De ambulance is onderweg!

In ons ziekenhuisje thuis hield Aafke zich dus niet aan haar voedingslijst, dronk ze steeds minder, viel ze steeds vaker op de meest vreemd momenten in slaap, en daalde haar hartslag met de dag. Ze gleed langzaam in ons ziekenhuisje weg; hoe goed we haar ook verzorgden. Aafke was niet meer in staat om onze uitgereikte hand zelf nog te kunnen pakken. In het echte ziekenhuis was de situatie wel doorgedrongen, maar er kwam geen uitnodiging om daar opgenomen te worden.

Aafke is doodop. Als ervaren verpleegkundigen geven we haar om 13.00 uur haar medicijnen. Ze heeft moeite met het innemen. Direct daarna valt ze als een baby in slaap. Als ik goed naar haar slapend gezichtje kijk, zie ik voor het eerst dat ze de tijd heeft stilgezet. Ze is gestopt met volwassen worden. De wereld om haar heen is haar teveel geworden. Hier ligt ze veilig op de bank, terug te gaan naar haar kindertijd. Het liefst zou ik haar willen wiegen en troosten als een klein kind. Om half drie maak ik haar wakker. Ze is boos, angstig en vreselijk in paniek. Zo kennen we Aafke niet.

bron foto

Het contrast met het lief slapend lijfje is groot. Waar komt al die woede en angst vandaan? Haar lichaam heeft bijna geen plaats voor zoveel woede en paniek. Aafke schreeuwt, stampt, scheldt en huilt. Alle emoties buitelen over elkaar, vechtend voor een prominente plaats in haar nieuwe zijn. De som van al die emoties is het woord ONMACHT!

Een uur later komen er twee schoolvriendinnen langs. Het doet haar goed, maar ze houdt het niet lang vol. Het eten gaat moeizaam. Om zes uur geven we Aafke de rest van haar medicijnen en brengen we haar naar boven. Het “ziekenhuisje-thuis-protocol” schreeuwt ons om half negen toe dat we haar wakker moeten maken voor haar laatste tussendoortje. Maar we krijgen Aafke niet meer wakker.

Ik voel geen paniek. Ik voel alleen maar drang om te handelen. Ik bel het ziekenhuis. De receptionist verbindt mij direct door met de dienstdoende kinderarts. Binnen 30 seconden heb ik de kinderarts aan de lijn. De 24/7 communicatie werkt. Ik vertel haar wat er aan de hand is en vraag of we Aafke wakker moeten maken. Dat moet inderdaad, en als het kan ook nog een beetje snel. Als we haar niet wakker kunnen krijgen moeten we de kinderarts direct terugbellen. Ik begin te beseffen dat het leven van Aafke aan een zijden draadje hangt. We rennen naar boven, maar het lukt ons niet om Aafke weer bij bewustzijn terug te krijgen in ons ziekenhuisje. We bellen met het ziekenhuis. We krijgen de instructie om met spoed de dienstdoende huisarts op te bellen. Die moet komen om de situatie te beoordelen.

bron foto

Ik bel de huisartsenpost op en leg het probleem uit aan de assistente. “Ik overleg even met de dokter, blijft u even hangen”, zegt ze, en weg is ze. Op de één of andere manier ben ik bang dat ze het niet ernstig genoeg vinden om iemand te sturen. De stilte aan de andere kant van de lijn doet de stilte pijn aan mijn oren. Dan is ze er ineens weer. “Mijnheer bent u daar nog? Wij hebben 112 gebeld. De ambulance is al onderweg. Er staat voor haar een gespecialiseerd team klaar in het ziekenhuis. Sterkte.”

Mijn keel knijpt dicht. Een brokt ontneemt mij mijn stem. Zonder iets te zeggen leg ik met trillende handen de telefoon neer. Mijn lijf schokt en achter mijn ogen duwen de tranen zich onophoudelijk een weg naar buiten. Een paar minuten later horen we in de verte de sirene in de stille avond. De sirene die voor onze lieve Aafke bedoeld is.

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.

Volgende keer: De schrik zit er goed in.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

55 reacties op “De ambulance is onderweg!”

