Borderline: Hoe vertel ik het | Themachat

Een diagnose is niet altijd makkelijk om te krijgen. Natuurlijk kan het wel zorgen dat er veel op z’n plek valt. Je bent dus niet gek, het heeft een naam! Tegelijkertijd is het niet niks, ineens staat vast dat je een stoornis hebt. Iets waar je zelf mee om moet gaan, maar wat je ook weer op een goede manier wilt vertellen aan je omgeving. Waarom is dat eigenlijk zo belangrijk? En hoe pak je dat het beste aan?

Om te beginnen is hier natuurlijk geen goed of fout in. Dit is jouw verhaal, een situatie waar jij nu mee om moet gaan en daarin mag je altijd kijken naar wat goed voelt voor jou. Daar zitten geen regels aan vast, hoe erg je misschien ook het gevoel hebt het alleen maar verkeerd aan te kunnen pakken. Het kan natuurlijk wel lastig zijn om te communiceren over iets wat je zelf misschien nog nauwelijks kent of zelfs een beetje eng vindt. Misschien ging het altijd over die heftige borderliners en nu ben jij er zo één. Zo kan het voelen, alsof je ineens bij een groep hoort waar je helemaal niet bij wilt horen, maar wat je wel vroeg of laat wereldkundig moet maken. Misschien verandert dan alles…

Tegelijkertijd kun je je ook opgelucht voelen. Afkeer, angst en opluchting wisselde. zich af bij mij, want behalve dat ik die stempel niet wilde, viel er ook een heel groot puzzelstukje op zijn plaats. Mijn gevoelens, mijn gedrag, het voelde vaak als een wervelwind waar ik totaal geen controle over had. Ik word vast gek, dacht ik vaak. Nu was ik niet langer gek, maar ik was een ‘borderliner‘. Niet meteen beter, maar wel duidelijker. Er was nu een verklaring voor mijn gevoel, het had een naam en het was misschien niet alleen maar mijn eigen schuld. 

Deze diagnose was nodig om mijzelf beter te begrijpen en dat was natuurlijk net zo belangrijk voor mij als voor mijn omgeving. Ik wilde mijzelf beter begrijpen en ik wilde dat anderen mij beter zouden begrijpen, maar zonder hen af te schrikken. Ik wilde open zijn, zonder mensen van mij af te duwen. Ik wilde mijn gedrag verklaren, zonder van mijzelf een stereotype te maken. Zonder mijzelf in een hokje te stoppen. Terwijl ik tegelijkertijd bang was allang in dat hokje te zitten. 

Een spannend gesprek

Het is spannend om dat gesprek aan te gaan en de mensen om je heen hierover te vertellen, dat mag je ook best voelen. Het veranderd helemaal niets aan jou, maar tegelijkertijd kan het nu een grote rol spelen in je leven. Iets waar jij nu elke dag mee bezig bent en mee om probeert te gaan, een heftig leerproces. Dat is niet niks en het is ook niet iets wat je zomaar deelt. Dat je hier open over wilt zijn is dapper, stoer en is denk ik het beste om te doen, maar dat kan best een drempel zijn. Niet alleen wordt dit voor jou een leerproces, ook voor de mensen om jou heen. Dat is simpelweg spannend, maar kan wel veel goeds teweeg brengen. 

Vertel voorafgaand aan het gesprek dat je iets belangrijks wilt bespreken, wat je misschien zelfs een beetje spannend vindt. Hierdoor weten anderen meteen dat het iets is waar echt even de tijd voor genomen moet worden en waar aandacht voor mag zijn. Misschien kunnen zij jou ook op je gemak stellen en uitspreken dat je zenuwachtig bent kan soms al een deel van de zenuwen vrij laten. Het mag spannend en eng zijn, maar dat is geen reden om het niet te doen. Misschien gaat het stuntelend, maar dat is nooit verkeerd. 

Bedenk je waar de zenuwen vandaan komen. Ben je bang voor een negatieve reactie vanuit je omgeving? Ga dan eens na of het terecht is dat je die reactie verwacht of dat het meer een grote angst is vanuit jezelf. In beide gevallen mag die angst er zijn, maar soms kan een angst iets groots en ongrijpbaars in jezelf zijn, wat alleen maar weggaat als je de confrontatie ook echt aangaat. Ontzeg jezelf niet de mogelijkheid om hier meer begrip voor te krijgen en hier steeds meer over te kunnen praten. Dat kan voor alle partijen een oefening zijn, maar dat is het waard. Je hoeft dit namelijk niet alleen te doorstaan en je kunt hier allemaal beter in worden. In ieder geval kun jij hier beter in worden en dat zal ook effect hebben op je omgeving. 

Meer openheid, meer begrip

Hoe uit het zich bij jou? Heb je momenten, voorbeelden van situaties waarin jij het moeilijk hebt en hier het hardste mee worstelt? Waar loop jij tegenaan en wat gebeurt er dan in jouw hoofd?

