school geven mij zoveel kracht een doorzettingsvermogen. Het is zo bijzonder! Als ik bij de paarden ben lijkt het net of al mijn zorgen even weg zijn. Ze troosten me en geven me de aandacht die ik op zo’n moment zo hard nodig heb. Daar zijn we er ook achter gekomen dat ik naast de PDD-nos en mijn eetstoornis ook nog is borderline heb. Nu wist ik waar al die stemmingswisselingen vandaan kwamen. Toen mijn oom kwam te overlijden en ik mijn vader daar zag brak mijn hart. Ik heb hier toen met mijn therapeute over gehad en had besloten om weer contact te zoeken met hem. Twee dagen later kreeg ik het nieuws te horen dat mijn vader overleden was.
De weken na zijn dood zijn zwaar geweest. Ik zakte dieper en dieper weg in mijn eetstoornis en wist het niet meer zo goed. Ik had zoveel schuldgevoelens over het feit dat hij dood was. Waarom had ik hem nou niet opgezocht? Waarom heb ik niet gezegd hoeveel ik van hem hou (nu ik dit typ stromen de tranen ook over mijn wangen heen). Misschien was hij dan hulp gaan zoeken en had hij nu nog geleefd.
Ik viel toen erg veel af en zat echt op ondergewicht. De mensen die dichtbij me stonden keken machteloos toe. Altijd iemand vroeg hoe het ging zei ik: “Prima hoor niks aan de hand!”, terwijl ik diep van binnen echt brak. Zijn dood heeft nu bijna 2 jaar later nog steeds geen plekje gekregen.
In Februari heb ik mezelf bij elkaar geraapt en ben ik gaan vechten tegen mijn eetstoornis. Ik heb gevraagd of ik EMDR en therapie voor mijn borderline kon gaan volgen. Dat is nu allemaal in gang gezet en begin hier binnenkort mee. Mijn eetstoornis is nog elke dag sterk aanwezig en ik ben er ook nog zeker niet. Ik zit nu weer in een terugval en moet proberen daar uit te komen. Alleen lukt het me niet, dus ik ga ook daar hulp voor vragen. Dit doe ik in de hoop dat ik over een tijdje me verleden achter me kan gaan laten en kan zeggen:
“I’m proud 2B me!”
Door: Irma
Geef een reactie