Mary-Kate Olsen, Lindsay Lohan, Nicole Richie, Lady Gaga, Demi Lovato, Jessica Alba, Demi Moore, Portia De Rossi, LeAnn Rimes: allemaal beroemdheden die een eetstoornis hebben (gehad). En dan zijn er nog de vele modellen die onder de druk van de fashion industrie anorexia ontwikkelen. Dat het schoonheidsideaal van Hollywood niet bepaald gezond & realistisch is, dat weten we inmiddels wel. Maar helpt die wetenschap ook maar enigzins als je worstelt met een eetstoornis of onzeker bent over je lijf?
Ik vind de modellen op de catwalk te dun. Ik vind de druk die op actrices en zangeressen ligt om slank te zijn belachelijk. Ik vind vrouwen als Scarlett Johanssen, Kate Winslet en Beyoncé prachtig. Omdat ze vrouwelijke lichamen hebben en eruit zien alsof ze niet alleen maar lijnen en sporten, maar ook genieten van het leven. Dit zijn de gedachten en gevoelens van mijn gezonde kant. Mijn gezonde kant weet heel goed dat het vreselijk is om een eetstoornis te hebben. Dat het slecht voor me is, dat het mijn leven heeft vergald in het verleden en dat ik veel gelukkiger ben zonder eetstoornis. ###
Maar dan is er ook nog een stukje in mij dat onzeker is, dat bang is, dat kwetsbaar is. Dit deel van mij ziet die dunne actrices, modellen en zangeressen over het televisiescherm dartelen en denkt: zo moet ik er ook uit zien. Zo wil ik er ook uit zien. Ik kijk liever niet in modetijdschriften of roddelpagina’s op internet, want ik weet dat het triggert. Het triggert mijn ongezonde kant. Die ongezonde kant is veel kleiner dan tijdens mijn eetstoornis. Maar zoals een ex- alcoholverslaafde kwetsbaar is in een café, ben ik als ex-eetgestoorde, kwetsbaar voor beelden van dunne vrouwen.
En toch heeft het ook wel weer iets fijns, iets steunends, dat er beroemdheden zijn met eetstoornissen. Als ze er maar voor uitkomen! Zoals Demi Lovato die zich suf twittert, Lady Gaga die studenten toespreekt, Portia De Rossi die een boek schrijft over haar eetgestoorde verleden. Dat vind ik troostend. Dat inspireert en steunt mij. Ik denk omdat het fijn is als zo’n iemand, ondanks roem en rijkdom, hetzelfde voelt als ik. Met dezelfde onzekerheden worstelt en gevoelig is voor dezelfde angsten.
Aan de beroemdheden die in alle toonhoogtes blijven ontkennen dat ze eetgestoord zijn, heb ik geen boodschap. Ik kan mij voorstellen dat ze niet staan te springen om zulke persoonlijke dingen te delen met de wereld. Maar gevraagd of ongevraagd hebben ze als celebrity een voorbeeldfunctie. En graatmagere beroemdheden vind ik geen goed voorbeeld. Ik kan natuurlijk niet verwachten dat zij gezond gaan eten omdat ik er anders last van heb. Dus ik moet zelf zorgen dat ik er geen last van heb. Bijvoorbeeld door mezelf eraan te herinneren dat ik niet gelukkig word van ondergewicht. Zonder eetstoornis heb ik een gezond lichaam, een fijn sociaal leven, werk dat ik leuk vind, dromen die ik kan laten uitkomen.
Zijn beroemdheden met een eetstoornis een trigger of een troost?
Geef een reactie