Misschien ken je het inmiddels wel van therapie, en misschien ook niet. Maar ik heb kennis gemaakt in mijn periode van therapieën met de gezonde ‘volwassene’ en ‘de kleine’. In het begin vond ik het belachelijk en geneuzel. Zweverig gedoe bijna. Toen ik het durfde binnen te laten werd ik er eerst wat angstig van, vanwege de gevoelens die het losmaakte. Nu heb ik het omarmd en geloof ook ik in een gezonde volwassene en de kleine meid in mij. Nu is het helpend voor me. Daarom schreef ik vanuit mijn gezonde volwassene deze brief aan de kleine meid. Ook dit was erg helpend en wie weet helpt het jou ook…
Lieve kleine meid,
Daar zit je dan. Diep verscholen in mij. Geschrokken van alles wat er is gebeurd. Je hebt zoveel verdriet en zoveel pijn. Je bent bang. Je bent soms ook boos. Bovenal ben je eenzaam. Ik voel je, elke dag. De ene dag meer dan de andere dag. Mij zie je niet altijd. Ik laat me niet horen, want ik wil je niet laten schrikken. Ik raak je niet aan, want ik wil je niet kwijtraken. Toch ben ik er en denk ik aan je. Ik probeer jouw pijn en verdriet over te nemen. Ik probeer je te troosten op mijn manier. Het lukt me alleen niet. Ik schaam me er een beetje voor, maar ik voel angst voor al jouw gevoelens. Ik ben bang je teleur te stellen en je niet dat te kunnen geven en bieden wat jij zo hard nodig hebt. De pijn en leegte die ik zo nu en dan in jouw ogen kan zien maken mij bovendien ook intens verdrietig en angstig. Door jouw ogen beleef ik ook weer wat er vroeger allemaal is misgegaan en wat niet had mogen gebeuren.
Wat een ellende en onrecht is jou aangedaan. Je bent niet behandeld op de wijze waarop het zou horen. Er is tegen je gescholden, je hebt klappen gekregen en mensen hebben op een slechte manier aan jou gezeten. Als grofvuil ben je op sommige momenten behandeld. Je mocht je niet laten zien en niet laten horen. Niet zo gek dat jij je nu het liefst verscholen houdt en iedereen van je afduwt. Niemand is te vertrouwen en iedereen zal je pijn doen. Ook zul je altijd alleen zijn. Hoe sterk jij dit ook gelooft … Het is niet de waarheid. Er zijn nu mensen die wél naar jou willen luisteren en je graag zien. Ik zie je kijken en hoor je denken. Natuurlijk geloof je dit niet. Maar ik hoop dat je weet, dat je voelt, dat ik er in ieder geval voor je wil zijn. Dat ik samen met je wil zijn en graag met jou wil proberen om het verdriet te uiten, de pijn te voelen en de boosheid er te laten zijn. Samen met jou eenzaam zijn als weg naar het weer kunnen openstellen voor anderen. Het onwerkelijke werkelijk laten worden. Hoe fijn zou dat zijn? Een leven zonder voortdurende angst, een brok verdriet en een ruimte vol leegte.
Ik zou je graag in de ogen willen kijken en weer twinkelingen zien. Er mogen ook tranen zijn in jouw ogen, want het verdriet is niet zomaar verdwenen. Het verleden kunnen we immers niet meer terugdraaien. Het gemis van alles wat ik jou zo had gegund blijft. De herinneringen aan alle nare dingen die er zijn gebeurd zijn helaas ook niet uit te wissen. Daarnaast zijn er nu alleen ook zoveel mooie dingen. Echt. Geloof me. De wereld is anders nu. Ik ben ouder en wijzer. Ik heb afstand genomen van het gevaar en de veiligheid gevonden. We hebben enorme rijkdom door alle lieve mensen die we om ons heen verzameld hebben. Die doen ons geen kwaad en doen ons geen pijn. Nu voel je misschien bij mij ook de twijfel en de spanning… Maar ze hebben het inmiddels wel bewezen toch? Het zijn goede mensen. Ze waarderen ons om wie we zijn en accepteren ons met alles wat we hebben. Teleurstellen doen ze ons misschien nog wel eens… Maar hé, zo erg als het toen was kan het nooit meer worden.
Lieve meid, kruip maar uit je schulp. Ik ben er voor je. Ik wil jouw tranen drogen, je mijn schouder geven om op te huilen en jou vasthouden als je bang bent. Je mag schreeuwen en boos op mij zijn. Dan houd ik je vast tot het overgaat. Dan huilen we samen en voelen we ons samen eenzaam. En we genieten samen van de mooie dingen die er nu ook zijn. We omarmen de liefde en warmte die ons gegeven wordt en we leren vertrouwen. Met minder angst samen door het leven… Hand in hand, schouder aan schouder. Of als het even te veel wordt verschuil jij je achter mij en bescherm ik je. Dan geef ik je de bescherming die er nooit was. Je bent veilig nu. Je bent welkom. Het is oké.
Kom maar kleine… Het is jouw tijd.
Liefdevolle knuffel.
Geef een reactie