Dit is voor jou en voor jouw omgeving denk ik het belangrijkste. Het gaat over jou, dus je mag dichtbij jezelf blijven. Dat maakt het misschien ook het makkelijkste om uit te leggen. Het gaat niet om een ziekte die je hebt en die je verkondigt aan de rest van de wereld, het gaat om hoe het zich bij jou uit en waar jij het moeilijk mee hebt. Dit is ook het deel wat jouw omgeving mee maakt en waarbij zij niet altijd in jouw hoofd kunnen kijken. Uitleggen wat deze diagnose betekent werkt het beste als je dit vanuit jezelf doet. Wat jij hierbij voelt is belangrijk en dat doet ertoe. Dat is niet afstotelijk, dat is juist heel erg menselijk. 

Praten over je diagnose gaat misschien veel meer over een brug slaan tussen jouw gedrag en het onbegrip van anderen. Hoe meer jij open kunt zijn over wat er in jouw gebeurt op die momenten, hoe meer anderen dat kunnen begrijpen en hier rekening mee kunnen houden. Er is een reden voor het gedrag dat hierbij komt kijken en die reden is misschien wel het belangrijkste om te bespreken. Zo kun je steun krijgen voor wat er op dat moment écht aan de hand is, over de oorlog die jij misschien voert en die zij misschien samen met jou wat rustiger kunnen maken.

Zo heb je het niet over een standaard diagnose, waar iedereen een bepaalde associatie bij heeft, maar heb je het echt over jou. Jij bent belangrijk, voor jezelf en voor jouw omgeving. Daar mag dus ook de aandacht naartoe gaan, want jij bent niet eng.

Je blijft jezelf

Dit verhaal gaat niet over een borderliner, het gaat niet over het standaard rijtje met kenmerken wat je op moet noemen. Dit gaat over jou, over iets waar jij mee worstelt en waar jij hulp bij wilt. Een naampje kan heel eng en definitief zijn, maar er is niets veranderd aan jou sinds je de uitslag van de diagnose hebt gekregen. Het is een persoonlijkheidsstoornis die verbonden kan zijn met jou en wat veel invloed kan hebben, maar het definieert niet wie jij bent als persoon. Jij hebt vooralsnog je eigen karakter, je eigen gekke en leuke trekjes, je irritante gewoontes en alles wat jou jou maakt, los van de borderline.

Niet makkelijk om je dat altijd te blijven realiseren, zeker niet tijdens de momenten dat het niet goed gaat en het voelt alsof je erdoor geleefd wordt. Toch kan het helpen om jezelf soms even los te koppelen, ook als je dat even niet zo voelt. Ik voel het even niet zo, maar ondertussen ben ik nog altijd mijn eigen persoon. Ook als ik dit niet voelde probeerde ik dit wel tegen mijzelf te zeggen, je bent namelijk niet een ziekte of een stoornis. Dat is niet jouw identiteit. Hoe meer je dat zelf kunt beseffen en steeds meer kunt gaan voelen, hoe meer je dat ook uitdraagt naar de buitenwereld.

Ik merkte dat ik er baat bij had om het erover te hebben, om er open over te zijn. Om het te hebben over de dingen die mij soms in de weg zaten, zonder dat het altijd een probleem was. Hoe meer ik hier mee om leerde gaan, hoe minder ik het voelde als een last of een probleem. Het was wel lastig, maar niet iets wat altijd in de weg hoefde te zitten. Als het mij minder in de weg zit, zit het anderen ook niet in de weg. Geef jezelf de tijd om daar te komen, maar herinner jezelf hier genoeg aan. Jij bent namelijk geen probleem.

Nogmaals, er is geen goed of fout en er zijn geen regels. Dit is hoe ik het probeer aan te pakken, hoe ik ermee omga. Deze aanpak heeft mij heel erg geholpen, maar er zijn ongetwijfeld nog honderd manieren die ook kunnen werken. Kijk wat bij jou past en wat het voor jou makkelijker maakt. Ik probeer het zo normaal mogelijk te maken, voor mijzelf en voor anderen. Persoonlijkheidsproblematiek, mentale ziektes en stoornissen horen bij het leven en iedereen zal er iets van herkennen of op een bepaalde manier mee te maken hebben. Er zit niets onmenselijks bij en hoe fijn is het om het daar gewoon over te kunnen hebben?

 Hoe ga jij om met je diagnose?


Herken jij je in dit verhaal? Of heb jij een andere vraag omtrent de diagnose Borderline? Vanavond van 20.00 tot 21.00 is er een themachat. Kom gerust langs! 

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

10 reacties op “Borderline: Hoe vertel ik het | Themachat”

  1. Jammer dat er zo generalistisch gekeken en gereageerd word opeen diagnose. Je bent een mens maar niet ieder mens is dezelfde. Ga vooral kijken hoe ga ik de kwaliteit van mijn leven verbeteren met deze diagnose. Leer omgaan met je kwetsbaarheid en je leven. Besteed wel ook aandacht aan het moment dat het begin van je uiteindelijke diagnose is ontstaan. Wat heeft gemaakt dat je nu een diagnose hebt. Kom bij de kern van je probleem.

  2. Vraagje,
    Kan je genezen van Borderline? of is het meer dat je minder last hebt van de "klachten" en er beter mee kan omgaan?

    Dank je xxx

    1. Je kunt genezen van borderline, in de zin van dat je zo goed hebt leren omgaan met je klachten, dat door de (bijna) afwezigheid van die klachten je diagnose komt te vervallen. Je blijft wel altijd gevoelig voor de kenmerken van borderline, maar je kunt er zo goed mee leren omgaan dat je niet meer aan de "criteria voldoet" en dus geen diagnose meer hebt.

  3. Wat is genezen ?
    Je kunt leren om op een andere manier om te gaan met je klachten en dus met jezelf. Leren om je kwetsbaar op te stellen en een terugval preventie plan maken. In groen ben je in ‘balans’met passende activiteiten, oranje dreig je door te schieten in rood en ben je niet voldoende in balans maar wel nog actief. Hierna komt ‘rood’ waar je niet tevreden bent met jezelf of gebeurtenissen om je heen. Juist dan zorgen voor activiteiten waarmee je terug komt in oranje en dan in groen. Dit is niet makkelijk maar het werkt wel. blijft overeind staan dat je ook kijkt samen met een vertrouweling waardoor is dit zo ontwikkelt. Zo wordt je niet geboren maar wel gevormd. Waar licht de kern van je probleem ?

  4. Wat een prachtige bemoedigende blog. Ik kreeg mijn diagnose op latere leeftijd. Ik had intussen wel een manier gevonden om om te gaan met mijzelf, met hulp van anderen. Veel viel wel op zijn plaats en ik had baat bij tips en lotgenoten. Ik vind het prachtig dat je schrijft, je bent wie je bent! Je bent niet je diagnose. En een diagnose doet niet af aan je persoonlijkheid. Lastig soms om te onderscheiden wat wat is. Lange tijd enkel gesproken met ingewijde over mijn diagnose. Begrip van anderen was niet mijn behoefte en daar heb ik nog steeds vrede mee. "Ik ben wie ik ben en niemand kent mijzelf beter dan ikzelf". Dat is lang geleden mijn lijfspreuk geworden. Dankbaar voor al die anderen die mij daarin hebben geholpen te "worden"

  5. Dit verhaal gaat niet over…..Dit verhaal gaat "over jou". Respect!

  6. Jammer dat deze themachats altijd pas laat aangekondigd worden. Ik weet dat ze ook in de agenda staan, maar ik heb niet de tijd om daar altijd maar naar te kijken. Misschien een ideetje om de blog dan de dag vantevoren te plaatsen?

  7. Ik vind het heel tof dat je er zo over schrijft daphne.
    Ik denk dat borderline een stoornis is waar naar mijn mening veel vooroordelen over bestaan. Als je zegt dat je depressief bent of een eetstoornis hebt of hebt gehad. Daar kunnen mensen al heftig op reageren. Maar borderline is naar mij idee dus wel, groter. Als puber ook gediagnosticeerd met borderline in ontwikkeling. Door veel therapie de diagnose nooit gekregen en zelfs ‘genezen’ of nouja niet ontwikkelt aangezien het een persoonlijkheidstoornis is verklaard. Wel zal ik littekens houden op mijn arm. Als herinnering uit deze tijd. Toch zou ik niet zo snel vertellen, dat hier ooit aan gedacht is bij mij. Eerder dan depressie en of eetproblemen. Ik hoop dat borderline meer onder de aandacht komt, overal. En ook vooral dat het dus in vele vormen er kan zijn. En je inderdaad niet gelijk knetter gek bent en ook een relatief normaal leven kan hebben. En je er dus ook van kan herstellen. Maar ook vooral aandacht hoe het ontstaat. Nu is het vooral zo gericht op uiting van symptomen. En veele stereotypen aan voorbeelden. Daarom zeker fijn, hoe jij er over schrijft.

  8. Ik weet dat het al lang geleden is dat deze blog online kwam, maar misschien dat er alsnog op te reageren valt.
    Ik ben namelijk op zoek naar een lotgenotengroep in de omgeving van Den Haag.
    Mijn borderline is pas een klein jaar bekend en ben heel hard bezig om mezelf te leren kennen.
    Wat opzich raar en confronterend is, omdat ik inmiddels 45 ben en alles eigenlijk wel op de rit heb.

  9. Ik heb bordeline maar ik weet niet hoe ik het moet vertellen aan de rest ik vind het stom om te zeggen "ik heb last van bordeline" hoe hebben jullie dit gedaan?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *