In mijn vorige blog vertelde ik dat mijn vriend met een zeer goede uitleg kwam, waarom even de knop omzetten niet mogelijk is. Tijdens een van mijn paniekmomenten waarin ik machteloos huilend zinnetjes uitstamelde als; “Ik wil gewoon dat het stopt” “Ik wil gewoon een knop omzetten” en “Waarom kan ik niet gewoon normaal doen, als dat wel is wat ik wil” vroeg hij mij of hij mocht proberen uit teleggen, waarom het geen knopje is. Hij is bewegingswetenschapper en weet veel over cellen, zenuwen, neuronen, neurotransmitters en verbindingen in ons lichaam en hoofd, in combinatie met gewoonten die we ontwikkelen. Ik vertrouw zijn woorden hierdoor en zijn verhaal maakte mij rustig. Daarom wil ik zijn uitleg, in combinatie met mijn tekeningen, graag met je delen, in de hoop dat het ook jou wat rust kan geven tijdens je weg naar een eetstoornis vrij leven.
Sinds zijn uitleg merk ik werkelijk een verandering in mijn houding ten opzichte van mijn eetstoornis en mijn herstelproces. In mijn zoektocht naar het overwinnen van de eetstoornis, ben ik aan het leren liever te zijn voor mezelf. Ik heb een zeer sterk ontwikkelde, gemene stem in mijn hoofd die mij constant uitscheldt en met de grond gelijk maakt. De uitleg van mijn vriend helpt mij zoveel vriendelijker voor mezelf te zijn en te stoppen het mezelf kwalijk te nemen dat ik de knop niet gewoon even om zet.
In ons hoofd en lichaam zitten letterlijk duizenden verbindingen. Laten we, om het beeldend te maken, deze verbindingen “wegen” noemen. We zijn ons niet bewust van deze wegen. We nemen ze automatisch om handelingen uit te voeren. De wegen worden onbewust gecreëerd als we een gewoonte eigen maken. Hoe vaker je iets doet, hoe sneller je de weg maakt. Het nemen van de weg zal steeds meer automatisch gaan. Deze wegen kunnen ook worden afgesloten, afgebroken of overwoekerd door onkruid. Vaak gebeurt dit onbewust. Een voorbeeld daarvan is als iemand blind wordt. De wegen voor het kunnen zien zijn dan overbodig geworden, worden niet meer gebruikt en uiteindelijk verdwijnen ze. Daar tegenover staat dat wegen voor horen en tastzin sterker zullen worden.
In dit filmpje vanaf 0.41min- 5.18min hebben ze het over de connectie tussen hersenen en spier- functie/aansturing. Zo zijn er ook connecties tussen onze hersenen met gevoel/emotie en hersenen met (automatisch) gedrag. Milou leert haar hersenen opnieuw te communiceren met haar spieren. De weg hiervoor is stuk. Deze weg kan niet meer hersteld worden. Er moeten nieuwe (om)wegen aangelegd worden en dit moet ze heel bewust doen. Wat ik ook mooi vind in dit filmpje, is hoe Milou zegt dat ze doelen niet te groot wil stellen. Wanneer je kleine stapjes zet, is de succeskans groter en wanneer je veel successen behaald is de weg leuker, motiverender en dus beter vol te houden. Niet alleen bij lichamelijk herstel. Ook bij psychisch herstel.
Je kunt ook “verkeerde” of “zieke” wegen aanleggen. Bijvoorbeeld de wegen voor eetgestoord- denken en handen. We hebben zo vaak bepaalde gedachten gehad en handelingen uitgevoerd, dat ons lichaam er wegen voor gebouwd heeft om dit te automatiseren. Die wegen willen we afbreken en nieuwe wegen willen we bouwen. Dat is geen knopje, dat is keihard werken.
Stap 1 is bewust worden van gedachten, gevoelens, emoties en gedrag.
