Voor mensen zonder eetstoornis is een vriendschap gebaseerd op het hebben van dezelfde interesses, zelfde humor, zelfde vrijetijdsbesteding of misschien zijn jullie tegenpolen en kunnen jullie daarom goed met elkaar op schieten. Dit klinkt logisch, toch? Contact hebben tussen twee – of meerdere- meisjes met een eetstoornis is in principe hetzelfde; je hebt immers iets gemeen. Een eetstoornis.
Je kunt samen urenlang praten over lekkere dingen die je wilt uitproberen als het beter gaat, je kunt vertellen over die maaltijd die je zo lastig vindt; zij begrijpt hoe je je voelt. Je kunt samen uitdagingen aan gaan met betrekking tot het eten; samen dat ene koekje eten die je zo moeilijk vindt.
Er is niks verkeerds aan het hebben van een vriendschap met iemand die ook een eetstoornis heeft; het kan ontzettend motiverend werken. Hoe fijn is het als jouw vriendin stapjes zet in haar herstel tegen die stomme eetstoornis? Mijn eerste vriendschap met een meisje die ook een eetstoornis had, ontstond tijdens mijn eerste ‘behandeling’, een zelfhulpgroep ter voorbereiding op een intensieve behandeling bij een gespecialiseerde instelling voor eetstoornissen. Ik zat al een tijdje in de zelfhulpgroep toen er een meisje van ongeveer mijn leeftijd nieuw in de groep kwam. We trokken erg naar elkaar toe en hadden regelmatig contact. In de zelfhulpgroep waren er geen strenge afspraken gemaakt over het hebben van contact buiten de behandeling.
Elke dinsdag had ik meer zin om naar de zelfhulpgroep te gaan omdat ik dat meisje weer kon zien. We zaten een beetje in hetzelfde schuitje; anorexia en van plan om een intensievere behandeling te gaan volgen. Ik vond het super om te horen hoe zij stappen probeerde te zetten in haar herstel, maar ik maakte me ook zorgen als het niet goed met haar ging. Zelf kon ik mijn verhaal bij haar kwijt en voelde ik me ineens begrepen. Maar.. Ik merkte ook competitie. Mijn eetstoornis-stemmetje probeerde van de vriendschap gebruik te maken. Het begon met dingetjes als ‘als zij tijdens de zelfhulpgroep het tussendoortje niet neemt, moet jij dat ook niet doen’ en ‘maar zij is sowieso dunner als jou dus zij heeft een ergere eetstoornis, jij stelt helemaal niks voor’
Uiteindelijk zijn we beiden een intensieve behandeling gaan doen en verwaterde het contact een beetje. Het ging na een tijdje helaas weer slecht met mij en daardoor ontstond er een complexe situatie: we gaven om elkaar en wilden elkaar steunen waar dat ook kon; maar moet dit ook ten koste gaan van jouw eigen herstel? Hoe ga je om met triggers, waar trek je de grens? Zouden wij ook vriendinnen zijn geworden als we elkaar ontmoet hadden en beiden geen eetstoornis hadden, of hebben we enkel de eetstoornis gemeen?
Persoonlijk vind ik het hebben van een vriendschap met iemand die ook een eetstoornis heeft geen probleem, mits dit jouw herstel niet in de weg staat. Zo kunnen jullie bijvoorbeeld afspreken om het niet over (bepaald) compensatiegedrag, gewicht of calorieën te hebben als dit jouw triggert. Ook is het handig om je zo nu en dan af te vragen of je de vriendschap voort wil en kan blijven zetten als het met een van beiden minder gaat; kunnen jullie daar mee om blijven gaan of is het misschien goed om (tijdelijk) even afstand van elkaar te nemen? Verder is het belangrijk om jezelf af te vragen of je ook vrienden zou zijn met de persoon in kwestie als je geen eetstoornis zou hebben; hoe ga je de vriendschap vormgeven als je de eetstoornis los zou laten?
Ik schrijf deze blog omdat ik merk dat dit een erg actueel onderwerp is. Als je in behandeling bent trek je misschien heel erg naar iemand toe en wissel je misschien elkaars 06-nummer uit. Ook is er een ‘recovery-community’ actief op Instagram en zie ik regelmatig dat daar hechte vriendschappen ontstaan. Zelf heb ik veel contact met lotgenootjes en ervaar ik dit als helpend, maar vind ik het lastig om te zien dat het met sommige van hen niet zo goed gaat.
Hoe ga jij om met contact met lotgenootjes?
Geef een reactie