Comorbiditeit: meer dan een eetstoornis

Mijn weg langs de verschillende hulpinstanties is er eentje geweest met veel bochten en gaten in het asfalt. Bij de ene instantie kon ik niet terecht omdat ik te ingewikkeld zou zijn, bij de andere instanties werd ik halverwege de behandeling weggestuurd omdat ik te veel was afgevallen. Ik moest van de ene instantie eerst aan mijn eetstoornis gaan werken en van de andere instantie meer aan de achterliggende persoonlijkheidsproblematiek gaan werken. Waarom was ik zo ingewikkeld en waarom had ik niet gewoon één diagnose, in plaats van meerdere?

Ik was gediagnosticeerd met persoonlijkheidsproblematiek, eetstoornis nao en een depressie. Op moment dat ik ging strijden tegen mijn eetstoornis, kwamen er weer allerlei nare trekjes van de persoonlijkheids-problematiek naar boven en werd mijn depressie heviger. Op moment dat ik mijn best deed op te werken aan de persoonlijkheidsproblematiek, werd de drang om te vluchten in mijn eetstoornis enorm en voelde ik me opnieuw meer depressief. Waar moest ik nou aan werken? Kon ik niet aan alle tegelijk werken of was dat te veel van het goede? Bij welke hulpinstantie kon ik het beste terecht? Ik wist na een aantal mislukte en hierdoor ook best traumatische ervaringen met de hulpverlening niet meer waar ik heen moest. Ik had het gevoel van het kastje naar de muur te worden gestuurd. Mensen waren me liever kwijt dan rijk.

Uiteindelijk kwam ik terecht bij een hulpinstantie die zich vooral richtte op persoonlijkheidsproblematiek. Hierdoor zat ik in een groep met mensen met allerlei problemen. Er waren maar een paar mensen die ook een eetstoornis hadden. Eerst vond ik dat wel lastig, maar al snel ging ik dit juist als prettig ervaren. Ik was hierdoor minder bezig met mezelf vergelijken met anderen en kon me optrekken aan de normale en onbezorgde eetgewoontes van mijn groepsgenoten. 

Er was vrij weinig aandacht voor mijn problemen met eten, iets wat ik soms wel moeilijk vond. Eén keer in de zoveel tijd was er een soort eetdagboekgroep, maar daar had ik niet zoveel mee. Ik wilde het vooral hebben over het waarom van mijn eetstoornis en niet over het wie, wat, waar en hoelaat van mijn eetstoornis. Gedurende de maanden dat ik in therapie was kwam ik erachter dat ik het best over de achterliggende redenen van mijn eetstoornis kon hebben, ookal was ik niet in behandeling bij een eetstoornis instantie. Veel groepsleden herkenden bepaalde gevoelens, ondanks dat zij geen eetstoornis hadden. De eetstoornis is uiteindelijk ook meer een uitingsvorm, coping mechanisme voor andere problemen. Ik deed dat met eten, mijn groepsleden deden dat weer met andere dingen of gedragingen.

Mijn gewicht is wel altijd een aandachtspunt geweest. Er waren duidelijk afspraken gemaakt over mijn minimumgewicht, de ondergrens. De neiging om de grens van dit getal op te zoeken als het slechter met me ging was groot. Hierdoor kwam ik ook meerdere keren buiten therapie te staan: ik mocht pas weer meedoen als mijn gewicht weer boven dat getal zat. Dat frustreerde enorm, maar zorgde tegelijkertijd voor een goede stok achter de deur. Ik wilde graag aan mijzelf werken en ik had alleen mijzelf ermee als ik te veel afviel. Na flink wat maanden therapie was ik goed vooruit gegaan. Ik was er klaar voor om het zelf te gaan doen en mijn toekomst tegemoet te wandelen. Toch heb ik een stukje aandacht voor mijn eetstoornis gemist. Ik denk dit niet per se de therapie ervoor is, maar vooral de herkenning en erkenning van groespgenoten. Maar al met al kan ik nu met trots zeggen dat het best goed met me gaat.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

31 reacties op “Comorbiditeit: meer dan een eetstoornis”

  1. Heel herkenbaar..Als het lukt kom ik misschien wel die kant op

  2. comorbiditeitkwartet 🙂 heel herkenbaar. ik heb es nao en adhd.

  3. Heel herkenbaar .. Hier iemand met BED, Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis en een Bipolaire Stoornis .. Inderdaad, waar moet ik beginnen? En wat voel ik mij vaak alleen!

  4. Erg herkenbaar! Bij mij is anorexia, een angststoornis en een depressie vastgesteld. Welke angststoornis ik heb is nog niet duidelijk en er word gedacht dat ik waarschijnlijk ook een persoonlijkheidsstoornis heb.
    Ik zou zó graag naar een Proud2Meet komen, maar mijn angststoornis zit heel erg in de weg. Ik hoop dat ik vroeg of laat een keer durf te komen, het lijkt me echt super leuk!

  5. Ik ben ook comorbide (zeg je dat zo?), maar heb desondanks wel succesvol een eetstoornisbehandeling kunnen volgen en zo één labeltje (anorexia) weg kunnen spelen.

    Daarna liep ik op hulpverleningsgebied wel vast in de combinatie depressie en persoonlijkheidsproblematiek (ocps met trekken van ontwijkende ps). Ik was te depressief voor de persoonlijkheidsbehandeling, maar de persoonlijkheidsproblemen veroorzaakten juist mijn depressie en hielden deze in stand. Gelukkig ben ik met hulp van een fantastische SPV’er uiteindelijk toch uit die cirkel gekomen, nu volg ik alweer een poos een behandeling gericht op mijn persoonlijkheidsproblemen.

  6. Mag ik vragen welke behandeling je hebt gedaan en waar?

  7. Zoo herkenbaar….hier een meisje met boulimia, angstoornissen, straatvrees, traumas,depressie en bordeline…en overal ben je teveel….

  8. Ook autisme komt vaak voor in combinatie met een eetstoornis. Helaas wordt de autisme-diagnose vaak pas gesteld naar járen van andere behandelingen, die helemaal niet helpen als er autisme ‘achter’ de problematiek blijkt te zitten.

  9. zo herkenbaar. Ik ga nu aan behandeling 3 beginnen. Bij nr 1 was ik voor mijn eetstoornis maar mijn toen nog niet ontdekte persoonlijkheidsstoornis nam het helemaal over. In behandeling 2 kwam ik wel verder en daar werd mijn persoonlijkheidsstoornis gediagnostiseerd. Nu wacht ik op behandeling 3. Helemaal op mijn persoonlijkheidsstoornis gericht. Ik hoop dat het gaat helpen.

  10. Ja, herkenbaar.

  11. Oeps, dubbel geklikt ;-)…

  12. Herkenbaar. Ik ben tot nu toe van het kastje naar de muur gestuurd, organisatie na organisatie wegens autisme, persoonlijkheidsproblematiek en eetstoornis. Nu twee organisaties moeten gaan samenwerken lijkt het qua communicatie en wachttijden helemaal niet op te schieten… Ik ben geneigd om te denken: laat die hele “hulp” maar zitten. Ik ben al weer bijna een jaar bezig met intakes zonder ook maar één therapeutisch gesprek en ik kan het beter maar zelf aanpakken!

  13. @Katja, is er iets wat jou zou kunnen helpen waardoor je het misschien aandurft om te komen?

  14. Oh, ik wist niet dat het een naam had. Meerdere stoornissen hebben..
    Wel heel herkenbaar! Ik zat in een kliniek voor mijn ontwijkende persoonlijkheidstoornis maar kampte ook met PTSS en boulimia.. Lastig want zolang ik ‘gewoon’ at mocht er geen aandacht aan geschonken worden, het was tenslotte geen eetstoorniskliniek.. Alleen als ik een eetbuien had gehad MOEST het erover gaan.. Mijn groepsgenoten waren er op een moment ook klaar mee dat ik continue in hetzelfde patroon viel. Toen ben ik mijn mond er maar over gaan houden.. :-((

  15. Pijnlijk herkenbaar..
    nu bijna 4 jaar verder, van het kastje naar het muurtje idd.
    De ene keer moet ik werken aan de anorexia, dan weer aan andere problemen.
    Uiteindelijk wordt er niks echt aangepakt, nu blijk ik waarschijnlijk autistisch te zijn, dat betekent dat ik eigenlijk totaal andere hulp nodig heb. Maar ik ben nu zo moe, lichamelijk en geestelijk van alle veranderingen in hulp, van het praten, van alle verschillende opnames, dat ik verbetering steeds somberder inzie.

    We have to go on, sterkte iedereen 🙂

  16. Herkenbaar, hier Asperger, eetprobleem en een combinatie tussen een paniekstoornis en PTSS (welke van de twee weten ze nog niet). Ik ben benieuwd wat er uit de intake die ik vorige week heb gehad gaat komen…

  17. Lijkt mijn verhaal wel en ook ik doe een behandeling voor persoonlijkheidsproblematiek en buite. Therapie gestaan vanwege mijn gewicht in welke kliniek zat je ?

  18. Herkenbaar…depressie, persoonlijkheidsstoornis, sociale angst, gegeneraliseerde angststoornis, anorexia.
    Ik ben eerst geholpen aan de anorexia en daarna aan beide. Werd gelukkig niet van het kastje naar de muur gestuurd. Ik kreeg goede hulp bij het Sophia kinderziekenhuis

  19. Ik lijd al 4j nu (ben 18) aan anorexia. Er is bij mij ook borderline vastgesteld gwst past maand terug.

  20. //Bij welke hulpinstantie kon ik het beste terecht? Ik wist na een aantal mislukte en hierdoor ook best traumatische ervaringen met de hulpverlening niet meer waar ik heen moest. Ik had het gevoel van het kastje naar de muur te worden gestuurd. Mensen waren me liever kwijt dan rijk.//

    Zo gaat het bij mij ook al maanden precies;(

  21. Heel herkenbaar!Ik heb pdd-nos en een eetstoornis en ga al 10jaar van het kastje naar de muur. Ik heb eerst ook weet ik hoeveel andere labeltjes gekregen die allemaal niet klopte en uiteindelijk is er vorig jaar pdd-nos vast gesteld maar sinds een half jaar heb ik weer erg veel last van mijn eetstoornis en weet ik niet zo goed waar ik daar het beste voor naar toe kan gaan. Bij Rintveld ben ik vanwege mijn pdd-nos afgewezen.

  22. En ook ik heb doordat ik eerst de verkeerde diagnose heb gekregen echt traumatische ervaringen gehad met de hulpverlening

  23. Heel herkenbaar, ik was zo in de war, wat was er toch allemaal mis met me. Ik voelde me een wandelende freakshow en heel alleen. Al het denken en spinselen maakte me doodmoe. Als je eenmaal de juiste behandeling en behandelaren en je eigen motivatie hebt kom je er wel. Ik heb eindelijk antwoorden en dingen vallen op een plekje. Nu richt ik me vooral op het verbeteren van de kwaliteit van mijn leven en vooral in het hier en nu zijn, ik kan mijn emoties een stuk beter regulieren. Het is niet niks, meerdere diagnoses, in mijn geval anorexia, trekken van borderline persoonlijkheid en een volle rugzak.
    Blijf zoeken naar de juiste behandeling en geef niet op, vecht voor jezelf maar het leven is best leuk. Ik vond er geen bal aan!

  24. Herkenbaar

  25. Heeel herkenbaar!

  26. idd heel herkenbaar.. zoveel hokjes denken.. bij de een doen ze niks aan het een en bijde ander weten ze weer niks over het ander..

  27. Zo herkenbaar! Ik heb eerst lang in een depressie gezeten en heb hiervoor tijdelijk in het ziekenhuis verbleven. Het ging nog steeds niet beter dus heb me ergens anders laten opnemen en toen hebben ze Borderline vastgesteld. Hiervoor ben ik nu al een aantal maanden in behandeling en het helpt echt wel! Ook loop ik al een aantal jaren rond met een eetstoornis maar kan er geen naam op plakken want het zijn zowel periodes van niets eten en van overeten en braken dus ja.. Het is ook niet makkelijk als je omgeving er niets van snapt maar ik ben een doorzetter!

  28. Hee! Ik heb een vraagje, is deze proud2meet mn bedoelt voor mensen met commorbiditeit? Of ook voor mensen met mn problemen met eten?

  29. Ontzettend herkenbaar dit. Ik heb precies dezelfde diagnose en ben ook bij menig eetstoornissen afdeling weggestuurd omdat ze me ivm de andere problematiek niet konden helpen. Daardoor gaat therapie heel moeizaam en ben ik ook al ruim tien jaar bezig..

  30. heel herkenbaar, ik heb PTSS een bipolaire stoornis en ADHD, de vraag is, waar te beginnen…

  31. Ik zou super graag weten bij welke instantie je terecht kon

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *