Dat ga je toch niet echt eten?

Tussen de lessen door, toen we buiten zaten, floepte ik het eruit: “Ik heb een eetstoornis.” Vol ongeloof werd erop gereageerd. Ik zag de ogen naar mijn buik en benen glijden en voelde me ontzettend ongemakkelijk worden. Al snel volgden de reacties. “Geef je ook over?” “Wat eet je op een dag?” “Hoeveel weeg je dan?” Ik werd overspoeld met vragen waar ik geen antwoord op had of wilde geven. Ik had niet de behoefte om hierop te reageren, ook al wilde mijn eetstoornis dit maar al te graag. 

Ik was net 15 jaar toen ik voor het eerst gediagnosticeerd werd met een eetstoornis. Ook al kwam het niet helemaal uit het niets, zoiets is best ingrijpend. Ik kende niemand met een eetstoornis, ik wist zelf amper wat het inhield. Op school had ik een vaste vriendinnengroep. Met hen kon ik goed overweg, maar de gesprekken bleven wel aan de oppervlakte. Ik vond het dan ook extreem spannend om hen te vertellen dat het niet goed ging met mij. Ik wilde ze dit wel laten weten. We waren vaak samen en hadden zelfs een gezamenlijke vakantie gepland.

In de maanden die volgden, vond ik steeds minder aansluiting in de groep. Ik voelde me een buitenstaander. Bekeken. Zij probeerden met mij over mijn eetstoornis te praten, maar door het onbegrip viel dit bij mij vaak verkeerd waardoor ik stil viel. Daarnaast waren zij, stuk voor stuk, zelf bezig met hun eigen zoektocht. Ook eten en zelfbeeld speelde hier een rol in. Dit is achteraf best te begrijpen, maar op dat moment waren deze onderwerpen alleen al een grote trigger voor mij. Ik herinner me de meest bizarre, ongezonde diëten die elke week werden besproken. Er was maar weinig eten ‘goed’ en iedereen was te dik. Al het eten dat ik moest eten om weer beter te worden werd bekritiseerd. “Dat ga je toch niet echt eten?“, heb ik meermaals gehoord. Maar ik moest wel. Ondanks de weerstand die dit soort opmerkingen omhoog haalde, moest ik blijven eten. Het koste me intens veel moeite om mijn eetlijst vast te blijven houden. Ik probeerde beter te worden, maar door de negatieve geluide en energie om me heen viel ik steeds weer terug. 

Nu ik hier op terugkijk, snap ik de vragen over mijn gewicht en eetpatroon destijds best wel. Een eetstoornis is op een manier ook wel een sensatie, zeker als je hier niet eerder mee geconfronteerd bent. Daarnaast is het voor omstanders ook moeilijk te begrijpen, dat is geen nieuw gegeven. Toch zorgde mijn eetstoornis voor een flinke kloof tussen mijn leeftijdsgenoten en mij. 

In het laatste jaar van onze vriendschap besloot ik me meer op mezelf te richten. Dit vond ik een enorm moeilijke keuze, maar ik zag op het moment geen andere oplossing. Het lukte me niet om mijn eetstoornis uit te leggen, ik snapte er zelf al zo bar weinig van. Daarnaast vond ik het heel zwaar om voor mezelf en mijn gezondheid te moeten blijven kiezen wanneer de bestaande dieetcultuur zo in mijn gezicht gedrukt werd. Elke dag opnieuw. Ik kon maar zo veel hebben, ik kon maar zo veel triggers weren. Nog steeds denk ik regelmatig terug aan deze periode. De opmerkingen over mijn eetstoornis en voorkomen, maar ook de manier hoe mijn leeftijdsgenoten destijds met eten en hun lichaam omgingen. Zo heerste er bijvoorbeeld onder de meiden een ‘regel’ dat je niet boven een bepaald gewicht mocht uitkomen. Dit gold voor alle meiden, ongeacht je lengte of bouw. Ik weet niet of dit soort dingen nog steeds rondgaan op scholen, maar als dat zo is, wordt het je met een eetstoornis knap lastig gemaakt.

“Ik moet wel bekennen dat confrontaties uit de weg gaan iets is waar ik tijdens mijn eetstoornis ook geen een held in was. Ergens wilde ik mezelf opzettelijk kwetsen. Bewijs vinden dat ik wel degelijk onder deed voor anderen”. – Uit de blog ‘Triggers; je eigen verantwoordelijkheid?‘

Voor mij heeft het nemen afstand destijds geholpen, maar ik kan me ook voorstellen dat je juist ook steun kunt ervaren aan de mensen om je heen en dat je die afstand helemaal niet wilt nemen. Ik denk dat deze keuze ook per situatie verschillend is. Dit neemt niet weg dat het heel lastig kan zijn om je te blijven focussen op jouw herstel terwijl je vanuit je omgeving negatieve geluiden (blijft) horen. Wil je meer lezen over omgaan met onbegrip? Oud redactielid Lotte schreef daar al eens de blog ‘Niemand begrijpt mij‘ over.

Het kan lastig kan zijn om een weg te vinden in het omgaan van negatieve invloeden vanuit je directe kring. Je wilt niemand in het harnas werken, maar het kan soms ook ongezond zijn om deze spanningen niet uit te spreken. Daarnaast ervoer ik zelf de angst om anderen tot last te zijn, niet geloofd te worden of was ik bang voor onbegrip. Dit waren drie items die mij ervan weerhielden openheid te geven in de gevoelens die ik ervoer. Hierdoor bleven de spanningen borrelen, waardoor ik uiteindelijk geen andere keuze meer had dan afstand nemen. Mijn advies is dan ook om – als je die ruimte en veiligheid voelt – open te zijn over wat er speelt. Wees open over wat jou helpt en wat jou juist triggert. Dit gesprek aangaan is zeker niet makkelijk, maar het kan je wel veel opleveren. Wil je graag wat meer handvatten hoe je dit aan kunt pakken? Lees dan eens de blog: ‘Ik durf er niet over te praten‘. 

Ik hoop dat het je lukt om, ondanks negatieve invloeden vanuit je omgeving, de motivatie vast te houden. Mocht je nog wat extra motivatie zoeken, dan wil ik je de blog die Daphne eens schreef graag nog eens meegeven: Waarom is herstellen het waard?

Bevind jij je op het moment in een situatie waarin je niet begrepen wordt? Een tijd geleden schreef ik deze brief. Als je het lastig vindt om te vertellen hoe je je voelt, is dit misschien een mooie stap om hier openheid in te geven. De link van de blog kun je naar de personen sturen aan wie jij openheid wil geven.

Herken jij dit soort situaties? En hoe ga jij hiermee om?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.