DAMN, HONEY! Het begon allemaal met een pamflet. Een positief pleidooi om te doen waar je zelf zin in hebt. Over feminisme, eigenwaarde en zelfliefde. Nydia en Marie Lotte noemen zichzelf de founding mothers van ‘DAMN, HONEY’, een platform dat intussen is uitgegroeid tot een movement met een actieve community. In dit interview spreek ik ze over eetstoornissen, eetproblemen, body positivity, liefde voor jezelf en elkaar en nog veel meer.
DAMN, HONEY begon in 2018 met het gelijknamige pamflet ‘DAMN, HONEY; een positief pleidooi om te doen waar je zelf zin in hebt’. Daarna volgde een tweede boek ‘Heb je nou al een vriend?’ met daarin ’50 reacties op shit waar je als vrxuw mee moet dealen’. Zoals de vraag: ‘Heb je nou al een vriend?’, maar ook opmerkingen als ‘Had je maar niet zo’n kort rokje aan moeten doen’. En een derde boek ligt eind september in de winkel!
Ook is er DAMN, HONEY de podcast. Deze is snel na het eerste pamflet ‘DAMN, HONEY’ ontstaan. Dit was ook omdat ze nog lang niet waren uitgesproken en omdat ze ervaringen en verhalen van andere mensen wilden horen. Twee keer per week komt er een nieuwe aflevering online. Daarnaast zijn ze heel actief op Instagram, waar ze vaak posten en veel contact met hun volgers hebben. Kortom: Nydia en Marie Lotte hebben een hoop te vertellen op gebied van feminisme, eigenwaarde en zelfliefde. Daarom vandaag een uitgebreid interview met de dames op Proud2Bme, waarin een paar ontzettend mooie boodschappen worden verteld die je zeker wil lezen.
Hoe en waarom is DAMN, HONEY ontstaan? En waar komt de naam vandaan?
“Het eerste pamflet, het begin van DAMN, HONEY, is ontstaan toen wij – Nydia en Marie Lotte – huisgenoten waren. We hadden toen al veel gesprekken over dingen waar we tegenaan liepen en bespraken onze frustraties aan de keukentafel. Op een gegeven moment circuleerden er fragmenten uit een zeer seksistisch lifestyleboek op Twitter. Die maakten me zo kwaad!” vertelt Marie Lotte. “Het was een erg populair boek. Het werd veel verkocht en zag er hip uit. Toen ontstond al snel het idee om een tegengeluid te schrijven. We wilden dat mensen een boekenwinkel in konden lopen en dat er dan ook een andere boodschap zou liggen, namelijk: dat je helemaal geen shapewear aan hoeft, dat seks ook voor jou is en je niet alles voor je vent hoeft te doen en dat er überhaupt helemaal geen vent nodig is voor seks. We hebben rondgebeld naar verschillende uitgeverijen en vonden er eentje die het wel prima vond om ons boek uit te geven, maar dan wilde ze het wel binnen een week hebben, om nog mee te kunnen liften op de ophef. Drie weken later lag DAMN, HONEY in de winkel!”
“De naam DAMN, HONEY is bedacht door mijn vriend”, vervolgt Nydia. “Hij heeft de term uit het tv-programma Queer Eye, waar Jonathan van Ness wel eens ‘DAMN, HONEY!’ roept. Je kan DAMN, HONEY op twee manieren bedoelen, zowel positief als negatief. Het ligt net aan de intonatie. Bijvoorbeeld ‘Damn, honey, nog steeds deze shit?!’ of ‘Damn, honey, lekker bezig!’ Dit vonden wij heel tof en passend voor ons platform!”
Wat is feminisme volgens jullie en wat is de grootste misvatting over feminisme?
“Voor ons betekent feminisme dat we strijden voor gelijkwaardigheid. We strijden niet om vrouwen aan de macht te krijgen, dat is bijvoorbeeld een heel raar misverstand. We haten mannen niet, we willen juist dat iedereen gelijke kansen heeft. Dat geldt niet alleen voor man en vrouw, maar ook ongeacht de kleur die je hebt, wat je seksuele geaardheid is of wat je achtergrond is. Andere grote misvattingen over feminisme zijn dat je je pas een feminist zou mogen noemen als je alle academische theorie hebt gelezen of als je actief gaat protesteren. Dat je okselhaar zou moeten hebben en geen make-up mag gebruiken. Maar ook dat er maar één soort feminist zou zijn. Feministen onder elkaar kunnen ook net weer andere ideeën hebben of zich anders over bepaalde zaken voelen.”
Marie Lotte valt in: “We ambiëren een wereld waarin je echt kan doet doen wat jij wilt, zonder dat je daar opmerkingen over krijgt of dat je tegengewerkt wordt. Iedereen moet daar vrij in kunnen zijn en nu kan dat niet. In ‘Heb je nou al een vriend’ hebben we ‘De grabbelton der ellende’ opgenomen, met daarin keiharde data, waaruit heel duidelijk wordt dat er nog veel ongelijkwaardigheid is. Van straatintimidatiecijfers tot de loonkloof die ook in Nederland bestaat. Over hoe veel minder vrouwen er aan de top zijn, seksueel geweld, racisme en het geweld tegen de LHBTQ+ community. Maar ook bijvoorbeeld de orgasme-kloof! Nog steeds heeft niet iedereen gelijkekansen. Voor mensen die een rolstoel gebruiken is de wereld bijvoorbeeld totaal niet toegankelijk. De wereld is vooral ingesteld op de witte, heteroseksuele cis-man die geen beperking heeft, en als je niet tot die groep behoort loop je tegen shit aan. Die ongelijkheid, daar strijden wij tegen.”
Marie Lotte, jij kampte net als veel van onze lezers met een eetstoornis. Hoe was dit voor jou en wat heeft je geholpen om hiervan te herstellen?
“Ik herinner me het als een kuttijd. Het grootste gedeelte van mijn tienerjaren heb ik ermee geworsteld en in mijn twintiger-jaren ben ik bezig geweest om er langzaam vanaf te komen. Mijn tienertijd wordt overschaduwd door zelfhaat. Mijn verlangen om af te vallen was allesoverheersend en ik ging dingen afzeggen omdat ik mezelf te dik en te lelijk vond. Op een gegeven moment zette ik alles op pauze, omdat ik dacht dat het leven pas kon beginnen als ik x aantal kilo was afgevallen. Dat lukte alleen nooit. Ik probeerde te lijnen, maar worstelde met eetbuien, waardoor ik mezelf nog meer ging haten. Ik zag dat toen als falen, alsof ik geen wilskracht had en ik te lui en te slap was om te kunnen afvallen. Ik ben zo blij dat ik daar vanaf ben, want het waren giftige gedachten, maar het is wel echt een proces van jaren geweest.
Ik kan niet zo goed aanwijzen wat nou precies het moment is geweest dat er iets veranderde, maar een belangrijk onderdeel is dat ik toch gewoon dingen ben gaan doen, ondanks dat ik mezelf daar eigenlijk niet goed genoeg voor vond. Ik ben gaan leven, ondanks mijn slechte zelfbeeld. Daardoor ben ik stukje bij beetje positiever en milder over mezelf gaan denken, en zeker de laatste jaren gaat dat steeds beter. Een negatief zelfbeeld en zelfhaat is zo funest voor je leven en het is zó zonde! Om te herstellen van mijn eetstoornis moest ik actief bezig gaan met zelfliefde. Actief naar mezelf in de spiegel kijken en blij zijn dat ik besta, dat hielp mij. Om te zien dat ik meer was dan een uiterlijk. Dat mijn lichaam ook is waar ik mee leef en beleef!”
Is er voor jou persoonlijk een link tussen feminisme en een eetstoornis?
“Ja, voor mij was dat het idee dat ik er als vrouw op een bepaalde manier uit moest zien. Dat ik aan het schoonheidsideaal moest voldoen. Je ziet om je heen de hele tijd beelden van vrouwen die overwegend dun zijn. Met lange, volle bossen haar en een huid zonder ‘oneffenheden’. Het zijn overigens ook vaak witte, jonge vrouwen en hebben vormen op ‘de juiste’ plekken.. Ja, er zijn heus mensen die er zo uit zien, maar dat is maar 1% van alle mensen en er zijn nog zoveel meer vormen en maten. Het is zinloos om je aan die 1% te meten, en ook bizar dat we er blijkbaar allemaal hetzelfde uit willen zien? We hebben de neiging als maatschappij dat beeld van die 1% op te leggen aan vrouwen en ik was daar heel gevoelig voor. Mijn hele tienerleven stond in het teken van aan dat ene beeld voldoen.
Dit is natuurlijk mijn persoonlijke verhaal. Je kan niet elke eetstoornis over één kam scheren, maar voor mij speelde dit een grote rol. Ook opmerkingen van mijn omgeving maakten mijn eetstoornis erger. Dingen als: ‘Je wilt toch een leuke vriend.’ ‘Kom eens van die bank af met die dikke reet’ ‘Ja, je moet wel laagjes dragen, want anders zie je je buik zo.’ Ik kreeg ook veel complimenten als het me wel eens lukte om af te vallen. Zo was ik er al snel van overtuigd: ‘dun = goed’ en ‘dik = slecht’.”
Nydia, wat is jouw kijk op eetstoornissen als iemand die hier niet zelf mee heeft geworsteld?
“Ik heb geen eetstoornis gehad, maar herken me wel in het hebben van een verstoorde relatie met eten. De superfood-hype had mij bijvoorbeeld goed te pakken. In mijn hoofd begonnen zich categorieën te vormen van wat goed en wat slecht eten was. Ik begon met calorieën tellen en nam alleen maar quinoasalades mee naar werk. Er is niks mis met salades, maar het werd obsessief en ik had ook het gevoel dat een simpele boterham met kaas slecht voor me was.
We leven in een maatschappij waarin diëten en de focus op het vrouwenlichaam iets heel normaals is. Hebben we niet allemaal vriendinnen of familieleden die steeds zeggen dat ze aan de lijn zijn of dat ze echt moeten afvallen? Al heb je geen eetstoornis, dan kan je alsnog wel een heel verstoorde relatie hebben met je lijf en met eten. Ik denk dat veel mensen dat hebben en dat het bijveel van hen op het randje zit van obsessief gedrag. En toch beschouwen we dat gedrag als heel normaal. De vakantiekilo’s moeten er natuurlijk af en je moet een summerbody hebben. Maar het is helemaal niet normaal om daar steeds zo op te focussen.
En we hebben het nu over gewicht, maar hetzelfde geldt voor scheren, make-up dragen, bepaalde kleding kopen, enzovoort. Er worden torenhoge verwachtingen neergelegd bij vrouwen. Bedrijven proberen mannen heus ook van alles aan te smeren, maar dat voelt toch meer vrijblijvend. Als vrouw doe je het al snel verkeerd of ben je zelfs vies als je bijvoorbeeld je bikinilijn niet goed waxt… Er is niks mis met willen afvallen of make-up willen dragen, maar het is wel kwalijk als de motivatie enkel voortkomt uit zelfhaat...”
Jullie hadden kritiek op de ‘body positivity’ cover van LINDA. Wat was die kritiek? Wat is volgens jullie wél body positive?
“We hadden niet per se kritiek op de cover. Linda de Mol is toch wel een van de meest gebodyshamede vrouwen van Nederland, dus eigenlijk is het fantastisch dat ze in bikini op de cover ging. Maar er zijn twee dingen die ons tegen de borst stuitten. Ten eerste moet je de term ‘body positivity’ niet zomaar gebruiken als witte vrouw die redelijk binnen het schoonheidsideaal valt. De term komt namelijk vanuit een activistische beweging opgestart door dikke, zwarte vrouwen die zichzelf nooit ergens terugzagen en zichzelf ook nu nog vrijwel nauwelijks gerepresenteerd zien. LINDA. had ook kunnen zeggen: dit is een issue tegen body shaming of lekker in je lijf. Dat zou passender geweest zijn.
Ten tweede – en hetgeen waar wij ons actief over hebben uitgesproken – is dat er een themanummer is gemaakt over body positivity, maar dat er de rest van het jaar, en ook online, boodschappen naar ons verzonden worden vanuit het schoonheidsideaal. Dat is niet altijd heel direct, maar ook indirect doordat er altijd foto’s bij de artikelen staan van vrouwen die binnen dat schoonheidsideaal passen. Ook als het over iets anders gaat. Het zijn kleine opmerkingen als tips tegen rimpels, coronakilo’s en striae. Dat zorgt ervoor dat mensen zich slecht voelen over hun lijf, afspraken afzeggen omdat ze zich te lelijk voelen. Daar moeten we echt vanaf! Het is zo flauw om als tijdschrift de show te stelen met body positivity terwijl een maand daarvoor nog een artikel online stond op linda.nl over hoe fantastisch het is dat je niet meer hoeft af te vallen, omdat je je lichaam tegenwoordig kan shapen met make-up. Dat spreekt elkaar zo tegen.
We werden na onze kritiek geïnterviewd door LINDA., waarna een artikel verscheen met vijf tips van ons om van jezelf te houden. Dat was niet onze insteek. We leven in een wereld waarin steeds wordt verteld dat je niet goed genoeg bent en beter moet worden door af te vallen, allerlei crèmes te smeren en je puistjes te camoufleren en dan komt er ook nog een artikel over hoe JIJ beter van jezelf kan houden. Je legt de verantwoordelijkheid zo bij het individu, terwijl de zelfhaat mede door hún wordt veroorzaakt. Ze zeggen daar eigenlijk mee: ‘Hoi, je bent niet goed genoeg, maar je moet wel van jezelf houden en als dat niet lukt, doe jij het fout!’
Wij willen dat LINDA. zegt: ‘Luister, wij zijn zelf onderdeel van dit probleem. We zijn blij met de feedback, kom maar door, dit is het begin van verandering!’ De Flair België doet dit bijvoorbeeld heel goed. Ze zijn gestopt met body shaming en schrijven alleen nog maar vanuit zelfliefde. En dan kan je heus nog wel scheermesjes of make-up verkopen hoor. Want het is niet verkeerd om jezelf te scheren of te make-uppen, maar het is wel jammer als je dat alleen maar doet omdat je jezelf anders niet goed genoeg of zelfs vies vindt. LINDA. is natuurlijk niet het enige blad dat hier een rol in heeft, maar het is wel een van de meest gelezen bladen in Nederland, dus neem verantwoordelijkheid!”
En hoe kan je body positivity in je eigen leven implementeren? Hoe doen jullie dat?
“Deze vraag is juist het probleem, want het is dus niet jouw schuld dat je het moeilijk vindt om van jezelf te houden en het is bizar dat we de verantwoordelijkheid keer op keer bij individuën leggen”, kaart Nydia terecht aan. Die voelde ik al hangen, maar toch was ik benieuwd. “Maar als we dan toch tips moeten geven, dan hebben we er wel een paar. Als je actief bent op social media kun je al een groot verschil maken door super streng te zijn over wie je volgt. Krijg je van iemand die je volgt het idee dat je niet goed genoeg bent? Ontvolgen en inruilen voor mensen die je wél een positief gevoel geven! Toen ik meer diverse vrouwen ging volgen, werd het dunne model meer de uitzondering dan regel. En dat is ook hoe de realiteit is. Het is niet erg om dun te zijn, maar het is gewoon niet hoe iedereen is. Probeer dus meer verschillende mensen te volgen, dat is veel realistischer.”
Marlie Lotte vult aan: “Een andere concrete tip: denk goed na over hoe je praat over je eigen lijf, maar ook over andere lijven. Blijf ook weg van uitspraken als ‘Wat dapper dat je in bikini durft’. Iemand gaat namelijk gewoon zwemmen en doet daar zwemkleding voor aan, punt. Dat is leuk en daar gaat het om, dus niet meer zo die nadruk leggen op lijven.”
“En stop met het actief zelfhaten van je lijf in spiegels”, vertelt Nydia. En dat herken ik zelf ook meteen. “Als ik voor de spiegel stond, ging ik naar alles kijken wat ik niet goed vond aan mezelf. Ik maakte daar echt een moment van. Het heeft me zo veel opgeleverd hiermee te stoppen. Als je merkt dat het gebeurt; gewoon weglopen bij de spiegel. Dat helpt echt enorm!”
“Actief flirten met jezelf in de spiegel helpt mij ook wel!”, laat Marie Lotte weten. “Lekker knipogen naar jezelf, haha. En eventjes tot je door laten dringen dat dit lijf je ook door de wereld draagt en dat het je de wereld laat ervaren. Je kan boos worden, blij worden, misschien wel naar feestjes toe, weet ik veel. Het laat je de wereld ervaren! Het is zo raar om te focussen op hoe het eruitziet. Dat ons lijf ons door de wereld draagt, dáár mag best wat meer waardering voor komen!”
Wat geeft jullie zelfvertrouwen en een gevoel van eigenwaarde?
“Een moeilijke vraag”, vindt Nydia. “Vroeger had ik het buiten mezelf gezocht. Wanneer ik een compliment van iemand anders kreeg, gaf dat mij zelfvertrouwen. Ook haalde ik bijvoorbeeld zelfvertrouwen uit goed zijn in hardlopen of veel vrienden hebben. Maar doordat DAMN, HONEY zo’n onderdeel van ons leven is geworden en we zo bezig zijn met onderwerpen als van jezelf houden en eigenwaarde, weet ik nu dat ik het niet buiten mijzelf hoef te zoeken. Nu denk ik steeds meer ‘ik ben gewoon ik’ en daar zit dat zelfvertrouwen helemaal in. Je hoeft niet ergens goed in te zijn om zelfvertrouwen te kunnen hebben.”
Marie Lotte knikt: “Ik weet dat het al in mij zit en dat ik het vanuit daar aan kan zetten, daar heb ik niet iets van buitenaf voor nodig. Al helpt het me ergens wel dat we met DAMN, HONEY ook posts maken om dingen te normaliseren. We roepen mensen op om foto’s te sturen van hun lichaam en waar ze onzeker over zijn. Laatst maakten we bijvoorbeeld een post met foto’s van scheerbultjes, zodat je heel letterlijk kan zien dat je daar dus echt niet alleen in bent. Waar jij zo onzeker over bent, is iets dat heel veel andere – miljoenen! – mensen ook hebben. Doordat we dit soort dingen zo laten zien, normaliseren we hetgeen dat we raar vinden aan onszelf. Het is namelijk helemaal niet raar, het is normaal! Soms maakt het me zo boos dat we met z’n allen gehersenspoeld zijn en denken dat we er niet mogen zijn, dat is zo fucked up, maar het geeft me ook heel veel power om dan zo’n post te maken en zo verandering in gang te zetten!”
Waar zijn jullie zelf het meest blij mee of trots op? Om onze lezers te inspireren dat je best mag uitdragen trots te zijn!
Marie Lotte: “Ik vind het sowieso goed om uit te dragen waar je trots op bent. Ik ben zelf trots op DAMN, HONEY! Wat het meeste indruk maakt is dat mensen zoveel persoonlijke verhalen delen met ons. Soms worden we echt overspoeld door reacties en dan weet ik gewoon dat we iets los maken. Dat we op het goede spoor zitten. We hebben een community opgebouwd die elkaar ook opzoekt en bewustwording vergroot. Dat vind ik heel vet en daar ben ik heel trots op!”
Nydia: “Ik ben ook trots op DAMN, HONEY, maar een platform runnen is natuurlijk wel iets heel groots, dus misschien ‘makkelijk’ om trots op te zijn. Ik kan het ook wel kleiner vinden. Zo ben ik bijvoorbeeld heel moe vandaag en als wij vandaag alleen dit interview doen en verder niets voor elkaar krijgen, dan ben ik daar ook trots op. Als ik zo moe ben dat het mij bij wijze van spreken alleen maar lukt om mijn tanden te poetsen op een dag, ben ik ook trots. Je mag ook echt trots zijn op die ogenschijnlijk kleine dingen. Het is niet zo dat je pas van jezelf mag houden als je iets hebt bereikt. Alles wat extra is, is mooi meegenomen.”
Willen jullie nog iets meegeven als afsluiting?
“Als het niet lukt om van jezelf te houden, dan is dat NIET JOUW SCHULD!” roepen ze in koor. “Het is niet erg als het je nog niet lukt om van jezelf te houden. En als het wel lukt, dan is dat fijn. Je moet je realiseren dat je door de maatschappij tegengewerkt wordt om van jezelf te houden. Het kost tijd om je daarvan los te maken. Oh, en zijn er dingen waar je je onzeker over voelt? Stuur foto’s daarvan naar ons! Dat mag anoniem. Dan gaan wij het normaliseren door te laten zien wat normaal is en dat jij daar gewoon tussen past.”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie