De diagnose autisme: wat nu?

Ruim een half jaar geleden maakte mijn therapeut bespreekbaar dat ze vermoedens had dat ik autisme kon hebben. Nu een half jaar later heb ik de terugkoppeling gehad van de ASS-diagnostiek. Een half jaar waarin ik heb getwijfeld of ik wilde laten onderzoeken of ik autisme heb. Een half jaar waarin ik veel heb gewacht door wachtlijsten. Een half jaar waarin ik onderzoeken heb gehad. Een half jaar waarin veel is gebeurd….

Nu een half jaar later weet ik of de vermoedens van mijn therapeut en mijn omgeving kloppen. Ja is het antwoord. Ja ik heb een autisme spectrum stoornis. Raar om dit zo op te schrijven. Raar en confronterend omdat het besef er nog niet echt is. Wat er gister is besproken met de terugkoppeling en de uitslagen die ik op papier heb meegekregen, zijn nog niet helemaal binnengekomen. Of in elk geval is het besef er nog niet helemaal. Dat zal nog wel even duren verwacht ik. Dat heeft de tijd nodig om tot me door te dringen.

meisje

Ergens had ik wel de vermoedens dat ik autisme zou hebben. Ergens wist ik het wel. Ergens herkende ik veel van mezelf in de omschrijvingen van autisme. Vond ik daarin ook herkenning. Ergens had ik wel het idee  dat mijn anders voelen en daar waar ik tegenaan loop in mijn leven, te maken kon hebben met autisme. Toch wilde ik dit niet. Vond en vind ik het lastig dit te accepteren. Het was dan ook lastig en confronterend om te horen en op papier te zien dat ik autisme heb. Dat er nu een diagnose is. Alsof het nu werkelijkheid is geworden. Alsof ik er niet meer van weg kan lopen en het ver van me af kan duwen. Dat ik nu moet gaan accepteren dat ik door mijn autisme rekening moet houden met bepaalde dingen. Dat ik moet gaan accepteren dat bepaalde dingen voor mij lastig zullen blijven en ik bepaalde dingen niet kan veranderen. Hoe graag ik dit soms ook zou willen.

Dat ik nu niet meer kan blijven proberen om dit te veranderen en door te gaan. Dat goed voor mezelf zorgen ook inhoud accepteren dat ik autisme heb. Dat goed voor mezelf zorgen ook betekent leren omgaan met mijn autisme en hier rekening mee houden. Toch vooral ook dat ik nu de diagnose autisme heb en dat dit mij niet veranderd. Ik ben en blijf dezelfde ik. Dat ik nu weet dat ik autisme heb, kan me alleen helpen om mijn eigen gebruiksaanwijzing te gaan leren kennen en me helpen mezelf te begrijpen. Mijn omgeving ook te helpen om mij te begrijpen.  Accepteren dat het weten dat ik autisme heb me kan helpen om gelukkiger te worden.

Wat ik van de diagnose vind en hoe ik me hierbij voel? Geen idee… Het is nu vooral erg druk in mijn hoofd en vol. Ik weet het allemaal even niet en ben enorm moe. Druk en vol met van alles, maar niet weten wat er is. Alsof er allemaal wolken met gedachten en van allerlei dingen in mijn hoofd zitten, maar deze wolken zo mistig zijn dat ik niet weet wat het is, alles vaag. Moe door alle drukte en spanning van de laatste tijd. Moe doordat ik in mijn hoofd ergens bezig ben met de diagnose die me nu is verteld.

schoenen

Hoe nu verder? Na het gesprek gister met de diagnose, nu eerst een paar dagen rust en ruimte voor paardrijden en hardlopen. Dit om mijn hoofd leeg te krijgen. Om ook voor veiligheid te zorgen. Te zorgen dat ik niet zoveel chaos en onrust in mijn hoofd krijg dat ik mezelf pijn ga doen. Rust ook om bij te komen. En daarna eerst psycho-educatie over autisme. Een aantal bijeenkomsten waarin uitleg wordt gegeven over autisme. En dan verder met behandeling en begeleiding vanuit hulpverlening gespecialiseerd in autisme.

