Eén van de vele oordelen die boven ‘borderliners’ hangt is dat ze zoveel aandacht vragen. Ze stellen zich aan en proberen op een dramatische manier de aandacht naar zich toe te trekken wanneer ze hun zin niet krijgen. ‘Borderliners’ schrijf ik tussen aanhalingstekens, want borderliner ben je natuurlijk niet. Borderline heb je. Een persoonlijkheidsstoornis krijg je erbij, bij je eigen persoonlijkheid en karakter. Het staat los van elkaar, maar hoort tegelijkertijd allebei bij jou en dat kan heel lastig en verwarrend zijn.
Ben je een aandachtstrekker wanneer je borderline hebt en je met deze problematiek worstelt? Een laag zelfbeeld, verlatingsangst en de extreme behoefte aan bevestiging zijn drie kenmerken die voor kunnen komen en elkaar soms ontzettend lijken te versterken. Die combinatie kan soms op een negatieve manier de aandacht trekken, zonder dat je dit wil. Maakt dit je een aandachtstrekker? Je doet dit niet met opzet en zou zo graag willen dat je dit niet nodig had. Het heeft ook nooit het gewenste effect en het komt ook je relaties niet ten goede. Misschien merk je in je eigen relaties ook dat al deze factoren aanwezig zijn. Het kan een gigantisch gevecht zijn in je hoofd en jezelf en anderen tot wanhoop drijven.
“Hoe vaak wil je het nou nog horen?”
“Doe eens niet zo hysterisch.”
“Niet alles draait altijd om jou.”
Je snapt de reacties en de vragen, maar je kan er niets aan doen. Je neemt je telkens voor om je niet meer zo mee te laten slepen, maar de drang naar bevestiging is telkens te groot. Je zoekt het in alles en iedereen. Niet omdat je dat wil, maar omdat je niet anders kan. Je weet hoe moe je ervan wordt om altijd die bevestiging nodig te hebben. Je weet ook hoe veel het van anderen vergt om jou constant die bevestiging te moeten geven, terwijl het nooit genoeg is. Het is nooit genoeg om je gerust te stellen. Nooit genoeg om je een veilig gevoel te geven.
“Als hij mij écht goed leert kennen, zal hij merken dat ik niet zo leuk ben. Hij zal vanzelf zien dat ik niet zo knap ben als dat hij nu vindt. Uiteindelijk val ik door de mand. Ik weet het zeker.”
Je hebt een extreme behoefte aan die intieme relatie, maar tegelijkertijd maakt het je doodsbang. Bang om het te verliezen. Bang om verlaten te worden. Het einde van de relatie, de breuk, de pijn, ligt voor je gevoel altijd op de loer. Je voelt alleen nog maar de behoefte om er alles aan te doen om dit te voorkomen. Je staat altijd op scherp en elke opmerking of actie lijkt een persoonlijke afwijzing. Je weet dat dit niet altijd zo hoeft te zijn, maar wat als dit wel zo is!?
Alles lijkt over jou te gaan, terwijl je ook helemaal niet wil dat de aandacht de hele tijd op jou gericht is. Het lijkt of alles waar jij zo hard voor vecht om te behouden, elk moment in gevaar kan zijn. Daarom toets je constant waar je staat en of je nog steeds goed genoeg bent. Je verlangt naar controle over de situatie, maar je angsten worden alleen maar groter. Het gevoel van controle is eigenlijk nooit bereikt of maar voor heel even. Hoe langer mensen bij je blijven hoe banger je lijkt te worden. Je lijkt erin gevangen.
Die eeuwige angst om verlaten te worden is iets waar je dagelijks tegenaan kan lopen en het beïnvloedt je gedrag en misschien ook de keuzes die je maakt. Je gedraagt je soms totaal ongepast of reageert heel overdreven en achteraf kan daar veel schaamte bij komen kijken. Overal zoek je iets achter, dit tot frustratie van jezelf, maar ook zeker van de ander. Het maakt je moe en gestresst.
Voor de ander kan dit ontzettend lastig zijn om mee om te gaan. Hoe verhoud je je tot iemand waarbij je het nooit goed kan zeggen en tegenover wie je je altijd moet verdedigen? Elke keer opnieuw bevestiging moeten geven kan gaan irriteren en kan er ook voor zorgen dat het een ‘moetje’ wordt. Bevestiging geven om ervan af te zijn. Terwijl de ander juist ook graag eens uit zichzelf iets liefs zou willen zeggen, waar dan veel meer betekenis en gevoel achter zit. Hij of zij zou net zo graag zien dat jij je veilig voelt en zelfverzekerd en is bereid daar samen met jou heel veel energie in te stoppen. Toch ontkomt niemand aan het gevoel dat het soms een bodemloze put lijkt en er nooit aan de behoefte voldaan kan worden.
“We hadden een meningsverschil en hij reageert nog steeds een beetje kortaf. Waarom reageert hij nog steeds kortaf? Is het nu voorbij? Nu is het vast voorbij. Nee dat wil ik niet! Dat mag niet! Is het nu verpest? Ik heb het verpest he?”
Ik wil tegen je zeggen dat je geen aandachtstrekker bent. Het is soms vast een ongelofelijke chaos in je hoofd en een tweestrijd tussen je verstand en je gevoel. Je voelt je minderwaardig, niet goed genoeg en kwetsbaar en daar probeer je soms een uitweg in te vinden. Een uitweg in de vorm van bevestiging, complimentjes en zekerheid. Zekerheid die je niet uit jezelf kunt halen en dus vanuit je omgeving bij elkaar moet sprokkelen. Bij elk pijnpunt vraag je door en haal je allerlei manoeuvres uit om iets te horen te krijgen wat goed voelt en waar je, voor heel even, vertrouwen uit kunt halen.
Je bent geen aandachtstrekker, want je weet diep van binnen hoe veel energie het de mensen om je heen kost. Je zou zo graag willen dat je dat vertrouwen uit jezelf kon halen en dat je echt kon voelen dat het goed is. Dat jij goed bent. Dat lege gevoel, het beeld dat je van jezelf hebt en de goedkeuring die je elke dag nodig hebt, dat vraagt nou eenmaal om meer aandacht. Voel je daar niet schuldig over. Geef het de aandacht die het nodig heeft. Geef jezelf die aandacht. Niet door je angsten te voeden en korte termijn-controle na te jagen, maar door jezelf die liefde te geven die je het hardste nodig hebt. Probeer open te zijn, over de chaos in je hoofd en de oncontroleerbare behoeftes die je hebt. Over de leegte die je voelt, ook al is die vaak zo moeilijk in woorden de omschrijven.
♥
Wees lief voor jezelf
Bron: Send me adrift.
Geef een reactie