Zelf lijd ik al vanaf mijn 15de jaar aan een eetstoornis en elke dag is weer een gevecht tegen mezelf en mijn gewicht. Op mijn 14de begonnen mijn darmklachten en op mijn 16de had ik een, voor mijn lengte, vrij hoog gewicht bereikt. Naarmate ik ouder werd kreeg ik weer een normaal gewicht en was ik niet bewust van eten of mijn gevoel van hoe ik eruit zag. Na mijn 18e is het allemaal erger geworden. Ik begon foto’s terug te kijken van de voorgaande jaren en vond dat ik erg dik was.
Helaas begon ik te beseffen dat ik dat niet was. Ik begon na te denken over mijn jeugd en over allerlei pesterijen die er ooit hebben plaats gevonden. Vroeger werd ik dik genoemd en als ik daar nu aan terug denk doet dat me heel erg pijn. Onbewust hebben problemen en gebeurtenissen van vroeger mij gemaakt zoals ik nu ben en hoe ik met mezelf omga. Ik heb nu een redelijk normaal gewicht (voor mijn gevoel nog te dik) alleen is mijn zelfbeeld helaas erg verstoord. Ik heb van alles geprobeerd om af te vallen. Dit is in grote mate ook gelukt alleen met alle gevolgen van dien.
Een gevecht tegen een eetstoornis. Ik heb allerlei pillen gebruikt en mezelf proberen uit te hongeren. Eetbuien heb ik gelukkig nooit echt gehad, soms heb ik wel de neiging om veel te gaan eten maar eigenlijk wel altijd kunnen onderdrukken. Ik heb allerlei pillen gebruikt en daar ben ik sinds eind 2014 vanaf. Ook heb ik sinds juni 2013 een stoma in mijn buik een malone stoma, een simpele uitgang bij mijn blindedarm om zo dagelijks een katheter in te brengen in mijn buik om mijn dikke darm te legen met een irrigatie set.
De darmklachten heb ik al sinds ik 14 ben en helaas is dit ook niet beter geworden. Ik heb redelijk veel laxeermiddelen gebruikt waardoor ongetwijfeld mijn darmen ook zijn verslechterd. Het is dan ook zo dubbel gevoel, ondertussen weet ik dat het spoelen goed is voor mijn darmen maar ondertussen denk ik ook YES weer een actie om ervoor te zorgen dat ik alles weer kwijt raak. Helaas zijn dit verkeerde gedachten en ging ik op deze manier verkeerd met de medicijnen om. Ik probeerde wel normaal te eten, maar ik sportte vroeger ook veel om er inderdaad voor te zorgen dat ik niet te veel aankwam of ging eten. Helaas ging het de ene dag beter dan de andere dag.
Momenteel heb ik een gezond gewicht en valt alles op zijn plek. ik ben op een verantwoorde manier met mijn eten bezig. Hierbij ben ik ook aardig wat kilo’s aangekomen en ja natuurlijk wil ik het eraf hebben maar nu ga ik dat op een gezonde manier doen en niet uithongeren of andere compensaties. Ik heb verschillende fitness artikelen zodat ik dingen thuis kan doen gehaald en ik let op de juiste voeding. Een aantal jaar geleden had ik niet verwacht uit dit dieptepunt te komen maar nu ben ik er toch. Een suicidepoging heeft mijn leven veranderd. Bang, angst, verdriet en onzekerheid gaat er door me heen dat ik ooit op een dag zal leven zonder eetstoornis en zonder de stem in mijn hoofd die zegt wat ik moet doen.
Ik ben bang om de controle kwijt te raken over mijn lichaam en mijn gewicht. Zal ik ooit weer zeker worden over mezelf? Ja, hopelijk wel! Daar ga ik voor vechten, strijden en uiteindelijk overwinnen! En ik weet dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Ik ben momenteel 23 jaar en heb nog een heel leven voor me!
Lieve allemaal, doe wat je moet doen en laat je helpen.
Overwin de zware strijd tegen een (onzichtbare) eetstoornis!
Geef een reactie