Controle over mijn anorexia

Het is al weer even geleden dat ik op Proud2BMe ben geweest. In 2013 was mijn laatste bezoek. Ik was op zoek naar hulp, ervaringen en tips van anderen met anorexia, waar ik op dat moment zelf veel last van had. En die hulp heb ik gekregen. Voor die hulp ben ik erg dankbaar en nu denk ik: waarom zou ik niet hetzelfde doen voor anderen die nu in de situatie zitten, waarin ik een poosje terug zat? Want ik geloof dat mensen met ervaring meer verstand hebben van zoiets als mensen die zich er theoretisch in verdiept hebben, hoeveel respect ik ook voor hun heb. Wij denken nou eenmaal heel anders. En ik zou graag met jullie delen hoe het bij mij is gegaan en hoe ik controle over mijn anorexia heb gekregen.

Het begon eigenlijk al wel een beetje in de eerste klas van de middelbare school. Niemand van mijn basisschool ging naar dezelfde middelbare school, ik had het daar erg moeilijk mee. Ik ben van nature namelijk iemand die niet makkelijk los laat. Daarnaast had ik niet meer de groep vrienden die ik op de basisschool had gemaakt om me heen, ik voelde me daardoor alleen en onzeker.

Op de middelbare school kwam ik uiteindelijk in een groepje meiden terecht. We hadden het altijd gezellig met elkaar. Maar ik vond het wel redelijk moeilijk om mezelf niet te vergelijken met al die slanke vriendinnen. Ik vond mezelf toch al gauw wat “chubbyer” en had daar veel moeite mee. Dus, ik besloot met een vriendin van de basischool om samen te gaan fitnessen. Alles een beetje strak trainen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Ook zou ik wat gezonder gaan eten. Maar dit gezonder eten werd voor mij minder eten. Op school gooide ik mijn lunch weg en thuis schepte ik wat minder op.

Zo ging het wel even door. Nog vrij onschuldig, maar ook niet echt gezond. Toch was ik nog niet tevreden. Ik ging steeds meer sporten en lette steeds meer op voedingswaarden. Ik besloot ook de p-dag zoals wij dat thuis noemen de skippen. Dat was onze vrijdag: pizza, patat of pannenkoek. Maar ik weigerde om dit nog eens te eten. Mijn ouders waren het er niet helemaal mee eens, want af en toe wat ongezonds moest kunnen, maar ik hield voet bij stuk.

Halverwege de tweede klas kreeg ik het steeds lastiger. Ik kreeg altijd een enorm schuldgevoel als ik iets te veel had gegeten of iets had gesnoept. Ik sprak met mezelf af dit niet meer te doen en zo veel mogelijk te ontwijken. Het maakte mij dan ook erg trots als ik dat stukje taart weigerde, of als enige van mijn vriendinnen niet mijn mond volpropte met allemaal rotzooi.

Toen kwam de zomervakantie na de tweede klas: stress! Dat betekent aankomen! Ik fietste elke dag naar school, dus in de vakantie niet. Conclusie: minder eten en meer sporten! En als ik niet ging sporten dan bleef ik (ook al kon ik helemaal niet uitslapen) tot zo laat mogelijk in bed liggen, zodat het al te laat was voor ontbijt en ik alleen maar hoefde te lunchen. Daarnaast zocht ik wat “tips” op via een pro-anaforum. NOOIT DOEN!

En toen gingen we op vakantie naar Italië. Dat betekende olijfolie, pizza’s en pasta’s. Ik had er totáál geen zin in. Ik wou niet weer kilo’s aankomen. Ik was net wat aan het afvallen. Dus ik nam voor; beweeg zo veel mogelijk, eet zo min mogelijk. En dat deed ik. Ik nam omwegen als ik ergens naartoe ging, ging ‘s ochtends aqua gymmen, verzon altijd wel een smoes om niet te lunchen of juist ontbijten en nam ‘s avonds iets zo bewust mogelijks (salade of soep). Ook probeerde ik zo veel mogelijk actieve uitjes te bedenken; bergwandelen, shoppen, zwemmen, etc. Er is zelfs één avond geweest dat ik expres mijn iPod was vergeten en die nog even moest gaan halen toen we al onderaan de berg in een bar zaten. Zodat ik dus nog een keer de berg op en af moest om die te halen bij ons vakantiehuisje (ons huisje stond boven op een berg).

Mijn ouders begonnen zich toen toch wel zorgen te maken. De hele vakantie was de sfeer rondom mij nogal gespannen. Ik heb zelfs met mijn vader ruzie gehad in een restaurant, omdat ik wéér alleen maar een salade wou nemen. Maar ik maakte hem duidelijk dat er niets aan de hand was. Ik at alleen maar gezond en bewoog wat meer. En zo geloofde ik het zelf ook. Maar toen ik terug kwam van vakantie schrok ik toch zelf ook wel een klein beetje. Ik was na 2 weken vakantie wel erg benieuwd hoeveel ik was aangekomen en kroop meteen op de weegschaal. Maar ik was niet aangekomen, ik was bijna x kilo afgevallen. Ik was deels heel trots, maar ik besefte ook wel dat het niet gezond was om zoveel te verliezen in zo’n korte tijd. Toch was ik nog niet heel tevreden als ik in de spiegel keek.

Toen we een paar dagen terug waren van vakantie zei mijn moeder toch uiteindelijk dat ik zodra school begon wel weer meer moest gaan eten. Ze begreep mijn theorie over het fietsen naar school wel, maar ik kon zien dat ze zich echt wel zorgen maakte. Dus ik ging akkoord. Ik ontbeet thuis, op school at ik lunch en thuis avondeten. Het was allemaal niet veel, maar wel wat. Ik hield dit eigenlijk maar een paar dagen vol. Ik snapte mijn moeders zorgen niet. Waarom maakte ze zich nou zo druk? Mensen met anorexia eten niet en ik at toch gewoon? Ik vond het onzin. Dus ik viel weer terug. Mijn maaltijden werden weer steeds kleiner, of verdwenen compleet. Het eten werd minder en minder.

Ondertussen zat ik op school helemaal niet lekker in mijn vel. Mijn vriendinnen hadden mij in de steek gelaten, tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom. Ik zat daardoor altijd alleen en werd steeds raar aangekeken. Ik was echt het buitenbeentje van de klas. Totdat iemand anders steeds bij me kwam zitten. Ik kende haar nog niet heel goed, maar ze leek me wel aardig. We gingen steeds meer praten en ik vertrouwde haar volledig. Het bleek dat zij door hetzelfde heen ging en ik was erg blij met wat begrip. Ik beloofde haar dat ik beter op mezelf ging letten als zij dat ook deed. Toch merkte ik dat ik steeds meer afviel. Ik had het altijd koud, mijn haar werd steeds dunner, mijn menstruatie viel uit en ik kreeg steeds opmerkingen over dat ik te dun werd. Ik begon mezelf nu toch ook wel te beseffen dat er iets niet klopte.

Maar het moment wat er écht voor heeft gezorgd dat ik er wat aan ging doen, was toen ik een keer mijn kleding aan het uitzoeken was voor de volgende dag. Ik wist niet wat voor broek ik aan moest doen, want geen een paste nog.. Ze waren allemaal te groot. Dus ik riep mijn moeder naar boven en zei dat we moesten gaan shoppen voor nieuwe broeken. Zij geloofde er helemaal niets van en kwam meekijken, maar toen ze zag dat écht al mijn broeken te groot waren…toen brak ze. We vielen elkaar huilend in de armen en hebben op die manier een poosje in mijn kamer gestaan. Dít moment maakte mij bewust van de situatie. Ik wou mijn moeder niet nog eens zo zien.

Dus de volgende dag ben ik meteen op zoek gegaan naar psychische hulp. Ik moest natuurlijk via allemaal dingen doorverwezen worden en naar de huisarts en dergelijke. Ik zag er erg tegen op. Ik moest naast naar de psychologe ook maandelijks naar de huisarts om me te laten wegen en checken. Vreselijk vond ik dat! Maar ik deed het voor mijn moeder. Ik kon het niet maken haar teleur te stellen. Ze stond 24/7 voor me klaar, net als een best vriendin. Ik hoefde gelukkig niet meteen naar een diëtiste. Ik wou ook absoluut niet dat iemand me ging voorschrijven wat ik moest eten. De dokter zou mijn gewicht in de gaten houden. Als het niet hoger werd dan zou ik naar een diëtiste moeten. Ik zat desnoods al wel heel erg op het randje.

Ik ging vanaf toen een maal in de week naar de psychologe. Hier werd bij mij anorexia en een vorm van depressie gediagnosticeerd. Ik praatte er over dingen die mij gebeurd waren en hoe ik me voelde. Daarnaast moest ik het hebben over waar ik allemaal onzeker over was, wat ik erg lastig vond. Ik was heel erg verlegen en stil. Toch merkte ik wel dat het iets hielp. Ik had eindelijk iemand om uitgebreid mijn hart bij te luchten, iemand die niet heel dicht bij me stond en leerde om het leven weer een beetje positief te bekijken. Daarnaast leerde ik er ook wat sociale vaardigheden aan.

Naast de psychische hulp ben ik zelf ook echt hard aan de slag gegaan met het opbouwen van eten. Ik schreef in een boekje een programmaatje op met wat ik moest eten en wanneer, en probeerde me hier zo goed mogelijk aan te houden. Geloof me; dit was niet makkelijk! Je moet ineens weer eten en aankomen. Niemand met een eetstoornis vind dit leuk. Maar wat mij heel erg heeft geholpen is: hou iets of iemand in gedachten waar je om geeft. Iedereen heeft wel zo iemand. Je ouder(s), opa of oma, beste vriendin, vriendje of vriendinnetje of misschien zelfs wel je sport waarvoor je gezond wilt blijven. Het maakt niet uit, letterlijk alles en iedereen waarom je geeft is het waard. Na een poosje merkte ik dat ik me ook echt weer beter ging voelen. Ik kreeg weer wat meer leven en energie, ik kon weer lachen. Daarnaast kreeg ik allemaal opmerkingen van vrienden en familie dat ik het goed deed en er weer beter uitzag. Alle kleine dingetjes werden voor mij belangrijk en ging ik meer waarderen.

Dus geloof mij. Ook al denk je nu dat het niet zo is, je gaat je er uiteindelijk alleen maar beter van worden en je komt er 100x sterker uit dan je was. Zelfs al denk je dat je sterk bent door niet te eten, je zal je sterker voelen als je beter bent. Geloof in jezelf! Laat niemand je zeggen wat jij MOET doen, maar maak zelf de keuze om ermee te kappen voor jezelf of voor een ander.

Hoe gaat het nu met mij dan? Ik ben nu bezig met een opleiding voeding & diëtetiek. Zo gebruik ik mijn interesse (misschien zelfs wel obsessie te noemen) op een positieve manier. Nou zeg ik natuurlijk niet dat je meteen een opleiding over voeding moet gaan doen, maar zoek iets om je eetstoornis in iets gezonds om te zetten. Want je hoeft er dan niet meteen je studie of werk van te maken, maar je kan er altijd iets leuks mee doen. Probeer allerlei lekkere recepten, word foodblogger. Doe iets wat jou leuk lijkt.

Heb ik er nog wel eens last van? Ja. Anorexia is en blijft een vervelende ziekte die nou eenmaal soms nog even langs komt. Als ik even te veel stress en druk heb dan wil ik nog wel eens op zoek gaan naar controle, wat ik daarin nog kan terug vinden. Maar dankzij alle dingen die ik heb geleerd in de periode dat ik het diepst ging, ben ik nooit meer zo ver gekomen. Ik heb nu macht over mijn ziekte!

Ik hoop dat jullie allemaal ook iets vinden om je leven voor om te gooien en dat jullie ook die macht krijgen. Geloof in jezelf en ga ervoor! Er staat nog zoveel te wachten in je leven waar je al die energie en vrolijkheid voor nodig gaat hebben. Iedereen verdient dat! YOU GO GIRLS and BOYS! Super bedankt voor het lezen!

Ik wil mijn verhaal uiteindelijk gaan verwerken in een boek. En jij kan me helpen. Heb jij nog? Vragen over wat ik net heb geschreven. Tips voor het schrijven van het boek. Onderwerpen die aan bod moeten komen. Tips/motto’s/quotes die gedeeld moeten worden in het boek. Of iets anders? Ik hoor het heel graag.