Op dinsdag 12 april schoof ik aan bij de virtuele Clubhouse-tafel om mee te praten over het onderwerp ‘onzichtbare eetstoornissen‘. Mijn eetstoornis is lange tijd ook onzichtbaar geweest. Ik had een volgens het BMI gezond gewicht, ging naar school, had een bijbaantje, hobby’s en vrienden. Ik dronk bier en at chips op een verjaardag. Dat klinkt niet echt als een eetstoornis, toch? Dat klinkt als een gezond en leuk leven voor een jongvolwassene. Niets was minder waar. Ja, ik had al die dingen en ik kon er ook wel van genieten van tijd tot tijd, maar dagelijks was het een enorm gevecht in mijn hoofd met sterke angsten of ik het allemaal wel kon en waard was. Ik had bijna dagelijks eetbuien, waarna ik braakte om het te compenseren. Een aanslag op mijn lichaam, maar ook op mijn mentale welzijn. Mijn eetstoornis was niet zichtbaar aan de buitenkant, maar had een enorme invloed op mijn leven, welzijn en eigenwaarde.
GGZ Rivierduinen Eetstoornissen Ursula op Clubhouse
In de app Clubhouse kan je elke dinsdagavond van 19:30 tot 20:30 uur meepraten en/of -luisteren naar verschillende eetstoornis-gerelateerde onderwerpen. De club ‘Eetstoornisssen‘ telt inmiddels al meer dan 400 volgers en is opgericht door Ursula-medewerker Wendy Blommers-Van der Hulst (verpleegkundig specialist), Emma Horton (huisarts) en Eric van Furth (klinisch psycholoog en mede-oprichter van Proud2Bme). Elke week wordt er weer een nieuw thema besproken, met vaak een of meerdere gasten die over dat onderwerp komen vertellen. Eens per maand sluit er ook iemand van Proud2Bme aan bij het gesprek. Ook kan je zelf je hand opsteken om jouw verhaal te delen of vragen te stellen, maar gewoon luisteren kan natuurlijk ook!
Misschien was je erbij of misschien heb je deze gemist. Misschien ben je er nog nooit bij geweest. Misschien heb je niet echt een idee wat je kan verwachten. Wellicht ben je nieuwsgierig naar Clubhouse of spreekt dit onderwerp je aan. Wat ik persoonlijk mooi vind aan Clubhouse is de herkenning in elkaars verhaal in combinatie met de kennis en ervaring van zorgprofessionals. De steun en tips die worden gegeven. Dat er even open en bloot gesproken kan worden over een onderwerp dat soms taboe voelt, zonder dat iemand jouw rode hoofd hoeft te zien. Veilig vanuit je eigen huis. En dat een ander net de vragen kan stellen die jij niet had bedacht, maar waarvan je wel benieuwd bent naar het antwoord. Waarom jij deze blog ook leest en wat je er uiteindelijk uithaalt voor jezelf, graag deel ik wat er zoal in deze Clubhouse-bijeenkomst is besproken. Dit keer ging het gesprek over ‘onzichtbare eetstoornissen’.
GGZ Rivierduinen Eetstoornissen Ursula en Proud2Bme over ‘onzichtbare’ eetstoornissen
Het gesprek komt rustig op gang. Mensen druppelen langzaam binnen en om 19:30 gaan we beginnen, maar binnen komen vallen kan nog op elk moment. Goed om te weten is dat er een nieuwe functie is, waarbij je kan aangeven dat je alleen wil luisteren. Ik kan me voorstellen dat dit drempelverlagend kan werken. Maar als je wel mee wil praten, is jouw vraag of verhaal altijd waardevol. Dat merken we ook wel aan luisteraars Inez en Desiree, die in dit gesprek op het virtuele podium stappen om te delen over hun ervaringen en opvattingen.
Al snel wordt de documentaire ‘Mij Niet Gezien’ genoemd. Deze is inmiddels al tien jaar geleden gemaakt vanuit Proud2Bme en nog steeds heel relevant. In de documentaire worden drie jonge vrouwen gevolgd, ze hebben een eetstoornis die niet zichtbaar is aan de buitenkant. Ik denk dat de video heel informatief is voor omstanders, maar ook voor wie zelf aan zo’n ‘onzichtbare eetstoornis’ lijdt. Wat in het Clubhouse-gesprek veel naar voren komt is dat wanneer jouw eetstoornis niet zichtbaar is aan de buitenkant, bijvoorbeeld doordat je geen ernstig ondergewicht hebt of omdat je wel naar school of werk gaat en min of meer functioneert, het voor veel mensen met een eetstoornis ook lastig is om hun eigen problematiek serieus te nemen.
Een ander heeft het veel erger, ik lig niet in het ziekenhuis, ik kan nog gewoon naar school dus ik verdien geen hulp zijn gedachtes die herkenbaar blijken. Ook lijkt anorexia hoger in de eetstoornishiërarchie te staan dan bijvoorbeeld boulimia. We hebben het er even over. “Ik vind dit een raar gesprek“, geeft Eric van Furth (heel bewust) aan. Hij weet natuurlijk heel goed dat het bij het ziektebeeld hoort en dat je niet echt raar bent als je dit ervaart, maar probeert een bewustzijn te creëren dat het niet een gezonde, eerlijke, nodige of reëele vergelijking is. “Ik kan me toch niet voorstellen dat iemand die depressief is, of iemand met een dwangstoornis, zo kan denken.” Het is heel eetstoornis-eigen om zo met elkaar te vergelijken en je eigen problemen te bagatelliseren. Je kan het zien als een symptoom.
Wat kun je nou doen tegen dit verkeerde beeld? Tegen het idee dat een eetstoornis pas erg genoeg is als je in het ziekenhuis ligt of het allemaal écht écht écht niet meer kan? Ten eerste natuurlijk: informatie blijven delen en met elkaar blijven praten! Onlangs is er vanuit de Nederlandse Academie voor Eetstoornissen NAE, patiëntenverenigingen en andere partijen een richtlijn voor de media opgesteld. Daarin wordt bijvoorbeeld aangeraden om bij het praten over eetstoornissen geen lage gewichten te noemen of extreme foto’s te laten zien. Ook is het mooi om te zien – al kan dat ook mijn eigen bubbel zijn – dat er inclusievere documentaires gemaakt worden, zoals ‘Maskers Af‘. En je ziet steeds meer dat mensen op sociale media het heft in eigen handen nemen en goede informatie over verschillende eetstoornissen delen.
Als zorgprofessional zou je bij het geven van voorlichting over eetstoornissen bijvoorbeeld beter niet eerst anorexia(-symptomen) kunnen noemen. Waarom wordt er zo snel gezegd ‘eetstoornissen als anorexia, boulimia etc’ en niet ‘eetstoornissen als eetbuistoornis, boulimia, anorexia etc’. Dat is een tip die ik zelf ook meeneem! Want inderdaad, het sluipt er zo in dat je anorexia toch altijd als eerste noemt. En tot slot is het op persoonlijk vlak waardevol om te leren en beseffen dat je om hulp mag vragen met woorden als jij je niet goed voelt of het moeilijk hebt. Dat je er niet eerst heel erg ziek uit hoeft te zien. Erop durven vertrouwen dat daar ruimte voor mag zijn, voor jou. Maar dat is natuurlijk ook de uitdaging die bij een eetstoornis komt kijken. Toch, bij dezen: dat mag. Jij ook. En dat kan je leren.
Zelf meepraten of -luisteren over eetstoornissen op Clubhouse
Ik vond het weer een fijne en leerzame Clubhouse-avond! Wil je ook een keertje meepraten of -luisteren met GGZ Rivierduinen? Download de app Clubhouse en word lid van de club via deze link. Eerder kon dit enkel op uitnodiging, maar tegenwoordig hoeft dat gelukkig niet meer en kan je vrijblijvend aanschuiven!
Wil je het gesprek terugluisteren?
Dat kan! Via deze link kan je het gesprek over ‘onzichtbare’ eetstoornissen terugluisteren. Sluit een ander onderwerp beter aan bij jou? Ook de volgende gesprekken op Clubhouse kan je terugluisteren:
Room – 5 april 2022: herstelverhaal
Room – 8 maart 2022: oorlog Oekraïne
Room – 1 maart 2022: hulphonden
Waar zou jij graag over willen praten op Clubhouse?
Geef een reactie