In onze ‘Chatten met…’ blogs maak je kennis met onze ervaringsdeskundige redactieleden. Hierdoor weet je met welke onderwerpen zij ervaring hebben, mocht je met ze willen praten in een ervaringsdeskundigen-chat.
De focus op eten en mijn lichaam heb ik mezelf al heel jong ‘aangeleerd’. Ik was acht jaar en vanwege mijn medicatie voor mijn chronische ziekte was ik aan de vollere kant. Tijdens een bezoek aan de kinderarts is dit mij een keer zeer duidelijk verteld. Vanaf dat moment speelt eten een belangrijke rol in m’n leven. Vanaf dat moment wilde ik gezonder gaan eten, wilde ik minder gaan wegen en werd mijn zelfbeeld de maatstaf van hoe ik mezelf waardeer.
Een meisje van acht jaar, dat al zo bewust is van eten en gewicht, dat is niet normaal. Een meisje dat zich op elfjarige leeftijd totaal heeft uitgehongerd, is verschrikkelijk. Maar achter dit meisje met een eetstoornis zat jarenlang veel verdriet en angst verborgen. Dit meisje was ik. En ik deel graag met jullie in deze blog mijn verhaal.
Ontkenning…
De eerste jaren van het ontstaan van mijn eetstoornis kan ik me goed herinneren. Na de beruchte doktersafspraak ben ik mezelf zoveel mogelijk snoepgoed en koekjes gaan verbieden. Toen nog niet in het besef van de calorieën-wereld, maar al wel bezig met ‘verboden producten’. De lijst van verboden producten werd met het jaar uitgebreider en in groep acht was ik doorgeslagen in het vasten en extreem veel sporten. Met elke hap die ik at, moest afgerekend worden. Dit was waarvoor ik op dat moment leefde. Eten, sporten, eten, sporten en tussendoor nog presteren op school. Mijn omgeving had door dat het niet goed met me ging, maar niemand durfde het werkelijk aan mij te vragen. Uiteindelijk ben ik toen voor de eerste keer opgenomen in een kliniek. Een gevoel van woede en onmacht kwam op dat moment naar boven, maar ik heb met de juiste hulp wel weer op eigen krachten leren eten. Ik ervoer liefde en aandacht en al klinkt het gek; de kliniek ging op een bepaald moment best vertrouwd voelen. Helaas heb ik na mijn ontslag uit de kliniek geen goede nazorg gehad en hebben mijn ouders mijn eetstoornis glashard ontkend. Ik voelde alsof ik had gefaald als dochter. Ik wilde geen aandachttrekker zijn en hierdoor ervoer ik een stil gevecht met mezelf.
Ik ging naar het VWO en ook toen heb ik een lange opname in het ziekenhuis voor mijn eetstoornis gehad. En al konden alle criteria van anorexia uit de DSM op mij worden afgevinkt, nog altijd waren zowel mijn ouders als ik er stellig van overtuigd dat ik geen eetstoornis had. Het lag allemaal aan mijn chronische ziekte…
Behoefte aan hulp
Uiteindelijk was ik twee klinische opnames en meerdere ambulante behandelingen verder. Mijn gewicht ging af en toe weer de juiste kant op, maar verder dan dat kwam ik niet. Mijn hoofd was 24/7 met eten en compenseren bezig. Toch behaalde ik tussendoor mijn VWO diploma. Maar ook deze bijzondere momenten waren voor mij altijd dubbel. Iedereen had feest en kon genieten van een glaasje wijn. Ik had feest, maar kon niet genieten van dat glaasje wijn of stukje taart. Ik moest daarvoor of daarna compenseren, verbranden – te allen tijde ervoor waken dat ik niet zou aankomen.
In al die jaren ben ik mezelf wel meer gaan ontwikkelen. Toen ik eenmaal naar de universiteit ging, kreeg ik de behoefte om mijn eetstoornis echt te gaan aanpakken. Vanaf dat moment heb ik ook zelf bij hulpverleners aangeklopt en ben ik met behulp van ambulante therapie heel erg ver gekomen in het herstel van mijn eetstoornis. Mijn wereld werd op z’n kop gezet en vele puzzelstukjes werden gelegd. Vaak kent een eetstoornis onderliggende problematiek en bij mij was dit ook het geval. In therapie werd er gesproken over ambivalente en vermijdende hechtingsproblematiek met een obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Een heleboel labels, maar dat boeit me eigenlijk niet zoveel. Het zijn labels die mijn verleden en mijn identiteit (gedeeltelijk) weergeven. Het gewicht en alle controle die hiermee gepaard ging, waren symptomen en manieren om met deze problematiek om te gaan. Om mezelf in dit leven te redden en om gezien te worden. Samen met mijn psycholoog heb ik keihard aan deze problematiek moeten werken. Er zijn dan ook vele tranen gevloeid.
Verwerking
Bij mij heeft mijn eetstoornis dus een lange weg gekend. Grofweg kun je er misschien wel meer dan tien jaar voor nemen. De opnames en therapieën hebben uiteindelijk allemaal een steentje bijgedragen aan hoe ik momenteel in het leven sta en durf te staan. Mijn leven is nu behoorlijk goed op de rit en ik denk dat ik nog altijd bezig ben om alles te verwerken. Zelf was ik vaak degene die het hardste riep dat je niet in het verleden moet blijven hangen, maar het verleden vormt jou hoe dan ook. Mijn levensweg is niet de meest standaard weg. Juist nú krijg ik de tijd en ruimte om dit alles een plaatsje te gaan geven. Ik ben dan ook van mening dat dit mag en dat hiervoor nooit een tijdslimiet is.
Graag deel ik mijn ervaringen en adviezen met jullie op het forum en tijdens mijn chats voor Proud2Bme!
♥
Bekijk onze agenda om te zien wanneer onze redactieleden chatten.
Geef een reactie