Inmiddels is het alweer een paar weken verder, sinds mijn laatste blog. De eerste weken van studie en stage zijn voorbij. Alles begint langzaam te wennen en wordt minder nieuw, anders en spannend. Nu alles minder nieuw is en daardoor minder spannend en vermoeiend, is het tijd om weer eens een blog te schrijven. Hoe ervaar ik deze verandering en een nieuwe stage? Wat vind ik lastig aan deze verandering en wat merk ik bij mezelf?
De eerste weken van veranderingen zijn altijd lastig voor mij, zo was dat nu ook met de overgang van vakantie en vakantiewerk naar studie en stage. Lastig omdat ik weer moet wennen aan een nieuwe plek en nieuwe verwachtingen. Wennen aan dat het anders is dan daarvoor. Wat en waarom ik veranderingen lastig vind, kun je lezen in mijn vorige blog.
Een nieuwe stage brengt wel extra onzekerheid en spanning met zich mee. Dan is het niet alleen de chaos en drukte in mijn hoofd door de veranderingen. Dan is er ook spanning door onzekerheid en perfectionisme. Kan ik dit wel? Ga ik mijn stage wel halen? En nog meer van dit soort vragen. Veel angst dus rondom stage, angst door onzekerheid en verandering. Angst die samengaat met misschien autisme?
En dan nog de vraag: Vertel ik op stage over mijn eetstoornis, zelfbeschadiging en de onderzoeken voor autisme? Een vraag waar ik lang over heb getwijfeld. Aan mijn begeleiders heb ik het meteen verteld. Voor hun is het van belang, omdat ik niet weet hoe ik ga reageren op de uitslag en nog in behandeling ben voor mijn eetstoornis. Aan andere collega’s en stagiaires? Tja, dat is lastig. Eerst dacht ik: Nee dat wil ik niet. Dat is iets van mij persoonlijk, dat hoeven zij niet te weten.
Toch heb ik na de eerste week besloten het wel aan de andere collega’s te vertellen. Zij begeleiden mij ook, door de wisselende diensten. Ik merkte dat ik behoefte had aan extra evaluatiemomenten en om alleen pauze te houden. Door aan te geven wat er speelt en waarom, hebben collega’s hier begrip voor en houden ze er rekening mee. Ik snap dat het voor hun prettig is om te weten waarom. Tot nu toe heb ik begripvolle en fijne reacties gekregen. Ze hebben respect dat ik hier open over ben en vinden het prettig dat ze weten hoe ze mij hierin kunnen ondersteunen. De andere stagiaires heb ik het nog niet verteld. Of ik dit nog ga doen, weet ik niet. Ik denk dat ik dat op gevoel ga doen. Wanneer ik denk dat het beter is om het te vertellen, dan vertel ik het.
De afgelopen weken dus chaos in mijn hoofd door stage en daarnaast ook nog de onderzoeken voor autisme. Onderzoeken die confronterend, lastig en vermoeiend zijn. Daarnaast heb ik begin september een hardloopwedstrijd en een trail gehad. Na de trail was het weer tijd voor een herstel week. Dat betekent voor mij één tot twee weken niet hardlopen om mijn lichaam rust te geven voor herstel. Dit doe ik één tot twee keer per jaar. Dit keer had ik dat niet heel handig gepland. Daar kwam ik afgelopen weken achter. Te veel tegelijk… Het werd door alle veranderingen druk in mijn hoofd, heel druk… Dan heb ik paardrijden en hardlopen echt nodig om tot rust te komen.
Laatste weken merkte ik dan ook dat mijn eetstoornis en de drang tot zelfbeschadiging steeds meer toenam. Eten werd weer steeds lastiger en de chaos in mijn hoofd ging moeilijk weg. Ik was snel geïrriteerd, sliep slecht, kon me moeilijk concentreren, was onrustig en nog andere dingen. De chaos en drukte in mijn hoofd, dat is het lastigst. Rust willen, maar die niet krijgen. Merken dat de eetstoornis weer toeneemt, regels strenger worden, eten lastiger, enz. De angst dat ik de controle kwijtraak, de angst dat ik mezelf beschadig. Regels en structuur nog meer dan anders nodig hebben, afwijken hiervan geeft nog meer chaos dan anders. Te veel tegelijk dus.
De eerste keer weer hardlopen na de herstel week, wat was dat fijn!!! Heerlijk lekker hardlopen! Toen merkte en besefte ik hoeveel hardlopen voor mij betekent, hoe belangrijk het voor me is en hoe fijn ik dat vind! Komend weekend weer een trail, heel veel zin in!!! Lekker buitenspelen en samen genieten in de natuur.
Afgelopen weken waren dus lastig. Eigenlijk dus veel behoefte aan ondersteuning van mijn therapeut. Helaas door verschillende omstandigheden in september geen therapie gehad. De afgelopen week heb ik gemerkt dat ik daar nu heel veel behoefte aan heb. Behoefte om mijn verhaal kwijt te kunnen, door mijn therapeut aan het denken worden gezet. Steun en hulp te hebben bij herstel van mijn eetstoornis en andere dingen die op dat moment spelen. Sowieso had ik al afgesproken met mezelf dat ik de eerste weken van stage niet aan herstel hoefde te werken, dat stabiel blijven voldoende was. Eerst wennen aan stage en daarna weer verder met herstel. Merk dat ik het prettig vind dat ik deze week weer therapie heb. Aan de ene kant is het lastig en wil ik niet omdat het confronterend, lastig en vermoeiend is. Dat de eetstoornis dit bedreigend vind. Aan de andere kant is het fijn omdat ik behoefte heb aan de steun en hulp. Zeker in lastige periodes als deze.
Het waren dus weken met veel spanning en onrust voor mij. Ik ben blij dat er nu een tijd komt waarin minder veranderingen zullen zijn. Een tijd waarin ik hopelijk weer wat rust kan vinden en weer verder kan met herstel van mijn eetstoornis. Een tijd waarin er hopelijk ook snel duidelijkheid komt over wel of geen autisme en hoe verder. Een tijd vooral waarin de chaos en onrust in mijn hoofd minder heftig is, er meer rust komt.
Fotografie: Pexels
Geef een reactie