Ik ben écht gemotiveerd om mijn gedrag te veranderen. Ik kan namelijk niet meer. Lichamelijk en geestelijk ben ik op. Eetbuien en braken beheersen mijn leven. Ik wil dit niet langer. Alles in me roept dat ik hiermee moet stoppen en ik heb van mijn psychologe alle handvatten aangereikt gekregen om zelf vooruit te kunnen. Ik weet wat me te doen staat. Ik hoef het alleen nog maar te doen. Terwijl ik me dit bedenk loop ik naar de koelkast: Ik moet nu eten. Na een paar happen vind ik ‘dat ik het nu toch al heb verpest‘ en laat ik me volledig gaan. Weer een eetbui. Weer gebraakt. Vandaag cijfer ik weg als de laatste keer, morgen ga ik het anders doen, morgen begin ik echt.
Aan de leugens die mijn eetstoornis me voorschotelde kwam geen einde. Elke dag opnieuw weer hetzelfde liedje, die constante strijd en het gevoel te verdrinken in hardnekkige gedachtepatronen. Telkens weer hield ik mezelf voor dat ‘dit de laatste eetbui zou zijn’, dat ik ‘morgen echt zou gaan werken aan mijn herstel’.
‘s Avonds in bed dacht ik uren na over nieuwe manieren om uit deze nachtmerrie te kunnen ontsnappen. Niets leek te werken. Totdat ik me realiseerde dat ik mezelf eigenlijk al deze tijd al aan het voorliegen was. Keer op keer kwam ik namelijk tot dezelfde conclusie wanneer er een eetbui op de loer lag: Morgen begin ik echt. Elke eetbui was de allerlaatste en het braken praatte ik tot in den treuren goed door het weg te zetten als ‘een noodgeval’.
Telkens weer schoten deze zinnen door mijn hoofd wanneer ik last kreeg van eetdrang of op het punt stond om te compenseren. Het waren zelfs deze gedachten die een belangrijke rol hebben gespeeld in het ontstaan van mijn eetstoornis. De allereerste keer dat ik overgaf was in mijn hoofd evengoed ‘de allerlaatste keer’ als alle keren die erop volgde. Het begon als een noodgeval en eindigde zo ook, jaren later.
Deze luttele gedachten waren voor mij de vinger op de zere plek. Ze waren de reden waarom ik er nog niet in geslaagd was om mijn gedrag te veranderen. Ik bleef maar liegen tegen mezelf, ook al wist ik diep van binnen heel goed dat morgen niet ineens alles anders zou zijn. Ik wilde het alleen zo graag geloven en het was een vorm van schijnveiligheid.
Morgen zal niet ineens alles anders zijn. Wachten tot morgen heeft geen zin. Het enige goede moment om aan je herstel te gaan werken is nu. Van uitstel komt afstel, heb ik met veel pijn ondervonden. Nu is het moment om aan jezelf te gaan werken, niet morgen. Morgen wordt namelijk overmorgen en overmorgen wordt volgende week.
Nu is het moment om te kiezen voor herstel. Laat vandaag niet ‘de allerlaatste keer’ zijn, maar gisteren.
De perfecte tijd om de strijd tegen de eetstoornis aan te gaan zal nooit komen. Het zal vandaag even moeilijk zijn als morgen, overmorgen of volgende week. De beste tijd om aan je herstel te gaan werken is daarom nu en je hoeft niet te wachten tot morgen of tot de volgende ‘allerlaatste keer overgeven’.
Wanneer daadwerkelijk de allerlaatste keer overgeven voor mij was weet ik eerlijk gezegd niet eens meer. De allerlaatste keer was namelijk geen memorabel moment of belangrijke mijlpaal die in mijn geheugen gegrift staat. Het was een keer net zo mensonterend als alle anderen.
Afscheid nemen van je eetstoornis begint niet bij ‘de allerlaatste keer wel‘, maar bij de ‘de allereerste keer niet‘.
Niet morgen. Nu.
Geef een reactie