In het weekend temidden van maart hoorde ik, net zoals menig mens in Nederland, dat mijn leven op korte termijn een andere vorm zou gaan aannemen. De volgende dag werd mijn bijbaantje stopgezet en mijn therapie zou online en via telefonische gesprekken voortgezet worden. Ik bevind me in mijn tussenjaar van mijn studie, dat ik heb genomen om volledig te kunnen herstellen van mijn eetstoornis en somberheid. Als ik eerlijk ben, schrok ik wel even wat me te wachten stond…
In mijn herstel was ik goed op weg om controle los te laten en meer te leven naar vrijheid. Het leek erop alsof alles zou instorten van wat ik had opgebouwd, nu net ik zo goed op weg was. Tenminste, dat is wat de duivelse eetstoornis stem tegen mij zei… De echte stem van binnen wilde zeker niet dat ik zou terugvallen. Opnieuw een tweestrijd, zoals ik gewend was. Toch werd deze tweestrijd anders. Ik ging een avontuur aan dat door corona zomaar op mijn bord werd geschoven; letterlijk en figuurlijk.
Al snel ging ik bij mezelf te rade. Wat nu? Zal mijn therapie nog wel door kunnen gaan? Zal ik nu een terugval krijgen? Kan ik dit wel aan? Allemaal vragen waar ik niet direct antwoord op kreeg, maar tegelijkertijd kreeg ik een bepaalde kracht. Het was een vlammetje dat er volledig voor ging om vast te houden aan wat ik had opgebouwd om nu zo ver in mijn herstel te kunnen zijn. In mijn therapie heb ik tal van G-schema’s ingevuld en daar greep ik nu ook op terug. Ik werd me bewust van angsten en van oude patronen, maar ze kregen geen grip meer op me.
Bam. Juist die structuur die ik zo hard nodig had om te blijven vechten tegen de destructieve gedachten werd van me afgenomen. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat mijn eetpatroon niet hoeft te veranderen nu ik angsten ervaar of als ik me een dag minder vrolijk voel. En misschien denk je nu: maar juist die angsten aangaan zijn zo eng en dat kan ik misschien wel helemaal niet. Dat klopt. Ik vond het ook eng om mijn angsten weer onder ogen te moeten gaan zien en heb ook momenten gehad dat ik baalde van de situatie. Dan pakte ik mijn motivatiepunten erbij. En foto’s van vroeger, waarop ik mezelf zag en wat ik graag weer wilde bereiken. En de grootste motivatie: om weer te kunnen studeren. Dat zou allemaal weer verder verdwijnen als ik de eetstoornis meer ruimte zou geven. Ik ging weer de uitdaging aan en herpakte mezelf om op de goede weg te blijven knokken tegen de eetstoornis. Dag voor dag durfde ik mezelf meer uit te gaan dagen door mezelf af te vragen: geef ik het inhoud om nu de eetstoornis meer ruimte te geven? Wat kan deze onwennige en lastige tijd mij leren? Juist die laatste vraag heeft mij veel beziggehouden en daarover ben ik met verschillende mensen in gesprek gegaan.
Op een gegeven moment kwam het besef: het coronavirus gooit mijn leven over een andere boeg. Maar als ik dit doorsta, mijn oude patronen niet meer mijn dagen mogen leiden, de eetstoornis geen inspraak meer krijgt, is dit wel echt dé ultieme beproeving.
Dit inzicht heeft het mij ontzettend geholpen om de laatste doelen van mijn behandelplan te kunnen volbrengen. Door mijn slaapkamer hangen verschillende positieve affirmaties. Onder andere had ik ook bovenstaande motivatie opgeschreven. Ik wilde de eetstoornis geen kans meer geven. Ook niet in de tijd van het coronavirus. Het mooiste is dat ik me daadwerkelijk vrijer ben gaan voelen, doordat ik structuur bleef houden. De corona-tijd heeft me ook dichter bij God gebracht, omdat ik heb mogen merken dat ik niet alleen was. Ik blijf vertrouwen dat Hij mij geen angsten heeft gegeven, een weg voor mij heeft en ik ook samen met Hem de tijd van corona mocht doorbanen.
De grootste les van corona in relatie tot mijn eetstoornis mag geweest zijn: het leven kan je zelf niet in controle houden. Mijn tussenjaar is compleet anders gelopen, wat ik nooit had durven denken. Door vast te houden aan positieve puntjes, fijne mensen en God is mijn herstel zo verbeterd en durf ik met volle hoop naar de toekomst te kijken. Ik gun jou dat ook. Waar je je ook mag bevinden in je herstel, welke weg je nog voor je mag hebben, houd hoop! Ook voor jou is er een weg – door deze corona-tijd heen – en komt de tijd om vrij te mogen zijn van jouw eetstoornis.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie