“Deze Julia wist in de sprongen niet van de grond te komen, kon nauwelijks een been tillen, had geen controle over haar armbewegingen, stond voortdurend in wankel evenwicht op de pointes (teenpunten) en deed de in dit ballet zo belangrijke bourrées (trippelpassen) er uitzien als een veredeld struikelen.’
Luuk Utrecht in de Volkskrant van 11 juli 1975 .” – Over Olga Haas een danseres, overleden aan de gevolgen van Anorexia
Op het forum van Proud2Bme heb ik gezien dat veel leden op dansen zitten of hebben gezeten, als simpele hobby één of meerdere keren per week, op een dansschool in de buurt óf op de (vooropleiding van de) dansacademie. door SQ
Fotografie: Leo Hidalgo
Dansen doe je natuurlijk op de eerste plek omdat je het leuk vindt. Als dansen je grootste passie is en je weet dat je dit altijd wilt blijven doen, zal je naar de dansacademie moeten voor een diploma als danseres, dansdocente, choreograaf enzovoorts…
Je komt niet zomaar op de dansacademies, jaren van (intensief) trainen, trainen en nog eens trainen gaan eraan vooraf, want nee, makkelijk is het niet…De meeste leden van de dansacademie zijn dan ook al vroeg, rond hun 5e levensjaar, begonnen met dansen:
Als kleine kleuter super blij naar balletles, wánt nu mag je weer losgaan op de nieuwste spicegirls-song én je mag je mooie roze tutu weer aan! Hoe ouder je wordt, hoe serieuzer de lessen worden, die leuke K3 beats worden vervangen door piano gepingel van mozart, Bach, Beethoven whatever… keuze haar stemming van de docent. Het hoepeltje springen en tikkertje spelen worden vervangen door serieuze rek en strek oefeningen en een beetje Franse les…
Je leert op een serieuze manier de basisbegrippen van het dansen…. Wat je er daarna mee doet is jouw keus: houd je het op 1 of 2 uur dansen per week of vind je het zó leuk dat je meer wilt weten en leren van het dansen…
Als dat laatste het geval is dans je een paar uur meer om nog beter te worden. Hoe ouder je wordt, hoe meer opties er voor je open gaan, je mag meedoen aan wedstrijden, groter dan die van het buurtfeest en de groepen worden ingedeeld per leeftijd en niveau meestal–> beginners- fast beginners – gevorderd – intermediate- selectie 1 – selectie 2 – selectie3 …etc. etc.
Als je danst enkel en alleen omdat je het leuk vindt, om bezig te zijn, om je wekelijkse gezonde portie beweging te krijgen, maakt het je waarschijnlijk vrij weinig uit op welk niveau je danst.
Maar dat zit anders als je sowieso al een prestatiegericht meisje bent (en dat zijn de meeste meisjes met een eetstoornis!). Als dat zo is neem je geen genoegen met een plekje in de ‘beginners-klas’, je wilt meer leren, meer kunnen, beter dansen en meer uit jezelf halen.
Op zich niks mis mee: een doel voor ogen hebben; hogerop komen in de danswereld. Maar hier moet je wel mee om kunnen gaan, de druk, de inspanning, de concurrentie (500 meisjes tegen jou in een auditie;)).. daarnaast; als je beter wilt worden, zul je meer moeten trainen, als je meer traint heb je minder tijd voor andere dingen en zul je keuzes moeten maken; zomaar een dagje stappen terwijl je de volgende dag een training hebt, zit er niet in.
Nog steeds, niks mis mee…dit is je doel en dit wil je. Maar dit kan ook ongezond worden, het grootste deel van de dag trainen, als je niet traint in je hoofd de pasjes doornemen, en bedenken hoe het nog beter kan …alleen nog maar denken aan presteren, dansen, beter worden, de beste willen zijn of in ieder geval het beste uit jezelf willen halen…. en als je daarnaast ook nog eens een eetstoornis hebt is dit soort gedrag gevaarlijk ongezond.
Wetenschappelijk onderzoek onder dansers in opleiding heeft aangetoond dat zeker twintig procent ‘eetproblemen’ heeft, zeven tot acht procent van alle balletstudenten lijdt zelfs aan een ‘ernstige eetstoornis’
Hoe kan dit zo een hoog aantal zijn?
Feit is, hoe krom en naar het ook is: er worden bepaalde eisen gesteld om toegelaten te worden voor een dansacademie. Voorbeelden daarvan zijn: in het bezit zijn van een ‘goed’ figuur en het hebben van de ‘perfecte’ lijnen.
En dan is daar die leuke pubertijd; je lichaam gaat, voor jou, onbekende vormen aannemen en heel logisch; je komt wat aan. Helaas is dit in combinatie met de druk om dun te blijven/ dun te móeten zijn niet altijd even makkelijk.
Dansers hebben een groter risico op een eetstoornis omdat ze dus constant worden gewezen op het behoud van een strak figuur en alles wat erbij komt kijken. Ook zijn de meeste danseressen perfectionisten met een grote drang naar controle. Uren trainen, over-trainen, en jezelf pushen tot je fysiek en mentaal helemaal uitgeput bent, maar volgens jouw zeggen- wél je doel bereikt hebt…
Óf je hebt een auditie en wilt net voor de audities nog even die ‘extra kilootjes’ kwijt ….en daarna zal je écht stoppen met diëten, achteraf blijkt dat stoppen makkelijker gezegd dan gedaan. Helaas gebeurt het ook nog te vaak , dat de trainer wil dat je voor een wedstrijd of auditie eventjes wat afvalt… een kwestie van “gewoon” wat minder eten en meer trainen’…
Jammer, want een mooie, gezonde danseres met sterke en gezonde spieren en een gezond lichaam is veel mooier om te zien dansen dan een ongezond, veelte mager meisje. Daarnaast zijn de gevolgen van een eetstoornis niet te overzien, uiteindelijk verlies je er (in het dansen) meer mee dan je er op het moment voor denkt te krijgen.
Enkele voorbeelden:
- een trage ademhaling en hartslag, plus een lage bloeddruk: je lichaam gaat in de ‘spaarstand’ om energie te besparen
- slecht slapen, m.n. moeilijk inslapen en/of vroeg wakker worden (waardoor je de volgende dan minder kan presteren)
- concentratieproblemen, moeite hebben dingen te onthouden (spreekt voor zich ;))
- vooral bij mensen die braken of laxeermiddelen gebruiken kan er m.n. een kaliumtekort ontstaan, met als gevolg nier- en leverbeschadigingen, spierkramp, hartritmestoornissen en zelfs een hartstilstand en uiteindelijk spierafbraak
Misschien zul je de gevolgen niet direct ervaren of zijn ze er zonder dat je het weet of er erg last van hebt, maar stel nou dat je auditie doet voor iets zal er altijd een medsche keuring bij komen kijken. ZIJ zullen dit soort dingen meteen merken en zal je alsnog afgewezen worden. Het aantal meisjes met een eetstoornis in de dansacademie groeit nog steeds, waarom…, dat moet onderzoek nog uitwijzen. Wat er precies tegen te doen, blijft ook nog steeds een grote vraag.
Er zijn zeker wel kleine stapjes vooruit op de dansscholen te zien:
- Doordat dit onderwerp steeds meer onder de aandacht word gebracht, zijn de scholen meer op de hoogte van dit probleem;
- De scholen informeren de leerlingen en de ouders, steeds meer over gezonden voeding door middel van voedingslessen
- Er word meer gekeken naar de verhoudingen van de leerling ; spiermassa, vetpercentage (voor heen werd dat naar de achtergrond geschoven, wat best scheef is want iemand met meer meer spieren , weegt meer maar hoeft niet ‘dik’ te zijn)
- Steeds meer voedingsdeskundige/ diëtisten en gespecialiseerde vertrouwenspersonen op de academies…
Een film die het danswereldje in combinatie met een eetstoornis goed weergeeft is ‘dying to dance’ deze film is te bekijken via youttube voor deel 1 klik hier
Ervaringen van een dansleerling klik HIER
Geef een reactie