Ik ben Suzanne en ik ben 20 jaartjes jong. Ik weet niet meer wanneer nou precies mijn eetstoornis begonnen is. Wat ik wel weet is dat ik al op vrij jonge leeftijd heel erg veel bezig ben geweest met mijn uiterlijk. Nu nog steeds eigenlijk.
Steeds in de spiegel kijken, mijn haar checken en mijn make-up of het nog wel goed zit. Ook als ik in de stad loop en ik steeds bezig met checken zie ik er nog wel uit? En mijzelf continu vergelijken met andere meiden die ik mooier, dunner of leuker vind als mijzelf.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 jaar was. Op dat moment moest ik opgenomen worden omdat het heel slecht met mij ging. Ik werd heel erg gepest op school. Ik werd in elkaar geslagen en bedreigt met de dood.
### Ik was zo erg bang, bang om naar buiten te gaan en bang om naar school te gaan. Ik was vroeger best een stil meisje die nooit iets terug durfte te zeggen. Als mijn klasgenoten mij sloegen verstijfde ik. Ik weet niet precies wat ze allemaal gezegd hebben tegen me. Waarschijnlijk heb ik het diep weg gestopt.
Ook was ik toen zwaar depressief, als ik geen opname zou hebben gehad bestond ik waarschijnlijk niet meer. De thuissituatie was ook niet goed, mijn ouders hadden veel ruzie waar ik de dupe van ben geworden. Ik had heel erg veel last van angsten, ook werd ik nogal dwangmatig, dit beheerste mijn leven heel erg. Na 1 jaar opname en 1 jaar dagbehandeling te hebben gehad mocht ik weer naar huis.
Niet heel veel later, zo rond mijn vijftiende levensjaar moest ik weer in dagbehandeling. Het ging heel slecht met me. Ik begon met automutileren en was heel erg somber. Zo erg somber dat ik het leven niet meer zag zitten. Toen begonnen mijn eetbuien en kwam ik aan. Ik kreeg van veel mensen te horen dat ik dik werd. En ik was al zo erg onzeker over mijzelf. Ik had eetbuien om mijzelf te troosten. Dit was op het moment best fijn maar na die tijd voelde ik mij zo erg schuldig! Compenseren lukte mij toen niet. Dit voelde als falen. Het getalletje op de weegschaal werd steeds hoger en hoger.
Na bijna een jaar dagbehandeling kwam ik op een crisisgroep terecht, het ging nog slechter met me. Deze crisisgroep bleek na 7 maanden niet mijn plek te zijn. Ze wisten niet meer wat ze met mij aan moesten. Toen werd ik weer opgenomen. Dit heeft een goed jaar geduurd. Daarna ben ik begeleid gaan wonen.
Toen ik begeleid ben gaan wonen kon mijn eetstoornis doen wat hij wilde. Dingen die bij je opname niet echt kunnen, omdat we 6 keer per dag samen aten. Compenseren lukte toen nog steeds niet, en mijn eetbuien waren er ook nog steeds.
Bij begeleid wonen had ik te veel vrijheid. Ik ging op internet zoeken hoe ik zo snel mogelijk veel kilo’s kon kwijt raken. Ik ging googlen en ik kwam al snel op pro-ana sites terecht. Ik werd actief op deze site’s.
Ik walg van mijzelf. Ik ben veel afgevallen maar voel mij nog steeds heel erg dik. Het voelt alsof ik nog steeds overgewicht heb terwijl dit niet het geval is. Er zijn meiden die ik heel mooi vind, veel dunner dan mijzelf.
Van anderen krijg ik te horen dat ik dunner ben dan die meiden en dat ik wel mag aankomen. Ik kan dat heel moeilijk geloven. Ik zie toch wat ik zie? Mijn zelfbeeld is erg verstoord besef ik me nu. Gelukkig ga ik daar straks heel hard mee aan het werk.
Ik ga als ik mijn opleiding af heb in een 3 daagse deeltijd behandeling. Dit voor mijn eetstoornis (Wat eerst Boulimia was en nu eetstoornis NAO), persoonlijkheidsstoornis NAO met trekken van borderline en afhankelijkheidsstoornis en mijn chronische depressie.
Ik begon ook met braken en veel laxeren. Ook heb ik veel dieetpillen geslikt. Op dit moment braak ik niet meer en laxeer ik ook niet meer. Ik heb er alleen wel dingen aan over gehouden:
Mijn hele tandvlees is ontstoken, al best wel een tijdje wat niet echt goed meer weg wil gaan. Ook heb ik blootliggende tandhalzen er aan over gehouden. Door te laxeren heb ik tot op de dag van vandaag elke dag buikpijn.
Op het moment compenseer ik eten en eetbuien door maaltijden over te slaan. Minder te gaan eten en veel sporten. Op het moment ben ik moe en op. Dit komt door mijn eetstoornis. Echt waar, ik gun dit niemand om een eetstoornis te hebben, het is een hel! Het beheerst je hele leven. Ik vind het heel erg moeilijk om boodschappen te doen. Steeds bang om bekenden tegen te komen, wat zullen ze dan wel niet denken over me?
Ik ben heel erg onzeker over mijzelf. Ben heel erg perfectionistisch en ik denk heel erg negatief over mijzelf, daardoor voel ik mij vaak heel erg verdrietig. Maar ook erg alleen.. Ook heb ik erg last van paniekaanvallen. Dit vind ik heel erg eng.
Stemmingswisselingen zijn ook best heftig bij mij. Het ene moment ben ik heel erg hyper en vrolijk, het andere moment voel ik me erg somber.
Een jaar geleden zo ongeveer zag ik alles niet meer zitten waardoor ik een zelfmoordpoging heb gedaan. Gelukkig leef ik nog! Ik wil helemaal niet dood, ik wil juist gelukkig worden! Weer kunnen lachen, plezier maken en mijzelf leren accepteren wie ik ben.
Ik ga de deeltijd behandeling in met veel motivatie! Want op deze manier hoe het nu gaat, dat kan gewoon echt niet meer. Ik moet beter worden! Zelf zeg ik tegen anderen dat iedereen gelijk is, niemand is meer of minder dan de ander. Ik mag er ook zijn en ben het net zo goed als ieder ander waard!
De driedaagse deeltijd, here I come!! Ik ga het gevecht aan ookal gaat het heel erg zwaar en moeilijk worden!! Maar ik ga ervoor! Ik heb een droom om beter te worden en blijer met mijzelf te worden. En van deze droom wil ik werkelijkeid gaan maken!!
Geef een reactie