Het is voor de meeste mensen met een eetstoornis een bekend begrip: concurrentie. We willen elkaar helpen en vinden het fijn om met lotgenoten in contact te komen. Vanuit de eetstoornis vergelijken we ons (in eerste instantie) onbewust met elkaar, veroordelen we de ander (vaak zonder dat uit te spreken) en kraken we onszelf af wanneer iemand anders beter is in zijn/haar eetstoornis dan wijzelf.
Er is al vaker geschreven over de concurrentiestrijd onder anorecten en passend bij het stereotype plaatje dat de maatschappij heeft van graatmagere meisjes die nauwelijks eten, zijn de vergelijkingen nog enigszins ‘logisch’. Wie is het dunst? Wie heeft het laagste gewicht? Wie eet het minst, of gezondst? Wie past er in de kleinste kledingmaat? Bij wie steken de meeste botten uit? En ga zo maar door. Online wordt bijna alles gedeeld om de hoogste status te behalen, inclusief sondevoeding, de zoveelste opname en geschatte levensverwachting in dagen uitgesproken door artsen. Er is altijd een ander die zieker is dan jij, of zoals de eetstoornis me wijsmaakt: hij/zij is beter dan ik.
De wereld van de onzichtbare eetstoornissen kan er ook wat van heb ik gemerkt. Ik deel hier mijn ervaring vanuit de boulimia hoek. Een paar maanden geleden heb ik mijn zieke instagram en andere social media accounts verwijderd, in een zoveelste poging de eetbuien en het compenseren uit te bannen. Ik merkte dat ik steeds minder steun vond bij het lezen van de posts van anderen. Waar ik deze accounts was begonnen om met lotgenoten in contact te komen om zo herkenning te vinden, samen te vechten en elkaar te kunnen steunen als we het moeilijk hadden, ging dit langzaam steeds meer de andere kant op. Op een gegeven moment bestond mijn feed alleen nog maar uit een grote brei aan triggers. Ik durf er zelfs het labeltje ‘pro-mia’ op te plakken. Na lang twijfelen en talloze keren eerst ‘veilig’ uit te loggen zodat ik nog terug kon komen als ik het toch nodig had, besloot ik alle eetgestoorde accounts in één keer te verwijderen.
In het begin voelde dat goed en was ik trots op mezelf dat ik deze stap had gezet. Al snel twijfelde ik regelmatig over die actie en wilde ik weer een nieuw account opzetten… Ik vraag me regelmatig af hoe het nu met sommige anderen is waar ik intensief contact mee had. Het was een behoorlijk besloten groep, achter nog hogere muren dan de anorexia (herstel) community. Ik ging écht om sommigen geven en maakte me zorgen wanneer er werd geschreven over ernstig destructief gedrag. Daar tegenover probeer ik ook te denken aan de redenen waarom ik eruit gestapt ben.
Ik wilde me niet langer constant vergelijken met de anderen in deze groep. Ondanks dat we elkaar begonnen te volgen met goede bedoelingen was ik op een gegeven moment alleen maar aan het vergelijken: hoe goed ben jij in je eetstoornis en ben ik beter?
Ik keek naar de foto’s die de andere posten en mijn eetstoornis nam mijn gedachten volledig over:
Haar eetbuien zijn veel groter, dus zij is beter dan ik. Zij kan die producten eten en er later weer uitgooien, dat lukt mij niet dus zij is beter dan ik. Zij heeft meer eetbuien op een dag dan ik, dus zij is beter. Hij doet dit al zoveel langer dan ik en nog steeds heeft niemand hem door, dus hij is beter dan ik. Zij eet buiten de eetbuien om minder dan ik, dus zij is beter. Zij heeft al die eetbuien, maar heeft toch (ernstig) ondergewicht, dus zij is zoveel beter dan ik. En waar de sonde voeding als ware mijlpaal wordt gezien bij anorecten, dient een kalium infuus als kroon bij boulimia.
Ondanks de eetbuien en het compenseren, bleven mijn bloedwaardes voor zover gecontroleerd altijd stabiel. Verder had ik op vermoeidheid na, weinig fysieke klachten en werkten mijn organen nog allemaal. Mijn metabolisme was wel vertraagd naar slow motion, maar dat was het wel zo’n beetje. Ik volgde een voltijd studie en haalde mijn tentamens (met hakken over de sloot en soms een herkansing, zonder die eetstoornis zou ik zoveel beter kunnen… ik volg de opleiding nog steeds). Ik eet buiten de eetbuien (weliswaar niet perfect volgens een basislijst, maar meer dan wat de anderen op instagram aangaven) en ik heb een gezond gewicht.
Ik schaamde me zo.. zelfs op dit ‘veilige’ account. Ik voelde me een mislukking, op alle vlakken. Ik kan in het normale leven niet zo goed presteren als leeftijdgenoten, maar in eetstoornisland hoorde ik ook niet bij de top-10. Enerzijds mag ik van enorm geluk spreken dat ik weinig fysieke schade heb aangericht, maar mijn eetstoornis ziet dit als falen.
Nu ik dit alles opschrijf voel me ik me zeker over mijn beslissing. Ik ben blij dat ik dat account niet meer heb. Mijn eigen strijd tegen boulimia is al moeilijk zat, ook zonder al die (voor mij) triggers. Nu ik er een tijdje afstand van heb gedaan kan ik inzien hoe ziek de jaloezie is die ik naar anderen voelde. Het verwijderen van deze accounts heeft me helaas niet volledig bevrijd. Veel van de gedachtes die ik had zijn bij me gebleven en de een aantal foto’s staan in mijn geheugen gegrift.
Ik heb mijn normale accounts wel gehouden, en in het begin vond ik deze maar saai. Ik moest echt actief op zoek naar dingen om te volgen die me afleiding kunnen bieden als ik eetbuidrang heb en daar niet aan toe wil geven. Soms helpt dat, soms niet. Maar ik weet wel dat die eetstoornis accounts me altijd gegarandeerd aan een eetbui (of een paar) hielpen.
Er zijn al meer blogs geschreven over het wel of niet helpend zijn van sociale media en het volgen van lotgenoten, maar naar mijn gevoel ging dat vaak alleen over anorexia en ‘herstel’ accounts. Ik wil niet iedereen zomaar oproepen om je accounts te verwijderen, er kunnen denk ik ook heel waardevolle en helpende contacten ontstaan. Maar ga bij jezelf na of dat het ook echt doet en of het je herstel niet in de weg staat.
Fotografie: Pexels
♥
Geef een reactie