Het was een half jaar met veel onzekerheid. Toch ook een half jaar waarin ik al veel heb nagedacht over autisme. Een half jaar waarin ook al een aantal puzzelstukjes op zijn plek zijn gevallen en ik veel herkenning vond in wat ik las over autisme. Nu weet ik dat ik autisme heb. Nu hoop ik dat deze diagnose en de hulp die ik hiervoor ga krijgen, me gaan helpen om mezelf beter te begrijpen, om rust te krijgen in mijn hoofd en om weer hoop te krijgen dat ik kan herstellen van mijn eetstoornis en de zelfbeschadiging.

Toch blijft het allerbelangrijkste voor mij dat ik rust krijg in mijn hoofd, dat de chaos minder wordt en dat ik mijn eigen gebruiksaanwijzing ken. En vooral dat ik met autisme, dezelfde ik ben en blijf!

Fotografie: unsplash

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

6 reacties op “De diagnose autisme: wat nu?”

  1. Wauw, wat een timing. Ik word momenteel onderzocht op autisme (gisteren eerste deel gehad) en krijg begin december de uitslag. Ik herken het gevoel, dat je enerzijds blij kunt zijn dat er nu (voor mij dan misschien) duidelijkheid komt, anderzijds is het ook frustrerend dat je weet dat je er nooit meer vanaf komt en je dus echt je leven hierop moet aanpassen.

    Ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd. Je bent niet alleen! ♥

  2. Het lijkt me een vreemd gevoel om op latere leeftijd een autisme diagnose te krijgen, ik was pas tien toen ik de diagnose kreeg en dat zette eigenlijk al mijn wereld op zijn kop. Ik kan me voorstellen dat hoe ouder je de diagnose krijgt hoe langer het duurt te verwerken. Ik hoop dat ze goede ondersteuning kunnen bieden, want ik weet uit ervaring dat dat nodig is! 🙂

  3. Ik kreeg anderhalf jaar geleden de diagnose, op mijn 52e !!! Ik ben zo blij met de diagnose! Eindelijk snapte ik waarom dingen zo zijn gelopen in mijn leven. Ik heb altijd zo hard gewerkt om net als anderen te zijn, ben ontelbare keren depressief en burnout en een paar keer suicidaal geweest. Ik deed zo mijn best maar het lukte elke keer niet. Nu ik rekening houd met mijn autisme, gaat me dat niet meer overkomen! Er zijn hele goede boeken over vrouwen met autisme;! En: het is niet alleen negatief, er zitten ook positieve kanten aan:)

  4. Ik heb jaren gevochten tegen de diagnose ik wilde t niet maar sinds ik de diagnose ben gaan accepteren en zelfs ben gaan onarmen is mijn leven zoveel mooier geworden! Van een zielig dood vogeltje naar een levenslustige vrouw! Elke ik wens je veel suc6 in je zoektocht

  5. @Blub en Elke: ik heb mijn diagnose nu ongeveer een jaar. En ben er nog niet beter van geworden. Denk goed na of je diagnose op je werk kenbaar maakt of niet. Niet iedereen reageert erop zoals je zou willen.

    @Elke: ik herken je gevoelens van vlak na de diagnose. een jaar geleden had ik juist hetzelfde; Goed dat je nu even tijd neemt voor rust en om bezig te zijn met jezelf. Zelf ben ik altijd maar door blijven gaan … en nu nog blijf ik maar altijd werken… maar daar word je niet beter van… integendeel…

  6. Ik heb al 12 jaar de diagnose Autisme en ik vind het nog steeds erg lastig om mezelf erin te herkennen. Al helemaal nadat ik op een deeltijd voor Autisme terecht ben gekomen en me niet genoeg herken erin.

    Ik hoop echt dat het je helpt om beter met je ‘leven’ te kunnen omgaan nu je deze diagnose hebt.

    Iets wat jij zo mooi beschrijft en wat zo herkenbaar is dat je gedachten een soort mist zijn. Je hebt er heel veel het is een grote chaos maar je weet eigenlijk niet meer precies wat er allemaal in je omgaat en het is vermoeiend. Dit heb ik zo vaak.

    Liefs

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *