Ruim een half jaar geleden maakte mijn therapeut bespreekbaar dat ze vermoedens had dat ik autisme kon hebben. Nu een half jaar later heb ik de terugkoppeling gehad van de ASS-diagnostiek. Een half jaar waarin ik heb getwijfeld of ik wilde laten onderzoeken of ik autisme heb. Een half jaar waarin ik veel heb gewacht door wachtlijsten. Een half jaar waarin ik onderzoeken heb gehad. Een half jaar waarin veel is gebeurd….
Nu een half jaar later weet ik of de vermoedens van mijn therapeut en mijn omgeving kloppen. Ja is het antwoord. Ja ik heb een autisme spectrum stoornis. Raar om dit zo op te schrijven. Raar en confronterend omdat het besef er nog niet echt is. Wat er gister is besproken met de terugkoppeling en de uitslagen die ik op papier heb meegekregen, zijn nog niet helemaal binnengekomen. Of in elk geval is het besef er nog niet helemaal. Dat zal nog wel even duren verwacht ik. Dat heeft de tijd nodig om tot me door te dringen.
Ergens had ik wel de vermoedens dat ik autisme zou hebben. Ergens wist ik het wel. Ergens herkende ik veel van mezelf in de omschrijvingen van autisme. Vond ik daarin ook herkenning. Ergens had ik wel het idee dat mijn anders voelen en daar waar ik tegenaan loop in mijn leven, te maken kon hebben met autisme. Toch wilde ik dit niet. Vond en vind ik het lastig dit te accepteren. Het was dan ook lastig en confronterend om te horen en op papier te zien dat ik autisme heb. Dat er nu een diagnose is. Alsof het nu werkelijkheid is geworden. Alsof ik er niet meer van weg kan lopen en het ver van me af kan duwen. Dat ik nu moet gaan accepteren dat ik door mijn autisme rekening moet houden met bepaalde dingen. Dat ik moet gaan accepteren dat bepaalde dingen voor mij lastig zullen blijven en ik bepaalde dingen niet kan veranderen. Hoe graag ik dit soms ook zou willen.
Dat ik nu niet meer kan blijven proberen om dit te veranderen en door te gaan. Dat goed voor mezelf zorgen ook inhoud accepteren dat ik autisme heb. Dat goed voor mezelf zorgen ook betekent leren omgaan met mijn autisme en hier rekening mee houden. Toch vooral ook dat ik nu de diagnose autisme heb en dat dit mij niet veranderd. Ik ben en blijf dezelfde ik. Dat ik nu weet dat ik autisme heb, kan me alleen helpen om mijn eigen gebruiksaanwijzing te gaan leren kennen en me helpen mezelf te begrijpen. Mijn omgeving ook te helpen om mij te begrijpen. Accepteren dat het weten dat ik autisme heb me kan helpen om gelukkiger te worden.
Wat ik van de diagnose vind en hoe ik me hierbij voel? Geen idee… Het is nu vooral erg druk in mijn hoofd en vol. Ik weet het allemaal even niet en ben enorm moe. Druk en vol met van alles, maar niet weten wat er is. Alsof er allemaal wolken met gedachten en van allerlei dingen in mijn hoofd zitten, maar deze wolken zo mistig zijn dat ik niet weet wat het is, alles vaag. Moe door alle drukte en spanning van de laatste tijd. Moe doordat ik in mijn hoofd ergens bezig ben met de diagnose die me nu is verteld.
Hoe nu verder? Na het gesprek gister met de diagnose, nu eerst een paar dagen rust en ruimte voor paardrijden en hardlopen. Dit om mijn hoofd leeg te krijgen. Om ook voor veiligheid te zorgen. Te zorgen dat ik niet zoveel chaos en onrust in mijn hoofd krijg dat ik mezelf pijn ga doen. Rust ook om bij te komen. En daarna eerst psycho-educatie over autisme. Een aantal bijeenkomsten waarin uitleg wordt gegeven over autisme. En dan verder met behandeling en begeleiding vanuit hulpverlening gespecialiseerd in autisme.
Het was een half jaar met veel onzekerheid. Toch ook een half jaar waarin ik al veel heb nagedacht over autisme. Een half jaar waarin ook al een aantal puzzelstukjes op zijn plek zijn gevallen en ik veel herkenning vond in wat ik las over autisme. Nu weet ik dat ik autisme heb. Nu hoop ik dat deze diagnose en de hulp die ik hiervoor ga krijgen, me gaan helpen om mezelf beter te begrijpen, om rust te krijgen in mijn hoofd en om weer hoop te krijgen dat ik kan herstellen van mijn eetstoornis en de zelfbeschadiging.
Toch blijft het allerbelangrijkste voor mij dat ik rust krijg in mijn hoofd, dat de chaos minder wordt en dat ik mijn eigen gebruiksaanwijzing ken. En vooral dat ik met autisme, dezelfde ik ben en blijf!
Fotografie: unsplash
Geef een reactie