Het is alsof ik twee standen heb: niets of te veel. Er is geen middenweg, er zit niets tussenin. Een dunne huid waardoor onschuldige woorden zonder enige betekenis diepe brandwonden kunnen veroorzaken. Dat is geen bewuste keuze. Geen manipulatie zoals sommigen het noemen. Elk moment van de dag is hard werken om me niet te gedragen naar mijn gevoel. Als ik verdrietig ben, is de hele wereld verdrietig. Als ik blij ben, ben ik intens blij en gelukkig. Alles gaat in extremen en ik weet niet wat erger is: verdrinken in emoties of omkomen van de dorst.
Ik weet niet hoe het is om niets te voelen. Zelfs als ik leeg ben, dan voel ik die leegte volledig en neemt het me in beslag. Ik sta altijd aan. Mezelf constant afvragend of ik te veel ben of juist niet goed genoeg. Vind ze me vervelend als ik een berichtje stuur, of denkt ze dat ik niet betrokken ben als ik niets laat horen? Reageert ze niet omdat ze het nog niet gelezen heeft, of omdat ze druk is en er nog geen tijd voor heeft gehad? Ik reageer zelf ook niet altijd direct, dat zegt niets. Rustig maar, het is ok, rustig maar.
”Hoe is het met je?” Mijn beste vriendin kijkt me vragend aan. ”Ja prima” zeg ik. We praten over koetjes en kalfjes. ’s Avonds loop ik naar huis en eenmaal thuis begin ik te huilen. Ik voel me zo alleen terwijl ik dat niet ben. Gevoel en verstand staan mijlenver bij elkaar vandaan. Waarom isoleer ik mezelf en voel ik me vervolgens rot over het feit dat ik me alleen voel? Omdat ik geen last wil zijn… ”maar dat ben je niet” hoor ik haar zeggen. En toch voelt het zo. De gevoelens verstikken me en slokken me op. Enkel medicatie zorgt ervoor dat ik die avond toch nog rustig in slaap val.
Gevoelens komen, gevoelens gaan, dat weet iedereen. Als ik me slecht voel, dan gaat het nooit meer over. Op dat moment in ieder geval. Het wordt nooit meer beter, het leven heeft geen zin meer. Het is uitzichtloos, ik stel niets voor, ik weet het keer op keer te verpesten. Ik stort een tsunami aan negatieve gedachten en overtuigingen over mezelf uit en versterk daarmee mijn eigen gevoel. Niet bewust, het is gebeurd voordat ik het door heb. Tegelijkertijd is er een gezonde kant die weet dat het weer beter wordt, dat de storm ooit weer gaat liggen en zelfs de zon weer kan gaan schijnen. Het is echter moeilijk om die kant te blijven zien en vertrouwen te houden, als het overschreeuwd wordt door depressieve gedachten.
Wat is immers vertrouwen als je vaak genoeg niet eens weet of je jezelf wel kunt vertrouwen? Hoewel de meeste mensen vaak zeggen dat je je gevoel moet volgen, is het bij mij nog maar de vraag of het wel goed zit met dat gevoel. Welke emoties zijn terecht, welke zijn gekleurd door borderline? Het zorgt ervoor dat ik constant bezig ben met mezelf begrenzen in mijn gevoel en het tevens zo nu en dan voorzichtig toelaten van emoties. Telkens is er echter de angst dat het te veel is en dat ik op anderen overkom als een typische borderliner, waar iedereen zich het liefst van distantieert.
Borderline betekent voor mij nooit écht mezelf durven zijn, uit angst dat als mensen zouden weten hoe ik echt ben, ze net als ik heel hard weg zouden rennen. Er zijn dagen dat ik het liefst mijn eigen lichaam uit was gerend. Het is een masker opzetten, faken, inhouden, onderdrukken en doen alsof. Tegelijkertijd is er ook een kant die moe is en dat niet kan. Die kwetsbare kant laat meer zien en kan niet alles inhouden.
Het is een kant die vergelijkbaar is met een kwetsbaar kind dat intense behoefte heeft aan een veilige thuishaven. Iemand die in haar ouders de personen zocht die de rol van een papa en mama vervulden, maar niet vond. Een eenzaam kind, dat vastgehouden wil worden en tegelijkertijd niet durft te vragen omdat ze altijd geleerd heeft het zelf te moeten doen. Het heeft het sociale leven in het heden er niet makkelijker op gemaakt. Zelf verlaten om maar niet te hechten en eventueel gekwetst te worden of niet los kunnen laten uit angst verlaten te worden. Opnieuw geen middenweg.
Dit alles uitleggen aan een omgeving lijkt bijna een onmogelijke opgave. Ik weet niet waarom ik de telefoon niet opneem als ik je juist heel hard nodig heb. Ik weet ook niet waarom ik vervolgens boos word als ik niks meer van je hoor en in plaats hulp te vragen, alles afwijs. Tenminste, inmiddels weet ik het wel een beetje, maar ik weet niet waarom het me niet altijd lukt om het anders te doen. Het is zo niet vanzelfsprekend en voelt alsof ik anderen met van alles opzadel.
Lange tijd dacht ik manieren gevonden te hebben om om te kunnen gaan met vervelende emoties en het chronische gevoel van leegte. Het gapende, zwarte gat in mijn lichaam, het bloedende hart waarvan ik niet wist hoe ik het moest stelpen en waarvan ik me iedere dag afvroeg hoelang ik er nog mee door kon blijven lopen. Iedere vorm van destructiviteit is voorbij gekomen. Het gaf heel even de vulling die ik nodig had, maar het was altijd van korte duur. Al snel kwam de leegte terug of staken juist hevige emoties de kop op. Die destructiviteit is gelukkig een stuk minder, al lonkt het nog steeds.
Borderline doet pijn. Ik ben niet zielig en zeker geen slachtoffer van mijn diagnose, maar leven met een hoofd waarin het altijd oorlog is, vergt veel. Het is bijna nooit even stil en als het wel zo is, dan kan zelfs over die stilte nagedacht en gepiekerd worden zodat er zich weer een nieuw probleem voordoet. Het is verlangen naar een simpel leven om moeilijkheden te voorkomen en tegelijkertijd behoefte hebben aan spanning, uitdaging en verdieping.
Borderline is… leefbaar. Het is iets wat ik heel graag zou willen missen, maar het is zeker niet enkel ellende. De extreme gevoeligheid maakt dat ik als geen ander aan kan voelen hoe dingen in elkaar zitten. Het maakt me bang, maar ook dapper. Het leert me veel over mijn verleden, mezelf en over hoe mensen in elkaar zitten. Het is bovendien niet meer zoals het geweest is. Borderline is niet levenslang zoals sommige mensen denken. Ik praat er graag over door met je in een themachat over Borderline op dinsdag 24 oktober. Je bent van harte welkom om 20.00 uur.
Geef een reactie