  1. Kippenvel hoe je het schrijft Simon.

  2. Ik vind het goed dat mensen hun verhaal kunnen doen. Maar op deze manier wordt het meer een sensatiestory, terwijl er niets, maar dan ook niets, van sensatie aan een eetstoornis is. Mensen gaan verheugend uitkijken naar de volgende blog over Aafke, en dat vind ik niets anders dan smullen van andermans ellende.
    Nogmaals goed dat deze Simon zijn verhaal doet, en het is niet aanvallend bedoeld

  3. Heel goed dat je je verhaal vertelt Simon, het zal vast niet bedoeld zijn als sensatieverhaal lijkt me. Juist door openheid te geven leren mensen veel meer over hoe ernstig het verloop van een eetstoornis kan zijn want vaak kan men zich er niet echt iets bij vóór stellen.

  4. Dag Emma, Dank voor je reactie. Ik schrik tegelijkertijd van je reactie, omdat het absoluut niet mijn bedoeling is om er een sensatiestory van te maken. Ik ervaar het ook niet zo dat mensen smullen van mijn ellende. Ik probeer zo goed mogelijk te verwoorden wat wij toen meegemaakt hebben, vanuit het perspectief van een ouder. Voor mij is Anorexia een vreselijke ziekte die ik niet met sensatie in verband wil brengen. Dus als ik dat gevoel bij jou heb opgewekt, dan spijt mij dat oprecht. Je zult zien dat er ook hele gewone blogs gaan komen over hele dagelijkse dingen.

  5. Kippenvel. Ik ben echt benieuwd hoe dit afloopt, ik wil heel graag weten hoe jullie het met zijn allen voor elkaar hebben gekregen om uit de armen van anorexia te ontsnappen.

    @Emma, voor mij is het juist een manier om te begrijpen wat ouders denken, wat zij doormaken en hoe dingen kunnen verlopen. En vooral wat goede handelingen zijn.

  6. @Emma ik begrijp trouwens wel wat je bedoelt, en kan me voorstellen dat je het niet fijn vind het op zo’n manier te lezen.

  7. Kippenvel…
    Ik merk dat ik het heel erg moeilijk vind om het verhaal vanuit een ouder te lezen. Ik denk dan gelijk; ‘Ik heb mijn ouders ook in zo’n soortgelijke situatie gebracht’.. Daarover voel ik me enorm schuldig…

  8. Aangrijpend verhaal, kijk uit naar het vervolg,
    Ergens jammer dat er weer een hele week tussen zit….

    Hoelang geleden speelt dit af? Is dit nog heel recent of is het met Aafke al weer aan de beterende kant?
    U beschrijft het erg levendig, i kzie het helemaal voor me

    Groet, Marije

  9. Dankjewel voor het schrijven vanuit uw perspectief,
    ik vind het heel erg pakkend en ‘fijn’ om te lezen vanuit het perspectief van een omstander. Ik vind het ook geen sensatie verhaal, hoor, het is gewoon heftig wat er gebeurt is en ik vind dat dat heel goed neergeschreven wordt, hoe het is voor omstanders.

  10. Misschien is het wel ‘beter’ als er minder lang tussen de blogs zitten?
    Nu lijkt het soms net een serie, waarbij je na elke aflevering te horen krijgt ‘volgende week….’ Snap dus wel een beetje wat Emma bedoeld. Dat gevoel heb ik er namelijk soms ook een beetje bij. Maar ik vind het echt hele goede blogs en echt geweldig dat je dit doet en ik hoop dat dit voor ouders ook gaat helpen!

  11. Ik vind het lastig om zo’n verhaal te lezen, nu voel ik me al helemaal een aansteller.

  12. Wat enorm heftig wat u allemaal door maakt. Ik volg uw verhaal! Hoe is het nu ondertussen met Aafke?

  13. Ik vind dit een hele bijzondere serie van blogs. Dit is het lezen meer dan waard, want ook voor een ouder staat de tijd in zo’n periode stil.

  14. Velen van jullie vragen zich hoe het met Aafke nu is – en of een week tussen de blogs niet te lang is – en het serie-effect in de hand werkt.

    Wat Aafke betreft: We zijn in werkelijkheid 1,5 jaar verder. Ik kan er nu ook pas over schrijven. Vandaar dat er zoveel tijd tussenzit. Aafke is nog steeds in behandeling in een kliniek, en ze verkeert niet zoals in het begin van haar ziekte in levensgevaar.

    Hoe ik het beschrijf is helaas wel hoe het gebeurd is. De ambulancegebeurtenis was één van de heftigste gebeurtenissen. Ik ga uiteraard ook blogs schrijven over de dagen dat het goed/beter ging en de fijne dingen die je met elkaar meemaakt. Maar als ik het zelf teruglees, realiseer ik mij ook dat we echt in een achtbaan hebben gezeten, met veel dieptepunten maar ook met fijne momenten. Maar die waren er helaas aan het begin van ziekte niet. Aan het begin was er veel paniek bij mij als vader. Dat is nu niet meer zo. Maar ook dat is een proces dat veel tijd kost. Ook daar wil ik over schrijven.

    Meer dan 1 x per week schrijven gaat mij niet lukken, omdat ik natuurlijk ook gewoon een baan heb. Misschien helpt het als ik de aankondiging “Volgende week” eruit haal.

    Ik hoor graag jullie recaties.

  15. Ik ben wel benieuwd naar het gespecialiseerde team wat voor haar klaar staat en wat de procedure is die volgt en vooral wat Aafke daarin allemaal wel of niet in heeft te brengen en hoe er met haar persoonlijk wordt omgegaan. Goed geschreven!

  16. Hoi Simon,

    Dit is niet aanvallend bedoeld maar ik kan me voorstellen dat sommige dit ervaren als sensatiestory, omdat u precies stopt als het “spannend” wordt. Iedereen vraagt zich nu af en toen o god wat zou er hierna gebeuren? Ik wil u absoluut niet voorschrijven hoe u blogs moet schrijven, maar misschien is het een idee om deze blog iets langer te maken en “af te ronden”, in ieder geval bv dat Aafke in het ziekenhuis veilig is aangekomen. Dat komt naar mijn idee authentieker over.

  17. Dag Simon,

    Ik volg al een tijdje je blogs en het blijft aangrijpend om te lezen.

    Zelf heb ik zo’n 14 jaar geleden hetzelfde meegemaakt en werd ook ik in kritieke toestand opgenomen in het ziekenhuis waarna 4 maanden van totale isolatie volgde (geen bezoek, tv, radio enz) en 24/7 sondevoeding en bedrust.

    Daarna volgde opname in een kliniek, waar ik na 9 maanden ben weggegaan: ik wilde niet genezen. ik wilde mijn eetstoornis niet loslaten.

    Er volgden jaren van (ambulante) therapie.

    Nu, sinds ruim 6 jaar, kan ik zeggen mijn eetstoornis totaal achter me ligt. na een heftige strijd. Het was zwaar. heel zwaar. maar dat wat niemand voor mogelijk had gehouden: ik kan oprecht zeggen dat ik ben genezen.

    Ik ben moeder geworden en nu werkzaam bij Ixta Noa waar ik vrouwen begeleid die nu in een eetstoornis zitten, omdat ik weet wat ze doormaken. omdat ik de angsten ken. maar ook omdat ik weet dat het kán: genezen. hoe uitzichtloos het nu ook lijkt..

    In het kort mijn verhaal. ik hoop dat het misschien anderen hoop kan geven.

    Heel veel sterkte,
    vriendelijke groeten,
    Pien

  18. Ja, idd. kan me wel wat vinden in opmerkingen van Emma en Sindy. Het lijkt nu wel een soort van een tv-(soap)serie waarin je ook steeds heel erg nieuwsgierig bent (wordt gemaakt) om maar vooral te blijven kijken naar de volgende aflevering.

  19. ik vind het juist enorm goed, dat er ook in verhaalvorm wordt geschreven vanuit het perspectief van omstanders. juist omdat het fijn is om te lezen, lees je het. als het bijvoorbeeld heel puntsgewijs was beschreven oid zou je het waarschijnlijk niet steeds willen lezen. en er zijn toch ook heel veel boeken vanuit de patient zelf? zoals de boeken van Milou van der Horst en heel veel anderen. je krijgt dan juist een goed en geheel beeld, vind ik.

  20. Ik vind het juist heel raak en duidelijk geschreven! Ik snap het ‘serie-idee’ dat mensen hiervan krijgen wel, maar ik denk dat je dat niet kunt voorkomen, tenzij je het hele verhaal in één keer uit zou brengen. En… ik weet niet, maar het dagboekjesforum is toch eigenlijk ook net een serie, als je het zo zou bekijken? Alleen is daar de ‘volgende week-titel’ nog van onbekend. Toen ik daar nog actief was, was ik eigenlijk ook vaak bezig met ‘hoe zou het nu verder zijn gegaan? / Wat zou er nu verder zijn gebeurd?’ (Tsja en helaas vooral ook bij heftige gevallen.. ik vraag me af of dat ook niet iets menselijks is om je dat af te vragen?) Alleen had ik daar het idee dat ik (en andere leden) er misschien nog een beetje invloed op konden uitoefenen, waardoor de lijn van het verhaal misschien nog positief zou veranderen en dat is bij dit verhaal nu niet het geval. Dit is al gebeurd. Er kan geen invloed meer op worden uitgeoefend.

    Wat ik me trouwens over het algemeen afvraag als ik de reacties lees is.. of het iets zegt over hoever je in het eetstoornis-loslaatproces zit als gekeken wordt naar met wie je je in een verhaal identificeert? Ik identificeer me eigenlijk – ook al heb ik me gelukkig nooit zo diep in mijn eetstoornis bevonden – nog steeds met de persoon met de eetstoornis en niet met de mensen eromheen..

    Zo, wat een lap tekst. Ik vind het heel duidelijk verwoord. En wat ik ook erg fijn vind om te zien is dat Simon openstaat voor reacties :). En – niet het minste – fijn om te lezen, dat het op dit moment wel wat beter gaat met ‘Aafke’ :). Ik hoop dat ze stap voor stap die eetstoornis los kan laten en mooie, andere dingen in het leven vindt om zich aan vast te houden :).

  21. Dag Sindy en anderen, jouw idee wil ik graag oppakken. Wat afgerondere blogs. Ik weet niet of het bij alle blogs gaat lukken, want zeker in het begin gebeurde er elke dag weer iets onverwachts. Juist dus op het moment dat je het niet verwachtte. De rust is er pas veel later in gekomen.

    Voor nu kan ik alvast zeggen dat Aafke niet met de ambulance meegenomen is; maar dat het een paar dagen daarna wel noodzakelijk was om haar per direct op te nemen in het ziekenhuis. In het heel kort zijn dit de stappen die ze gezet heeft: ziekenhuisje thuis, opname ziekenhuis, ontslag, heropname, ambulante hulp, kliniek 1 en nu kliniek 2.

  22. Interessante blog, ik vind het verhaal effect juist fijn. Ik denk dat die meer indruk maakt dan altijd maar ‘eind goed al goed’ zeg maar…

    Complimenten!

  23. Beste Simon,

    Gewoon zo door blijven gaan als je nu doet! Helemaal super deze blogs! Je kan niet iedereen pleasen, gewoon zo doorgaan. Interessant en waardevol zoals het nu is!!!

    Dank voor deze blog.

    Liefs Paula

  24. Ik vind het helemaal niet nodig dat u alles nu al vertelt. Het houdt het juist interessant dat u niet alles al vertelt. Zo is het leven. Ik hoop dat u niet op iedere reactie nu gelijk ingaat, dat lijkt me niet nodig. Het is goed zoals het nu is.

    Sterkte met aafke! Ik kijk uit naar de volgende blog

  25. Jikes, ik krijg hier kippenvel van…
    Is het echt allemaal zo gebeurd? (behalfe dat de namen zijn veranderd)..
    Is t wel ”goed ” afgelopen??

  26. Eens met paula! Super goed dat je dit schrijft, er zijn ook een heleboel vaders die zich hier in herkennen, mijn vader iniedergeval wel denk ik. Ik ga hem deze blog laten lezen, aangezien hij niet zo goed zijn gevoel kan beschrijven als hoe jij dat hebt gedaan. Bedankt voor deze blog en sterkte!

  27. @Simon, je blog vind ik niet sensationeel. Het is jouw emotie wat is terug lees in het verhaal, een vader die machteloos ziet hoe zijn dochter zieker en zieker wordt. En anorexia is zeker geen sensatie, verre van dat. Het is een vreselijke ziekte.
    Simon beschrijft het vanuit zijn gevoel, vanuit zijn beleving en dat mag m.i. Ieder ervaart het op een andere manier en Simon op deze wijze. En ja, deze vreselijke dingen gebeuren. Enkele weken geleden kreeg mijn dochter te horen, opname of het leven eindigt als we niet ingrijpen. Keihard! Gelukkig is ze nu opgenomen en haar gevecht is nu begonnen en wat heeft ze het zwaar maar wat zien we ook een krachtige meid. Simon schrijf vooral verder, jij kunt het gelukkig, zover ben ik nog niet. Bij deze veel sterkte, moed en kracht gewenst. Hartelijke groet, Wemmie

  28. Zo rakend en ‘mooi’ geschreven. Zo erg dat het echt is.
    Ik vind het zo goed dat u dit schrijft Simon, het geeft me een heel echt en dichtbij beeld van hoe het kan gaan.

    Ik heb het zelf lange tijd moeilijk gevonden dat ik op eigen benen zonder behandeling ben hersteld, omdat geen enkele behandeling aansloot. Ik wenste dan dat ik was opgenomen in het ziekenhuis, dat ik “écht dun” was (ook al had ik flink ondergewicht), kortom, dat ik een echte anorect was.

    Door uw verhalen besef ik steeds meer hoe gelukkig ik me mag prijzen en hoe trots ik erop mag zijn dat ik op eigen benen zo ver ben gekomen.

  29. Ben ik dan de enigste die het juist moeilijk vind? Ik voel me juist een mislukte anorect omdat ik ernstig ondergewicht heb, maar ik verder lichamelijk helemaal prima ben. En ik heb het gevoel dat ik niet ernstig genoeg ben omdat ik niet opgenomen ben in het ziekenhuis.

  30. Simon, maak je er geen zorgen over dat jouw verhaal een sensatieverhaal zou zijn, het is juist heel puur zoals je schrijft! En heel indringend.

    Het doet me beseffen dat mijn ouders indertijd ook mijn afglijden met lede ogen hebben aangezien, en hoeveel pijn hun dat moet hebben gedaan. Het is een motivatie om het nooit meer zover te laten komen (was ik toch al niet van plan 😉

    Dank je wel voor het delen van dit verhaal.

  31. @Anoniem Is het feit dat jij ernstig ondergewicht hebt en gemotiveerd bent en dus ene hulpvraag niet voldoende voor een hulptraject bij een eetkliniek? Langdurig ondergewicht lijft op den duur toch tot problemen?

  32. Kippenvel en een rilling over mijn rug..

  33. @Anoniem,

    Ik heb dat ook lang gedacht. Maar weet je wat je ook kan denken, er zijn ook mensen met anorexia die eraan doodgaan, mensen die hun hele leven lang op intensive cares liggen, mensen die na 1 maand geen ondergewicht meer hebben maar nog wel ziek zijn in hun hoofd, mensen met eetproblemen met overgewicht of normaal gewicht, mensen met boulimia… iedereen is zo verschillend. Je kunt ver komen door na te denken over waarom je dan zo ernstig zou willen zijn… waar word jij gelukkig van, en wat is de weg ernaartoe (en welke zeker niet)?

  34. Even een reactie op sindy’s suggestie om de verhalen meer afgerond te maken:

    Ik vind het juist heel erg passend dat de verhalen een ‘clifhanger’ hebben, omdat dat de onduidelijkheid van de situatie goed uitbeeld. Ik heb hier zelf ook ervaring mee en ik kan je zeggen: elke dag heeft een open einde. Elke dag eindigt in onzekerheid en vragen die niet te beantwoorden zijn. Je blijft hopen natuurlijk, maar het grootste gedeelte van de tijd kun je nou eenmaal niets doen. Alleen maar afwachten en zien wat er gebeurt.

  35. Ik vind het knap dat een vader zo over zijn gevoel en ook de situatie kan schrijven. Ook al begrijpt hij het misschien niet waarom ze stopt met eten, hij doet er alles aan om zijn dochter er bovenop te krijgen.

  36. @anoniem
    Ja ik vind het ook moeilijk om te lezen allemaal. Nu denk ik, ja ik ben niet ernstig genoeg (lees: NOG) voor hulp… Ik heb anorexia maar geen ernstig ondergewicht en mijn lichaam doet het nu al niet goed meer.
    Ik weet dat dit niet simons bedoeling is maar ik wilde toch ff zeggen dat ik het heel moeilijk vind om te lezen en me Zwaar k*t voel erover soms haha.

    Xxxx

  37. Wouw ik lees dit heel aandachtig Simon.
    Voor mij hoef je niets te veranderen en is wel spannend geschreven.
    Ik besef steeds meer wat mijn eigen ouders nu mee maken met mij.
    Vlede jaar scheelde ook niet veel konden ze mij ma het ziekenhuis brengen omdat ik niet wouw eten en niet wouw drinken met die hitte golf.
    Was ook nog iets dikker aangekleed omdat ik het constant koud heb.
    Nu 1 jaar later nog niet veel veranderd met mij.
    Dit is een pokke gevecht en ik hoop diep in mijn hart dat uw dochter het gaat halen in kliniek 2.
    Groetjes en heel veel sterkte gewenst

  38. praaaaaaaachtig geschreven
    brok in mijn keel

    ik zou zeggen
    juist zo doorgaan met schrijven
    je hebt talent

  39. Wanneer komt hier een boek van? Kan ik mijn ouders beter leren begrijpen. De tranen staan in mijn ogen…

  40. Ik begin steeds meer te snappen waarom een paar mensen van mijn therapie groep een paar jaar geleden niet zo dol waren op deze site. De website zelf naar mijn mening is fantastisch en kan veel mensen helpen. Zo ook deze mooi en professioneel geschreven blog. Fantastisch dat iemand zijn verhaal zo durft te doen via internet zodat anderen een ziekte meer zouden kunnen begrijpen. Maar mede door de vele negatieve reacties op deze blog (hoe kan je op zo’n blog als dit in vredesnaam commentaar hebben? Wat een raar commentaar lees ik dan ook) heb ik in de loop der tijd niet veel zin meer om nog deze site te bezoeken. Het continu commentaar dat gegeven wordt begint vermoeiend te worden. Commentaar omdat er een informatieve tv serie wordt gemaakt over Anorexia (want dan gaat het weer over anorexia) of commentaar over dingen zoals op deze blog. Voor mij is de sfeer van deze website wel verpest. Ik vind het zelfs knap dat de moderatoren van deze website er zelf niet gek van geworden zijn.

  41. Simon,
    iedere keer neem ik me voor dat het eigenlijk zinloos is te reageren, omdat er natuurlijk ontzettend veel mensen iets van vinden en daarmee reageren, maar toch heb ik iedere keer weer de behoefte te zeggen dat ik het echt oprecht mooi geschreven vind. Fijn ook, omdat het vanuit totaal ander perspectief is dan ‘de lezer’ normaal tegenkomt. Nu staat de op dit forum veelal eetgestoorde lezer eigenlijk machteloos tegenover alles wat de ouder aan emotie meemaakt. En dat is soms best lastig, maar desondanks niet minder mooi (in de zin van belangrijk).
    Ik vind het echt prachtig geschreven. En ja, ik heb ook het boek effect. Of het soap-effect, maar dat komt alleen maar omdat het verschrikkelijk aangrijpend is, voor velen hier misschien (deels) herkenbaar en ontzettend vanuit emotie geschreven, wat een groot spanning/sensatie gevoel oproept. Echter vind ik dit gevoel niet vervelend in de enkele reacties hierboven beschreven. Het is alsof je een boek leest en moet stoppen met lezen, ondanks dat het spannend is. Schitterend. Uw woorden op ‘papier’ is ware kunst. Wellicht een beetje merkwaardig om te zeggen, maar met die opmerking bedoel ik niets af te doen aan de ernst van de situatie. Ik wens u en uw gezin erg veel sterkte toe.

    En dankuwel voor het delen van dit verhaal. Het schudt wel flink wakker.

    Groet

  42. beste Simon,
    ik vind het echt super dat je deze blogs schrijft. Zo zie ik het ook eens wat ik mijn ouders aandoe. Daar denk ik ook heel veel aan, en voel me eigenlijk enorm schuldig daarbij. Soms denk ik dat het allemaal mijn fout is en wil ik alleen gaan wonen, gewoon omdat ze dan geen last meer van me hebben.
    Maar terug over de blogs: ik vind dit echt geen sensatieverhaal. En net als ze hierboven al hebben gezegd: het is net als het echte leven. Op dat moment van die ziekenwagen wist jij ook niet wat er verder ging gebeuren niet? Je ziet als het ware wat er op dat moment in het verhaal/je leven gebeurd.
    IK wens Aafke veel sterkte toe, want ze heeft het waarschijnlijk nog steeds niet makkelijk aangezien je schrijft dat ze nog in een ziekenhuis ligt.

    groetjes

  43. ik denk dat je dit niet als een sensatiemaker moet zien maar als de beleving van ouders/omstanders.
    En dat het onzettend goed voor ons is om eens te zien wat het nu echt met onze ouders doen, want ouders willen soms ook niet hun echte beleving/emotie/gevoel laten zijn aan ons en bedekken het door boosheid of alles in de doofpot te steken.

    Respect voor u Simon!

  44. ik vind t goed geschreven…maar persoonlijk kan ik er niet tegen. te heftig.maar mischien wel een realistisch beeld van anorexia.

  45. heeel mooi, echt heel mooi
    ik vind dir geen sensatie story. mensen willen hun ei kwijt, dat snap ik, dat wil ik zelf ook.
    respect voor u simon
    ik hoop dat het goed gaat met aafke

  46. Lieve Simon,
    Bedankt voor het delen van uw verhaal, uw emoties, en de daarin verweven liefde voor uw dochter. Waren er maar meer vaders die betrokken wilden zijn bij het leven en het lijden van hun dochter(s).

    U krijgt veel reacties, dus ik probeer het kort te houden. Ik bewonder uw moed, openheid en kwetsbaarheid in het delen van uw ervaringen, en uw begrip, zachtmoedigheid, tijd en geduld met de reacties die erop volgen. U kunt het puur verwoorden, en hoop dat u het eens zult bundelen in een boek, waarmee het in de toekomst vele mensen tot inzicht en opbouw zal leiden.

    Neem rustig de tijd met het schrijven, het is niet eenvoudig om het tijdens het schrijven opnieuw te beleven. Dat wordt soms onderschat door mensen.

    Respect voor u en uw gezin. Liefde overwint, wil ik nog zeggen. Ook als het hier op aarde soms niet zo lijkt. Ik geloof met heel mijn wezen dat liefde haar doel bereikt. Zo ook de liefde voor uw dochter, de mensen om u heen, en in de reacties en tijd die u geeft aan de mensen hier op Proud2Bme. Dank u wel daarvoor.

    Zegen, kracht en liefde toegewenst. “Heb nooit spijt van iets dat je met oprecht gevoel hebt gedaan, niets is verloren wat is geboren uit het hart”.

  47. One Desire,

    Wat een ontzettend mooie en ontroerende reactie. Het geeft mij kracht en energie om door te gaan met waarmee ik bezig ben. De kernwaarde is inderdaad oprechtheid. Dat is ook mijn kompas voor het schrijven. Nogmaals dank.

  48. Wow ben er zo stil van geworden!
    Heftige spannende afloop! :S

    Groetjes Rosa.

