Een verdovende roes veroorzaakt door een eetbui. Rust in het moment dat je het eten naar binnen propt. Even is het stil en besta jij alleen maar met je eetbuivoedsel. Je wilt niets dan eten, voor altijd, zo veel mogelijk. In die tijd hoef je even nergens aan te denken. Dit gevoel is zo verslavend, dat je de eetbuien zelfs gaat plannen. Jij hebt dit nodig en zet alles op alles om aan je eetdrang toe te kunnen geven. Herkenbaar? Voor mij niet zo, gek genoeg. Als er iemand in de tijd van haar eetstoornis namelijk veel eetbuien heeft gehad, dan ben ik het wel, maar plannen deed ik ze nooit. Een roes ervaarde ik eigenlijk ook niet echt.
De stemmen in mijn hoofd bleven gewoon doorrazen, zelfs tijdens een eetbui. Er is nooit een moment geweest in mijn eetstoornis dat ik verlangde naar een eetbui. Ik probeerde altijd koste wat kost mijn eetbuien tegen te gaan. Zelfs tijdens het eten zelf wilde ik er het liefst mee stoppen. Alleen dat ging niet, want ik was de controle volledig kwijt.
Ik heb het een hele tijd heel gek gevonden dat ik nooit in die ‘roes’ ben gekomen, waar iedereen het telkens over had. Ik was er altijd heel actief bij geestelijk en stond erbij en keek ernaar. Een tijdje heb ik zelfs gedacht dat mijn eetbuien dan misschien wel niet echt waren. Het viel bij dan waarschijnlijk allemaal nog wel mee? Ik ben immers nooit expres naar de winkel gegaan om eetbuivoedsel te kopen met de intentie om een eetbui te hebben, eenmaal thuis.
De eetbuien overvielen mij meestal zomaar en dan at ik alles wat los en vast zat. Vaak waren dat heel normale dingen, zoals brood, maar dan in gigantische porties. Het lag er maar net aan wat er in huis was op dat moment. Ik had vaak ook wel lekkere dingen in huis, maar die kocht ik altijd met de intentie om er ‘deze keer wel normaal mee om te gaan’. Die gingen dan ook wel op, maar dat was vaak maar een klein deel van de dingen die ik at.
Ik vertikte het om speciaal naar de winkel te gaan voor eetbuivoedsel. Dat vond ik een tijd lang heel sterk van mezelf. Ik was er een beetje trots op dat ik dat in ieder geval nog wel in de hand had. Gek eigenlijk, terwijl ik dondersgoed wist dat het probleem niet minder groot was alleen daardoor. Een eetstoornis laat je allerlei dingen zien en geloven die het probleem enkel verdraaien en in stand houden.
Had ik dan geen echte eetbuien? Ik denk dat ik die vraag niet per se hoef te stellen aan mezelf. Het was echt. Ik verloor de controle keer op keer, maar misschien op een iets andere manier dan gebruikelijk. Ik raakte niet in een roes, maar ik raakte mezelf weldegelijk volledig kwijt op zo’n moment. Mijn hoofd draaide overuren tijdens een eetbui, maar dat maakt de eetbui er niet minder echt of minder erg op.
Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, of je nou eetbuien plant of niet en wel speciaal boodschappen doet voor eetbuivoedsel of niet. Het blijft een verschrikkelijk naar probleem dat je echt wel serieus mag nemen, in welke vorm dan ook.
Net als dat iedereen anders is, zijn ook onze eetstoornissen allemaal net verschillend van elkaar. We ervaren het allemaal op onze eigen manier. De één heeft meer last van het ene en de ander lijdt meer onder het andere, maar het is allemaal erg zodra je er last van hebt, in welke vorm dan ook.
Een eetstoornis komt in zoveel verschillende soorten en maten. Het heeft geen zin om jezelf met iemand anders te gaan vergelijken. Het is niet raar als je juist wel of juist niet je eetbuien plant. Het punt is dat je last hebt van eetbuien en dat die jouw geluk in de weg staan. Neem jezelf daarom serieus.
Fotografe: Andreea Ilin
♥ Liefs,
Lotte
Geef een reactie