Concurrentie in de kliniek

“Wat heb ik me schuldig gevoeld toen ik er achter kwam dat een slang in je neus status was, dat nutrivoeding aangaf dat je ernstig ziek was, dat een infuus en de hartbewaking eigenlijk was wat je moest bereiken. Op die manier liet je zien dat jij écht een eetstoornis had, je liet zien dat je ernstig was, ernstig genoeg om jezelf anorect te mogen noemen.” anoniem

Concurrentie in de kliniek. De meest moordende concurrentie waar ik ooit aan ben blootgesteld. De onuitgesproken strijd om ‘de beste’ te zijn, de strijd die iedereen voelt maar waar iedereen over zwijgt.

Ik ben nieuw, zo doorgesluisd vanuit het ziekenhuis de kliniek in, deeltijdbehandeling. En daar zit ik dan tussen een groep eetgestoorde meiden. Er is me net verteld door de intaker dat ik ‘te zwaar’ ben voor een klinische behandeling en dat er geen andere behandeling mogelijk is dan deeltijd.

Ik ben perplex. “Is het dan toch waar? Draait zelfs in de hulpverlening die gespecialiseerd is op het gebied van eetstoornissen het eigenlijk allemaal om gewicht? Is dat wat telt? Is dat waaraan de ernst van jou eetstoornis wordt afgemeten? Kortom, hier wordt eigenlijk gezegd dat ik te dik ben en ik dus maar weer moet gaan afvallen voordat ik kliniekwaardig ben?”

Ik raak aan de klets met de meiden die ik later mijn ‘groepsgenootjes’ zal noemen en leer dat je bij een bepaald percentage ondergewicht al heel goed bezig bent maar bij zoveel procent ondergewicht tot de de diehard-anorecten behoort. Thuis sla ik onmiddellijk aan het rekenen. Opnieuw een teleurstelling, bij de diehard-anorecten hoor ik niet.

Bij de volgende bijeenkomsten vertel ik uitgebreid over mijn ziekenhuisopname en dat dit de reden is waarom ik nu ‘zo dik’ ben. Ik zwijg over mijn ondergewichtpercentage, ik schaam mij en voel mij te veel tussen deze magere echte anorecten. Op school kreeg ik nog zo veel fijne reacties, ergens was ik trots dat ik er weer wat gezonder uit zag. Maar nu leer ik dat als ik er écht bij wilde horen, ik dat onmogelijke percentage moet hebben gehaald en eigenlijk ook die kliniek van binnen moet hebben gezien.

“Ik ben al de hele dag misselijk door de gedachte dat ik straks weer een nieuwe groep meiden onder ogen moet komen. Ik ben vast de dikste, ik weet het zeker.” Ik kom terecht in een prettige groep en voel me wat meer geaccepteerd. Maar tijdens de pauze gaat er een geheel nieuwe wereld voor mij open. De hele pauze werd er gesproken over het aantal calorieën dat jouw tussendoortje bevat. Onuitgesproken werd er een oordeel geveld over of jij een ‘goed’ of ‘slecht’ tussendoortje mee had. Ondertussen moest ik ook mijn tussendoortje opeten. Ik had twee broodjes mee met pasta en pindakaas. Dat bleek fout beleg te zijn en dat werd mij subtiel duidelijk gemaakt. En gezien de grote van de andere tussendoortjes paste mijn tussendoortje blijkbaar absoluut niet in deze context. Ik dacht dat je hier kwam om beter te worden?

Als ‘nieuwe’ in de groep voelde ik me een soort indringer. Een nep-anorect, het gevoel om me te moeten bewijzen was enorm. Ik durfde mijn brood nauwelijks meer op te eten, ondanks dat ik wist dat ik het heel hard nodig had. Ik ben naar de WC gelopen en heb daar mijn brood opgegeten, uit schaamte. Toen ik terugkwam waren alle ogen op mij gericht ‘Gaat alles wel goed met je? Heb je gebraakt?’

De pauzes tussen de therapieën waren voor mij enorme ‘leermomenten’. Ik leerde dat de manier van eten hier ook aan regels was gebonden. Appels eet je met een mesje, je gaat niet afhappen, dat staat niet ‘eetgestoord’. Je neemt minihapjes en kauwt zo lang mogelijk op je brood. Dit maakt duidelijk hoe veel moeite je met eten hebt. Je eet brood aan tafel, je gaat niet op de bank zitten en al helemaal niet een dubbel gevouwen boterham afhappen! Je snijdt je brood in kleine stukjes en je mijdt natuurlijk het ‘verboden beleg’. Je drinkt thee, kleine slokjes natuurlijk en als het dan zo hard nodig is, thee met een zoetje. Suiker is uit den boze! Je drinkt je beker niet helemaal leeg, je laat het laatste slokje van je drinken staan. Je probeert zo gezond mogelijk tussendoortje te nemen met zo min mogelijk calorieën.

Een beperkt assortiment is geaccepteerd qua koekjes, alles wat daar buiten valt eet je niet. Als je iets dat daarbuiten valt wel mee hebt, moet je met een gegronde reden komen en anders kun je en subtiele opmerking verwachten. Nieuwe tussendoortjes of nieuw voedsel worden uitgebreid besproken; De vetten, de koolhydraten en natuurlijk de calorieën. Het product wordt geplaatst in gezond of ongezond en krijgt vervolgens een label: verboden of niet. Je doet zo lang mogelijk over je tussendoortje. Op z’n minst de tijd die in de kliniek gehanteerd word, een half uur, zeker niet korter. Het liefst eigenlijk net iets langer dan een half uur, zodat je op weg naar de volgende therapie nog je laatste hap neemt. Ik was een snelle leerling, nam alle informatie gretig in mij op. Dit was hoe het er aan toe ging als je echt eetgestoord was. Zo hoorde het.

Voordat ik in de deze kliniek terecht kwam had ik een best ‘lieve’ eetstoornis. Ik heb altijd in therapie heel erg duidelijk gemaakt dat de opname in het ziekenhuis vreselijk was. Maar dat was het niet, sterker nog, ik vond die opname wel oké. Ik was zo moe van het weinig eten, mijn lichaam wilde gewoon niet meer. Toen ik noodgedwongen wel moest eten vond ik dit dan ook niet zo erg, ik wilde die eetstoornis helemaal niet! Ik had eindelijk toestemming om te eten.

Tot ik in deze kliniek kwam. Daar had je plotseling aanzien als je sondevoeding had gehad. Een slang in je neus was het teken dat je iets bereikt had! Dat was dan ook de eerste vraag die ik kreeg toen ik vertelde dat ik in het ziekenhuis had gelegen. ‘Heb je sondevoeding gehad?’ Ik schaamde me toen ik ‘Nee’ moest zeggen. Ik had zelfs geen nutridrink gehad. Ik was gewoon zo dom geweest om zelf te gaan eten en nog veel ook! Ik heb geen enkele weerstand geboden, geen smokkeltruc uitgehaald, ik ben gewoon gaan eten. Wat heb ik me schuldig gevoeld toen ik erachter kwam dat een slang in je neus status was, dat nutrivoeding aangaf dat je ernstig ziek was, dat een infuus en de hartbewaking eigenlijk was wat je moest bereiken. Op die manier liet je zien dat jij écht een eetstoornis had, je liet zien dat je ernstig was, ernstig genoeg om jezelf een echte anorect te mogen noemen.

Mijn ziekenhuisopname werd een soort obsessie voor mij. Ik droomde erover en schreef hele stukken in mijn dagboek hoe ik het de volgende keer anders zou aanpakken, hoe ik het ‘beter’ zou aanpakken

In de periode dat ik in deze kliniek in behandeling was gingen de gesprekken regelmatig over je laagste gewicht en hoe ziek je toen was. De eerste keer dat ik deze vraag kreeg, heb ik geen antwoord gegeven, maar de vraag terug gegeven. De gewichten die ik toen te horen kreeg van de anderen, hebben mij voor altijd het zwijgen doen opgelegd over mijn laagste gewicht. Uit schaamte, uit angst dat ik niet serieus genomen zou worden en uit angst dat ik zelfs op dit gebied zou falen.

Ik zat een jaar in behandeling toen een vriendin van mij opgenomen werd in een andere kliniek. Door haar positieve verhalen heb ik uiteindelijk besloten om mijn behandeling daar voort te zetten. Ik voelde me gehoord en kreeg behandeling die wel aansloot bij wat ik nodig had. Inmiddels ben ik vrij van behandeling en therapie en rest mij alleen nog de taak om mijn ervaring te delen: In de hoop dat instellingen en behandelaren zich bewust worden van deze onderlinge concurrentiestrijd en tijdig kunnen ingrijpen.

Maar bedenk ook: een betere kliniek/ behandeling, begint bij jezelf!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

58 reacties op “Concurrentie in de kliniek”

  1. Wat mooi en helder geschreven!
    Ik wil je bedanken, want ik heb echt heel veel aan je verhaal. Ik herken ontzettend veel, eigenlijk alles.

    liefs, xx

  2. Heel mooi geschreven en het maakt ook wat duidelijk.
    Ik herken eigenlijk ook bijna alles wat hierboven staat.

    veel liefs xx

  3. Heel herkenbaar verhaal. Ook al heb ik niet in een kliniek gezeten, ik kreeg in een zelfhulpgroep wel te horen dat mijn verhaal niet heftig genoeg was. Alleen als je een klinische opname had gehad, was je een echte eetgestoorde. Zelfs met een groep meiden die zelf begeleidster waren, kwam dit gedrag naar voren. Ik ben er uiteindelijk alleen maar slechter van geworden, tot ik niet meer naar die groep ging.
    Ik hoop ook dat het besef over deze concurrentie doordringt bij anderen, zeker ook bij hulpverleners.

