Al jaren was ik bezeten door hetgeen dat voor mij heel veilig was, maar tegelijkertijd mijn grootste vijand: een eetstoornis. Deze vijand wilde mij helpen, zorgde dat ik zogenaamd grip en controle kreeg op het leven, maar door de eetstoornis raakte ik de controle over mezelf helemaal kwijt. Wanneer de eetstoornis precies begonnen is weet ik niet. Vanaf mijn 11e levensjaar begon ik me ‘dik’ te voelen. Vanaf dat moment begon ik nog niet eens met snoep weglaten of lijnen. Ik begon met elke avond een aantal buikspieroefeningen, dit werden er al gauw heel veel per avond. Achteraf sloeg ik toen al door…
Al gauw begon ik ook met mijn voeding te knoeien; dingen overslaan. Ik ben nooit een goede eter geweest, maar dit was vooral omdat ik dingen niet lustte. Vanaf het moment van eten overslaan en sporten was achteraf al het stemmetje in mijn hoofd aan het sluipen. Het stemmetje dat eetstoornis heet. Toen ik naar de middelbare school ging leerde ik een vriendin kennen. Zij bleek zeer ernstige anorexia te hebben. Doordat eten en gewicht zo’n obsessie voor mij was, nam ik dingen van haar over. Dit ging zijn tol eisen; ik kreeg lichamelijke klachten waarmee ik ziekenhuis in en uit ging. Na de hele medische molen doorgegaan te zijn zonder diagnose, belandde ik op de polikliniek Eetstoornissen van het AZM.
Atypische anorexia of wel eetstoornis NAO was mijn diagnose. Ik ging in therapie hiervoor. Mijn moeder en ik zaten in de auto op weg naar huis. Mijn moeder huilde en smeekte mij om goed voor mezelf te gaan zorgen. Op dat moment brak ik. Ik wilde mijn moeder geen verdriet doen. Vanaf dat moment ging het langzaam beter. Mijn eetstoornis is ongeveer 5 jaar op de achtergrond geweest, maar nooit helemaal weg. Deze 5 jaar was ik wel nog dagelijks met mijn uiterlijk bezig; ik vroeg mijn vriend, zusje en moeder regelmatig ‘ben ik niet dik in dit jurkje?’, ik sportte altijd wel veel, lette altijd wel goed op eten en de weegschaal zorgde ervoor dat ik me goed voelde of juist niet. Het ‘eetgedrag’ had ik wel onder controle; ik at gezond en kon ook wel genieten van de minder gezonde maaltijden.
Mijn eetstoornis gaf mij het gevoel van controle. Door de eetstoornis had ik grip op mijn leven. De eetstoornis gaf mij het gevoel dat ik ergens goed in was. Wanneer ik deze losliet wist ik niet wat het me zou geven. Eind vorig jaar, begin dit jaar kreeg ik een terugval… een hele grote. Ik was er geestelijk slechter aan toe dan ‘vroeger’. Waar het vroeger alleen overmatig sport en eten overslaan was, begon ik nu met braken. Eerst na alleen ‘ongezonde’ voeding, maar later ook na normale voeding. Ik werk als verpleegkundige, dus dat braken niet goed was dat wist ik maar al te goed. Toch was de eetstoornis zo sterk dat ik dit toch deed. Ik had er geen controle meer over, ik was echt bezeten… Ik ging naar een psycholoog en vertelde dit. Dit keer werd de diagnose Anorexia Nervosa gesteld. Ik schrok hiervan… aangezien aan de buitenkant niet te zien is dat ik dit heb, ik heb immers een gezond gewicht.
De laatste maand heb ik het braken losgelaten, ik ben erg bang dat ik mijn lichaam nog verder beschadig hiermee. Wel zit ik tot de dag van vandaag bij elk eetmoment in een enorme tweestrijd. Dit vind ik nog het moeilijkste van alles… bij alles zo’n enorme strijd voeren. Ik zou zo graag mijn grootste vijand los willen laten, willen leven en genieten van alles. Daar ben ik nu heel hard voor aan het strijden. Na 10 jaar ben ik dubbel en dwars klaar met de eetstoornis. Ik wil weer kunnen genieten van alle dingen in mijn leven. Ik wil weer energie hebben, genieten van al het lekkere eten en vooral weer leren houden van mezelf.
Ik heb nog nooit zo hard gestreden voor iets, dan voor een leven zonder een eetstoornis. Ik kan niet beschrijven hoe moeilijk het is om te vechten als de stemmen van de eetstoornis nog in je hoofd zitten. Vallen, weer opstaan en doorbijten, elke dag opnieuw. Elke dag weer die tweestrijd in mijn hoofd en met al mijn kracht die ik heb weer opnieuw voor een leven zonder eetstoornis kiezen. Elke dag angsten aangaan. Het moeilijkste is misschien nog wel de onzekerheid. De onzekerheid hoe het zal zijn zonder eetstoornis en vooral hoe ik zal worden zonder eetstoornis.
Ik ben nooit graatmager geweest, niemand kon ooit aan mij zien dat ik Anorexia heb. Maar niets is minder waar… De eetstoornis zit in mijn hoofd. De eetstoornis heeft mij gek gemaakt, maar gek genoeg ook veel gegeven. De eetstoornis maakte alle dingen in mijn leven onmogelijk, waardoor ik nu langzaam weer begin te genieten van alle kleine dingen in het leven. De eetstoornis geeft mij controle, terwijl ik eigenlijk helemaal geen controle over me mezelf en mijn leven heb, want die heeft de eetstoornis. Ik heb een lange weg te gaan, maar ik hem verslaan.
Fotografie: Pexels
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie