In mijn photoblog kon je al lezen dat ik midden in de verbouwing van ons nieuwe huis zit. De grootste verbouwing van mijn leven, kan ik wel zeggen. Alhoewel, het heeft best wat raakvlakken met het werken (en bouwen) aan eetstoornisherstel. Je wilt het anders. Je wilt lekker leven, een plek waar je je thuis voelt, maar daarvoor moet je je eerst storten op de (soms rotte) fundering. En tijdens dat slopen en bouwen, kom je heel wat – onaangename – verrassingen tegen. Bovenal leer je elke dag ontzettend veel. Je leert over jezelf, over wat je belangrijk vindt, hoe je je doel kunt bereiken en hoe je kunt accepteren dat je de grootste verbouwingen nooit alleen hoeft te doen.
Eerst slopen voordat je kunt opbouwen
Voordat je kunt bouwen, zullen de rotte muren weg moeten. Hoe graag je ook vooruit kijkt en hoe graag je ook al verder in de toekomst zou willen zijn, soms word je gedwongen om eerst veel, vuil werk te verzetten. Dat betekent: container huren en extra hulp inschakelen. Eerst moeten het puin en de omgevallen muren weg. Dat moet met handen, met kruiwagens en met het zweet op je voorhoofd. Het kan voelen alsof je water naar de zee draagt. Na tientallen overvolle kruiwagens vol puin en steen, lijkt het gek genoeg alleen maar méér te worden, in plaats van minder. Stopt het dan nooit!?
Bron: mrmarkdejong
Er is namelijk altijd meer puin en meer gruis dan je kunt zien. Niet alleen in de muren, ook in je hoofd. Dat wat je niet zag en misschien niet eens merkte, krijgt voor het eerst een kans om naar buiten te komen. Het goede nieuwd is: je bent begonnen. Het vuile werk is begonnen en er gaat een einde aan komen. Misschien niet vandaag, maar het hoeft ook niet vandaag. Dit zijn fundamentele veranderingen, die kosten tijd en vooral veel geduld. De gouden regel met verbouwen is niet voor niets: doe je nu niet góed, dan doe je het waarschijnlijk nooit meer.
1 nieuwe stap: 3 nieuwe verrassingen
Bij alles wat je aanpakt en alles wat je aanraakt, kom je nieuwe verrassingen tegen. Het huis ken ik nog niet goed en gaande weg moet ik het leren kennen, in alle opzichten. Dat kun je ook best op jezelf betrekken.
Hoe goed ken je jezelf eigenlijk, voordat je aan herstel begint? Je gaat iets nieuws doen, je forceert jezelf misschien een totaal nieuwe richtig op te gaan, uit noodzaak. In therapie wil je nieuwe dingen leren, dat vraagt om onverwachte wendingen. Dingen kunnen ineens soepeler uitpakken dan verwacht, maar andersom mag je ook je borst nat maken. Sommige stappen zullen langzamer gaan dan je wilt. Soms moet je na drie dagen zwoegen (om maar even bij de verbouwing te blijven) toch je plan bijschaven. Heb je dan drie dagen verloren? Was alles voor niets!? Zo voelt het soms wel, maar zonder die drie dagen zwoegen, waren we sowieso nog op dezelfde plek. Met minder kennis, minder inzichten en minder perspectief.
Durf het onbekende aan te gaan en durf de verrassingen onder ogen te komen. Dat is misschien spannend, maar dat betekent niet dat je ze niet aankunt. Want je bent misschien veel veerkrachtiger en wendbaarder dan je denkt. Zeker als je móet.
Het is vandaag niet af. En morgen ook niet.
Het is voorlopig nog niet af. Dat accepteren is echt een uitdaging opzich, als je het mij vraagt. Het is voorlopig nog niet klaar. Je ziet misschien dagelijks wel verschil en progressie, maar het einde is nog lang niet in zicht. Sterker nog, soms zie je die progressie zelfs niet. Dan is het door de werkzaamheden van vandaag gewoon een nog grotere puinhoop geworden. Lekker dan, echt lekker opgeschoten.
Maar alles wat je vandaag doet, maakt een verschil. Het maakt uit voor de dag van morgen, omdat je niet op dezelfde plek begint. En dan is het nog niet af, nee. Je bent nog niet klaar en misschien nog niet herstelt. Maar al die kleine dingen die je vandaag doet, maken een verschil op de lange termijn. Maken hét verschil. Ineens is het af en zit ik op mijn bank, kijk ik om mij heen en besef ik me dat we het hebben geflikt. Dat we een huis hebben gebouwd en het veel beter is geworden.
Jij zit strakjes op je bank en beseft je dat je niet hebt nagedacht over het eten van die dag. Je hebt niet getwijfeld of ineens een stuk minder gepiekerd. Je trok je kleren aan en fietste naar het strand. Ineens was het anders, ineens zag je jezelf zitten met een wezenlijk ander gevoel. Meer rust? Meer blijdschap? Meer tevredenheid? Of gewoon minder onrust? Terwijl je dacht nooit echt vooruit te gaan. Terwijl je moest doorzetten zonder het einde te zien en zonder de garantie te hebben dat het écht beter werd. Terwijl je moest vertrouwen op de stappen van vandaag. Elke dag, elke stap, maakt uit. Heb vertrouwen.
Je komt jezelf tegen
Daar waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt. Daar waar je fouten maakt, leer je doorgaans het meest. Niet geheel vrijwillig en ik leer ook altijd net die kanten van mezelf kennen die ik liever onder het tapijt moffel. Maar om die reden is het goed om ermee geconfronteerd te worden.
Je wordt gedwongen om scheldend op een stijger toch een manier te vinden om met jezelf, en de verbouwers om je heen, om te gaan. Je leert hulp accepteren als je liever even alleen bent. Je leert dat je niet alles alleen kan én hoeft te doen. Je leert dat je soms moet rusten, ook als je niet hebt gedaan wat je die dag wilde doen. Je leert dat je meer kan dan je dacht, omdat de verbouwing – of herstel – dat van je vraagt. Buiten je comfortzone ligt de groei, dat is denk ik wel de kern van eetstoornisherstel. Maar ook alle andere uitdagingen die je tijdens herstel, of erna, ook weer aangaat.
Je maakt een connectie met anderen
Je leert hulp accepteren. Je leert dat je echt hulp nodig hebt bij het verplaatsen van de puinhoop en orde scheppen in de chaos. Of dat nu in je huis is of in je hoofd. Je hebt hulp nodig in de vorm van liefde, vrienden en familie, die een helpende hand komen bieden. Maar net zo goed heb je hulp nodig van professionals, tijdens zo’n grote verbouwing. Mensen met verstand van zaken, als je er even niet uitkomt. Vakmannen en vrouwen die je kunnen adviseren of het zelfs even van je over kunnen nemen. Tegen betaling, dat wel, maar daar zijn ze voor. Bij sommigen zaken (in je huis of je hoofd) hoef je het wiel niet opnieuw uit te vinden en mag je erop vertrouwen dat ze hun werk goed doen. Ze hebben ervoor geleerd, ze doen het aan de lopende band en het is fijn om dingen soms uit handen te geven. En de druk op jezelf te verlichten.
Het schept een band om de mensen om je heen te betrekken bij zo’n groot proces. Of het nu een huis is, of eetstoornisherstel, je kan het niet alleen. De deur openzetten, letterlijk of figuurlijk, zorgt ervoor dat mensen écht sneller binnenlopen. “Kan ik nog wat doen?!” “Zal ik je morgen komen helpen?” Je bent geen last als je een handje kunt gebruiken en het verbroederd om samen ergens aan te werken. Die hele verbouwing kan niemand in z’n eentje bewerkstelligen. Je kan het proberen, maar bij het opzetten van een kleine kamerstijger kom je al handen tekort. Je hebt mensen om je heen nodig die je vertrouwt en die jou af en toe wat gereedschap kunnen aanreiken. Of een tosti voor je maken, terwijl jij zwetend nog wat klusjes afmaakt.
Het is spannend om dat te accepteren en om je niet schuldig te voelen. Om alle hulp en liefde over je heen te laten komen. Dat kan best veel zijn en soms behoorlijk overweldigend, maar het is het zeker waard. Het is het waard om anderen te betrekken bij zo’n groot, fundamenteel en persoonlijk proces. Samen door het stof gaan, elkaar steunen bij een moeilijke dag en samen ook weer tevreden de deur dichttrekken.
Bouwen aan de toekomst
Je bouwt aan iets voor jezelf, iets waarmee je de toekomst in wilt. Je bouwt aan een plek voor jezelf. Een huis in mijn geval, maar dat bouwen aan jezelf kun je op veel manieren invullen. Je bouwt aan een lichaam dat gezond is en waarmee je leuke dingen kunt gaan ondernemen. Je bouwt aan een gezonde mindset en een gezonder en realistischer zelfbeeld. Waarmee je gelijkwaardige relaties aan kunt gaan en mensen opnieuw toelaat in je leven. Je bouwt aan je zelfvertrouwen, aan een fijne omgeving en dagindeling, je leert wat bij je past en wat juist niet. Je bent bewust bezig met hoe jij de komende jaren liever door zou willen brengen en welke bouwstenen je daarbij nodig hebt.
Je bouwt een huis, een leven voor jezelf. Waar je misschien nog van alles aan moet doen, maar waar wel alle potentie aanwezig is om een hele fijne plek te worden. Het is het waard. Het is al het bloed, zweet en tranen waard. Want het is jouw plek. Jouw herstel.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie