Zomer 2011. Als ik in een aantal woorden moet omschrijven hoe het met me gaat dan kies ik voor ongelukkig, slecht en depressief. Ik ben net 19 jaar en opgenomen op een crisisafdeling. Diagnose: borderline persoonlijkheidsstoornis. Kanttekening: ”mogelijk is de persoonlijkheid van patiënte nog niet volledig uitgerijpt gezien de jonge leeftijd. Patiënte is een gevaar voor zichzelf.” Ik ben een patiënt op een crisisafdeling met borderline. Die term ken ik enkel van losgeslagen psychiatrische patiënten die manipulatief zijn en tientallen suïcide pogingen ondernemen. Dat ben ik niet.
Winter 2011/2012
Diagnose:
♦ borderline persoonlijkheidsstoornis
Ik ben opgenomen op een afdeling voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen. De afgelopen tijd heb ik veel informatie opgezocht over borderline. Ik heb geen leven meer als ik al die informatie lees. Deze stoornis is levenslang. Ik heb een WAJONG uitkering en ik vraag me af of ik daar ooit vanaf zal komen. Ik heb mijn studie tijdelijk stop moeten zetten vanwege deze behandeling maar ik vraag me af in hoeverre dat tijdelijk niet gewoon definitief zal worden. Betekent borderline voor altijd patiënt? Zal ik me altijd zo instabiel, leeg en kwetsbaar voelen? Zal er ooit iemand zijn die ik echt kan vertrouwen, van wie ik kan houden en zal er een moment komen dat als ik de afweging maak tussen leven of dood, het leven eindelijk net ietsje zwaarder weegt? Ik betwijfel het, hoe pijnlijk ook.
Zomer 2013
Diagnose:
♦ trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis
Officieel heb ik geen borderline meer. Ik voldoe niet meer aan alle eisen van de DSM. Wel heb ik nog een aantal kenmerken. Het gaat beter met me. Ik moet gaan beginnen met mijn scriptie van mijn studie. Ik zie er tegenop. Ik wil heel graag klaar zijn met studeren maar tegelijkertijd wil ik nog tien jaar op school blijven zitten. Nieuwe dingen vind ik heel eng en hoe stom die school ook is, vertrouwd is het wel. Het gaat echt beter maar ik heb geregeld dipjes. Het leven valt me zwaar. Als dit het is, beter zijn, dan weet ik niet of het leven wel voor mij is weggelegd.
September 2014
Diagnose:
♦ trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis
Ik woon in mijn eigen huis, al een tijdje. Ik moet afscheid nemen van mijn behandelaar waar ik al sinds de kliniek iedere week kom. Dat doet heel veel pijn. Even voel ik me weer zo gekwetst en heb ik spijt dat ik me heb gehecht. Mensen zullen je uiteindelijk altijd verlaten. Is dit dan die borderline? Anderzijds kan ik het prima relativeren. Ik ben verdrietig en dat gevoel mag er zijn, het is veel oud zeer maar ik verval niet meer in oude patronen. Ik voel me een tijdje rot en mis haar ontzettend, maar ik kan ook met een goed gevoel terug denken aan hoeveel ik aan haar heb gehad. We zullen geen contact meer hebben maar in mijn hoofd is ze er nog wel. Dat idee houdt me op de been, het is goed geweest zo.
Zomer 2015
Diagnose:
–
Ik woon nog steeds in mijn eigen huisje. Begin 2015 ben ik afgestudeerd. De afgelopen tijd is er veel veranderd. Na mijn afstuderen was ik een tijdje thuis en daarna vond ik een leuke baan. Ook begon ik met rijlessen en mijn WAJONG uitkering verdween uit mijn leven. Ik sta nu helemaal op eigen benen en dat is heel wat anders dan een aantal jaar geleden. Verandering is best moeilijk en ik kan er soms van in de stress raken, maar niet meer zoals vroeger.
Toekomst
Een diagnose als borderline kan je het gevoel geven geen toekomst meer te hebben en voor altijd een patiënt te zullen zijn. Veel mensen weten echter niet dat je hier ook vanaf kunt komen. Dat gaat niet vanzelf. Een borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkel je door de jaren heen en is een web van complexe patronen en overtuigingen die je niet zo makkelijk doorbreekt. Met behulp van intensieve behandelingen zoals schematherapie is het echter zeker mogelijk om hier meer grip op te krijgen.
Als je weet waar je problemen en kwetsbaarheden liggen, leer je hier ook direct een stuk beter mee omgaan. Zeker als je nog erg jong bent is het haalbaar om volledig van een persoonlijkheidsstoornis af te komen. In andere gevallen zal het wellicht altijd wat in je leven blijven, maar is het iets waar je enkel wat alert op moet zijn. Zo moet ik mezelf er in sommige gevallen weer even aan herinneren dat ik erg streng voor mezelf ben. Als dat gebeurt zeg ik tegen mezelf: ”oh je doet het weer” en dat is voor mij een goede reminder om een stapje terug te doen.
Een borderline persoonlijkheidsstoornis klinkt ernstig en enerzijds is dat het natuurlijk ook. Het feit dat er in je ontwikkeling dusdanig veel is misgegaan dat je dit hebt ontwikkeld is een serieuze zaak en moet je niet onderschatten. Het is echter ook belangrijk je te realiseren dat dit niet betekent dat je levenslang hebt. Dingen die beschadigd zijn kunnen ook weer helen, zelfs als dat betekent dat je wat krasjes blijft zien.
Geef een reactie