  4. Welk kliniek behandeld alleen mensen met ondergewicht? Ik hoorde laatst bij ziezo over een meisje die jaren geleden klinisch opgenomen is geweest omdat ze al haar sociale contacten kwijt was, ouders bezig met hun eigen bedrijf ernstig laag kalium en een gezond gewicht.

  5. Helder en herkenbaar stuk…Ben wel blij met de laatste zin. Het begint ook echt bij jezelf!
    Natuurlijk is het moeilijk weerstand te bieden aan dit soort concurrentie, maar ik denk dat als je erin mee gaat je niet genoeg motivatie hebt opgebouwd om echt van je eetstoornis af te komen of in ieder geval je te concentreren op je eigen doelen om met je eetstoornis om te leren gaan.
    Zo was het iig bij mij…

  6. dit is zo vreselijk herkenbaar dat ik er nu nog last van heb. Ik heb heel veel moeite met groepstherapieen en heb daarom ook Dagbehandeling geweigerd. In de tijd dat ik in de kliniek zat voelde ik met vreselijk! Ik voelde me zo ontzettend nep! Nu heb ik wederom een flexopname geweigerd. Ik ga mijn eigen gang en wil me niets aantrekken van wat de rest doet. Al die regels… Groepstherapieen kunnen beide kanten werken: of heel erg motiverend (om aan te komen en je best te doen) of je nog zieker maken. Concurrentie is moordend

  7. Volgens mij zijn er tijdens iedere opname ook meiden die wel beter willen worden – zoek die op! Samen kunnen jullie elkaar er doorheen sleuren. En boven alles, onthoud altijd heel goed dat je daar zit voor JOUW leven. Zij verpesten hun leven met een opname, en nog een opname, en nog een opname omdat dat zogenaamd ‘stoer’ is. Ik vind het veel stoerder om voor het leven te durven kiezen!

  8. Complimenten! Echt een ontzettend goed stuk!!

  9. Ik vond het nogal verschillen per groep/afdeling.. Heb aantal opnames gehad, merkte vooral op de jeugdafdeling (waar ik weleens weekenden door moest brengen) en bij de mensen met langdurige eetstoornissen (vaak i.c.m. ernstig ondergewicht) bovenstaanden dingen op.
    De jongeren werden vooral onder druk van hun ouders/behandelaren daar behandeld en wilden vaak tegenover elkaar bewijzen dat ze onder dingen uit konden komen, samenzweren tegen verpleging, ‘lekker toch weer gaan afvallen als ze thuis kwamen’ enz.
    De mensen met langdurige eetstoornissen hadden veelal geen/weinig leven buiten hun eetstoornis meer, hun ondergewicht en ‘ernst van eetstoornis’ was alles wat ze ‘ bereikt’ hadden. Heb wel meegemaakt dat mensen tegen mij zeiden dat zij ‘pas echt erg waren’. Nou excusez-moi, maar in mijn ogen is het veel makkelijker/veiliger om met een bmi’tje bijna dood in een kliniek te zitten zonder te vechten dan met een enigszins fatsoenlijk gewicht het echte leven in te gaan en niet op te geven. Het blijft natuurlijk wel naar dat mensen in zo’n uitzichtloze situatie zitten, daar niet van. En ik maakte me ook schuldig aan het verantwoorden van mijn ‘hoge’ gewicht, dat blijft toch een stuk dat bij een eetstoornis hoort denk ik.

    Op een andere afdeling, waar ik de meeste tijd heb doorgebracht, had ik voornamelijk veel positievere ervaringen. Mensen die wel ervoor gingen, omdat ze wilden vechten voor een beter leven, die samen uitdagingen aangingen en niet alleen omdat dat ‘moest’.

    Ik wil overigens niet beweren dat het allemaal zo zwart-wit is als het hierboven misschien lijkt. Ook op de jeugdafdeling zaten meiden (/jongens) die wel zelf wilden, en ook niet alle LES’ers zitten te pronken met hun eetstoornis. Zijn alleen dingen die mij opvielen bij verschillende afdelingen.

