Mijn naam is Bibi. Ik ben nu 16 jaar en ik heb nu ongeveer 3 jaar een eetstoornis NAO.
Ik kom uit een leuk gezin met een vader, moeder en broertje. Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin thuis.
Het begon allemaal toen ik ongeveer een jaar of 13 bijna 14 was. Onbewust was ik toen al met mijn gewicht en eten bezig. Ik schreef elke dag op hoeveel ik woog en onbewust vond ik dat het absoluut niet omhoog moest en het liefst lager dan de dagen ervoor. Waardoor dit is ontstaan weet ik niet.
Zoals heel veel mensen met een eetstoornis, heb ik ook altijd van controle, perfectie en van presteren gehouden. Mijn moeder stofte vroeger mijn kamer af en als er maar iets anders stond raakte ik gelijk in paniek en werd hysterisch. Invlechten moesten ook altijd strak zitten, er mocht geen haartje uisteken anders haalde ik het er weer uit en moest het weer opnieuw.
Toen ik naar de middelbare school ging was ik erg onzeker over mijzelf. En dan in het bijzonder over mijn uiterlijk. Alle andere meisjes zagen er veel leuker uit dan ik! Zo mooi als zij waren kon ik toch nooit zijn! Zij waren veel slanker en veel populairder dan ik was (tenminste dat dacht ik). In de eerste klas werd ik dus ook ‘geplaagd’ door een ander, veel populairder, meisje. Ik heb dit durven te vertellen op school en er is wat aangedaan.
Ik zat de eerste 2 jaar op Havo/Vwo en ik haalde zulke goede cijfers dat ik naar 3 Vwo mocht. Ik had een Vmbo-t advies meegekregen van de basisschool, maar ik wilde presteren en laten zien dat ik wel naar het Vwo kon. Dit was mij dus ook gelukt. Het Vwo behalen maakte mij trots en was blij dat ik wat kon, maar dit gevoel was voor korte tijd. In de vierde klas van het Vwo ging het helemaal mis. Ik haalde slechte cijfers omdat ik het te moeilijk vond in het begin. Doordat ik slechte cijfers haalde voelde ik mij slecht, zwak en dom.
Over mijn school had ik geen controle en prestatie meer, maar over mijn gewicht wél. Ik begon eerst weer een beetje af te vallen wat dus weer doorsloeg naar extreem. Na een paar maand was ik ** kilo afgevallen. Ik ging op werkweek skiën en mensen zagen aan mij dat ik er niet goed aan toe was. Maar ik bleef ontkennen dat er iets aan de hand was. Ik hield ook een dagboekje bij, maar ik werd helemaal gek van mijzelf en had het dagboek weggegooid in de prullenbak bij ons thuis. Hartstikke stom achteraf, want natuurlijk…mijn moeder vond het dagboekje en ging erin bladeren. Ze wist toen dus alles en ze had het gelijk aan mijn vader verteld wat ze had ontdekt.
Mijn ouders waren erg geschrokken en haalden mij naar beneden om erover te praten, maar ik bleef ontkennen dat er wat aan de hand was (terwijl mijn ouders toch alle bewijs hadden!). Ik had hen beloofd dat ik ermee zou stoppen en als het weer mis ging dat ik het aan hen zou vertellen.
Dit deed ik natuurlijk niet, want ik ben toch helemaal niet ziek en raar bezig?, wat een onzin! Zo werd ik dus weer een paar maand later weer betrapt door mijn ouders, weer kwam ik eronderuit door te zeggen dat ik ermee zou stoppen. Dit was dus weer niet het geval. Mijn vriend (toen der tijd) wist dat het weer niet goed ging met mij en hij had mij bevolen dat ik hulp moest gaan vragen aan mijn ouders, zou ik dat niet doen, dan ging hij wel naar mijn ouders. Dus ik moest wel. Ik vond het doodeng om te vertellen en het had 2 weken geduurd voordat ik het na die belofte vertelt had.
Maar tegen mijn verwachtingen in, was mijn moeder juist ‘blij’ dat ik ermee kwam! Ze had gelijk die week de huisarts nog gebeld voor een afspraak. Eigenlijk was ik het helemaal niet eens met wat er allemaal gebeurde, want ik wilde helemaal geen hulp! Ik ben niet ziek en ik kan het zelf wel in de hand houden dacht ik toen. Vanuit de huisarts moest ik 2 keer naar een psycholoog die mij verder ‘onderzocht’. Ik kon daar niet geholpen worden omdat ik er al ‘te diep inzit’.
Ik kon kiezen uit Amarum in Zutphen of Mediant in Enschede. Ik heb maar eerst voor Mediant gekozen in Enschede, omdat ik daar zelf woon en het dus lekker dichtbij is, maar achteraf was ik denk ik liever naar Zutphen gegaan. De behandeling bij Mediant was namelijk begonnen met 1 op 1 gesprekken met een gespecialiseerde psycholoog op het gebied van eetstoornissen. Maar na de kerstvakantie heb ik geen behandeling meer gehad omdat mijn psycholoog langdurig ziek is.
Hopelijk lukt het mij om er helemaal uit te komen, en dat ik kan laten zien dat ik een leuke, gezonde en spontane meid ben! Die dan alles kan eten wat ze wil! En dat zal ik bereiken en ik hoop dat jullie dat allemaal lukt!
Geef een reactie