De afgelopen acht weken heb ik via mijn blogs op de website Proud2BMe over mijn leven met een borderline persoonlijkheidsstoornis verteld, waarin onder andere zelfbeschadiging, diverse behandelingen, destructieve buien, depressie, (on)begrip, laag zelfbeeld en moeilijke keuzes centraal stonden. Omdat het inmiddels een paar jaar geleden is dat ik deze blogs heb geschreven, wil ik ook heel graag met jullie delen hoe het nu met mij gaat. Ik hoop dat een ieder die dit leest en nog vol in behandeling is, weet dat er licht aan het einde van de tunnel is. Het leven met een persoonlijkheidsstoornis is lastig, maar door acceptatie en jezelf te blijven ontwikkelen is er veel meer mogelijk dan ik ooit had gedacht.
Zo pas ik nu bijvoorbeeld steevast één dag in de week op mijn nichtje en neefje, ben ik redactrice bij de nieuwsbrief van Stichting Borderline, sport ik twee keer per week en schrijf ik veel. Ook zie en spreek ik mijn vrienden regelmatig, net als mijn familie. Ik voel me erg rijk. En dankbaar…
Mijn laatste blog eindigde met mijn naderende afscheid van de deeltijdbehandeling die ik destijds in Emmeloord volgde. Inmiddels zijn we ruim vier jaar verder en durf ik oprecht te zeggen dat ik nu gelukkig ben. Mijn borderline en bijbehorende klachten zijn niet verdwenen, maar door zestien jaar intensieve therapie en keihard werken ben ik eindelijk in staat om te leven, in plaats van te overleven. Ik heb geleerd hoe ik anders kan reageren op crises en beschadig mezelf nauwelijks nog. Dat komt ook doordat ik iets liever voor mezelf ben geworden.
De intense zelfhaat heb ik achter me kunnen laten en dat heeft de behoefte om mezelf opzettelijk pijn te doen sterk verminderd. Maar ook ik ga nog weleens de mist in, vooral als ik het allemaal niet meer in mijn hoofd kan reguleren. Dan is de neiging tot zelfbeschadiging bijna instinctief aanwezig, maar weet ik gelukkig op tijd hulp in te schakelen of oxazepam (kalmeringsmiddel) in te nemen, zodat de scherpste randjes verdwijnen en ik de situatie weer enigszins kan overzien. Daarnaast heb ik een geweldige, vaste achterban die me door dik en dun steunt, maar me ook op mijn plek zet als ik weer in oud gedrag verval. Zij zijn voor mij goud waard, zelfs als ik in eerste instantie – in mijn eigenwijsheid – niet altijd meteen wil luisteren.
Structuur is trouwens voor mij ook onmisbaar. Ik heb het jarenlang vervloekt en gehaat, want dat ging mij echt niet helpen. Inmiddels ben ik van mening dat ik zonder structuur en regelmaat niet goed leven kan. Ik heb een dagschema en dat geeft veel overzicht en rust. In de kerstvakantie heb ik nog ondervonden wat er gebeurt als je de geleerde interventies aan je laars lapt, ook al was ik er op dat moment van overtuigd dat ik de regie wel zou behouden. Nou, niet dus! De weg naar de depressie is gevaarlijk kort en zo lag ik al snel weer hele dagen in bed, had nergens zin in, was gefrustreerd, at slecht en kwam in een week tijd xx kilo aan. Het heeft me heel veel moeite en aardig wat oxazepam gekost om weer in mijn dagelijkse, normale ritme te komen. De teugels laten vieren is voor mij dus een riskante onderneming, ook al wil ik soms even helemaal niks doen.
Momenteel heb ik maandelijks gesprekken met een energieke psycholoog, die verbonden is aan de huisartsenpraktijk. Als je zo lang zo intensief in therapie bent geweest, is het haast onmogelijk om het daarna weer helemaal zelf te kunnen. Hoewel ik me redelijk staande kan houden, vind ik het erg prettig om een objectief onderhoudscontact te hebben, buiten mijn familie- en vriendenkring om. Bovendien heb ik zo hard gevochten voor mijn welzijn dat ik deze positieve lijn – wat er ook gebeurt – wil vasthouden. En dan is het fijn om soms even te kunnen leunen op een professional om vervolgens weer zelfstandig vooruit te kunnen.
Anika Rooke
Heb ik dromen of idealen? Jazeker, eentje daarvan is het schrijven en uitbrengen van mijn boek over het leven met borderline. Gehinderd door perfectionisme en faalangst ben ik jaar na jaar nooit verder gekomen dan een dertigtal pagina’s, maar 2017 heb ik nu uitgeroepen tot mijn schrijfjaar. Met mijn boek wil ik een inkijkje geven in mijn turbulente leven. Ik vertel over mijn crises, mijn opname, de zelfbeschadiging, de trauma’s, de vele jaren in therapie en hoe ik uiteindelijk een weg naar boven heb gevonden. Mijn acht eerder geschreven blogs zijn daar slechts een kleine afspiegeling van. Mijn droom gaat echter nog een stapje verder, want als mijn boek eenmaal klaar is, zou ik heel graag lezingen of voordrachten willen verzorgen aan lotgenoten en hun omgeving op deze manier meer informatie te kunnen geven over de borderline persoonlijkheidsstoornis en daar als ervaringsdeskundige over in gesprek te gaan.
Tot slot wil ik heel graag de mensen achter Proud2BMe bedanken dat ik mijn verhaal heb mogen vertellen. Ik ben erg blij met het platform dat ik heb gekregen en getuige de vele reacties op mijn blogs is er wat borderline en zelfbeschadiging betreft nog een hoop te doen om het taboe te doorbreken. Ik hoop in ieder geval dat door mijn openheid jij als lezer ook meer uit je schulp durft te kruipen, hoewel ik me zeker realiseer dat gevoelens als schaamte en angst erg groot kunnen zijn. Ik wens je heel veel kracht toe en heb het vertrouwen dat ook ergens onderweg voor jou dat lichtje brandt. Je bent niet alleen.
Geef een reactie