Jarenlang crisis in mijn hoofd, terwijl dat voor mij niet zo voelde. Ik mocht niet beter worden totdat ik in een crisis belandde. Het was nooit erg genoeg. Tien jaar lang anorexia was niet erg genoeg voor mij. Jarenlang therapieën. Mijn therapeuten zeiden dat ik misschien eerst een crisis moest overwinnen…
Die dag brak aan
Het coronavirus kwam naar Nederland. Het land kwam in een isolement. Hamsteren. Lege supermarkten. Niemand om je heen en je alleen staande moeten houden. Dit is wat een eetstoornis óók doet. Alleen gaat het dan een stapje verder. Want in plaats van dat ik me zorgen maakte om mijn gezondheid of dat ik deze crisis zou overleven, was ik bezig met zo dun mogelijk worden. Ik maakte me zorgen om een boterham of een te grote appel. Over het ene grammetje dat te veel was op de weegschaal. Volledige crisis in mijn hoofd en alleen dát was belangrijk. De controle op het getal, op het uiterlijk en op het uiterste. Jarenlang leefde ik in mijn eentje in dit isolement. Niets was belangrijker dan de eetstoornis.
Ik weet inmiddels dat een eetstoornis niet gaat om het eten of een dun lichaam, maar om zoveel meer. Het gaat om gezien worden, controle hebben en omgaan met de crisis in je hoofd.
Mijn omkeerpunt
Soms weet je niet meer hoe je hoop of de vechtlust vasthoudt en hoop je dat het op een dag voorbij is. Ook bij mij is dat meerdere malen zo geweest. Iets in mij zei dat ik niet mocht herstellen omdat ik nooit in een crisis had gezeten voor mijn gevoel. Maar een eetstoornis gaat er niet om hoe erg je het hebt of hoe lang je er al mee vecht. Oorlog in je hoofd wordt niet gemeten door een getal of een lichaam om te zien hoe ernstig het is. Het gaat erom om hoe je je voelt en hoe je met de dingen omgaat in het leven.
Twee weken geleden wist ik niet meer hoe ik vertrouwen moest houden om dit gevecht door te blijven zetten. Maar wat als heel Nederland in een crisis terechtkomt en je nog maar één ding kan; overleven? Heel Nederland is in deze crisis beland, waarin we inzicht krijgen in wat écht belangrijk is. En dat is niet die ene baan van 40 uur, dat mooie huis of dat ene puntje op je bucketlist. Of in mijn geval: dat ene uiterlijk. Of dat ene getal op de weegschaal, omdat je dán vindt dat het dan pas goed (of erg) genoeg is. Wat is goed en wat is goed genoeg?
Door de crisis die nu speelt, heb ik het besef en het inzicht gekregen dat het niet uitmaakt of je een perfect lichaam hebt of niet, of dat die ene boterham of appel te veel is. Dat je geen controle op het leven kan hebben. Het gaat om dingen die je wél hebt en om te leven per dag. Want voor je het weet beland je in een crisis en is je leven voorbij. Stilstaan in het hier en nu, want voor je weet is dat ene belangrijke moment voorbij. Blijf geloven in jezelf en in de dingen die je wél hebt.
Mijn gevecht
De dag brak aan dat ik niet meer naar therapie kon gaan en de onzekerheid nam toe. Wat is er gaande in Nederland? Hoelang gaat dit duren? Hoe moet dat met de therapie? Val ik dan weer terug, terwijl ik dat niet wil? Vragen waar ik het antwoord niet op kan hebben. Geen houvast en geen controle. Ik was bang. Bang voor mijn eetstoornis, bang voor deze oncontroleerbare situatie en bang om mezelf en de moed te verliezen.
Vorige week had ik eindelijk de rust om even achter mijn laptop te zitten en kwam ik een liedje van Chantal Janzen tegen: Voorbij. Ik luisterde het meerdere malen en ineens begon ik te huilen, want ook dat zijn emoties die bij het leven horen. Het leek net alsof er een moment van opluchting was in mij. En tegelijkertijd voelde ik zo ontzettend veel. Waar ben ik mee bezig? Maak ik me zorgen om een boterham? Om het wegdrukken van mijn gevoelens? Om mijn lichaam? En om wat een ander van mij vindt? Terwijl er in Nederland nu mensen aan het vechten zijn om in leven te blijven?! Het deed mij verdriet om al die hardwerkende verpleegkundigen, mensen in de politiek en in de supermarkten te zien strijden voor ons, terwijl ik in paniek was de dag ervoor omdat er geen brood meer in de supermarkt was. Het heeft mijn ogen doen openen en ik ben erover gaan praten met mijn dierbaren. Over het inzicht dat ik gekregen heb door deze crisis. De crisis waar ik blijkbaar naar op zoek was om te kunnen herstellen. De coronacrisis.
♦
Geef een reactie