  10. Wat een onwijs goed en herkanbaar verhaal! Afgelopen januari ben ik in het ziekenhuis beland. Na zeven jaar vreselijk eetgestoord gedrag te hebben vertoond (waarvan ik zeker de helft heb afgekeken bij andere anorexia patienten die ik in mijn leven tegenkwam) en mezelf volledig uitgeput te hebben, maar altijd een gezond BMI te hebben gehad, had ik pas op dat moment het gevoel dat ik van mezelf toestemming kreeg om mezelf een Anorect te noemen. De reden? Ik kreeg sondevoeding. Toen ik me dat realiseerde heb ik besloten dat ik niet opgenomen wilde worden, bang voor wat de confrontatie met andere patrienten met mij deed. Na het lezen van jouw verhaal ben ik opnieuw blij met die beslissing. Het gaat nu veel beter met me en ik realiseer me iedere dag dat alle hulpverleners, dokteren, vrienden, familie en kennissen maar vooral ikzelf een totaal verkeerd beeld hebben van hoe een anorexiapatient eruit hoort te zien. Door dit in stand te houden wordt er vaak veel te laat ingegrepen en voel je je als patient soms jaren lang niet serieus genomen. Laten we dit soort verhalen alsjeblieft steeds meer aan de buitenwereld tonen, dan kunnen we dat beeld bijstellen en kunnen alle mensen die eindeloos strijden om doodziek te worden eerder helpen!

  11. mooi dat je hier je verhaal kwijt kunt. Alleen wil ik je wel meegeven dat ik het in de kliniek waar ik heb gezeten helemaal niet zo heb ervaren, iedereen wilde juist elkaar helpen en het was juist goed als je je brood snel at en als een groot tussendoortje at was dat heel knap van je. We hadden het wel over de tussendoortjes die we samen moesten eten en hoe moeilijk dat was en wat we er moeilijk aan vonden, zoals calorieen, maar we gingen samen beter worden. Maar ik ben blij dat je dat in je tweede kliniek wel hebt gevonden want het is ontzettend moeilijk als meiden elkaar aanmoedigen nog meer eetgestoort te doen. ik hoop dat meiden in de kliniek dit stuk zullen lezen en juist eruit kunnen halen dat jou ervaring is dat dit elkaar totaal niet helpt en dat je juist meer eraan hebt als iedereen samen tegen de eetstoornis werkt, dat het juist goed is als je niet aan de zondevoeding zit, dat degene die dat zeggen het niet zelf zijn maar hun eetstoornis dat goed vinden. ik vond het trouwens ook fijn dat ik eindelijk weer mocht eten, en heb ook geen weerstand geboden, want toen moest het wel.

  12. Reactie van Lotte:
    “Dit is hetzelfde verhaal als mensen die op hyves en dergelijke foto’s van zichzelf zetten in een houding dat hun sleutelbeenderen er extra skeletterig uitkomen. Of hun dunne beentjes en armpjes. Om maar aan anderen te laten zien hoe ziek ze zijn. Bah, daar kan ik echt zo pissig om worden. En het ergste is nog wel, dat ik daar onbewust soms ook mee bezig ben.”


    Inderdaad! En dan ook nog zichtbaar voor iedereen: vrienden, niet vrienden, maakt niet uit. En ook nog 100 reacties krijgen in de trant van ‘zorg je wel goed voor jezelf meisje?’ Ja, dat helpt, dan volgen er nog 100 foto’s, de anorect voelt zich gezien.
    Niet dat ik niet enkel foto’s waarop ik mezelf dun genoeg vind.. Maar niet 100, in onmogelijke houdingen om allerhande botten te showen of met een sonde in mijn neus. En ik plaats ook geen berichten als ‘ik voel me zooo dik/lelijk en ik moet zoooveel eten blaat’ Als je jezelf echt walgelijk dik/lelijk vindt plaats je geen 100 foto’s van jezelf op internet.

  13. lotte en me, geweldige reacties!!
    kan alleen maar zeggen, ben het er helemaal mee eens!!

  14. ontzettend waar. in ‘mijn’ kliniek daait alles om het gewicht. en in de kliniek heb ik veel geleerd, dat ik moet smokkelen en voor mijn opname hield ik me helemaal niet bezig met kcal. Nu wel. dat heb ik daar allemaal geleerd.

  15. woow, heel mooi geschreven. voor mij is dit indd ook heel erg herkenbaar.

  16. Herkenbaar! Ik ging ook ‘braaf’ eten toen het moest, heb weinig gesmokkeld, heb nog maar 1x gebraakt vanaf het moment dat het niet meer ‘mocht’, niet meer gelaxt. Ik heb ‘nieteens’ in een kliniek gezeten, want het lukte me zelf al! en daar schaam ik me soms zo erg voor… Ik wilde toendertijd zo graag opgenomen worden en soms wil ik nogsteeds terugvallen om dit keer wel in het ziekenhuis te belanden.

  17. Anne/suffer
    dat is het zoo niet waard.
    Leven doe je niet in een kliniek, dat doe je daarbuiten.

  18. wat een goed geschreven stuk.
    nu ik dit zo lees en hoor over de concurrentie wil ik eigenlijk helemaal niet zo ver komen dat ik ook een opname nodig heb.
    heel erg bedankt, je hebt ogen voor me geopend.
    liefs, ilse

  19. Ik denk trouwens dat hier wel een verschil zit tussen 18- en 18+. Als je in een ’18+ kliniek’ komt, weetje tenminste wel (bijna) zeker dat de mensen gemotiveerd zijn. Lijkt mij. Die willen het zelf.
    En tsja, als je onder de 18 bent en je wilt helemaal niet opgenomen worden.. maar je moet.. dan krijg je dit soort taferelen denk ik..
    Of zie ik dat verkeerd?

  20. Het leven in een kliniek is van tijdelijke aard en dat is dus niet de echte wereld!!! Verre van zelfs. Als je in de echte (volwassen) wereld leeft, waar je een leuke baan wilt hebben, vrienden om je heen, een fijne relatie, kinderen wil en noem maar op, in dat leven past geen eetstoornis en die wil je ook echt niet! En de mensen om jou heen vinden jou echt niet ”stoer” of interessant als je je zwaar anorectisch gedraagt, nooit gezellig mee eet en bijna niets weegt waardoor je er niet uitziet. Nee, iedereen heeft eerder medelijden met je. En aanvankelijke bezorgdheid is allang over gegaan in irritatie, zodat je er helemaal alleen voor staat omdat niemand iets van je begrijpt. Daarom is het van belang om als je nog jong bent te knokken om je eetstoornis te overwinnen en niet mee te gaan in zo’n belachelijke en gevaarlijke concurrentiestrijd!
    Ik vind deze blog erg goed, hopelijk opent het wat ogen. Want ervoor vechten om beter te worden en om iets van je leven te maken, voor jezelf en voor de mensen die van je houden, dat vind ik stoer en daar heb ik bewondering voor! En die mensen komen er uiteindelijk ook. Maar als je graag ziek wilt blijven of graag nog zieker wilt worden en daar dus bewust voor kiest, dat is toch te gek voor woorden?! En uiteindelijk heb je alleen jezelf er maar mee, want jij bent degene die ongelukkig wordt. Een eetstoornis hebben is echt zo leuk niet en ik vind het belachelijk dat er ”hulpverleners” zijn die de ernst van een eetstoornis alleen laten afhangen van gewicht en dat meiden zich dan nog meer uithongeren om serieus genomen te worden. Nogmaals, echt een goede blog dit!!

  21. Krijg er kippenvel van, wat een zieke taferelen!

    Gelukkig herken ik het niet, maar misschien omdat ik in een deeltijdbehandeling zit met allemaal volwassen vrouwen? Wij ‘moeten’ niets van ouders of iemand anders maar zitten daar voor onszelf omdat we die keuze zelf gemaakt hebben… Onze groep is gemotiveerd en we wijzen elkaar juist op eetgestoord gedrag. Vraag me toch af…gaat dit verhaal over een jeugdkliniek/deeltijd?

  22. Oo wat erg! Ik vind het echt erg om te lezen dat het zo gaat bij deeltijd-opname (en in klinieken). Ik dacht dat je daar heenging om beter te worden! Dat daar niet beter op wordt gelet.
    Ben blij dat je bent overgestapt naar een andere en dat het nu goed gaat! Kan ook echt niet wachten om beter te worden.

    En goed geschreven. Hoop dat het ook gelezen wordt door behandelaars!

  23. Ik ben erg blij met jouw openheid over onderlinge concurrentie. Ik denk dat behandelaars en begeleiders van zelfhulpgroepen zich hier zeer bewust van mogen zijn.

  24. heeeel herkenbaar je verhaal!
    mooi geschreven trouwens (:

  25. Heel herkenbaar en voor mij bijna “bevrijdend” dat je zo eerlijk en open schrijft, dank je wel. Eigenlijk wel een eye-opener voor me, want ik heb me altijd gefaald gevoeld als anorect, nooit ondergewicht gehad, wel anorectisch genoemd. Ik heb ook veel afgekeken in de deeltijdbehandeling en zo mijn eetstoornis nog dieper in gezakt gemaakt ipv herstel te pakken…
    Ik vind je heel dapper en ben je dankbaar dat je dit deelt. En daarbij ook zeker heel trots op je hoe je je eruit hebt geworsteld en kiest voor dat wat jij belangrijk vindt!
    Veel liefs!

  26. Ik ben hier echt niet goed van! Ik herken niets van dit alles. Ik heb wel nutrivoeding gekregen, daarna sondevoeding maar dat had ik allemaal aan mezelf te danken. Ik wist amper wat anorexia inhield laat staan dat ik anderen nadeed! Ik had het gewoon puur omdat ik mezelf uithongerde en dat was mijn eigen beslissing. Wat niet wegneemt dat ik het echt erg vind dat meisjes de dieperik worden ingeduwd door anderen, in de kliniek waar ze zouden moeten beter worden dan nog wel!

  27. Eigenlijk zou deze tekst naar alle klinieken en deeltijd gestuurd moeten worden zodat hier actie tegen genomen kan worden. Want dit is echt zo ziek!

  28. @ Lotte
    “Dit is hetzelfde verhaal als mensen die op hyves en dergelijke foto’s van zichzelf zetten in een houding dat hun sleutelbeenderen er extra skeletterig uitkomen. Of hun dunne beentjes en armpjes. Om maar aan anderen te laten zien hoe ziek ze zijn. Bah, daar kan ik echt zo pissig om worden.”

    daar ben ik het mee eens!

  29. echt ze herkenbaar ik weet even niet wat ik moet zeggen verder… Het is wel een enorme drempel die me tegen houdt bij het genezen van me anorexia, stom eigenlijk maar wel een heel hardnekkig gevoel.

  30. Ik hoop dat ook heel veel hulpverleners dit stukje lezen. Socio’s, psychiaters, psychologen, artsen. Maar ook die hele dunne “echte” anorecten denken ook dat ze de dikste in de kliniek zijn. Die vinden zichzelf echt niet cool omdat ze sondevoeding, nutri en hartbewaking hebben gehad. Tenminste die van mij niet…..

  31. Bij mij is ook door twee verschillende klinieken gezegd dat mijn gewicht te gezond was voor een opname/ dat ik in een andere gewichts categorie zat. Op dat moment wil je dan direct tien/ liefst twintig kilo lichter zijn, alleen al om je serieus genomen te voelen. De ervaring die ik overigens heb in eetstoornis klinieken was gelukkig wat betreft groepsgenoten totaal anders. Maar ik zat ook alleen met mensen boven de 17, dus misschien dat het daar ook aan lag. Maar ik ging onbewust wel wat dingen overnemen van andere meisjes daar. Ik at bijvoorbeeld normaal gesproken brood echt niet met bestek, maar omdat iedereen dat daar deed, dacht ik echt dat dat als normaal gezien werd, etc. Gelukkig heb ik dergelijke gedragingen vrijwel direct laten vallen toen ik de kliniek uit kwam. Maar ik hoop inderdaad ook dat eetstoornis klinieken zich hier meer bewust van worden, en vooral NOOIT MEER tegen iemand met een eetstoornis zeggen dat ze te zwaar zijn voor opname, breng het dan anders, maar zeg het niet zo letterlijk!

  32. 1 woord?
    V-E-R-S-C-H-R-I-K-K-E-L-I-J-K
    AN, BN, etc. is een Psychische ziekte en door dit soort ‘concurrentie’-strijd pushen ze elkaar hun lijf (verder) kapot te maken.

    En dat er gezegd word dat je ‘te zwaar’ was voor een opname O:
    Jemig, belachelijk! Iemand die wat minder ernstig ondergewicht heeft kan net zo goed een opname nodig hebben, gewicht zegt lang niet altijd iets over hoe ernstig een eetstoornis-patient lijdt. En al zou het zo zijn, hoe DOM is het dan om dat zo te zeggen?!!! Enig inlevingsvermogen schiet hier tekort.

    @Lotte,
    I totally agree.

  33. Verschrikkelijk realistisch, en ook heel erg herkenbaar..

  34. Eng maar spijtig genoeg ook de realiteit .. Eetstoornissen zijn ernstige psychische ziekten, ook zonder (al dan niet ernstig) ondergewicht kan je vreselijk ziek zijn. En wie is er dan om te zeggen dat je beter moet worden? Wie is er dan om te zeggen: ‘Het gaat echt niet goed met jou?’ Want helaas wordt er maar al te vaak gekeken naar het gewicht. Geen ondergewicht betekent voor vele mensen: geen eetstoornis. Maar is dat juist ook niet het gevaar van een eetstoornis zonder ondergewicht? Als je ongelooflijk dun en ziek bent, zien mensen dat het niet met je gaat, dan kan je het niet langer geheimhouden en krijg je meteen hulp. Dan wordt je desnoods gedwongen gevoed en kan je er hopelijk weer bovenop komen. Maar als je op een gezond gewicht zit, maar het in je hoofd een ongelooflijke chaos is en je psychisch net zo ziek bent als een eetgestoorde met ondergewicht, dan merken mensen het niet aan je. Je gewicht doet dan grotendeels geloven dat er niets met je aan de hand is, waardoor niemand de waarheid ziet en je oneindig kan voortgaan met je eetstoornis. Zo blijven ze er vaak veel te lang alleen mee zitten .. en dan maakt de weg naar genezing alleen maar moeilijker.

    Een eetstoornis draait helemaal niet om gewicht.

  35. Goed omschreven en het komt ook echt voor. Ik ben zelf een paar keer opgenomen geweest ook met gezond gewicht. En zag soms meiden binnenkomen, waarbij je de eerste week nog dacht gelukkig die weten nog wel wat ze lekker vinden en namen dan gewoon pasta op hun brood. En de 2e week was dit over. Je moet heel erg je eigen behandeldoelen voor ogen houden, maar je ziet dat het vaak ook wel weer erg moeilijk is als je er ook bij wilt horen. Er is veel moed en kracht voor nodig je op je eigen doelen te richten.
    En je kan ook veel steun halen uit de groep. Alleen op bepaalde momenten zie je bij mensen echt de eetstoornis de overhand nemen.
    En mijn ervaring is dat dit ook bij 18+ gebeurd.

  36. gelukkig zit ik in een kliniek waar dit echt niet zo speelt…de meiden zijn helpend en AN en BN staan bijna naast elkaar qua ernst, iedereen zit er voor een eetstoornis en niet voor een etiket, en is de concurrentie een stuk minder als dat ik zelf ook dacht…

  37. @ Chloe
    in een kliniek en ik las telkens ook verhalen over mensen die een te laag bmi hadden om in een kliniek te komen, dat bestaat toch ook? of is dat gewoon een fabel..?

    Dat klopt, als je BMI onder xx is, is het soms gewoon te gevaarlijk (risico op acute hartdood bijv.): dan moet je eerst naar het ziekenhuis om iets stabieler te worden 🙂 Om vervolgens het traject af te maken en aan achterliggende problematiek te werken in een kliniek.

  38. Jeetje! Ik herken het direct al heb ik het in mijn therapie niet eens zo meegemaakt. Ehm hoe moet ik het uitleggen. Ergens voel je wel de concurrentie. Dat is de ziekte denk ik ook. Vandaag las ik hier toevallig dat stuk over dat vrouwen altijd concurreren met elkaar aan tafel en dat is bij een groep mensen met een es natuurlijk nog vele malen erger.

    Zelf heb ik een jaar in deeltijd (groeps) therapie voor boulimia gezeten. Boulimia was de diagnose al voelde ik me weinig in het “plaatje” passen. Dat is het ook. Er wordt echt zo in hokjes gedacht. Een anorect ziet er zo en zo uit en iemand met boulimia zo en zo. De media veroorzaakt dit ook voor een groot deel. Een tijdje geleden had ik het met een vriendin over mij es. Ze was verbaast dat ik in een groep had gezeten met mensen met overgewicht. Veel mensen vinden pas iets boeiend als het shockerend is en dat is een uitgemergeld persoon natuurlijk. Dan pas verdiend het aandacht.

    Gelukkig was er in mijn groep weinig concurrentie op die manier. Al voelde ik vanuit mezelf wel de drang om me te bewijzen. Vooral t.o.v. de hulpverleners. Misschien was het ook niet zo handig van mijn behandelaar te zeggen dat ik het niet eten gewoon niet volhield??
    Hulpverleners kunnen naar mijn idee ook veel doen. Er ging veel aandacht uit naar de mensen met ondergewicht. Die hadden het zwaar want ze waren zo zwak en moesten aankomen, en dat terwijl ze de meeste moeite met eten hadden. De anorectische kant van boulimia wordt bijvoorbeeld niet zo vaak gezien en dat terwijl naar mijn idee soms net zo’n grote rol speelt. En dan nog de gezondheid van iemand met bn of bed. Veel braken, eetbuien en/of overgewicht lijkt me ook niet bepaald gezond voor je hart.

  39. Een vriendin van mij is in behandeling in een kliniek en ik herken dit zo bij haar!
    Boterhammen eet ze ineens met mes en vork, en omdat de kliniek haar een bepaald beweegschema heeft opgelegd is het nu een obsessie voor haar geworden om toch wel echt die 30 minuten wandelen vol te krijgen, terwijl ze hier voor haar opname niet mee bezig was.
    Ook wanneer er nieuwe meisjes waren kwam er elke keer weer een trigger met hoe slank deze waren, terwijl zij dan net weer een beetje op een normaler gewicht aan het komen was.
    Heb me wel meerdere malen afgevraagd hoe goed zo’n groepsbehandeling nu eigenlijk is. Uberhaupt is er nooit veel onderzoek gedaan naar het resultaat van de behandeling voor eetstoornissen zoals deze nu veel gebruikt wordt.

  40. Wooow, dit is zeeee herkenbaar!
    ik voelde en voel me nog steeds niet een echte anorect, ik ben niet serieus genoeg bezig geweest, ik had nog vrienden en at inderdaad ook wat er in het ziekenhuis voor mijn neus werd gezet.
    jeetje.
    wat een topstuk, dit is echt precies hoe ik het ook heb ervaren.

  41. wo ja echt heel erg herkenbaar. Voel me nog steeds mislukt aangezien ik niet ben opgenomen. Heb vandaag bij de dietiste nutri’toetjes’ gekregen omdat ze vond dat het allemaal te langzaam ging ofzo.. naja dat deed me soort van goed.
    voor de zomervakantie hoorde ik van ggz dat ze zelfs al hadden gebeld naar een kliniek voor mij, maar dat ik daarna weer beter ging zodat het niet meer hoefde. toen voelde ik me echt zo vreselijk! had ik het maar doorgezet dacht ik toen.
    hoop dat het anders zal zijn ooit!

  42. Ik voel me inderdaad ook nog steeds wel eens een nepperd, dingen als de behandeling die ik gehad heb en nutrivoeding zijn voor mij een bevestiging dat het ‘ernstig’ genoeg was, maar wat heb ik vaak een gevoel van ‘spijt’ gehad dat ik niet had ‘doorgezet’ om in het ziekenhuis terecht te komen, terwijl dat eigenlijk juist zo zwak is, respect voor de doorzetters die het leven teminste wel aangaan!

  43. dit is verschrikkelijk herkenbaar….. *schaam*

  44. Heel herkenbaar…en ik haat het. Niet het verhaal, maar dat het soms echt zo gaat…

  45. Ontzettend waar ! Maar volgens mij hangt het echt af van kliniek tot kliniek en vooral groep tot groep.
    Ik was hier heel bang van voor mijn opname,maar nu ik hier al een lange tijd ben zie ik echt dat mijn groepsgenoten gemotiveerd zijn en niemand bekijken omwille van gewicht (er is hier gemengd met overgewicht,..) . Spreken over calorieen goed/fout is uit den boze bij deze mensen en we steunen elkaar erg.
    Als er nieuwe bijkomen ben ik wel vaak bang dat deze nog niet gemotiveerd zijn om er vanaf te geraken,maar dit valt altijd goed mee.

  46. heel erg herkenbaar bedankt voor dit stuk xx

  47. daarom vind ik het ook zo raar dat er nog steeds zo weinig/geen sociotherapeuten met ervaring in klinieken werken! ik zou dat zelf graag doen, heb ook sph gestudeerd en herken je verhaal heel erg!!

  48. ja, ik heb sondevoeding gehad, nutridrink, een infuus, en heb aan de hartbewaking gelegen, maar niet om een eetstoornis. Gelukkig niet, naja ‘gelukkig’ zegt mijn gezonde ik, hmm beter nog een keer, zegt de grote stem in mijn hoofd. Het was verschrikkelijk moet ik toegeven, maar ik viel er wel van af! Later weer 10dubbel zo hard aangekomen, puur omdat eten niet de reden was van mn opname maar een hartoperatie. En ik daarna bezig was met overleven en niet met eten. Nu met beide, overleven èn eten. Maar een sonde? nee dat NOOIT weer! Status of niet..

  49. ohh, dit is zo herkenbaar…

  50. Wauw, zo mooi geschreven.
    Ik herken mezelf echt heel erg in je verhaal.
    x

  51. wat heftig. Ik herken het een klein beetje van de ABN groep, daar waren we ook steeds bezig met elkaar adviezen te geven hoe je toch kon afvalen en wat je tegen de therapeut moest zeggen en steeds aan elkaar verantwoorden waarom je 100gram zwaarder woog dan de vorige week. Ik ben zo blij dat ik daarmee ben gestopt.

    Ik hoop dat iedereen zich uit deze nare ziektes weet te slepen en niet zichzelf of elkaar dieper de grond in (laat) trekt(ken)

  52. Heel herkenbaar! Ik dacht dat ik de enige was die zo dacht.
    Ben wel heel erg benieuwd waar je de goede ervaring in behandeling
    hebt opgedaan. Ben zelf bij een specialistisch centrum voor eetstoornissen
    aangemeld maar vraag me elke dag af of dit het juiste centrum
    is…..wellicht kun je me helpen?

  53. alleen daarom zou ik dan niet behandeling willen.. straks wordt het alleen maar erger. 😮 toch wel heel erg om te horen dat het er daar zo aan toe gaat. Je wilt toch juist dat anderen (al is het niet jezelf) beter worden?

  54. Heel goed artikel, bedankt!!!

  55. Ik moet in een kliniek het leek me opzich niet zo erg maar nu wel als ik daar kom ik heb niet eens een enorm lag ondergewicht vreselijk !!

  56. zo verschrikkelijk herkenbaar !

  57. Heel erg herkenbaar. Nu ik van mijn eetstoornis af ben zie ik nu pas in hoe krankzinnig het wel niet is! heel erg mooi geschreven en ik denk dat je voor veel mensen de ogen opent.

  58. Heel herkenbaar,
    De tijd in de kliniek heeft mijn eetstoornis ook alleen maar erger gemaakt, ik vond het een hele traumatische ervaring..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *