Als alles even stilstaat en als weinig meer hetzelfde is, ben je eigenlijk heel erg op jezelf aangewezen. Je leventje neemt een wending, of maakt even helemaal geen wendingen meer juist. Dat is wat het coronavirus bij de meesten van ons, in meer of mindere mate, teweeg heeft gebracht. Op bijna iedereen heeft het effect. Maar ook ernstige situaties kunnen iets positiefs brengen. Uit noodzaak ontstaat vaak verandering en soms zelfs groei. Wat heeft deze situatie ons gebracht?
De verandering voor Lonneke: “Ik hoef me niet te ontplooien”
Een nieuwe taal leren, weer gaan schilderen en toch weer beginnen aan yoga! Een aantal gedachtes die ik had toen mijn andere baan ineens wegviel. Ik kan deze tijd makkelijk gebruiken om mezelf nog meer te ontplooien, iets nieuws te leren. Hoe graag ik dat ook wil, het lukt niet. De eerste twee weken vond ik mezelf slapend op de bank. Ik was kapot door de onrust. Ik had helemaal geen behoefte om eens fijn yoga te doen, ik wilde vooral uitrusten. Alles op me in laten werken en even niks moeten. Dat is ook meteen de nieuwe leidraad geworden; ik hoef namelijke helemaal geen betere versie van mezelf te worden. Ik hoef geen oude hobbies te herontdekken. Ik mag ook fijn tv kijken en niks doen.
Het is een bizarre situatie en misschien vind ik het soms wel lastig om hierbij stil te staan. Liever doorgaan, aanpakken en niet voelen. Terwijl iets voelen juist ook zo fijn kan zijn. Terwijl ik de ‘ik moet‘ gedachtes los begon te laten, kwam er ineens ruimte. Ruimte om te voelen en in het moment te zijn. Gek genoeg zorgde dit ook juist voor meer productiviteit. Ineens genoot ik van het bezig zijn met footgrafie, de afwas ging een stuk makkelijker en ik begon weer te leven. Het is niet goed, maar met mij gaat het wel goed. Door even niks te hoeven. Hier doorheen komen is al heftig en moeilijk genoeg. Maak het jezelf vooral niet nóg lastiger.
De verandering voor Irene: “Productief zijn is niet verplicht”
Voor heel veel mensen is dit een vreselijke tijd, maar ik merk ook dat er mensen zijn die als het ware uit hun dagelijkse sleur zijn getrokken en nu van een afstandje naar hun leven kunnen kijken. Dat voelt en is misschien oneerlijk, maar in plaats van je daar slecht over te voelen, kan je er maar het beste iets moois van maken. Ik heb het voorrecht dat ook zo te mogen ervaren. Nu naast mijn werk – dat ik gelukkig gewoon kan blijven doen – de rest een beetje stilstaat, merk ik wat ik mis en vooral ook wat ik niet mis!
Daarnaast word ik plotseling geconfronteerd met het gevoel ‘productief te moeten zijn’. Ik merk dat ik dat best wel lastig vind en heb het gevoel nu echt iets uit mijn vrije tijd te moeten halen. Ik bedoel, aan gebrek aan tijd kan het niet meer liggen dat je iets niet voor elkaar krijgt toch? Is het dan onkunde of een gebrek aan motivatie? Slappe hap? Een pittige confrontatie, maar van die confrontatie kan je ook veel leren. Blijkbaar zit dit nog best wel in mij en daar wil ik liever vanaf. Het is namelijk helemaal geen intrinsieke behoefte, maar een druk die ik van buitenaf denk te voelen. Laat het los, Irene, het hoeft helemaal niet! Het maakt niemand wat uit. Het maakt mij van anderen ook niet uit. Ik heb alleen mijzelf tevreden te houden. Geniet van het leven. Met of zonder mooie tekeningen, eigen webshop, tien nieuwe zelfgeschreven liedjes of kledinglijn. Komt het wel, dan is het fijn. Komt het niet, dan is dat ook goed!
De verandering voor Daphne: “Ik kan de rust aan”
Wat kunnen we doorrennen, he!? Althans ik wel. Puur uit enthousiasme, dat wel, maar elke dag en elk weekend zat altijd behoorlijk vol. Daar voelde ik me ook goed bij, maar nu pas besef ik dat ik de rust ook aankan en zelfs kan waarderen. De eerste dagen vond ik heel erg leeg en onwennig, maar ook dat went. Als je die ‘buitenspeeltijd’ anders moet gaan indelen, word je gedwongen om te kijken naar je prioriteiten. Die nu natuurlijk zijn ontstaan uit noodzaak, maar tegelijkertijd ook een goede uitwerking hebben op mijn gemoedstoestand. Één wandeling in de duinen is nu voldoende. Mijn dagritme, thuis met mezelf, brengt me eigenlijk genoeg. Hiervoor had ik nooit gedacht dat ik dat echt zo zou kunnen voelen.
“Wat heb ik een rijk leven en wat hebben we het goed”, zeg ik steeds. En met rijk bedoel ik niet het geld op de bankrekening, maar vooral de gezondheid en mogelijkheden die we tot onze beschikking hebben. Ik ben mijn eigen dagelijks leven – en ook Nederland op zichzelf – meer gaan waarderen. Voor een deel weet ik dat hoe je eigen leven eruit ziet een resultaat kan zijn van hard werken, maar ik besef ook dat er veel geluk bij komt kijken. Juist in crisissituaties kan ik me vaak rijk en dankbaar voelen. Dat is een heel belangrijk gevoel om te koesteren, denk ik.
De verandering voor Phoi Cai: “Ik kan dit”
Vrijheid. Iets zo vanzelfsprekends, maar oh zo waardevols. Ik ging er zo graag op uit, dat ik me in het begin van de coronacrisis ontzettend gevangen heb gevoeld. Wat kon ik daar boos om worden. Mijn dagelijkse wandelingetje, een bezoekje hier en daar, onze dagjes uit; alles viel weg. We konden geen kant meer op en ik heb om me heen geschopt. Hoe moet ik dit aangaan met twee jonge kindjes thuis? Ik kan dit niet! Het thuis zijn maakte me zo onzeker. Ik wist niet goed hoe ik mijn kinderen moest vermaken, terwijl ik dit eigenlijk altijd al deed. Maar nu moest het. Ik moest het maar gaan doen.
En wat heb ik mezelf overtroffen! En wat vind ik dit lastig toe te geven! Het is niet makkelijk, verre van. Mijn creatieve trukendoos raakt ook zeker wel eens op. Maar het lukt me beter dan ik had verwacht. Ik heb mijn mindere dagen, maar die mogen er zijn. Ik kan imperfecte dagen niet wegtoveren, hoe graag ik dit ook zou willen. Die horen er nu eenmaal bij. Maar we komen hier samen doorheen. Zolang we elkaar maar hebben en gezond blijven.
Heeft de coronacrisis jou ook iets positiefs gebracht?
Geef een reactie