Hai meiden,
Ik heb al een tijdje niets meer gepost op het p.a. forum, mede door het slinken in leeftijd van de meiden hier en mede door de hoop die ik had te veranderen, gezond(er) te leven en blijer te leven. Ik had plannen mezelf te laten opnemen, hoopte zelfs aan te komen (er blijft een gezonde sporter in mij!) Maar dan wel zonder dat ik van mezelf walgde, mezelf lelijk vond.
Ik hoefde van mezelf mijn streefgewicht niet te halen, ik wist dat ik die toch wel zou halen! Nog 4 kilo is voor mij, jippie! En dan? Zou ik dan gelukkig zijn? Nee. Zou ik dan eindelijk mooi zijn? Wat lelijk is zou lelijk blijven. Zou ik dan eindelijk het gevoel hebben Iets bereikt te hebben in mijn waardeloze leventje? Nee, want je kan altijd nog verder. In principe tot je aan de sonde ligt (wat ik me niet zou laten verplichten) dus waarschijnlijk in principe tot ik dood zou gaan.
…omdat ik stiekem ergens nog hoop had in een carrière, een toekomst, een leven. Dit ‘beter leven’ plan scheen niet te werken, de redenen waren er te veel. Uiteindelijk kwam het er bijna altijd op neer dat ik mezelf te dik vond, dat ik niet tussen meisjes wilde zitten die het veel erger hadden dan ik, ik wilde geen hulp VRAGEN voor iets dat nog zelf opgelost kon worden.
Uiteindelijk nadat veel lieve mensen mij hadden aangeraden toch naar de dokter te gaan, heb ik een afspraak gemaakt. Vanaf mijn minimale gezond gewicht, heb ik x kilo ondergewicht. Heel dubbel, ging ik erheen trok, veel kleding aan, niet omdat ik verwacht had te moeten wegen, maar dan leek ik “nog dikker”.
Kleding met schoudervulling, want dan leek ik breder (ja, jullie tips hebben mij de laatste maanden wel geholpen). Maar aan de andere kant, wilde ik niet dikker ‘lijken’ ik was al zo dik, toch? Ik wist best beter. Maar ik moest het horen. Ik wilde dat mijn dokter me zei dat ik te dun was en het beter was als ik erheen ging. Dan had ik mezelf immers niet doorverwezen en had ik zelf niet om hulp gevraagd. (Want hulp = opgeven, toch?).
Nou ik was 1 grote grap, werd behandeld als een kind van 5 en hij heeft me uitgelegd dat mijn spiermassa en vetpercentage niet in verhouding stonden. Spieren waren alleen nog over: grote, dikke, stomme spieren die ik in al mijn jaren training had opgebouwd en mijn lichaam niet wilde verlaten.
Normaal eten? Probeer het eens.. omdat je er altijd zo bewust mee bezig bent geweest, denk je (net als met roken) ik kan stoppen wanneer ik wil, tot je het probeert en het niet werkt.
Die 1ste streef die ik voor mezelf had gesteld was xx mijn uiteindelijk voor toen 2 kilo lager…en heeeel misschien deed ik dan nog een 3 kilo lager. Uitteraard deed ik de 4, 5, 6, 7 8 kg….nja ga zo maar door tot een uiteindelijke streef van xx (gestoord laag dus), mijn eindstreef is altijd xx (erboven) geweest, maar dit werkte zo verslavend dat, hoe gestoord die streef ook was, ik het risico wel wilde nemen.
Ik weeg nu xx en ben diep ongelukkig, ik heb overal pijn, letterlijk en figuurlijk, de meeste pijn in mijn hart. Verder ben ik bij elk beetje inspanning gesloopt, mijn organen zijn naar de klote. Wat als pro-ana (jullie keuze, een levensstijl, zoals jullie t zeggen) begint en anorexia met je lichaam doet weten jullie maar al te goed. Maar sociaal? Want je houd niks meer over, je lichaam niet, maar ook alles eromheen verlies je.
Ik ben mijn leuke baan verloren, mijn opleiding en daarmee mijn diploma en mijn droomopleiding. Op school vonden ze me altijd een interessant meisje, ze vonden me knap, leuk, ik hoorde bij het ‘populaire groepje’ maar toch niet arrogant had genoeg inspraak om het op te nemen voor sommige mensen die dat zelf niet konden/durfde en daardoor vonden ze (niet mijn woorden) me ook lief en sociaal.
Maar die reputatie verloor ik en ik werd dat rare, zielige, vreemde meisje die elke week flauw viel..’ Deed ze het voor het neppie, wilde ze aandacht, kon ze niet gewoon normaal doen en eten’. De ene helft vond me zielig omdat ik schijnbaar aandacht tekort kwam en de andere helft vond me zielig omdat ik iedereen om heen verloor en zij wel even mijn vriendin wilden zijn.
Nou ja, ik had t niet naar mijn zin, zou mijn examens toch niet halen en stopte. Vrienden gingen nog wel naar school, ouders werkten, relatie ging uit, sporten kon niet meer, daar zat ik dan, 24/7 achter de laptop met afslankpillen, laxeerpillen, aspirines etc etc. Iedere zoveel kcal heeft een andere regel van compenseren, bizar en een oneindige strijd van willen leven, willen afvallen….
Ik heb een lang verhaal geschreven omdat enkel ‘pro ana heeft mijn leven gesloopt’ te vaak gezegd word en toch geen effect heeft.
Wat mij te vaak gezegd werd en waar ik nooit naar geluisterd heb: dit is een strijd die alsmaar door blijft gaan, waar je uiteindelijk helemaal niet meer zelf de controle over hebt en uiteindelijk geen uitweg meer inziet.
Zoek AUB hulp voordat het te laat is.
Pro-ana: ‘I hope the leaving is joyful; and hope never to return’
Ontvangen van de (anonieme) schrijfster
Geef een reactie