Brief aan mijn dochter

Brief aan mijn dierbare dochter,

Ik wil je graag behoeden tegen een eenzaam gevecht, die jaren kost van je leven en waarin je jezelf zo waardeloos voelt. Je bent nu 5 jaar en bent een slechte eter, wat weer past bij jouw leeftijd (en eigenzinnige karakter?). Je speelt bijvoorbeeld vrolijk met tienerpoppen, Barbies, die mij doen denken aan…

In mijn jeugd speelde ik ook met ze. Vond ik ze omkleden ook hartstikke leuk en oh wat wilde ik graag ook zulke kleren! Niet uren, maar jaren heb ik er mee gespeelt en ondertussen gefantaseerd over hoe gelukkig zo’n pop keek en (voor mij als jong meisje) leek! Want hoezo zou zo’n pop problemen kunnen hebben? Iedereen zou haar toch aardig vinden? Mooi, intelligent, grappig, lief en alleen maar leuk!

Ik had geen echte grote problemen in mijn jeugd, slechts een vader die er niet voor ons was. Ik ben de jongste van 5 en mijn ouders gingen scheiden toen ik 1 was. Al werd er niet negatief gesproken over mijn vader door mijn moeder over de tijd dat zij nog samen waren, had ik het idee, dat ik de laatste druppel was, voor mijn vader. Hij kon mij er niet bij hebben. Al vertelde mijn moeder dat dit totaal niet zo was, voor mijn gevoel stond het vast. ###

Hij wilde mij niet en mijn moeder was gewoon beleefd om te zeggen dat ik welkom was. Ik werd geboren na een miskraam en mijn moeder vertelde dat ik daarom extra gewild was. Dat mijn vader wel eens bezorgt mijn zwangere moeder (met mij in de buik) achterna liep naar de wc om gerust gesteld te worden, dat er niets bijzonders aan de hand was.

Ik voelde mij verlaten door mijn vader, want hij had mij als jongste verlaten. Hij had mij nooit de kans gegeven om hem mij te laten zien, mij te leren kennen en mij hem te leren kennen. Ik was in ieder geval voor hem niet de moeite waard. En zeker niet een reden om niet van de alcohol af te blijven.

Af en toe kwam hij dronken aan de deur en dat was echt beangstigend! Jarenlang heb ik de deur niet open durven te doen, wanneer de deurbel ging. Jarenlang had ik een hekel aan het geluid van de deurbel. Pas midden in mijn twintiger jaren, heb ik dit overwonnen.

Maar ik dwaal een beetje af. Het gaat nu om de boodschap niet dezelfde fout(en) te maken als je moeder wel deed. Terwijl jij een bezoekregeling hebt met je biologische vader, dus je vader wel leert kennen, maak ik me zorgen om jou en je broer. Constante zorgen zijn het, waar geen instantie me mee wil/ kan helpen. Want ik ben verplicht om aan deze bezoekregeling mee te doen. Sinds kort moet ik zelfs een geldboete betalen wanneer ik een weekend afzeg.

Jij, mijn dochter van 5, bent nu al zo anders als dat ik als klein kind was. Ik durfde niet te praten in de klas, wilde geen aandacht op mij vestigen. Jij durft meer! Gelukkig! Maar toch, van binnen merk ik dat jij onzeker bent. Zet je je daarom zo af tegen het eten, vraag ik me af…

Want ik zocht als een ouder kind dan dat jij nu bent, een manier om me op een vlak zeker(der) te voelen. Toen ik bedacht dat mijn zus bepaalde dingen niet at, dit simpelweg omdat zij dit niet lustte, heb ik aan de wereld kundig gemaakt dat ik ook bepaalde dingen niet lustte. Dit was niet zo, maar dit was het begin voor mij om controle ergens over te krijgen. Ik at minder verschillende dingen, dus ik at al minder. Het was het begin, waarin mijn leven nog steeds geen eind voor is…

En nee ik wil je niet iets aanpraten, begrijp me niet verkeerd, dit is een waarschuwing uit (moeder)liefde. Vanuit mijn eigen levenservaring, helaas.

Ik was twaalf en begon iets beter te begrijpen wat je nou eigenlijk wel of niet moet eten, omdat het 1 nou eenmaal gezonder is, dan het ander. Ook woorden zoals dik, aankomen en vet waren in mijn hoofd terecht gekomen. Mezelf dik vinden en voelen was iets normaals. Je te veel voelen (letterlijk en figuurlijk), niet geliefd en gewild. Lelijk en dom, dat was ik! Geen wonder dat ik nooit meer dan 3 echte vriendinnen had.

Op de mavo had ik wat meer vrijheid, ook op het gebied van eten. Het echte sjoemelen begon. Ontbijt was makkelijk over te slaan en lunch ook. Alleen in de weekenden ging dat dan wat lastig. Maar smoesjes genoeg. En dit in een tijd zonder internet of enig verstand van een eetstoornis, want op de televisie keken we niet naar zulke programma’s met aandacht voor eetstoornissen. Het bewegen werd belangrijker. Wanneer ik even alleen thuis was, stond ik touwtje te springen, op de weegschaal, voor de spiegel en hoefde ik niet te eten!

Hoewel mijn moeder het niet fijn vond dat ik zo weinig at en ze af en toe mensen vertelde dat ik zo weinig at en dat ik nooit gezond zou kunnen zijn, kon ik aardig mijn gang gaan.

Op een gegeven moment stond ik ** boven de wc over te geven, wanneer ik alleen thuis was. Maar wat een moeite voor slechts de kleine hoeveelheid die er uit kwam. Tja wanneer je niet veel eet, zal er ook niet veel uit komen. Dat heb ik niet lang gedaan, nee ik moest het hebben van weinig eten en bewegen! Dat was mijn ding.

Terwijl anderen spijbelen om “spannende” dingen te doen met vrienden, ging ik einden fietsen, zonder eten en drinken. Dan kwam ik thuis om zo min mogelijk avond eten tot me toe te nemen. Want helemaal nix eten, durfde ik niet. Mijn moeder hoefde zich geen zorgen te maken, want ik at toch.

Ik was, denk ik, 15 toen ik in de winkel voor het eerst afslankpillen haalde. Die ik natuurlijk niet gebruikte zoals er op het etiketje stond. Er waren dagen bij dat ik x pillen weg kreeg. Ja dan raak je aan de diarree maar das maar een kleine moeite.

Ik was 19 toen de dokter bij de bloedbank mij zei, niet verder af te vallen! Wauw wat een compliment! Zou ik dan toch iets minder dik zijn, als ik dacht? Die twijfels waren er maar in al die jaren slechts enkele minuten. Me goed voelen betekende wanneer ik niet hoefde te eten. Wanneer ik me niet schuldig voelde, want af en toe waren er woorden tussen mij en mijn moeder over de hoeveelheden die ik at. Mijn schuldgevoel moest ergens naar toe, minder eten waar mijn moeder bij was, durfde ik niet. Ik begon mezelf pijn te doen. Want wat voelde ik mij mislukt.

Dus ging ik bij mijn zus wonen, die toegaf dat ik er dun uit zag. Hier had ik ook aardig wat vrijheid, qua eten. Ik voelde me aardig tevreden, wanneer maat 34 begon te slobberen, want dan had ik het goed voor elkaar!

Toen ik jouw biologische vader leerde kennen, was ik nog volop in therapie. Ik was net 3 week gestopt met mezelf pijn doen. Eten was erg belangrijk voor hem. Wat voor mij wel moeilijk was, maar oke, ik deed mijn best. Ik kwam aan, langzamerhand. Maar had het idee dat deze relatie goed voor me was en trouwde, met iemand die ik niet vertrouwde. Met iemand die het constant over zichzelf had, hoefde ik mij niet meer druk te maken over mezelf. Ik had hoop op een gelukkig leven waar ik, na 2 zelfmoordpogingen – als tiener zijnde, wel aan toe was.

Maar het kwam niet goed. Hij gaf niet genoeg om me, om met drugs te stoppen. Het gene wat ik vergelijk met jezelf pijn doen. Want al bloed een drugsverslaafde niet letterlijk, van binnen gebeurd er veel. Het raakte me keer op keer en ik maakte de fout om enigszins te blijven geloven in hem en daarmee in mijn droom. Mijn droom, een gelukkig leven…

Twee kinderen later, was ik op. Hij gebruikte nog en meer kon ik hem niet geven. Toen kwam mijn lichtpunt, een uitweg. Ik ging scheiden. Na heel wat ellende, jammer genoeg ook voor jullie. En al hebben we het thuis hartstikke goed, met ons vieren, we slepen ons verleden mee. En met 2 papa’s is het wel eens verwarrend voor jullie.

Godzijdank, hebben we nu iemand in ons leven, die echt van ons houdt! Die voor ons gaat! Schatje, je hebt nu al geen gemakkelijk leven en jammer genoeg kun je dit niet echt met je broer delen.

We kunnen je alleen maar liefde geven, en geloof me dit gaat vanzelf, want je bent onze mooie, lieve, creatieve, grappige dochter! Je bent van ons (net zoals je broer!)!

En nu al heel wat jaren later dan dat kind, dat besloot minder te gaan eten, voel ik me nog steeds hetzelfde.
Dit klinkt niet eerlijk tegenover allen die om mij geven, alleen is het nog altijd zo. Van binnen voel ik me onbelangrijk, lelijk, niet aardig…gewoon te veel.

Vanochtend namen jullie afscheid van me, want papa brengt jullie voor de 2de keer sinds het geweld bij onze voordeur, naar het station, waar andere papa op jullie wacht. Je nam uitbundig afscheid, gaf me wel 3 omhelzingen en kuste me! Je broer en jij reden weg met papa en ik bleef alleen achter. Achter met mijn afslankpillen, en nam er een paar. Niet omdat ik niet van jullie zielsveel hou, slechts omdat ik, ik ben. Omdat ik maat 40 heb en er niet mee kan/ wil leven, omdat dit mijn beperking is. Wat ooit misschien begon met een keuze, maar nooit zo gevoeld heeft en zo bewust is gegaan. Wel mijn leven zo veranderd heeft dat ik niet meer zonder dit gedrag schijn te kunnen? Het liegen en bedriegen, wat ik verafschuw, toch doe uit mijn gevoelens van afschuw naar mezelf.

Wat hoop ik dat jij dit gevoel nooit zal begrijpen, jezelf niet gaat uithongeren, beschadigen, bedriegen. De angst om nog dikker te worden, de angst elke keer wanneer ik kleding pas, geluiden te maken op de wc, de angst om niet meer geliefd te zijn door wie dan ook maar…

De angst om nog verder te gaan, want jullie houden me op de been. Om niet verder te zinken. Ik wil jullie niet laten vallen (figuurlijk en letterlijk!). Hoe kinderachtig ik me soms voel, dat ik dit nog steeds niet normaal kan. Het leven is mij nog steeds te ingewikkeld. De nachtelijke dromen te vermoeiend. Mijn houding…

Ik wilde dat ik een betere moeder voor jullie kon zijn! Dat ik me soms niet te beroerd voel, te ellendig, te mislukt… voel.

Ik hoop van harte dat jij niet mijn voetsporen volgt. Jij verdient meer en beter dan dit leven! En ooit zal ik het misschien begrijpen en overwinnen! En toch een beetje het goede voorbeeld zijn…

Mama