Stap 2 is door hebben wat jouw automatische reactie daarbij is. Welk (eetgestoord) gedrag vertoon je bij welk gevoel, gedachte of emotie. Welke weg heb jij hiervoor aangelegd? In mijn hoofd liggen bijvoorbeeld heel sterke wegen van de gemene destructieve stem. Er als een spookrijder keihard op inrijden heeft geen zin. Een escalatie, misschien zelfs een oorlog, in je hoofd is het gevolg. Nu probeer ik de gedachten te constateren zonder het mezelf kwalijk te nemen. Vervolgens zet ik er op een rustige manier een lieve of helpende gedachten tegenover. Zo leg ik een steen van mijn nieuwe weg.
En dat is stap 3; nieuwe wegen aanleggen. Door gezonde gedachten te hebben en gezonde acties uit te voeren. Keer op keer. Steeds een steen erbij. Zo bouw je zelf je eigen nieuwe, gezonde brein.
Vergeet niet dat de oude wegen er nog liggen en het zieke gedrag dus nog steeds aanwezig is. De nieuwe wegen zijn in aanbouw terwijl je automatisch over de oude heen neigt te gaan. De drang om de oude wegen te nemen is intens. Als je even niet alert bent, neem je automatisch de oude wegen. Zo ben ik ooit op een vrije dag in de trein naar mijn studentenstad gestapt terwijl ik ging shoppen in een andere stad. Ik dacht niet na en automatisch pakte ik de weg die ik elke dag nam. Neem het jezelf niet kwalijk dat je niet altijd alert bent en soms een oude weg pakt. Constateer het. Analyseer wat de trigger of reden was en kijk of je een plan kunt maken om een barricade te zetten op de automatische weg. Misschien zelfs letterlijk.
Wij hebben een tijdje kistjes met sleutels gehad waar bijvoorbeeld de chocolade in zat. Soms had mijn vriend de sleutel zodat als ik alleen thuis was, het niet zo snel mis kon gaan. In ieder geval niet met chocola. En als de sleutel ergens anders lag, moest ik wel heel bewuste acties onder nemen voor ik een eetbui kon hebben. Zo kreeg ik tijd om gezonde gedachten op te roepen en mezelf, hoe moeilijk ook, terug te fluiten.
Ik zie het voor me dat de mannetjes van de gemeente in mijn hoofd barricades zetten voor de oude wegen en als een malle, keihard aan het werk zijn om nieuwe wegen te bouwen. Maar Moes heeft een megafoon en beveelt de mannetjes de barricades weg te halen. Of hij haalt, als een loeder in de nacht, de barricades eigenhandig weg en zet ze op de nieuwe wegen. Hij wil mannetjes dwingen het onkruid van de oude wegen weg te halen…. Als ik voel dat het mis dreigt te gaan probeer ik dit voor me te zien. Ik probeer me voor te stellen dat als ik kies voor de eetstoornis, er onkruid van de oude wegen gewied wordt en de weg weer makkelijk begaanbaar is.
De weg naar vrijheid wil ik bouwen. De gezonde wegen tot gewone, automatische wegen maken. Er is geen knopje. Het is keihard werken. Bouwen aan nieuwe wegen. Met vallen en opstaan. Ik heb heel veel gebouwd de afgelopen weken. Ook ben ik een paar keer gestruikeld over losse stenen en ben ik oude wegen in geslagen. Er is af en toe onkruid gewied. Echter steeds sta ik, met hulp, weer op. Zet ik de barricades terug en bouw ik verder aan de nieuwe wegen.
Eén van de wegen die keihard afgebroken wordt op dit moment, waar ik zó trots op ben dat dit lukt, waarvan ik écht dacht dat ik het nooit zou kunnen en wat me extreem veel werk heeft gekost, wil ik graag met jullie delen; Ik heb al dagen aan een gesloten geen calorieën geteld. Het was wiebelen en eng. Maar het geeft zo veel ruimte, rust en vrijheid. We zijn er nog niet, maar we komen er wel! Ik zeg “we” omdat mijn omgeving mee vecht.
Nieuwe onbekende wegen nemen en bouwen, de bekende en vertrouwde weg loslaten, is zo eng.
En levert zo veel meer op! Welke wegen durf jij te bouwen? En welke wegen durf jij af te breken?
Geef een reactie