  49. Beste Simon,

    Ik vind dat u prachtig schrijft, en dat u vooral zo door moet gaan. Trekt u zich vooral niet te veel aan van wat anderen van uw schrijven vinden, er zal namelijk al-tijd commentaar zijn. De één goed, de ander misschien niet, maar niemand zal ooit helemaal tevreden zijn.
    Voor nu in elk geval veel sterkte met Aafke. Ik hoop voor haar dat ze in haar hoofd groeit, en dat ze gauw weer thuis is.

  50. Beste Simon,

    heel knap dat je het zo neer schrijft.
    Ik vind het geen sensatie verhaal. Ik vind het net heel mooi verwoord.
    Iedereen heeft zijn manier van schrijven en zijn manier van verwerken.
    En dit kan voor jou een heel goede manier zijn 😉

    Trek je vooral op aan al de positieve reacties Simon!

    Heel veel sterkte!

  51. Het is zeker geen sensatie verhaal. Het is de waarheid hoe zoiets kan gaan! Ik spreek helaas uit ervaring. Zoooo herkenbaar en zo erg als je zoiets mee maakt. Je voelt je kind onder je handen wegglippen en kan niks, maar dan ook niks doen.
    En je schrijft heel goed Simon! Ik voel gewoon de wanhoop en angst tussen de regels door. En het is allemaal zo waar wat je schrijft. Ik kreeg kippevel bij de woorden: ze heeft de tijd stilgezet… want ja, zo is het precies. Marco Borsato zong in het lied “dochters”: wat staat de tijd haar goed, maar voor onze meiden staat de tijd stil… maar we blijven hoop houden en ik blijf je blog volgen. Niet uit nieuwsgierigheid maar als lotgenoot!

  52. Simon, dank je voor het delen. Mooi geschreven.

    Wat mij betreft geen sensatieverhaal, maar wel een mooie spanningsopbouw wat goed is voor wat mij betreft 2 dingen:
    – Het geeft een klein beetje weer in wat voor spanning je als ouder zit, dan is het ook niet een “meer afgerond verhaal”.
    – Je bereikt er meer mensen mee, ook mensen die dit misschien in eerste instantie niet zullen lezen en graag willen weten hoe het verder gaat, gegrepen zijn door het verhaal. Je leespubliek wordt groter en dat is belangrijk om meer aandacht te geven aan deze ernstige ziekte, toch?

    Er zijn altijd sensatiebeluste mensen, dat houd je niet tegen. Maar zegt dat iets over wat hier geschreven wordt, de schrijver. Of zegt het iets over mensen op zoek naar sensatie? En ach, wie weet steken sensatiezoekers hier nog veel van op, wat is daar mis mee?

  53. Aan iedereen die zich een aansteller voelt of denkt dat het bij hem/haar niet ‘ernstig’ genoeg is: dat is juist kenmerkend voor het hebben van een eetstoornis. Bijna iedereen denkt dat namelijk van zichzelf. Maar eigenlijk is het juist een teken dat er wel degelijk iets aan de hand is. Want zeg nu zelf, die twijfel kan pas bestaan zodra er iets is om je zorgen over te maken. Als er geen probleem is, kun je er ook geen gradatie in aanbrengen. Het probleem op zich is de zorg/ernst. En bovendien; het is geen wedstrijd..
    .

  54. heel aangrijpend om dit te lezen van een ouder, ik vraag me soms af hoe dit voor mijn moeder moet voelen, maar veel vertel ik er ook niet over aan haar en zij ook niet aan mij. Nu, wat ik wel weet is dat ikzelf met de angst heb gezeten niet meer te kunnen wakker worden als ik ging slapen toen ik slechts xxx woog en DAT wou ik niet meer meemaken en heb nooit meer dit gewicht willen wegen. Ik ben nog niet genezen,maar heb wel al vooruitgang geboekt, stapje bij stapje…

  55. Wauw…ben er echt stil van…wat erg om dit allemaal mee te maken ik vraag me vaak af hoe dit voor mijn moeder moet voelen (ouders gescheiden vader niet meer in mn leven) bij mij thuis praten we er haast nooit over ik hoop echt dat het nu al beter gaat met haar succes!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *