Contact met lotgenootjes

Voor mensen zonder eetstoornis is een vriendschap gebaseerd op het hebben van dezelfde interesses, zelfde humor, zelfde vrijetijdsbesteding of misschien zijn jullie tegenpolen en kunnen jullie daarom goed met elkaar op schieten. Dit klinkt logisch, toch? Contact hebben tussen twee – of meerdere- meisjes met een eetstoornis is in principe hetzelfde; je hebt immers iets gemeen. Een eetstoornis.

Je kunt samen urenlang praten over lekkere dingen die je wilt uitproberen als het beter gaat, je kunt vertellen over die maaltijd die je zo lastig vindt; zij begrijpt hoe je je voelt. Je kunt samen uitdagingen aan gaan met betrekking tot het eten; samen dat ene koekje eten die je zo moeilijk vindt.

Er is niks verkeerds aan het hebben van een vriendschap met iemand die ook een eetstoornis heeft; het kan ontzettend motiverend werken. Hoe fijn is het als jouw vriendin stapjes zet in haar herstel tegen die stomme eetstoornis? Mijn eerste vriendschap met een meisje die ook een eetstoornis had, ontstond tijdens mijn eerste ‘behandeling’, een zelfhulpgroep ter voorbereiding op een intensieve behandeling bij een gespecialiseerde instelling voor eetstoornissen. Ik zat al een tijdje in de zelfhulpgroep toen er een meisje van ongeveer mijn leeftijd nieuw in de groep kwam. We trokken erg naar elkaar toe en hadden regelmatig contact. In de zelfhulpgroep waren er geen strenge afspraken gemaakt over het hebben van contact buiten de behandeling.

Elke dinsdag had ik meer zin om naar de zelfhulpgroep te gaan omdat ik dat meisje weer kon zien. We zaten een beetje in hetzelfde schuitje; anorexia en van plan om een intensievere behandeling te gaan volgen. Ik vond het super om te horen hoe zij stappen probeerde te zetten in haar herstel, maar ik maakte me ook zorgen als het niet goed met haar ging. Zelf kon ik mijn verhaal bij haar kwijt en voelde ik me ineens begrepen. Maar.. Ik merkte ook competitie. Mijn eetstoornis-stemmetje probeerde van de vriendschap gebruik te maken. Het begon met dingetjes als ‘als zij tijdens de zelfhulpgroep het tussendoortje niet neemt, moet jij dat ook niet doen’ en ‘maar zij is sowieso dunner als jou dus zij heeft een ergere eetstoornis, jij stelt helemaal niks voor’

Uiteindelijk zijn we beiden een intensieve behandeling gaan doen en verwaterde het contact een beetje. Het ging na een tijdje helaas weer slecht met mij en daardoor ontstond er een complexe situatie: we gaven om elkaar en wilden elkaar steunen waar dat ook kon; maar moet dit ook ten koste gaan van jouw eigen herstel? Hoe ga je om met triggers, waar trek je de grens? Zouden wij ook vriendinnen zijn geworden als we elkaar ontmoet hadden en beiden geen eetstoornis hadden, of hebben we enkel de eetstoornis gemeen?

Persoonlijk vind ik het hebben van een vriendschap met iemand die ook een eetstoornis heeft geen probleem, mits dit jouw herstel niet in de weg staat. Zo kunnen jullie bijvoorbeeld afspreken om het niet over (bepaald) compensatiegedrag, gewicht of calorieën te hebben als dit jouw triggert. Ook is het handig om je zo nu en dan af te vragen of je de vriendschap voort wil en kan blijven zetten als het met een van beiden minder gaat; kunnen jullie daar mee om blijven gaan of is het misschien goed om (tijdelijk) even afstand van elkaar te nemen? Verder is het belangrijk om jezelf af te vragen of je ook vrienden zou zijn met de persoon in kwestie als je geen eetstoornis zou hebben; hoe ga je de vriendschap vormgeven als je de eetstoornis los zou laten?

Ik schrijf deze blog omdat ik merk dat dit een erg actueel onderwerp is. Als je in behandeling bent trek je misschien heel erg naar iemand toe en wissel je misschien elkaars 06-nummer uit. Ook is er een ‘recovery-community’ actief op Instagram en zie ik regelmatig dat daar hechte vriendschappen ontstaan. Zelf heb ik veel contact met lotgenootjes en ervaar ik dit als helpend, maar vind ik het lastig om te zien dat het met sommige van hen niet zo goed gaat.

Hoe ga jij om met contact met lotgenootjes?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

20 reacties op “Contact met lotgenootjes”

  1. Ik ben op zoek naar lotgenoten
    Dus als iemand interesse heeft ?
    Laat het maar weten -aangepast ivm privacy-

    Groetjes

  2. Ik heb eigenlijk geen contact met lotgenootjes. Ik neem mensen moeilijk in vertrouwen en voel niet snel een klik.
    Zoiets mis ik wel, omdat mensen op school je nooit zo zullen begrijpen als een lotgenootje zou doen.

    Wel een goede blog 😉

  3. Ik ben ook op zoek naar lotgenoten op eetstoornisgebied. Heb me nu aangemeld bij Ixta Noa voor zelfhulp. Ben heel benieuwd en ook wel spannend want ik ken ook de competitie drang.

  4. Ik heb redelijk wat contacten uit verschillende opnames. Soms gaat het heel goed en dan motiveren we elkaar heel goed, maar op andere momenten merk ik ook wel dat als het met iemand minder goed gaat, het voor de andere ook moeilijk is om het vol te blijven houden…
    Ik denk dat ik op basis van mijn ervaringen toch niet zou kiezen voor contact met lotgenoten, omdat het alleen maar echt goed werkt als je allebei écht beter wil worden en hier ook echt voor kan gaan. Op momenten dat het niet goed gaat, dan is het een enorme valkuil…
    Het afbreken van het contact met de mensen die ik ken, dat heb ik van mijn psychologe wel moeten doen even, maar dat kon ik niet. Ik heb hen echt leren zien als vriendinnen, die ik niet los wil laten. Dus neem ik er ook het moeilijke deel bij. Ik probeer me als het echt moeilijk gaat met iemand, wel wat meer afzijdig te houden en het te beperken tot contact via facebook. Ik begin meer en meer mijn eigen grenzen hierin te bewaken.

  5. Ik ben ook op zoek naar lotgenoten. Mijn instagram is -aangepast door moderator-. Ik zou het leuk vinden als jullie een kijkje nemen

  6. Ik vind de instagram community niet helpend omdat het zo erg gericht is op sport en healthy en ik eigenlijk vooral zie dat meisjes zich met elkaar vergelijken. Ik word soms een beetje moe van altijd je maaltijden posten en merk dat sommige meiden het ook gebruiken om alsmaar bevestiging te krijgen dat ze echt te weinig eten. Lotgenoten contact zou naar mijn mening minder gefocust moeten zijn op het eten en meer op de gedachten/angsten/achtergrond. Zo houd je de eetstoornis competitie een beetje buiten de deur. Ikzelf ben op het lotgenoten forum van human concern terecht gekomen en dat helpt me erg. Hier zijn ook ervaringsdeskundige actief die hun ervaringen delen en ook toezicht houden om competitie te voorkomen.

  7. ik heb lotgenoten, een iemand die last heeft van compenseren en eetbuien (en die ook thuis problemen had en dus uit huis is nu) en iemand die hetzelfde heeft als mij, ook anorexia. Maar we steunen wel elkaar. Ik kwam goed aan maar varier niks, mijn vriendin variert veel maar komt lastig aan. Nu zijn we samen nog steeds aan het aankomen en begin ik weer een beetje meer te varieren. Maar bij ons verwatert het ook wel, dat vind ik wel jammer. Vaak konden we iedere dag uren praten, maar zij heeft nu school en daar stopt ze veel energie in, wat ik goed begrijp. Ik ga volgend jaar naar een andere school waar ik me hopelijk prettiger bij voel. Alleen hulp en steun heb ik wel nodig van vrienden. Je voelt je veel minder eenzaam, je hoeft niet bang te zijn dat iemand vreemd of boos of verkeerd reageert, en ze geven je gwn tips en steun. :D:D:D lotgenotjes hebben is geweldig ookal hebben ze niet eens een eetstoornis zijn ze heel fijn (ookal op vlak van eten ietsjes minder, maar ik heb meer dan een eetstoornis dus kan ik ook wel met hun praten en steunen)

  8. herkenbaar en actueel voor ons Sanne. 😘

  9. Herkenbaar san xxjes milou

  10. Ik heb zelf – redelijk bewust wel denk ik – geen contact met lotgenoten. Soms zijn er nog mensen die ik eerder in mijn leven heb ontmoet, die moeite met eten hebben (gehad). Dan vind ik het fijn te weten dat we op die manier ook verbonden zijn. Maar ik zeg daarbij ‘ook’, omdat het voor mij ook heel belangrijk is dat ik me met iemand op andere gebieden verbonden voel.. levensvisie, etc.

    Nu weet ik niet hoe het zal gaan verlopen als ik straks een intensieve behandeling ga doen, maar ik vind het sowieso belangrijk om ook met mensen om te gaan die buiten de eetstoorniswereld staan. Op die manier heb ik het idee dat ik voorkom dat ik me meer zou gaan hechten aan de veilige eetstoorniswereld, waarin veel ook als ‘normaal’ wordt beschouwd, wat voor anderen niet normaal is.

  11. ik zoek ook nog lotgenoten. stuur mij een bericht als je wilt.

  12. Ik heb ook veel aan contact met lotgenoten. Voel me dan een keer begrepen want veel mensen snappen het niet hoe het is om een eetstoornis te hebben. Ik heb vaak te horen gekregen van goed eten of ze denken van ze doet het toch zelf.

  13. Ik ben ook op zoek naar contact met lotgenoten, maar weet niet zo goed hoe ik dit (op een veilige manier) kan doen? Iemand tips??

  14. Het is inmiddels al meer dan 10jaar geleden dat ik hier aan leed…maar voor mij was het juist belangrijk om geen vriendschap te hebben met iemand die hier ook aan leed. Niet dat ik ze bewust uit de weg zou gaan, dat ook weer niet maar je blijft heel vaak hangen in die ‘competetitie strijd’. Mijn zusje was voor mij het belangrijkst en dat is ze nog steeds. Het is belangrijk (hoe gek dit ook klinkt) om iemand om je heen te hebben die hier niet aan lijdt, want dat is een gezond persoon terwijl jij als jij hier aan lijdt niet gezond kunt nadenken. Jaaaaa, heel veel anorexia patienten zouden dit misschien niet willen horen (dat wilde ik in eerste instantie ook niet), en het begrip dat je voelt van medegenoten is idd erg fijn maar de valkuil om terug te vallen midden in je herstelperiode…..die is heeeeeeeeel erg groot. Ik heb er +/- 6-8 jaar aan geleden. Met vallen en opstaan beter geworden, weer opnieuw terugvallen hebben en opnieuw erop krabbelen. Maar wat mij echt heeft geholpen is het uiteindelijk inzien dat ‘ik’ ook altijd ‘ik’ zal zijn en blijven zonder dat ik de dunste was en dat het dunste zijn niet eens was wat anderen ‘ok’ of juist leuk aan je vinden. Je bent echt letterlijk 24/7 met jezelf, jezelf, jezelf en eten (in je hoofd) bezig…..Je hebt totaal geen oog voor je omgeving…..sorry maar zielig vind ik mij inmiddels allang niet meer….egoistisch toen ik in die periode zat……ja achteraf wel ja….maar ik besef ook dat dit door de eetstoornis komt en die eetstoornis is niet langer iets wat mij als persoon definieert. En dames, je kunt er overheen komen! Het is alleen geen makkelijke weg, maar eroverheen komen als je wilt Ja! En het gaat echt niet om je lichaamsgewicht (toename) daarvan….Het gaat vooral ook om het mentale en alleen jij kunt hier aan werken.

  15. Ik heb vriendinnen met en zonder eetstoornis.
    Ik denk dat het belangrijk is om ook vriendinnen zonder eetstoornis te hebben. Soms is dit denk ik heel moeilijk. Vooral als je in opname bent of in intensieve behandeling.
    Dan heb je er soms écht geen tijd en energie voor. Maar het is wel belangrijk om nog een beetje in de ‘gewone’ wereld te zijn en daar ook mensen/vrienden leren kennen.
    Een vriendin mét eetstoornis kan ook heel helpend zijn, omdat je elkaar beter begrijpt.
    Wel moet je elkaar op een bepaalde manier ‘vrij’ laten, en je eigen motivatie en doel voor ogen blijven houden…
    Leuke blog Sanne!

  16. Ik vind het ook fijn om lotgenoten te kennen..De es. is minder eng sterk als je het deelt met anderen.Toch ,een echte vriendschap die blijvend was heb ik nooit met lotgenoten kunnen opbouwen ook al was de e.s op zich nooit de reden waarom ik het met iemand goed kon vinden.Met andere mensen heb ik WEL een blijvende band.

  17. Als er een band ontstaat prima, ben wel scherp of het helpend is en blijft.
    Maar ben niet bewust op zoek naar lotgenootjes met een es, eerst wel, maar mijn competitie drang is veelste groot.

    Instagram is vooral foto’s, ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dit ergens helpend is, want vergelijken kan je het beste met beeld.
    En achter een beeld helemaal, lekker onbeschaamd. Maar zou je ook contact hebben met diegene als er geen foto’s bij kwamen? Of zou de interesse dan al minder worden in elkaar..?

  18. @healthy: dank!

  19. Ik heb nog nooit contact met lotgenootjes, maar binnenkort begin ik met een nieuwe soort therapie, wat ik samen met een lotgenootje heb. Het lijkt me heel fijn om eindelijk is een keer iemand te ontmoeten die hetzelfde mee gemaakt heeft. Ik ben dan heel ver in m’n herstel, maar als je er nog midden in zit lijkt het me ook heel belangrijk dat je niet constant in die eetstoornis zit, dus vrienden die geen eetstoornis hebben zijn dan heel belangrijk vind ik!

  20. Herkenbaar allemaal. Lotgenoten is wel fijn, als je beiden vooruit wil komen m.n., denk ik. Op dit moment zou ik wel fijn vinden regelmatig iets te delen, met mensen die dat herkennen. Weet of kent iemand een groep(je) in de omgeving van Boxmeer of Gennep, die 1 keer per week (of per 2 weken) bij elkaar komen hiervoor (vrijwillig)? Laat mij ‘t dan graag weten! Groetjes Jannie.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *