Kijkend naar mijn goede voornemens van vorig jaar heb ik me toch wel even heel erg trots gevoeld. Het ware mooie, voor toen best onbereikbare, doelen en ik heb ze toch maar mooi gehaald. Nouja, grotendeels dan! Want wat kan er toch onwijs veel veranderen in een jaar, ik had dit allemaal nooit durven dromen.
Vorig jaar rond maart heb ik ook een blog geschreven hier op Proud. Ik was toen al een aantal jaar heel hard aan het vechten en ook in die jaren daarvoor is er veel veranderd. Maar vanaf na die blog in 2015 is de hoop op herstel wel heel erg groot geworden, op veel momenten voelde ik me zelfs wonder boven wonder genezen en was ik totaal niet meer bezig met mijn eetstoornis en kon ik echt 100% genieten van bijvoorbeeld mijn examenreis of nu van het studentenleventje.
Vorig jaar winter had ik een hele heftige terugval, maar ik ben hier echt ontzettend sterk uitgekomen. Ik heb hierdoor onder andere weer therapie gezocht. De eerste therapie sloot niet erg aan en was ook niet te combineren met school, maar nu heb ik ambulante begeleiding en systeemtherapie bij Human Concern en hier voel ik me echt ontzettend thuis.
Met therapie hebben we het op dit moment heel erg over de doelen die ik graag nog wil bereiken. Op 7 verschillende gebieden, zoals lichamelijke gesteldheid en lichaamsbeleving hebben we een aantal doelen gemaakt. Ik merkte dat ik dat helemaal niet zo lastig vond om te verzinnen.
Ik zou graag een stabiel gewicht willen blijven houden, me minder willen vergelijken met anderen en me uiteindelijk vooral minder focussen op mijn eetstoornis en vooral blijven genieten van het studentenleventje en alle leuke dingen die ik nu weer kan doen Vooral het bedenken van de stappen die nodig zijn om deze doelen te bereiken is erg lastig. Het zijn allemaal hele grote, in mijn ogen nog onbereikbare doelen.
Mijn goede voornemens van 2015 waren ook dit soort onbereikbare doelen en deze heb ik denk ik een beetje ‘per toeval’ gehaald. Met trial and error, en dat is ook prima, maar ik merk toch dat een concreet stappenplan maken toch wel meer rust geeft in mijn koppie. Je ziet dan ook wat al wel allemaal is gelukt en dat geeft weer meer hoop en motivatie om door te zetten. Dit stappenplan is denk ik voor iedereen anders en hier moet je echt even de tijd voor nemen om dit te maken, de stappen moeten vooral voor jou haalbaar en helpend zijn. Je hoeft ook echt nog niet alle stappen te bedenken, alleen gewoon de eerste paar.
Ik heb bijvoorbeeld als probleem nu nog heel erg dat ik mijn lichaam, vooral tijdens het shoppen of op het strand ofzo, nog heel erg vergelijk met anderen. Om hier minder last van te hebben denk ik dat het belangrijk is om minder op mijn eigen lichaam te letten. Hierbij heb ik het volgende ‘tussendoel’ en de volgende oefeningen voor mijzelf bedacht:
Positief doel: Ik zou graag strakkere kleding durven te dragen, zonder dat ik me bekeken voel.
Stap 1: Een keer een strakker shirt aan, maar dan wel een vestje meenemen voor als ik bijvoorbeeld in een ‘minder charmante’ houding ga zitten.
Stap 2: Een rokje aan met een panty eronder.
Stap 3: Een strakker shirt aan, maar dan zonder een vestje mee te nemen.
Als ik deze stappen heb gezet ben ik er natuurlijk nog lang niet, maar het zijn wel stappen in de goede richting in ieder geval. Tuurlijk, een eetstoornis kan niet verdwijnen in een paar weken, zelfs niet in een jaar denk ik en soms zullen bepaalde stappen ook niet in 1 keer lukken. Dat hoeft dus ook niet, kijk vooral naar wat al wel is gelukt en verzin een haalbaarder doel voor dat moment. Het stappenplan kan zovaak worden aangepast als je maar wilt. Ik vind dit plaatje altijd wel leuk omschrijven wat ik bedoel:
Behalve hard aan het werk te gaan met je doelen zoals ‘stabiel blijven’ is het daarnaast ook gewoon heel erg belangrijk om te genieten van het ‘normale’ leven en niet alleen te focussen op de doelen. Anders worden ze misschien ook weer te belangrijk en als ze dan niet helemaal lukken zoals je wilde is dit des te frustrerender. Vandaar dat één van mijn doelen ook is: Me uiteindelijk vooral minder focussen op mijn eetstoornis en vooral blijven genieten van het studentenleventje en alle leuke dingen die ik nu weer kan doen. Hierdoor ben ik veel minder bezig met eten en zullen de andere doelen ook beter lukken.
Terrasjes pakken, gezellig uitgaan, kampvuuravondjes, gezellige feestjes etc. Ik kan hier nu echt oprecht van genieten en ik kan met trots zeggen dat ik de afgelopen tijd echt gelukkig ben geweest! Die eetstoornis was er soms wel op de achtergrond, maar hij is maar heel vaag aanwezig, en hij wordt steeds vager. De happy end waar ik het vorige blog over had, die is er nu zeker!
Geef een reactie