Comorbiditeit: een eetstoornis komt nooit alleen

Die middag ging ik met Luna en haar moeder naar een psychiatrische kliniek in Leidschendam. In Amsterdam was ik al een keer met haar naar de gemeentelijke gezondheidsdienst gegaan. Daar had ze moeten aangeven wat haar problematiek was. “Ik heb een persoonlijkheidsstoornis, een eetstoornis en er is sprake van overmatig drank- en drugsgebruik”, zei Luna.

Het was op niets uitgelopen. De persoonlijkheidsstoornisspecialist zei dat ze pas met de behandeling kon beginnen als ze stopte met alcohol en drugs. De eetstoornissen – en drank- en drugsspecialisten zeiden dat hun behandeling pas zin had als er iets gedaan werd aan haar persoonlijkheidsstoornis.een citaat uit het boek: “Het zusje van de bruid”

De Britse Psychiater ‘Fairburn’, die veel onderzoek heeft gedaan op het gebied van eetstoornissen citeerde het volgende:

-“Complexity is the norm rather than the exception with patients who have an eating disorder” –

Fotografie: Paramita

Niet bepaald een citaat om spontaan blij van te worden, maar toch roept het bij enkelen van jullie vast wel enige herkenning op. Bij het concept ‘Eetstoornissen’ op zich, zijn er vandaag de dag nog steeds veel wetenschappers, onderzoekers, psychologen,… die in het duister tasten wat betreft de meest effectieve behandeling. Echter, wat als de diagnose van iemand niet enkel bij een eetstoornis alleen blijft? Hoe vaak komt dat voor en vermindert het de kans op genezing?

In de psychologie wordt het tegelijkertijd voorkomen van 2 of meer stoornissen of aandoeningen ook wel ‘comorbiditeit’ genoemd.

Comorbiditeit wordt soms overschat, maar vaker nog gemist in het diagnostische proces en de verdere behandeling. Het beïnvloedt het behandelproces en speelt soms een rol als in stand houdende factor van de eetstoornis. Daarom is het ook erg belangrijk om kennis te hebben van de mogelijkheid op het nog aanwezig zijn van een andere stoornis, naast de eetstoornis zelf.

Momenteel wordt er veel onderzoek gedaan naar de comorbiditeit bij mensen met een eetstoornis, zowel bij anorexia, boulimia en binge eating disorder. Hierin is zeer duidelijk terug te vinden dat alle type eetstoornissen een hoge comorbiditeit kennen met andere stoornissen. Voornamelijk angst-stoornissen (52%) en affectieve stoornissen (50%) komen het meest samen voor met het hebben van een eetstoornis. Bij de affectieve stoornissen is de depressie de meest geziene stoornis. Bij angststoornissen lopen dan weer OCD (dwangstoornis) en ‘sociale fobie’ op kop.

Er zijn echter ook verschillen gevonden tussen de eetstoornissen. Zo zou alcoholafhankelijkheid meer voorkomen bij boulimia (1 op de 5 mensen met boulimia nervosa is alcoholist, vaak ook nog eens in combinatie met een angst- of stemmingsstoornis) en zou de dwangstoornis dubbel zoveel voorkomen bij anorexia.

Ondanks dat alle eetstoornissen een erg hoge comorbiditeit kennen, is er in onderzoek regelmatig al teruggevonden dat mensen die lijden aan boulimia vaker te maken krijgen met meer dan één stoornis bovenop hun eetstoornis, in tegenstelling tot anorexia en binge eating disorder (Bron: studie op web of science).

Eetstoornis en persoonlijkheidsstoornis

Anorexia
Uit onderzoeken blijkt een verband tussen cluster C persoonlijkheidsstoornissen en anorexia nervosa. De meest voorkomende relatie is die tussen anorexia nervosa en obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Ook zijn er verbanden gevonden tussen de ontwijkende en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis en anorexia nervosa, die beiden ook tot het cluster C behoren.

Boulimia
Cluster B persoonlijkheidsstoornissen worden vooral in verband gebracht met boulimia nervosa. Er is een relatie aangetoond tussen borderline persoonlijkheidsstoornissen en boulimia nervosa. Mensen met boulimia nervosa hebben meer kans op persoonlijkheidsstoornissen dan anderen. Onduidelijk is nog hoe groot die kans precies is.

Ter info:
Er bestaan tien persoonlijkheidsstoornissen, die in drie clusters (groepen) zijn onderverdeeld:

* Cluster A (vreemd of excentriek gedrag)
o Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
o Schizoïde persoonlijkheidsstoornis
o Schizotypische persoonlijkheidsstoornis

* Cluster B (theatraal, emotioneel of grillig gedrag)
o Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis
o Borderline-persoonlijkheidsstoornis
o Theatrale persoonlijkheidsstoornis
o Narcistische persoonlijkheidsstoornis

* Cluster C (gespannen of angstig gedrag)
o Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis
o Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis
o Obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (dit is niet de obsessieve-compulsieve stoornis)

Onderzoekers proberen momenteel goede behandelingen te ontwikkelen voor zij die te maken krijgen met de verschillende mogelijke vormen van comorbiditeit. We kunnen in die zin ook wel bevestigen dat comorbiditeit iets erg complex is en waar therapieën vandaag de dag nog vaak in tekort schieten. We kennen allemaal wel de verhalen van zij die ergens niet terecht konden door het hebben van een dubbele diagnose.

Daar weet ook Sabb alles van… Zij kampt al jaren met een eetstoornis, een stemmings-stoornis (dysthyme stoornis) en een persoonlijkheidsstoornis (borderline trekken). Hieronder delen uit haar verhaal. 

Allereerst zal ik mijzelf even voorstellen, ik ben Sabb en ik ben 20 jaar. Vanaf mijn vijftiende heb ik mijzelf beschadigd. Hiervoor heb ik verschillende trajecten binnen het GGZ gevolgd.

Van 2005 tot 2006 heb ik een kortdurende behandeling bij een psycholoog gevolgd, hier had ik om de week of om de twee weken een gesprek, het traject was normaal 10x maar uit eindelijk heb ik er wel langer gezeten. Een keer heb ik de afspraak moeten maken om mijzelf niet te beschadigen, maar dat was een afspraak die ik toen niet waar heb kunnen maken. Men dacht dat een kortdurende behandeling genoeg zou zijn, omdat ik voordat ik in behandeling ging ook al een tijdje was gestopt met mijn zelfbeschadiging. Helaas, hielp het niet en had ik last van terugvallen..

Toen ben ik doorverwezen naar een systeemtherapeut, waar ik gezinstherapie heb gevolgd, maar helaas was dit van korte duur. Wel bleven de gesprekken met de systeemtherapeut doorgaan, maar dan 1 op 1. Dit beviel beter.. Helaas liep ik daar ook vast, ik kon er op een gegeven moment niet veel meer mee, dan alleen mijn verhaal kwijt en advies ontvangen. Wat haar wel opviel is dat ik een eetprobleem aan het ontwikkelen was. Zij was de eerste persoon die hierover sprak. Vervolgens heb ik een second-opinion bij mijn systeemtherapeut aangevraagd, waarna ik een psychologisch onderzoek heb moeten doen bij de psychiater.

Resultaat onderzoek: ‘Dysthyme stoornis met trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis’.

Een aantal weken later, nadat mijn diagnose bekend was, heb ik afscheid genomen van mijn systeemtherapeut. Door haar werd ik verwezen naar een psychotherapeut. Deze gesprekken waren ook 1 op 1. In die tijd heb ik een paar keer aan proberen te geven dat het niet altijd lekker ging met betrekking tot het eten. Tijdens het gesprek die dag werd er dan ook even op ingegaan, maar de weken erna werd er eigenlijk niet meer naar gevraagd.

Na een jaar heb ik afscheid genomen van mijn psychotherapeut omdat ik het niet meer zinvol vond, ik voelde mij tenslotte sterk genoeg! Ondanks dat het met het eten totaal de andere kant op was gegaan.. Een tijdje heb ik toen geen hulp gehad, totdat mijn moeder dingen begon te zien, dat er toch een aantal dingen niet klopten… Toen is ze in januari 2010 met mij naar de dokter geweest. De dokter kwam met de diagnose ‘Anorexia’.

Mij werd geadviseerd weer contact op te nemen met mijn psychotherapeut of een doorverwijzing naar Amarum Zutphen. Ik heb toen eigenlijk geen van beide gekozen, ik heb die dag mijn systeemtherapeut gemaild, ik voelde mij door haar het meest serieus genomen, betreffende mijn ‘eetprobleem’.. Helaas viel dit alles in duigen.. Ik moest contact opnemen met mijn psychotherapeut, vervolgens kon men daar helemaal niks meer voor mij betekenen omdat de leeftijdsgrens was veranderd (verlaagd). Dus toen heb ik uiteindelijk een doorverwijzing naar Amarum gevraagd.

In januari heb ik verschillende intakegesprekken gehad, en uiteindelijk werd er vastgesteld dat ik Anorexia Nervosa, purgerend type had. Vanuit daar werd weer bepaald welke behandeling verstandig was. Ik kreeg het advies de prétherapiegroep te volgen. Deze heb ik 10 weken gevolgd, onder andere had ik daar; dagopening, PMT, groepstherapie, weegmoment, samen lunchen en een dagafsluiting. In de groepstherapie werd duidelijk dat de hulpverleners het lastig vonden om mijn eetstoornis aan te pakken, omdat men dan bang was dat ik meer richting de borderlinekant zou gaan.

Mijn eigen angst was eigenlijk, zodra men aan mijn eetstoornis kwam en ik het eten op de rit zou krijgen, dat mijn zelfbeschadiging zou terugkomen. Na 6 weken was ik ook niet meer erg gemotiveerd, ik kwam erachter dat ik mijn eetstoornis nog nodig had, maar ondanks dat heb ik wel altijd netjes mijn huiswerk gedaan en inzet getoond.

Uit het eindgesprek bleek ook dat men het verstandig vond dat ik niet in therapie zou gaan voor mijn eetstoornis, maar eerst mijn persoonlijkheidsproblematiek aan moest pakken. Met het laatste heb ik eigenlijk nooit iets gedaan. Ik ga het leven nu door zonder hulp. Ik heb naar mijn mening genoeg hulpverleners gezien en ik kreeg het idee, dat niemand je met twee dingen tegelijk kan helpen. Tevens heb ik van 2006 tot 2009 op school bij een leerlingbegeleider gelopen, aan haar heb ik eigenlijk nog het meeste gehad omdat zij alles bespreekbaar maakte voor mij en met mij.

Ik probeer nu zelf mijn balans te houden, de ene keer lukt dit beter dan de andere keer, het is vooral erg lastig omdat ik de emoties en belevenissen zo extreem kan voelen, een mug is als het ware bij mij al een olifant. Ik vind mijn rust in het sporten, als dit niet kan dan probeer ik gewoon lekker voor mijzelf wat dingetjes te doen, als in vrij internetten of een boek lezen. Op dagen dat ik mij slecht voel ga ik dan ook nog wel eens naar mijn vriend, alhoewel ik er de halve week eigenlijk bijna al ben, maar bij hem voel ik mij gewoon beter.

Het moeilijke is wel dat veel mensen denken dat het goed met je gaat, omdat je er naar hun mening ‘goed uitziet’. Met betrekking tot thuis, denkt men dat ook. Er wordt ik niet meer naar gevraagd of over gesproken en dat maakt het soms wel lastig, zelf ga ik thuis ook niet meer in gesprek uit angst voor onbegrip… Mijn vriend daarentegen krijgt van alles mee, hij ziet mij instorten als het mis gaat.. Maar hij probeert mij wel te helpen, hij steunt mij echt.

Kortom, betreffende de hulpverlening heb ik het gevoel dat ik van het kastje naar de muur gestuurd wordt. En die hoop heb ik opgegeven… Ik probeer mijn eigen kracht te vinden… Alhoewel, mijn eetstoornis nog niet weg is, maar mijn zelfbeschadiging al wel bijna een jaar stil ligt…..”

Het verhaal van Lesley liep ook ongeveer zo…. zij nam wel het advies aan van een psychotherapeut om eerst in behandeling te gaan voor haar persoonlijkheidsproblematiek. Ze werd opgenomen in een kliniek voor persoonlijkheidsproblematiek. Door de intensiviteit van de opname en behandeling vluchtte Lesley deels in het minder eten én viel ze af door alle stress. Dit viel de staf van de behandeling op en er werd gedreigd met ontslag of een tijdelijke time-out wanneer Lesley onder een bepaald gewicht zou komen.

Lesley was inmiddels afhankelijk geraakt van de instantie en kon nog helemaal niet zonder de hulp. Ze werd enorm angstig voor een mogelijke time-out en viel nog meer af. Ze was bang er uiteindelijk alleen voor te komen staan en durfde ook niet meer aan te komen. Als ze straks geen hulp meer had wilde ze niet ook nog eens op een gewicht zitten waarmee ze zich waardeloos voelde. Lesley kreeg een time-out en moest voor een week naar huis, zonder hulp, om aan te komen. Ze had een eetlijstje meegekregen waarmee ze zou kunnen aankomen.

De week thuis was vreselijk. Lesley huilde voortdurend, werd nog depressiever en was doodsbang helemaal weggestuurd te worden.

Na een week zat ze niet op het gewicht waar ze op zou moeten zitten, ze at echter wel redelijk normaal. Ze werd opnieuw verwezen naar een eetstoornisinstantie om daar deeltijd in behandeling te gaan om ervoor te zorgen dat de eetstoornis meer op achtergrond kwam te staan en om wat aan te komen in gewicht. Ze werd in een pré therapiegroep geplaatst waar meiden zaten die ontkenden dat ze een eetstoornis hadden en nauwelijks wisten wat het inhield. Ze moest de voor -en nadelen opschrijven van haar eetstoornis en opnoemen wat ze at.

Ondertussen voelde Lelsey zich minder en minder begrepen en waardelozer en begon ze zichzelf weer te snijden en kreeg doodsgedachtes. Dit kon de eetstoornisinstantie niet aan en deze verwees haar naar de plaatselijke crisisdienst….

Bovenstaande zijn twee van de vele verhalen van mensen die hiermee te maken hebben.

Hoewel het door de lange weg langs de hulpverlening soms uitzichtloos kan voelen, comorbiditeit is niet onbehandelbaar, maar vergt wel veel inspanning van alle betrokken partijen! Het vergt een ijzeren wil om eruit te komen, om niet op te geven. Maar, het is zeker mogelijk om eruit te komen, om een goed leven te krijgen!

Wat betreft de hulpverlening: kom voor jezelf op, ga voor de behandeling die het beste voor jou is! Geef aan wat jij nodig hebt en wat voor jou haalbaar is!

Vaak wordt wat betreft behandeling van een eetstoornis bij AS-II (persoonlijkheidstoornissen) comorbiditeit aangeraden te kiezen voor een behandelplan met de eetstoornis als eerste focus van behandeling. De behandeling van de eetstoornis kan bij verbetering van het toestandsbeeld geleidelijk overgaan in behandeling van de persoonlijkheidsstoornis. Het probleem is natuurlijk dat dit veelal niet mogelijk is binnen een instantie gespecialiseerd in eetstoornissen, waardoor je na de behandeling voor de eetstoornis weer ergens anders heen moet.

Niet iedereen met een eetstoornis in combinatie met andere problematiek heeft een gespecialiseerde eetstoornisbehandeling nodig. Een meer algemene behandeling gericht op de achterliggende problematiek kan minstens zoveel opleveren! Het in behandeling zijn met mensen die wel gezond en lekker kunnen eten, kan ervoor zorgen dat je je aan hen kan optrekken in plaats van te verzanden in onbewuste concurrentie en vergelijking die soms heerst in eetstoornisinstanties.

Dialectische gedragstherapie biedt een behandeling waarbinnen de symptomen van zowel de eetstoornis als de borderlinepersoonlijkheidsstoornis integraal kunnen worden aangepakt.

Onthoud: Jij bent de klant, kies wat het beste voor jou is!

Heb jij hier mee te maken?

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

29 reacties op “Comorbiditeit: een eetstoornis komt nooit alleen”

  1. Wat wordt hiermee bedoeld: o Obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (dit is niet de obsessieve-compulsieve stoornis)
    Wat is het verschil dan? Ik herken me hier namelijk wel erg in…

  2. Heel herkenbaar. Ben zelf ook hele lange tijd van behandeling naar behandeling doorverwezen omdat als ze aan mijn persoonlijkheidsstoornis werken mijn eetstoornis toeneemt, gaan ze vervolgens aan mn eetstoornis zitten dan neemt de klachten bij mn pers. stoornis weer toe. Heb nu gelukkig een goede therapeut voor mijn borderline, alleen qua eetstoornis blijft het moeilijk.

  3. Het eerste verhaal is inderdaad heel herkenbaar. Zelf heb ik ook AN purgerend,met OCP en een dysthyme stoornis. Mijn behandelaar wilt nu eerst werken aan mijn eetstoornis en factoren daaromheen en daarna pas aan mijn stemmingsstoornis.

  4. @ Mandy

    De obsessief-compulsieve stoornis (OCS) wordt tot de angststoornissen gerekend. Mmensen die aan deze stoornis lijden voeren vaak allerlei rituelen uit om hun angsten de baas te kunnen worden.(bijvoorbeel: 20x kijken of ze het gas wel hebben uitgedaan, 10x de deurklink op en neer voordat ze ergens naar binnen gaan).

    De obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS) is (je raadt het al) een persoonlijkheidsstoonis. Mensen met deze stoornis zijn vaak op allerlei gebieden erg star. Ze vinden het bijvoorbeeld moeilijk om met iemand samen te werken, omdat er dan niet op HUN manier gewerkt wordt. Ook letten ze vaak erg op details, de grote lijnen ontgaat ze. Het komt ook voor dat ze bijvoorbeeld verslagen voor school niet afmaken en dus niet inleveren, omdat het in hun ogen niet perfect is.

    Bij OCS gaat het dus vaak om rituelen/dwanghandelingen en angstgevoelens, bij de OCPS is er sprake van een starre/rigide/perfectionistische persoonlijkheid. Er hoeft geen sprake te zijn van dwanghandelingen.

  5. Dit is zo herkenbaar!!!

    Bij mij zijn ze nu (over precies twee weken)een jaar bezig om een behandeling voor mij te vinden. (En hiervoor heb ik vier jaar bij een psycholoog gezeten.) Heb ook eerst de pre-groep gedaan, maar ze wilde dan toch een second opinion bij een andere kliniek voor mijn per. stoornis. Het advies wat daar uit kwam paste niet helemaal in het straatje van de andere kliniek en dus wilde ze nog een gesprek. Daar kwam ook niks uit en nu heb ik binnekort weer een gesprek maar dan met beide klinieken. Hopelijk dat daar nu wel wat uit gaat komen :S

    Jammer dat het zo moet, ook voor de andere meiden. Zoals al werd gezegd: Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd.

  6. Herkenbaar dit. Ik heb zelf ook NAO, een angststoornis, een dystime stoornis en ontwikkelende persoonlijkheidsstoornis. Het was dus ook steeds het dillema: waar beginnen we? Eerst ben ik begonnen voor een behandeling tegen (toen nog) anorexia, en nu heb ik een behandeling voor het tegen gaan van het ontwikkelen van een persoonlijkheidsstoornis en het verbeteren van mijn stemming. Ook heb ik nog hulp voor het eten. Erg lastig allemaal..

  7. Dit is zooo herkenbaar!!
    Ik heb zelf een dystyme stoornis, een eetstoornis en als ik nu niets doe, denken ze dat ik een persoonlijkheidsstoornis ga ontwikkelen.
    Best raar…. dat er vooral behandelingen zijn voor de aparte ‘labels’, terwijl veel mensen last hebben van meerdere!
    Dat maakt alles nog moeilijker.

  8. Het is goed om aandacht te vragen voor comorbiditeit, maar ik mis de diagnose bipolaire stoornis in dit geheel.
    Het valt mij met name op omdat ik een bipolaire stoornis heb, en de psychiatrie mijn eetstoornis altijd als hoofddiagnose heeft gezien. Er werd ook gesproken over een persoonlijkheidsstoornis, maar die is na de start van de behandeling met lithium als sneeuw voor de zon verdwenen.
    Eergisteren is er een stuk van mij geplaatst op deze site; “Chronische eetstoornis, kom nou!”
    Ik heb de pech dat het 20 jaar heeft geduurd voordat ik een juiste behandeling kreeg, dus ik ben een beetje een voorvechter van “eerst de juiste diagnostiek, dan pas behandeling”.

  9. Woow, best veel van die persoonlijkheidsstoornissen komen bij mij voor. Ik heb anorexia maar dat is inderdaad niet het enige.

  10. Erg herkenbaar. Ik zit in een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Hoewel het eten nog alles behalve eenvoudig gaat, ben ik in een eetstoorniskliniek niet meer op mijn plaats. Het is erg ingewikkeld om aan beide te werken, zeker als je dat zonder hulp voor je eetstoornis moet doen.

  11. Ik heb nao, ptss en een vermijdende persoonlijkheidstoornis. Maar heb het geluk dat ik een intensieve phs behandeling heb kunnen combineren met de eetstoornis behandeling. En ook nu heb ik en therapeut voor phs en ptss en een therapeut voor eetstoornis. Zij stemmen ook onderling af. Iets wat ik als zeer prettig ervaar.

  12. Zou het niet ook eens iets zijn om een negatieve en een positieve ervaring in de stukken te plaatsen?
    Het valt me op dat er vaak naar de hulpverlening wordt uitgehaald, terwijl ik veel mensen ken die gewoon goede hulp hebben gehad.

  13. Ik zit momenteel in een kliniek voor mn borderline+ontwijkende trekken. Verder heb ik ook es-nao en ptss. In de kliniek waar ik zit is het vooral gericht op pers.stoornissen, maaaar gelukkig houden ze ook zeker wel mn eetstoornis en ptss in de gaten. Ik doe traumaverwerking voor een stukje en ik word iedere maandag gewogen, zou naar dietiste kunnen en MOET gewoon iedere maaltijd aanwezig zijn, anders lig ik uit therapie. Dat is voor mij genoeg stok achter de deur om nu mijn eetstoornis onder controle te hebben.
    Wel speelt zo nu en dan de angst dat ik straks wegga met een dijk van een eetstoornis, omdat ik zo goed met de rest heb leren omgaan. Ik merk namelijk dat het met de rest wel wat beter gaat, maar met de afschuw van mn lichaam en de drang naar afvallen gaat het alleen maar slechter. En ergens heb ik denk ik ook gewoon niet genoeg motivatie ervoor om van mn es af te gaan.
    Mocht ik die vinden, dan kunnen hun me vast wel weer ergens naar gaan doorverwijzen als het tegen die tijd zo blijkt te zijn.

  14. Een borderliner met eetbuien. Comorbiditeit (borderline en BED) of zijn de eetbuien een uiting van borderline?

    In mijn ogen is het vrij makkelijk om met stickertjes te gaan plakken. Voor ieder stukje gedrag valt wel een naam te bedenken.

    En volgens mij is alles aan te pakken. Je moet het alleen wel willen. Als je borderline problematiek overwint maar de ‘eetstoornis’ wordt erger, in hoeverre wil je er dan echt vanaf komen?
    Je bent nog altijd zelf degene die beslissingen neemt, die besluit om wel of niet te eten en wat je dan eet.

    Ik heb ook een diagnose. Maar uiteindelijk wordt mijn behandeling gericht op problemen waar ik last van heb, ongeacht onder welke naam ze vallen. En ik moet het aangeven want het is mijn leven. En ik zal dingen moeten doen die niet makkelijk zijn maar dat is wat ik moet doen om mij beter te voelen in het dagelijks leven.

  15. Heel herkenbaar..
    Ik heb zelf ptss add boulimia ocd en borderline. ik automutileer en overmatig drankgebruik en ben suicidaal(ze zeggen dat dit hoort bij me borderline).. En ze weten egt niet wat ze met me aan moeten.. Eerst wilden ze eerst dat stukje add doen en kreeg ik ritalin maar daat werft de ocd en automutilatie erger van en ik Door het verlies van de eetlust viel ik heel erg af. Dus die mag ik niet meer en nu weten ze niet waar wat ze nu moeten gaan doen met me pfff het is egt vermoeiend allemaal..

  16. oh ja, erg herkenbaar. Eetstoornis, persoonlijkheidstoornis, ptss, en voor de rest verslaving in drugs en drank.

  17. Heel herkenbaar ik heb ook een persoonlijkheidstoornis en weet hoe het is om het te hebben en kam al een jaar of vier met een lijngerichte eetstoornis erg herkenbaar.

  18. Bijzonder stukje dit..
    ik heb 6 jaar geleden in de 5 daagse bij amarum gezeten. Depressie kwam om hoog tijdens het proberen te herstellen van mn eetstoornis. Ik vind dat als ik nu terug kijk er ontzettend goed gehandeld is. Op dat moment natuurlijk niet. Ik werd gelijk serieus genomen. Zo belande ik van de ene op de andere paaz en vervolgens in het centrum voor jeugd en jongeren op het zelfde terrein zodat ik mijn behandeling kon doorzetten. Dat ik van de ene naar de andere paaz ging, had te maken met de beddenbezetting. Ook al is het een hel waar je op zo een moment door heen ging ik werd wel goed begeleid. Toen het uiteindelijk wel helemaal mis ging heb ik wel noodgedwongen mijn behandeling moeten stop zetten. Althans, dat werd voor me gedaan. Het enige wat ik daar op aan te merken heb, is dat ik denk dat het geen slecht idee was geweest om daar bijv. 1x per week een gesprek te hebben om even de dingen in kaart te brengen en het een en ander te bespreken. Uiteindelijk op JOVO krijg je dan de stempel borderline. Hier argeerde ik volledig tegen en werd doorverwezen naar de Venne. Hier kreeg ik te horen dat ik PTSS had en geen borderline.. Hoezo van het kastje naar de muur! Uiteindelijk was ik uitbehandeld op JOVO, ze wilde dat ik de maatschappij weer in ging, en dat heb ik gedaan.Zonder enkele vorm van hulp stond ik thuis. Uiteraard ging dat niet goed. Ik was meer thuis als op mijn werk. Sliep niet en belande van de een op de andere dag weer bij een crisisdienst. Wilde ze me opnemen. Ja mooi niet, heb het wel gezien nu. Uiteindelijk ben ik het goede pad op gegaan, en heb ik uiteindelijk ingezien dat wat ambulante hulp me zou hebben. Daar krijg je vervolgens weer een stempel waar je niks mee kunt. Nu heb ik gelukkig een dietiste en een pmt-er waarbij ik me oke voel en wie ik mag zijn die ik ben. Ik mag er verdrietig zijn, vrolijk zijn en ik weet zeker dat ik ze kan vertrouwen.

  19. Ik heb Bi Polair stoornis en daarnaast persoonlijkheidstoornis NOS, de onderstaande 3 vallen voor mij in de NOS, daar heb ik dus “last” van.

    “Schizotypische persoonlijkheidsstoornis
    Borderline-persoonlijkheidsstoornis
    Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis”

    Tevens heb ik Obsessieve-compulsieve stoornis (ocd)

    Erg interessant stuk dit, overigens wist ik tot nu toe niet dat er een verschil was tussen OCD en OCPS

    Liefs en sterkte iedereen!!!

  20. Borderline + anorexia + OCD. Meh….

  21. hmm, het is niet altijd zo dat je niet voor meerdere dingen behandelt kunt worden.

    ik heb wel verschillende behandelingen alleen niet in een kliniek. voornamelijk omdat ik me niet op mijn plaats voel in een kliniek. en ik ook denk dat een kliniek niet voor iedereen goed of gepast is. en vaak zijn klinieken inderdaad gericht op 1 bepaald soor problemen.

  22. ik ben faes elly ik ben een mama met een kind dat al 16 jaar lang al niet zo goed eet en nu heeft ze angst en durft niet meer naar school dat vindt ik niet zo erg meer maar je moet je constant verantwoorden van dat je kind dit heeft en dat het aan ons ligt dat ze zo iets doen ik vindt het allemaal leugens ik help haar zoveel mogelijk maar ik vindt het zo al moeilijk genoeg om haar te stimmuleren om te eten ik wou dat er iets was dat haar en ons kon helpen bij dit alles dat ons leven normaal wordt nu ben het een beetje boos en ik weet niet meer hoe ik mijn dochter kan helpen daar bij ik vindt dat ze het zelf in handen moet nemen help me als iemand weet wat ik moet doen groetjes elly

  23. Herkenbaar, ik zit al 5 jaar inbehandeling voor mn ES, eerst NAO en PTSS ing er aan werken vervolgens depressief geworden, zelf bgeschadiging en vervolgens An purgerend type ontwikkeld.. Nog steeds AN en mn zelfbesvhadiging en.depressie is voor bij. Als ik weer redelijk eet dan komen mn depressie gedachten weer omhoog..

    Is dit toeval ofzo?

  24. Ik begon met een depressie, toen vonden ze borderline trekken, later kwam daar een eetstoornis bij, intussen zeggen ze sociale angststoornis/vermijdende persoonlijkheid en paniekstoornis was ook wel sprake van.
    Nu gelukkig niet meer zoveel paniek, de gedachten omtrent eten/dik zijn zijn van tijd tot tijd aanwezig, alles is nog wel wat aanwezig.

    Ik heb in 8 jaar therapie en veel zelfhulpboeken lezen en forums bezoeken wel een beetje beter geleerd om met alles om te gaan, het is een zware klus, met vallen en opstaan.

    Wat ik denk dat belangrijk is, om duidelijk voor jezelf te krijgen wat je wilt bereiken en hier naar toe te werken, in jezelf te blijven geloven, ook jezelf de tijd te geven, kijk naar wat je allemaal wel kan en doet en positief blijven. Dat is althans wat me nu helpt, in t verleden was t soms een opschrijven van positieve zinnen die ik eigenlijk niet geloofde, ik weet niet of t hielp, ik deed t maar gewoon, want ik was wanhopig en wilde gewoon dat t beter werd.

    Hoe dan ook, blijf vechten hoe zwaar en beroerd het soms ook is.

  25. echt lastig vind ik die comorbiditeit
    v.a. m’n 14e OCD
    v.a. m’n 16e BN
    op m’n 18e diagnose PDD-NOS

    wel opvallend dat OCD meestal samen met anorexia komt, dat hoor ik ook overal, maar bij mij dus niet.. en eigenlijk bij 2 van mijn vriendinnen ook niet.

  26. veel herkenbaar helaas ik heb volgens huidige arts 10 jaar verschillende eetproblemen gehad van te dik te dun normaal maar allemaal volgens hun en ook maandag 2 juli jl . ursula kliniek geweest vanuit den dolder en gisteren zijde ze me dat ik niet word opgenomen en dat ze me geen sondevoeding moeten geven maar allemaal zeggen ze ook al die mensen dat het ernstig is maar ze blijven me wel in de molen gooien en ik sta helaas op het punt aangezien ik veel pijn heb lichamelijk en vaak msibruikt ben door artsen en of dat ze me op andere manieren misbruikte en zorg is blijkbaar ver heel ver te zoeken in nederland en ze zijde dat ik ook nog complexe eetprobleem had of ik dat al niet wist na al die jaren en blijkbaar is de dood het enige wat pijn noch ellende verlichte kan , en heb er geen woorden voor maar begrijp hier dat ik niet de enige ben maar ben te einde raad en vanavond of ergens dit weekend wil ik helaas me zelf wurgen omdat ik het niet meer aan kan die molen voor hun is het slechts een spel voor de hulpverlening maar zoals ik ook hier zie en lees voor ons de harde realiteit!
    en iedere keer moet ik ook uit leggen dat ik van alles geprobeert heb en dat niks werkt en dat iedere keer alleen voor sta enzo en dat ik eerdere dingen weiger te nemen en dat sondevoeding en of infuus enige optie zijn en afgelopen jaren is door aantal mensen wel twee keer gedrijgt me infuus te geven maar ze hebben nooit gedaan!

    en wat ook al eerder stond hier , je wordt van kastje naar muur gestuurd en een hoop leugens krijg je idd te horen keer op keer . en voor iedereen sterkte wees sterk !
    misschien moeten we overal in nederland anders flash mob houden om door te dringen in politiek den haag dat de zorg voor ons veel beter moet en kan of zo en dat we nu op ons zelf zijn aan gewezen keer op keer of op dit soort contacten !
    groetjes , derryll. oja ben nu 27 jaar. en weiger me zo nog eens 27 jaar te voelen !

  27. Wauw, wat fijn om te lezen die herkenning. Ik ben ook al zo vaak doorverwezen. Moed houden en ervoor gaan is erg zwaar. Erg vervelend om te lezen dat meerdere hiermee te maken hebben. Hou vol! Het is jou leven.

    Liefs

  28. Ik heb een eetstoornis, pdd-nos, borderline in ontwikkeling, dysthyme stoornis en een licht verstandelijke beperking..

    Idd kastje naar de muur..

  29. Ik kan deze verhalen heel goed begrijpen.
    Ik ben de vriend van en ik ga door een hel onbewust sleept ze mij ook in haar probleem en daar staat niemand bij stil.
    Heb gekozen ooit voor haar de neuroloog Roermond vertelde mij nu gaat het goed.
    Maar over een tijdje kan het niet meer goedgaan haar hersens door het spugen en alcohol waren zwaar achteruit gegaan, ze was 16 jaar ouder met hersens gezien dan dat ze was.
    De Neuroloog vond het knap dat we nog bij elkaar waren na bijna 11 jaar maar het eist zijn tol geloof me maar.
    Ik zou nog lang door kunnen gaan met vertellen maar ik houd het hier bij Mvg Rene

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *