Dag Angststoornis, Ik weet eigenlijk al niet hoe ik met deze brief moet beginnen. Wat is een goede aanhef? Een brief begin ik meestal met ‘beste’ of ‘lieve’ maar dat is nu niet zo passend. Misschien is ‘dag’ wel het beste woord wat ik kan kiezen, omdat ik je niet meer toelaat in mijn leven en ik voorgoed afscheid van je wil nemen. Ik heb je toegelaten zonder dat ik het wilde en zonder dat ik zelf besefte wat er aan de hand was. Ik heb je de overhand laten nemen, ik heb geprobeerd me tegen je te wapenen, maar ik was niet sterk genoeg. Ik voelde me niet sterk genoeg en ik had geen enkele vorm van controle meer. Ruim vier jaar lang stond mijn leven elke dag in het teken van jou en heb ik moeten overleven. Elke dag verloor ik een stukje vertrouwen, vertrouwen in dat het ooit nog goed zou komen.
Sinds de dag dat jij in mijn leven kwam, nam ik het mijzelf kwalijk dat ik dit niet aan heb zien komen. Dat ik geen eerdere signalen heb opgepikt dat het niet goed met me ging en dat dit gevaar op de loer lag. Ik heb mezelf verweten dat ik dit had kunnen voorkomen. Dat ik wist dat je mijn leven zou binnendringen en dat ik je tegen had moeten houden. Inmiddels weet ik dat dit vrijwel onmogelijk was. Dat je mij in de gaten hield en dat je er niet ineens was, maar dat het geleidelijk ontstond.
Het werd steeds erger en ik kreeg allerlei lichamelijke klachten. Talloze bezoekjes aan de dokter en ziekenhuisonderzoeken leverde geen resultaten op en bij meerdere psychologen kwam ik geen stap verder. Niemand wist wat er met mij aan de hand was en ik heb hierdoor lang in onzekerheid gezeten. Ik voelde me lichamelijk heel slecht en tegelijkertijd enorm machteloos omdat niemand mij duidelijkheid kon geven. Uiteindelijk vielen de puzzelstukjes in elkaar, heb ik mijn eigen diagnose gesteld, werd dit bevestigd door een arts en kreeg ik wel de hulp die ik nodig had.
Helaas zorgde dit er niet voor dat het direct beter ging. Inmiddels had jij meer invloed dan ik me ooit had kunnen bedenken. Alles wat ik zonder moeite deed zoals met de trein reizen, spontane etentjes en afspraken, avondjes stappen met vriendinnen, werd een enorme opgave voor mij. Ik kon uren twijfelen tussen doorzetten en de angst aangaan en vermijden. Ik kon niet meer genieten van de dingen waar ik eerder blij van werd en ik verloor mijzelf. Je hebt destijds alles van mij afgenomen waar ik zo van hield. Je hebt de band met mijn ouders, andere familie, mijn vriend en vriendinnen verpest. Ik was 17, hoorde middenin het leven te staan en was veranderd van een spontane en vrolijke meid naar een meisje die ineengedoken op de bank zat, elke dag vocht tegen de paniekaanvallen en die haar hele leven liet beheersen door angst.
Ik heb veel afspraken last-minute af moeten zeggen omdat ik het toch niet kon en ook dat was niet de goede keuze. In plaats van dat het mij rust gaf, voelde ik me enorm schuldig en een enorme mislukking omdat ik mezelf enorm teleurstelde. Ik legde de lat enorm hoog voor mijzelf, tegen beter weten in. Ik wilde alles gewoon kunnen zoals ik van mezelf gewend was. Gek genoeg begreep ik mijzelf lang niet altijd en overvroeg ik mijzelf regelmatig, maar vond ik het wel vreselijk als anderen mij niet begrepen. Ik kon mij hierdoor enorm alleen voelen en dit is ook de reden waarom ik het met veel mensen uit mijn omgeving niet gedeeld heb. Ik wilde niet zielig gevonden worden, maar ik wilde ook het risico niet lopen dat mensen mij niet zouden begrijpen. Achteraf ben ik daar ook boos om. Boos op jou, omdat ik me door jou heb geïsoleerd van anderen. Omdat ik door jou de keuze heb gemaakt om het voor mezelf te houden en het maar aan enkele mensen te vertellen.
Tegelijkertijd besef ik ook dat ik hier ook zelf een keuze in heb gehad en dat dit niet alleen jou te verwijten valt. Waarom kwam je juist op die momenten naar boven die zo belangrijk voor mij waren? Waarom maakte je het me zo moeilijk op de momenten dat ik juist sterk moest zijn in plaats van verstijfd van angst? Wat wilde je mij leren door ineens zo prominent aanwezig te zijn in mijn leven? Wat heb ik misdaan om door zo’n enorme hel te moeten gaan en op gegeven moment niet meer te weten hoe het is om je wel goed te voelen en niet elke dag bang te zijn?
Ik zal je nooit kunnen vergeven voor alles wat ik heb mee moeten maken, voor alles wat ik ben verloren en voor de restjes die misschien wel voor altijd over zullen blijven. Maar ik heb wel geleerd te accepteren dat het zo is gegaan en dat dit mijn leven is. Dat ik dit heb meegemaakt en ik er alles aan doe om nooit meer dat enorme dieptepunt te bereiken. Naast alle boosheid, verdriet, onbegrip en pijn die ik heb gevoeld en die ik nog steeds voel naar jou, kan ik ergens ook dankbaar zijn. Hoe gek dat ook klinkt. Dankzij jou heb ik een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Heb ik enorm moeten vechten en moeten doorzetten en ben ik daardoor wel geworden wie ik nu ben. Dankzij jou heb ik veel over mijzelf geleerd en heb ik mijn kwetsbaarheden en kwaliteiten nog meer ontdekt. Ik heb geleerd hoe ik met mijzelf moet omgaan en wat mij helpt om me beter te voelen.
Het geeft mij gek genoeg vertrouwen in de toekomst. Het vertrouwen dat ik veel meer aankan dan ik denk en het vertrouwen dat veel dingen ook vanzelf wel goed komen. Ik heb ingezien dat niet alles in één keer goed hoeft te gaan en dat ook niet alles goed kan gaan. Ik ben ook maar een mens, en ik mag ook fouten maken, een keer iets vermijden, verkeerde beslissingen nemen, etc. Ik hoef geen wondermens te zijn die altijd maar alles goed doet. Het geeft ook rust dat ik niet perfect hoef te zijn en dat dat ook niet kan. Inmiddels heb ik ook meer mensen in vertrouwen genomen en verteld over jou en die vreselijke tijd in mijn leven. Ik merk dat dit mij goed heeft gedaan en dat ik dus ook geleerd heb dat ik om hulp mag vragen. Dat ik niet alles alleen hoef te doen en dat mensen meer begrijpen als ik zelf meer vertel en uitleg geef.
Ik heb het nog wel moeilijk met dat je altijd een beetje in mijn leven zal blijven. Het liefste zou ik je voor altijd uit mijn leven bannen maar ik merk dat er nog restjes zijn die hardnekkig zijn en niet zo makkelijk verdwijnen. Ik ben in ieder geval al veel verder gekomen dan ik ooit had gedacht. Ik heb over me heen laten lopen, ik heb je binnen gelaten in mijn leven, ik heb gevochten tot ik niet meer kon en zal dat altijd blijven doen. Je zal mij nooit meer bereiken zoals je eerder hebt gedaan omdat ik inmiddels de wapens heb gevonden om tegen je te strijden. Je doet mij geen pijn meer en vanaf nu bepaal ik weer zelf hoe ik mijn leven leef. – Nora
Fotografie: Dmitriy Fokeev
♥
Geef een reactie