Als ik in dat land woon, met deze mensen, in die omgeving, met die baan, dan zal ik gelukkig zijn. Als ik er zo uitzie, dan ben ik pas goed. Dan zal alles opgelost zijn. Als ik dat bereik, dan krijg ik een leuk leven. Dan pas ben ik gelukkig. In de toekomst, want nu kan het nog niet… Toch? De basisschool was voor mij een hele fijne tijd. Een tijd van onbezorgd spelen en geen zorgen over de toekomst. Geen grootse plannen nog. Geen werk om over na te denken en amper huiswerk. Toen begon de middelbare. Opeens was daar de toekomst. Na een tijdje werd er verwacht dat je een vakkenpakket ging kiezen, en daarna een studie, en daarna een baan. Gaat het echt zo snel?
Ik voelde me ongelukkig. Begrijp me niet verkeerd, ik had een prima leven en ik ben nooit gepest, maar toch had ik niet wat ik wilde. Ik had zoveel verlangens naar dingen die (nog) niet mogelijk waren. Ik wilde een eigen hond, ik wilde een paard, een beste vriendin of wat dan ook en ik was jaloers op iedereen die dat wel had. Ik dacht dat zij het perfecte leven hadden. Het leven dat ik eigenlijk had willen hebben. Ik verloor me in films en boeken en leefde liever daar dan in mijn eigen wereld. Ik wilde verhuizen naar het buitenland, want Nederland was te koud. Ik zocht de perfecte studie, en ik heb die natuurlijk nooit gevonden, want elke studie heeft wat mindere kanten.
Ik keek alleen maar naar wat ik allemaal graag zou willen hebben en was blind voor alle dingen die ik wel had. Ik stelde hoge eisen aan alles en aan mezelf. Zelfs met geld gaat het bij mij zo. Het is nooit genoeg, het kan altijd meer. Net even iets meer werken, iets langer doorgaan, nog een baantje erbij. En helemaal niks uitgeven, tenzij het echt, echt nodig is. En je er dan ook nog slecht over voelen achteraf. Het leverde veel stress op dat ik mijn hele leven blijkbaar zelf kon indelen zoals ik wilde. Als ik verkeerde keuzes zou maken, zou ik nooit gelukkig worden!
Jaren zijn inmiddels voorbij, waarin ik ongelukkig was. En waarom? Omdat ik een doel had, en dat doel had ik nog niet bereikt. Ik kan pas gelukkig zijn als ik daar ben! Dat leven dat ik nu had, met vrienden, met liefhebbende ouders, op een goede school, het kon me allemaal niks schelen, want het was niet waar ik wilde zijn. Ik ging mijn geluk uit andere dingen halen, ongezonde dingen, waar ik nu helaas nog steeds de gevolgen van merk.
Tot ik besefte dat je je geluk helemaal niet uit dingen kunt halen. Niet uit geld, veel reizen, veel vakantie, veel spullen, een perfect lichaam, of wat dan ook. Geluk zit in jezelf. Gelukkig zijn, daar kun je voor kiezen! In alle omstandigheden kun je gelukkig zijn, want geluk is niet afhankelijk van je omgeving. Oké, dit is voor mij ook nog steeds lastig, maar ik begin het te leren.
Het leven gaat niet om de perfecte route uitstippelen voor jezelf. Natuurlijk mag je dromen en ambities hebben, dat is alleen maar goed! Zo kun je jezelf motiveren en ontwikkelen. Maar vergeet niet te genieten onderweg. Je hele leven uitstippelen is niet nodig, en vaak loopt het toch net wat anders dan je gedacht had. En dat is niet erg. Samen met de mensen om je heen ben je op reis. Geen gemakkelijke, maar wel een mooie reis als we elkaar helpen.
Als je iets echt wilt, zal je wel een manier vinden. Jij komt er wel. En ik ook. Ooit zal ik mijn eigen hond hebben, als ik op mezelf woon. Maar nu probeer ik blij te zijn voor de mensen die iets hebben wat mij ook geweldig lijkt. Of dat nu hun spullen zijn, hun looks, of hun persoonlijkheid. Gun jezelf nu ook alvast wat, koop wat leuks voor jezelf, want nu genieten is ook belangrijk en ik was dat vergeten. Werk jezelf niet kapot, maar rust ook uit, want werken kan je je hele leven nog. Ik wil later terugkijken en zien dat ik het leuk heb gehad onderweg.
Voor iedereen is een hoopvolle toekomst vastgelegd. En al kom ik ergens anders, dan is het daar vast beter! Zoals een bekende uitspraak zegt:
“Life’s a climb, but the view is great”
Probeer jij ook te genieten van de reis?
Geef een reactie